Nixon (1995)

Ik vond deze film zo verschrikkelijk saai!!!!!!!!! Misschien ligt het aan mij, maar ik kon deze film gewoon niet uitzien (figuurlijk), zo erg was het! Gelukkig was een vriendin bij me, waarmee ik dan toch nog een fijne tijd heb gehad tijdens deze film.

Altijd wel een interessant man gevonden die Nixon , iets te lang echter en ook niet altijd even boeiend.

4,5*

Ik vond het wel een interessante film. Je moet niet vergeten dat Stone hier een impressie geeft van Nixon zoals hij denkt dat hij is/was. Normaal gesproken hou ik niet van films die de 3 uur overschrijden, maar deze was wel heel interessant. Alleen het einde waar Nixon visioenen begint te krijgen vond ik niet passen bij de film. Maar verder past hij helemaal in het straatje van Stone met Platoon en JFK.

Beetje een lange zit vooral omdat de eerste 100 minuten nogal warrig zijn omdat ze steeds met namen en gebeurtenissen komen waar je alleen van zult hebben gehoord als je Amerikaanse politiek hebt gestudeerd.

Ik denk dat zelfs de hedendaagse Amerikanen de meeste namen en gebeurtenissen niet meer zullen kennen.

Natuurlijk kende ik er een paar maar in de eerste 100 minuten werd ik een beetje duizelig van de namen waar ze het over hadden en de schandalen en/of functies waar die namen bekend door zijn geworden.

Pas de laatste 90 minuten heb ik van de film kunnen genieten zonder me af te vragen waar ze het nu weer over hadden.

De acteerprestaties zijn zeer goed en dat maakt ook veel goed.

Ik vond het wel jammer dat het zo weinig over het leven van Nixon zelf ging, alleen een paar flashbacks met de belangrijkste gebeurtenissen in zijn leven waardoor de man NIxon toch een beetje een raadsel blijft.

Al met al de moeite waard en ik heb nu eindelijk zin om toch een keer 'The Final Days', die ik ook in mijn kast heb liggen (al een jaar), te gaan kijken.

Cijfer: 3,5

Toevoeging aan mijn review van gisteren:

Ik heb nu een 90 minuten durende docu over Nixon gezien die bij de film 'The Final Days 2-disc edition' zit en nu is alles veel duidelijker.

De docu is stukken duidelijker (in tegenstelling tot de film wel in chronologische volgorde) en het viel me ook op dat er belangrijke dingen gewoon uit de film zijn weggelaten (vooral uit zijn jeugd) of zeer onduidelijk werden weergegeven.

Ook viel het me op dat Hopkins, die goed zat te acteren toch een beetje aan overacting deed want de echte Nixon zag er niet zo onzeker uit als Hopkins dat wil doen geloven/laten overkomen.

Wat me ook opviel dat in de film het gezicht van Hopkins telkens nat was van het zweet tijdens TV debatten, vooral de bovenlip, in de docu zag je veel van dezelfde beelden die in de film werden nagespeeld en het viel me op dat je daar niets van kon zien, ik zag geen druppeltje zweet.

Beetje overacting en stemmingmakerij dus.

Het viel me op dat ze de juiste mensen hebben gecast voor de film, vooral de moeder in de film leek erg veel op de echte moeder.

Als je 'Nixon' gaat kijken kun je dus het beste eerst de docu over Nixon bekijken, dat zal alles duidelijker maken en je zult de man Nixon dan ook beter gaan begrijpen.

Minstens even straf geschoten als JFK. Vele gekende acteurs die een ijzersterke performance neerzetten, met als klap op de vuurpijl: Anthony Hopkins als Richard Nixon.

Het lijkt wel alsof hij bij elk personage hij speelt andere gezichtstrekken heeft, check dat gefaked en koddig lachje maar eens.

Verder werd ik als grote JFK-fan nog maar eens voldaan door the overload aan informatie die in de tijdspanne van meer dan drie uur op je wordt afgevoerd. Je snapt niet altijd wat er juist aan de gang is maar desalniettemin blijft het boeien en verveel je je geen seconde.

