Cloaca (2003)

'Ja, dat is heel gek maar ik geloof dat ze als mens behandelt wil worden...'

Na de nodige twijfel toch maar eens aan begonnen. En in eerst instantie een beetje vervreemdende en absurdistisch ervaring. Het verhaal is best wel interessant te noemen en goed bedacht. Vier subverhalen die lijken samen te smelten rond de kunst besogne van Pieter, waar de mannen, vooral Tom en Joep, de handen in één lijken te slaan om te helpen maar ondertussen prevaleert toch eigen belang. Wanneer die situatie, hoe raak je er in verzeild, onder controle lijkt door langs collega's te gaan, wordt het een beetje stuurloos. Het lijkt daarna vooral om het toneelstuk te gaan en de relatie van Joep. Moet zeggen dat ik Maarten wel een enorme paardenlul vind, niet ongevoelig voor een beetje vrouwelijk schoon, Laura is werkelijk zinnenprikkelend, maar gvd dat doe je toch niet? De dochter van je best vriend, klootzak.

Afijn, wat rest, vier heerschappen die hun problemen niet de baas zijn, of falen de verlokking des levens rationeel en weldenkend te benaderen. Hilarisch en absurd het Madness gebeuren, en wanneer Tom in het begin aan het rond racen is terwijl Joep een telefoongesprek probeert te voeren, heerlijke dialoog en discussie wanneer Maarten voor het eerst in de flat van Pieter komt en Joep los gaat over de smaak van Maarten en het feit dat zijn dochter een jurk aan moet. Eén ding is duidelijk, de mannen zijn veel te veel met zichzelf bezig en wat er ooit tussen de vier was bestaat niet meer.

Eindoordeel, niet bepaald overtuigd. Interessant een keer te kijken, dat wel. Maar wat bedenkt Cloaca nu eigenlijk...? Begrijp dat dit iets met de laagste orde der zoogdieren te maken heeft of anders Latijns is voor riool. Ze denken dus kennelijk niet heel hoog van zichzelf of hun gezamenlijke situatie...

Dit was een film met dialogen die meer bij vrouwen passen dan bij mannen, ik vond het nogal nep overkomen, ook het theatrale gedrag van de mannen kwam nogal hysterisch over.

Gemiste kans, want het verhaal is best interessant en mooi gefilmd.

Vrienden voor het leven?

Je kunt van de Nederlandse film zeggen wat je wilt, maar in een genre zijn wij aardig sterk: de drama film. Cloaca is hier een goed voorbeeld van. Ik moest aanvankelijk wennen aan het theatrale aspect (de personages praten heel uitbundig alsof ze op de bühne staan), maar ik stoorde mij er geen moment aan. Het hele verhaal voelde ook fris en origineel aan, en ik vond het lastig in te schatten op welke manier dit verhaal zou eindigen. Alle personages waren ook evenredig interessant en werden door alle acteurs even sterk neergezet. Op sommige momenten lagen de emoties er nét te dik bovenop en had het spel wat meer ingetogen mogen zijn, maar over het algemeen was het acteerwerk dik in orde.

Waar de film met name punten laat liggen is de afwerking, want ik had graag ook de nasleep willen zien na de zelfmoord van Pieter. Ook liep de seksuele relatie tussen Maarten en de dochter van Joep, op een anticlimax uit. Want welke wending had het verhaal genomen op het moment dat Joep hiervan op de hoogte was gesteld? Ik begrijp dat het einde de ruimte open laat voor een eigen interpretatie, maar het verhaal eindigde nu net wat te abrupt.

3,5*

Deze film is niet helemaal mijn ding. Ik kwam er niet echt in en ik heb minder met deze theatrale manier van acteren. Ik vind het bijzonder en ik vind het goed gespeeld, maar ik houd meer van acteerwerk dat realistischer aanvoelt. Het verhaal wist mij redelijk te boeien. Het einde vind ik wat abrupt, maar niet slecht. Al met al een kleine voldoende (6). 3*

Cloaca stond al eventjes op mijn verlanglijstje. Had er al veel goeds over gehoord. Cloaca zal me vooral bijblijven als een film met een uitstekend script waar alle gebeurtenissen en personages met elkaar verweven zijn.

