Riding in Cars with Boys (2001)

Matig.

Het lastige aan veel van Zahn's films is dat het nogal moeilijk in te schatten is hoeveel tijd er aan comedy gespendeerd wordt, en hoeveel aan de rest. Riding In Cars With Boys is vooral in het begin nog wel lollig, maar het tweede deel vond ik toch iets te zwaar. Had er na het eerste uur niet zoveel zin meer in.

Het hoofdtrio doet het verder wel goed. Barrymore, Zahn en Murphy staan hun mannetje. Daarnaast werkt de raamvertelling ook best goed, zeker omdat er halverwege een paar twistjes inzitten.

Maar daarna wordt het allemaal iets te zwaarmoedig. Er is nog maar weinig tijd voor echte humor en met nog een uur drama voor de boeg wordt de film dan wat onstabiel. De acteurs zelf zorgen nog wel voor een wat luchtigere toon, maar van het plot komt er nog maar bitterweinig. Het drama zelf kon me niet echt overtuigen, daarvoor was alles dan weer iets te dik aangezet tijdens het eerste uur.

Zo valt de film een beetje tussen twee genres in, jammer want er had op zich meer met het materiaal en de acteurs gedaan kunnen worden.

2.0*

Haar leven lijkt een puinhoop, iets waar ze niets meer van kan maken. Doch lukt het Beverly om daadkrachtig door te zetten en met al de chaos in haar leven iets proberen op te bouwen. Ik vond het boek wel stukken beter, maar dat is een welbekend cliché

Flauwe bedoeling over een meisje dat in alles een probleem ziet maar dit niet bij haar legt maar bij alles om haar heen. Dit maakt de film en de hoofdpersoon onsympathiek.

Prima geacteerde mooie drama film met humor

Ik ben de film eigenlijk alleen maar gaan kijken omdat ik 'vijftienjarige en zwanger' zag staan. Ik ben altijd wel weer benieuwd hoe zoiets wordt neergezet, aangezien ik het (weliswaar in een ander tijdperk) zelf ook heb 'moeten' doorstaan. Deze film slaat er echter geen enkel moment in om mij erin mee te krijgen. Een film als Juno lukt het veel beter om het drama en komedie goed te combineren, totaal ander verhaal, maar wel met dezelfde insteek.

Na ruim twee uur kijken heb ik nog steeds geen idee wat ik van het personage Beverly moet vinden. Is ze nou een echte doorzetter of gaat ze gewoon bij de pakken neerzitten als er één ding misgaat en geeft ze iedereen de schuld, behalve haarzelf. Eigenlijk geldt dit voor al haar eigenschappen die ze laat zien, ze is zeer egocentrisch, maar vervolgens doet ze nog wel even haar best om haar man bovenop zijn verslaving te helpen. Ik heb vrijwel geen enkel moment gehad waarop ik een warmte bij haar voelde en eigenlijk ook maar weinig medelijden. Ik kreeg veelal toch het gevoel dat ze het allemaal op haarzelf afriep.

Ik slaat mij ook aan bij een eerder bericht, de eerste helft van de film gaat eigenlijk nog wel, de tweede helft wordt veel te zwaar en dat kan deze film gewoonweg niet dragen. Ook Barrymore wordt mij dan eigenlijk nog maar weinig te overtuigen, juist om de emotionele momenten krijgt ze mij totaal niet te pakken. Het is een zeer aardige cast, waarbij met name Zahn er voor mij tussenuit springt, maar ook zij weten de tweede helft van deze film niet te redden.

En om nou een voldoende te gaan geven alleen op basis van de eerste helft... Nee, daar ga ik absoluut niet aan beginnen. De eerste helft had potentie, maar heeft dit ook niet volledig benut. Ik kan hier dus niet heel veel meer van maken dan 1,5*, welke overigens dan ook vooral te danken is aan de cast. Juist met zo'n cast had ik zoveel meer verwacht. Het zal allemaal wel zo wezen dat het waargebeurd is en dat er een boek over bestaat, maar dit verhaal had mijns inziens niet verfilmd hoeven te worden (of zelfs in een boek uitgegeven hoeven te worden).

Aardig.

Film die eigenlijk heel erg als een komedie begint, en naarmate de tijd vordert gaan we met de tijd mee. Personages worden ouder, tijden gaan vooruit en na enige tijd is het kinderachtige aan de film volledig vervangen door wat meer volwassen onderwerpen. Ik mag dat soort narratief wel in dit soort films, geef het toch een dieper laagje.

Barrymore is een logische keuze voor een film als deze en doet het dan ook wel naar behoren. Dat vereist haar rol ook, want zonder een dragende hoofdactrice zullen dit soort films al snel op weinig uitmonden. Dat kan in mindere mate gezegd worden over de bijpersonages. Zo'n Zahn loopt eigenlijk maar wat verloren rond in een rol die hem gevangen houdt van zijn eigen kwaliteiten.

Verder loopt het wel aardig. De eerste helft kent wat grapjes die vervelend zijn, maar eenmaal het verhaal loopt en de tijd passeert kent de film steeds betere momenten. Zo keren er wat herkenbaardere scenes in terug die sommigen onder ons wellicht uit het echt leven herkennen en kan de film profijt maken van een wat subtielere ondertoon. Vanaf dat punt staat er eigenlijk een heel stevige film, maar het duurt alleen wel een goed uur voordat we daar terechtkomen.

De eerste helft vond ik toch wat te flauw waardoor de film moeilijk recht te trekken is als een goedlopend geheel. Het duurt met 132 minuten ook erg lang, maar dat soort speelduren zijn met dit soort verhalen ook snel te rechtvaardigen. Het is een veilige film die wel genoeg memorabele stukjes kent om niet echt in vergetelheid te raken.