Ook de typische Stone-motage en z'n manieren om dingen in beeld te brengen blijven me fascineren. 4.0*

Voor mijn part mag hij ook ens een biopic maken over Bush, ben er van overtuigd dat hij niet zal teleurstellen.

Film van Oliver Stone over het het leven van president Nixon. Niet alleen de tijd van zijn regeren komt aan bod, maar ook zijn verleden d.m.v. flashbacks. Stone neemt de tijd om het verhaal te vertellen (dik drie uur) en doet dit in niet chronologische volgorde, voeg daar ook nog eens aan toe dat de film verwacht dat je enige kennis hebt van de Amerikaanse geschiedenis en je hebt een bij vlagen moeilijk te volgen film. Toch is het zeker geen slechte film. Het acteerwerk is zeer sterk, met als uitschieter Anthony Hopkins die als Nixon een van zijn beste rollen neerzet, maar ook de vele bijrollen krijgen een prima invulling. Verder maakt Stone naast de flashbacks ook gebruik van archiefbeelden, iets wat de film zeker ten goede komt. Wanneer Stone iets meer de tijd had genomen om bepaalde zaken wat verder uit te werken was het zeker een topper geweest, nu is het een prima film.

Zoals vaker bij Stone: een iets te lange zit. Ook deze docu/dramfilm is onderhouden en enigszins vermakelijk. Hopkins is sterk maar het verhaal niet altijd en overal. Redelijk.

Sterke en bijzonder interessante film met een onwaarschijnlijk goede Hopkins in de hoofdrol.

Toch zal Nixon niet snel de eer krijgen die hem imo wel toekomt. Er zijn 2 zaken die nogal in het nadeel van deze film spelen. Ten eerste draagt hij onmiskenbaar het Oliver Stone signatuur wat zeker niet ieders smaak zal zijn. Ten tweede moet je enige affiniteit bezitten met het onderwerp, een 3 uur durende politieke film over het leven van een ex president zal ook niet ieders kopje thee zijn. Echter heb je interesse in de handel en wandel van de persoon Richard Nixon en het turbulente tijdvak in de geschiedenis van de VS waarin hij aan het hoofd van de regering stond en Stone is wel je type regisseur dan staat je een aangenaam avondvullend programma te wachten.

Nixon was natuurlijk president in een tijd dat de VS misschien nog wel in roeriger vaarwater zaten dan vandaag de dag. Vietnam, politieke moorden, Cuba en rassenrellen in de straten en campussen door het hele land. Hij kwam dan ook op het moment dat mensen op verandering zaten te wachten en heel opvallend vind ik dan ook de overeenkomsten tussen zijn overwinnings-speech en die van Barrack Obama een paar maanden geleden.
Het is natuurlijk een nogal zware opgave om over een man als Nixon een evenwichtige film te maken. Nixon die bekend stond om zijn psychotisch en paranoïde gedrag en die bestempeld is als een vloekende alcoholist die er niet voor terug deinsde mensen om te kopen en die op zijn zachts gezegd regelmatig "pittige" uitspraken deed. Zijn politieke loopbaan kenmerkt zich door schandalen, zijn Nixon-doctrine, waarbij allerlei dubieuze regimes tot de tanden toe bewapend werden om tegen het rode gevaar te vechten, zijn "invasie" in Laos en Cambodja... Het is natuurlijk makkelijk om zo iemand tot aan de knieën af te branden. Maar Stone vergeet ook niet de ontspanningspolitiek van Kissinger aan te halen of het feit dat politiek een oncontroleerbaar monster blijkt te zijn waarvan Nixon uiteindelijk ook het slachtoffer is geworden.

Zoals gezegd Hopkins speelt fantastisch, misschien wel de rol van zijn leven. Had bijna niet meer het idee naar een acteur te zitten kijken. Maar ook andere boeiende politieke kopstukken zoals Kissinger , J Edgar Hoover, Mao en Brezjnev en niet te vergeten de rol van zijn ega komen aan bod en worden met verve vertolkt.
De film houdt zich ook verre van de glitter en glamour van politiek, in Stones versie is het een keiharde Dog-Eat-Dog wereld en weerspiegeld het labiele karakter van de man in de soms hallucinogene en psychedelische beeldenstroom. Hoe anders dan het recente gepolijste Charlie Wilson's War. Nee, zo maakt men een politieke film/biografie die overtuigt!
Enige kleine smet op deze film vind ik de terugblikken naar de jeugd van Nixon, die voor mijn gevoel wat oppervlakkig blijven en niet bijzonder veel toevoegen. Natuurlijk speelt het overlijden van zijn twee broers aan TBC een grote rol maar in hoeverre dat moedercomplex en zijn matige sportprestaties nu de persoon hebben gemaakt die hij is geweest?