De vier hoofdpersonages zijn allen interessant en ondanks hun jarenlange vriendschap erg divers. Tom is een homoseksuele ambtenaar die in proces ligt met de gemeente omwille van gekregen schilderijen die opeens een fortuin blijken waard te zijn. Pieter is een drugsverslaafde depressieve topadvocaat lijdt. Maarten is een toneelregisseur die een affaire heeft met de 18-jarige dochter van zijn vriend Joep en Joep tenslotte ambieert een ministerpost, maar stelt zijn carrière boven zijn gezin. Onthechting en individualisme staan centraal in deze film. Je weet gewoon dat dit vrij zwaarmoedige drama geen happy end zal kennen. Het is wachten tot de bom barst en de vriendschap in stukken uiteen valt.

Hier en daar erg sterke en mooie scènes, een knap script en goed verhaal. Er wordt ook duidelijk naar iets toegewerkt. De zorgeloze vriendschappen uit het verleden hebben plaats gemaakt voor een toekomst of verlangen die niemand uiteindelijk zal bereiken ondanks de hoge tol die ervoor betaald wordt.

Deze is eenmalig te zien in LUX Nijmegen op woe 14 okt.

Uh.

Film die klaarblijkelijk is gebaseerd op een toneelstuk. Zelfs voordat ik dit bericht over de aftiteling zag rollen had ik me al kunnen indenken dat het op een dergelijk scenario gebaseerd is. Een werkelijke overvloed aan personages met allemaal een eigen probleem, waarbij theater zelfs een centraal onderwerp vormt. 't kan bijna niet anders.

Het probleem is dat de vier heren zelf ook nogal wat theater maken, waardoor er geen enkel figuurtje echt aan weet te slaan. De volslagen achterlijke dialogen maken het je als kijker namelijk onmogelijk om de film serieus te nemen. De onderwerpen zijn zwaar en de toonzetting is voortdurend serieus, maar door het nogal stompzinnige gedrag van de hoofdpersonages zijn deze makkelijk weg te wuiven.

Ik kon de visuele opmaak soms waarderen, maar al bij al laat ook dit een nogal goedkope indruk achter. Camerawerk is niet te doen en de editing laat ook weinig mooie dingen zien. In principe schreeuwt werkelijk alles van deze film dat het professioneel moest zijn, maar ik proef vooral hopeloos ouderwets zijn en een gebrek aan ballen. Enkel de combinatie van kleuren werkt goed, verder blijft het audiovisuele vlak herhaaldelijk tegenvallen.

Cloaca is een film die zichzelf slim vindt en daarvoor ook genoeg basis en steun kent vanuit het verhaal. Het probleem ontstaat vervolgens als je schrijvers aansprakelijk stelt die klaarblijkelijk niet met het echte leven in aanraking zijn geweest, want in principe voelt geen enkele interactie naturel aan. Het blijft zonde, want ergens zit een sterke film verborgen met enkele kunstzinnige uitspattingen.

Na 13 jaar weer eens herzien. En het werkt nog steeds. Alle vier de hoofdrollen spatten van het scherm en alle vier hebben ze iets - of heel veel - onsympathieks. De spanning is direct vanaf het begin merkbaar en hoewel ze nog een poging doen om elkaar boven water te houden, trekken ze elkaar één voor één naar beneden. Oersterk!

Ik heb hier een beetje gemengde gevoelens over. Vier studievrienden zijn inmiddels op middelbare leeftijd, en proberen elk uit hun eigen crisis te komen. Het is erg praterig, en dat het gebaseerd is op een toneelstuk is ook allesbehalve verbazend. Het zijn regelmatig best vermakelijke en scherpe gesprekken, maar niet altijd even natuurlijk - zowel in de dialogen maar ook in de verwikkelingen over stelen van kunst, formatieperikelen in een huwelijkscrisis, een bipolaire stoornis, vreemdgaan met een zeventienjarige dochter van een ander, enzovoorts. En om eerlijk te zijn vind ik dat de vier vrienden ondanks hun post-studentikoze taalgebruik wel erg lichtgeraakt zijn over elkaars grappen. Maar misschien heb ik over tien jaar ook een midlife crisis en zo'n dunne huid. Hoe dan ook, best vermakelijk om te kijken, maar het kwam me toch wat te gekunsteld over.