Prachtige film, heb me eigenlijk gedurende de 3 uur geen minuut verveeld.

4*

Mooi drama met een prima spelende Anthony Hopkins als Nixon. De film duurt erg lang maar ik heb me zeker niet verveeld. Er zijn zeer veel belangrijke dingen gebeurt omtrent Nixon dus eigenlijk is ruim 3 uur nog te kort. De bijrollen van Joan Allen (mooie vrouw trouwens) en Ed Harris waren overigens ook goed.

Heel sterk gespeeld van hopkins die voor deze rol terecht genomineerd is!Het begin was wat warrig vond ik en hij duurde wel heel erg lang!190 minuten je aandacht erbij houden valt bij deze film niet mee!3*

Pff, vond deze ruim drie uur durende film eigenlijk een beetje langdradig. Beetje te veel feiten en te weinig "actie". Dacht eigenlijk wel dat de film eerder over Watergate zelf ging gaan, maar het is dus niet zo.

Waarom dat de film 16+ heeft, vind 'k ook maar raar. Er komt geen bloot, geweld of grof taalgebruik in voor.

Voor de liefhebbers.

Behoorlijk onder de indruk van het stuk van Madecineman: concreet, de objectiviteit respecterend en tóch doorzien....is tof om te lezen.

En er staat ook iets anders in aangaande affiniteit. Dat stukje is er één waarin ik me bij aansluit.

Helaas, want dat het een kwaliteitsfilm is dat is te zien aan alle kanten: de sfeer, de acteerprestaties, de van een afstand benaderde 'waarheden'.....het zit er allemaal in.

Maar ja, ik kende Nixon van alleen enkele gelezen artikelen en verwijzingen in andere media, en daarin wordt hij bijna ondoorbroken geportretteerd als een leugenaar. Dus ja, ik zag de film liggen met Oliver als regisseur en moest 'm dan ook meenemen.

Ik hoopte op iets als JFK, of Thirty Days, maar dat zat er niet in voor iemand als ik, niet op de hoogte zijnde e/o ook maar enig affiniteit met dit stukje geschiedenis heeft.

De film vond ik derhalve nét boeiend genoeg. Heb me echt geen seconde verveeld.

Ik houd het op 3,5*

Hier heb je een beetje geduld voor nodig , maar uiteindelijk is ook deze film van Stone een zeer bijzondere film !

Hoe lang het ook duurt, dit is gewoon erg mooie cinema en daarom prettig om te blijven volgen. Alles is verrassend fraai: beelden, sounds, acteren. Het is een prachtige biografie geworden, met zwart-wit jeugdbeelden als herinneringen.

Ik vind de uitbeelding van de tijdgeest en de rol daarin van religie en politiek ook erg interessant verweven in het persoonlijke verhaal, met chantage en intrige. Deze onderlinge verhoudingen leveren regelmatig een voelbare spanning op.

Op een of andere manier is er sprake van een lichte overstyling, maar dat vind ik juist aan de sfeer bijdragen. Het krijgt daarmee een tikje een wrange en licht zwartkomische uitstraling.
Nixon wordt gedurende de film steeds meer afgebeeld als een labiele man, een gevolg van zijn 'goedheid' waarmee hij zich in het hem omringende keihard milieu niet echt kan handhaven. Hij wordt afgebeeld als niet kneedbaar en daarom tegengewerkt. En public bleef hij echter overtuigen.
Een prachtig werk.

Uitstekend!

Ben altijd wel te vinden voor een biografie van iemand die geschiedkundig gezien wel wat te betekenen heeft (of dat nu in positieve dan wel negatieve zin is maakt niet veel uit). En wat een mooi stukje moderne na-oorlogse geschiedenis van de VS is dit geworden!

Had aanvankelijk wat angst dat de film gezien de lange speelduur zou gaan vervelen, maar niets is minder waar. Heb me werkelijk geen seconde verveeld. Nou ja, goed dan, de flashbacks naar zijn jeugd vond ik niet altijd even geslaagd en interessant.

Zullen we het even over Nixon hebben? Hopkins, wat een performance. Geweldig! Ik was echt vergeten dat ik naar een acteur zat te kijken, en dat is wat een acteur moet nastreven. De mens Nixon komt in deze film naar voren als iemand die aan grootheidswaanzin lijdt. Kan het dat hij schizofreen was trouwens? Hoe vaak hij niet naar zichzelf verwees in de derde persoon! Verder iemand die over lijken gaat als het om macht gaat en zelfs op het einde nog steeds vindt dat hij niets verkeerd gedaan heeft - "Een stom inbraakje". Ook enorm op zichzelf gefocust en vatbaar voor manipulatie van zijn stafmedewerkers. Dat er ooit sprake is geweest van een atoombom op Hanoi te gooien of het leger in te schakelen en een burgeroorlog te starten in de VS is toch te gek voor woorden! Dat een dergelijk sujet überhaupt aan het hoofd gestaan heeft van het machtigste land ter wereld is beangstigend.

In ieder geval, het is een uitermate boeiend kijkstuk geworden dat zowel het politieke als persoonlijke leven van Nixon onder de loep neemt.

Aanrader!

Prachtig historisch drama is dit, met alweer een uitmuntende Anthony Hopkins die een Nixon neerzet zoals niemand hem het zal nadoen.

Hoewel ikzelf tijdens de regeerperiode van Nixon nog een jonge kerel was herinner ik me toch vele gebeurtenissen goed die in deze film aan bod komen, het kan ook moeilijk anders, want zowat alles van Nixon uitspookte was frontpaginanieuws.

Het verhaal is zo onthutsend dat deze film er wel de nodige tijd voor heeft, meer dan 3 uur zit je aan het beeld gekluisterd, niet door actiebeelden want die zijn er niet, maar door de vele politieke en vooral on-politieke zetten van de president.

De film dateert uit de tijd dat Oliver Stone nog garant stond voor filmen die een en ander blootlegden over de Amerikaanse geschiedenis en behoort tot een van zijn meesterwerken.

De cast is er ook eentje om U tegen te zeggen, stuk voor stuk grote namen, teveel om ze allemaal op te noemen, maar stuk voor stuk sterk in het neerzetten van hun (ook al) historische personages.

Deze film is een aanrader.. en of !!!!

Historisch gezien een zeer interessante film. Ook wordt er goed geacteerd. Maar als film viel hij toch een beetje tegen. Het begin vond ik wat rommelig met heel veel namen en sprongen in de tijd. Dat werd later wel beter.

Met name de majestueuze cameo van Ronald Reagan tilt de film naar een hoger niveau:

****

Heel machtige biopic met een uitmuntende cast. Heb nooit het Watergate schandaal gevolgd en deze film, die vast wel veel kijkers wat zal afschrikken vanwege de lange speelduur, brengt niet alleen hierop, naar mijn zin te vaag, een antwoord maar volgt de politieke loopbaan van Richard 'Dick' Nixon, met erg fraaie flaschback's naar Nixon's jeugdherinneringen. Heb niet veel film's van Oliver Stone gezien, JFK en Natural Born Killers in lang vervlogen tijd, maar deze film vind ik, top op heden, zijn betere werk.

herkende tussen de cast ook Madeline Khan en Larry Hagman die ook hier blijkbaar een harde oliebaron vertolkt.

Hmmmmmmm. Ik weet het niet. Enerzijdes een behoorlijk degelijk drama, gestoeld op sterk research werk. Anderzijds toch ook wel weer typisch Amerikaans. Klaroentjes her en der, melo-drama nu en dan. Ook dat heen en weer flitsen tussen tijdsperiodes steeds kan me niet bekoren. In het eerste half uur / 45 minuten van de film is dat zo veel dat het stoort, afleidt en zorgt dat je de film niet lekker in komt. Dat wordt een stuk beter in de rest van de film, waarin meer het verhaal zelf wordt verteld. Maar ook hier worden erg vaak truukjes toegepast om het allemaal maar flitsens te houden. Flit-flats korte beelden van geschiedenis worden door de scenes heen geregen met wellicht als doel de film stevig te verankeren in die geschiedenis, maar als effect dat het gaat tegenstaan.

Qua acteren gaat het allemaal prima. Sterke cast, fijne acteurs op de juiste plek. Hopkins als Nixon scoort bij mij vooral omdat hij niet louter accent en gebaartjes nadoet, maar echt een rol vervult. Niet zo goed als langela dat deed in Nixon/Frost, maar absoluut geloofwaardig. Hoskins als Hoover scoort. datzelfde geldt voor de vertolking van Kissinger.

De film is lang, te lang. Vele scenes kunnen zonder probleem geknipt of verkort worden. Doe dat dan ook, denk ik dan. Op het einde is voor mij gewoon de rek eruit en smacht ik naar het einde. niet omdat het slecht was, maar omdat mijn geduld simpelweg te veel op de proef werd gesteld.

Bij een film als JFK blijft dit absoluut achter op het gebied van montage, boodschap en overtuiging. In die vergelijking vind ik wel dat Nixon beter acteerwerk kent. Al met al scoort deze film toch wel minder, vooral aangezien ik bij JFK echt de gehele film geboeid was en bij Nixon vaak niet. 3,5*

Omdat ik de film voor mezelf heb kunnen aanschaffen voor een habbekrats heb ik heb nog eens opnieuw bekeken.

En ik verander niets aan mijn eerdere mening, is en blijft een topfilm met een prachtrol van Anthony Hopkins.

Het is natuurlijk niet de geweldige rol van Anthony Hopkins die deze film zo boeiend maakt. Het feit dat een president, die niet sexy was zoals Kennedy, feitelijk de geschiedenis is gegaan als een oplichter en dat deze film wat anders laat zien. Dat was voor mij een eye opener.

Het is niet zo wonderlijk dat juist Oliver Stone zich geroepen voelde om een biopic te maken over de meest controversiële Amerikaanse president van de 20e eeuw en de enige die ooit is afgetreden. Richard Nixons politieke carrière was nauw verbonden met dat van John F Kennedy, over wiens moord Oliver Stone 4 jaar eerder “JFK” had gemaakt. Aan het eind van “Nixon”, wanneer Nixon zich beseft dat zijn positie als president onhoudbaar is geworden, staart hij naar het presidentiële portret van Kennedy en verzucht: ‘When they look at you, they see what they want to be. When they look at me, they see what they really are.” Het onderstreept nog maar eens hoezeer de schaduw van Kennedy over het hoofd hing van Nixon.

Richard Mulhouse Nixon [Anthony Hopkins] groeide op als Quaker als zoon van een hardwerkende, maar strenge vader [Tom Bower] en een moeder [Mary Steenburgen] die hij aanbidt. Als kind verliest Richard twee van zijn broers aan tubercolose, wat hem niet alleen traumatiseert maar ook tot gevolg heeft dat Richard zichzelf onder druk zet om zijn ouders – en zijn moeder in het bijzonder – niet teleur te stellen. Tijdens zijn schooltijd weet hij zijn gebreken te compenseren met een tomeloze inzet, iets wat hem ook in zijn politieke carrière geen windeieren legt. Hij wordt vice-president onder Dwight D Eisenhower, maar in 1960 dwarsboomt John F Kennedy zin presidentiële ambities tijdens het eerste presidentiële TV-debat. Nixon is zeer vermoeid door zijn zware reisschema. Dat is niet alleen te zien aan zijn uiterlijk, hij is daardoor ook niet scherp genoeg om Kennedy van weerwoord te voorzien.

Nixon kan zijn verlies tegen het onervaren rijkeluiskindje John F Kennedy niet verteren, maar zijn echtgenote Pat [Joan Allen], al die jaren zijn trouwe steun en toeverlaat, weet hem over te halen zijn politieke carrière te beëindigen. Maar wanneer Lyndon Johnson in 1968 aangeeft zich niet verkiesbaar te stellen voor een tweede termijn, zetten oude politieke vrienden Nixon onder druk om het nog eens te proberen. Uiteraard komen de belangrijkste hoogte- en dieptepunten uit zijn tijd als president aan bod, waarbij het Watergate-schandaal en de manier waarop Nixon tot op de laatste snik probeert vast te houden aan de macht centraal staat.

Anthony Hopkins is zeer overtuigend in een rol die Richard Nixon in al zijn facetten laat zien. Hij zet Nixon neer als een tragische figuur wiens zware jeugd voor een belangrijk deel de oorzaak is voor zijn onzekerheden en zijn zwakheden. Bovendien is Nixon hier zo geobsedeerd door de Kennedy’s dat hij zichzelf in alles wat hij doet vergelijkt met hen en zichzelf constant aanpraat dat hij heeft gefaald. Joan Allen maakt ook indruk als Pat Nixon, een vrouw die Richards tekortkomingen als geen ander kent, maar niet schroomt hem eens goed de waarheid te vertellen, al zal ze haar echtgenoot blijven steunen, ongeacht de keuzes die hij maakt.

Beroemde momenten als de “Checkers Speech” en “The Kitchen Debate” zijn op knappe wijze gereconstrueerd, waarbij Stone – net als in JFK – op slimme wijze archiefbeelden vermengt met nieuwe scènes. Er is een enorme cast van bijrolspelers waarvan Paul Sorvino uitblinkt in de rol van Henry J Kissinger, veiligheidsadviseur en later Minister van Buitenlandse Zaken onder Nixon en één van zijn trouwste bondgenoten. Bob Hoskins valt op in een piepkleine rol als J Edgar Hoover in één van de meest bizarre scènes uit de film. “Nixon” vereist wel enige voorkennis, zeker met betrekking tot Watergate, om het allemaal te kunnen volgen, maar dat betaalt zich uit in een enerverende, boeiende biografie over één van de meest complexe publieke persoonlijkheden uit de 20e eeuw.

Een film waar ik niet zo goed van wist wat ik verwachten moest. Het is een interessant onderwerp, het is een Stone-film, maar toch geen super beoordelingen.

Nixon ontvouwt zich in een intelligent geconstrueerd politiek drama. Heden en verleden liggen dicht bij elkaar en verlopen niet altijd even logisch, dan worden er plotseling scheve, chaotische en/of zwart wit beelden tussen gemonteerd, of er wordt gekozen om Hopkins in een erg korrelige kwaliteit te laten zien wat op zijn beurt weer de authenticiteit verhoogd. Zit ik naar echt te kijken of niet? De schokkende beelden het chaotische gedeelte zomaar te zeggen, zal bedoelt zijn om de drukte en het paranoia naar voren te brengen die een presidentschap met zich mee brengt, en wat Nixon natuurlijk, een bijzonder paranoia, achterdochtig en angstig man, in den bijzonder parten speelde.

De handeltjes, afspraken, duistere deals, cover ups, het komt allemaal groots in beeld. In die zin bijzonder te zien hoe iemand die politiek zo goed onderlegt was, zoveel kennis van het recht had en ook nog wel een paar goede dingen natuurlijk gedaan heeft, zich zo intens verloor in alle drukte, tegenstand en negatieve aandacht, en het doofpotten van fouten en uiteindelijk volledig buiten de realiteit geraakt en zijn geloofwaardigheid richting zijn eigen mensen kwijt raakt.

Verder een geweldige rol natuurlijk van Nixon hoewel ik eerst wel een klein beetje moeite met hem had qua gezicht en Nixon's kenmerkende neus. Doch zet Hopkins hem uiteindelijk zeer goed neer qua mimiek, houding en manier van praten. Wat alle bekendere acteurs en kleinere rollen betreft, ze konden ook niet meer fouteriken bij elkaar krijgen dan dit geloof ik. Heel wat b-schurken komen voorbij in die zin met Powers Boothe, James Woods, Bob Hoskins, J.T. Walsh, Tony Goldwyn, Larry Hagman en natuurlijk van-dik-hout-zaagt-men-plakken smeris Michael Chiklis uit The Shield.

Verder heeft de film wel eens een klein beetje een spottende toon met een paar time lapses waar vooral veel lijden en maatschappelijke onrust in te zien is terwijl het Witte Huis er relatief rustig bijligt en Nixon zich starend uit het raam van zijn privé vliegtuig afvraagt of de mensen wel beseffen wat hij allemaal wel niet gedaan heeft en geflikt heeft.

Het eindresultaat en gevoel is een behoorlijke lang maar niet minder interessant beeld van een paranoïde, egocentrische president die steeds verder vervreemd van zichzelf en zijn wereld. Het enige nadeel van de film is toch wel de lange duur. Je moet dit wel heel interessant vinden om daar geen problemen mee te hebben. Desalniettemin een degelijke film.

Erg interessant portret over Nixon. Wat Anthony Hopkins in deze film neerzet is echt verbluffend. Het is bijna angstaanjagend hoe goed hij in deze film Nixon speelt. Ondanks de lange speelduur is de film geen één moment langdradig. Vooral de politieke intriges vind ik erg interessant. Goede donkere muziek van John Williams.

4,0*

Sterke film, wat een engerd zeg. Ik heb nu al zin in een biopic over Trump, hopelijk met Stone achter de camera.

4*

De film doet veel goed. Dit is een heel behoorlijke inkijk in het leven rond president Nixon. Vooral het politieke spel in de achterkamertjes vind ik boeiend om te zien. De aankleding is prima en de regie is goed met een vlotte montage die de 190 minuten soepel voorbij laten gaan. Maar het gespeel met verschillende formaten en zwart-wit is een pak minder dan in Born on the Fourth of July en JFK. Daar leek het ook de inhoud te ondersteunen, nu lijkt het soms meer zinloze spielerei.

Verder vind ik de persoon Nixon nog steeds niet echt naar voren komen. Hopkins doet het goed al neigt het soms naar het theatrale, maar echt antwoorden krijg ik als kijker niet, Er lijkt wat gezocht te worden in de jeugd van Nixon maar echt overtuigend vond ik dat niet, eerder wat goedkoop.

En hoewel de 190 minuten vlotjes verlopen is het net iets te lang voor de inhoud. 3,0*.

Schitterende film. Waar te beginnen om een samenvatting te geven. Er is immers van alles gaande want de narratieve structuur is er één van flashbacks in flashbacks. Dit heen en weer springen in de tijd is een sterk staaltje in montage (altijd een straf element in de films van Stone geweest en misschien wel een stijlkenmerk). Ook in segmenten zoals de ontmoeting tussen Nixon en Mao waarin via montage de parallel wordt gelegd dat Nixon zich identificeert met Mao - of is het andersom ?). Een stuwend ritme, niet chronologisch en een bij wijlen krachtige dramatiek van een rise and fall : Stone is op dreef.

Fotografie : veel donkere ruimtes, Nixon zit bij voorkeur in schaars verlichte kamers waarin hij zijn demonen probeert te verdringen. Want Stone probeert toch een beeld van Nixon te schetsen en dankzij de vertolking van Hopkins slaagt hij erin om die onzekere, onhandige, onwennige persoon een zeker sympathie te geven. Nixon liep in de schaduw (daarom ook die vele donkere belichting) van de Kennedy 's, kreeg niet de erkenning en appreciatie van het publiek, was paranoïde en gaf iedereen de schuld van alle tegenslagen.

Nixon werd streng opgevoed door een moeder en een hardwerkende vader zonder veel affectie. Oprechtheid , daar begint de film mee (die tv spot over hoe de beste verkoper te zijn) en natuurlijk is dit de achillespees van Nixon. Nochtans is zijn opvoeding daarop gebaseerd maar de drang naar macht is te groot. Stone toont ook het gekonkelfoes van de politiek, de deals, het verraad, de corruptie, de schandalen, de rechtse groeperingen die grote invloed hadden.

Prachtige cast tot in de kleinste rollen, genuanceerd beeld van Nixon en van de politiek (steeds die botsing tussen ideologie en macht bv de sublieme scene aan memorial building Washington waar Nixon een groep studenten discussieert - daar voel je twijfel en toch vastberadenheid) en een rollercoaster aan informatie en beelden met een pompende John Williams score. Oliver Stone in topvorm, dat is een op en top cinemabeleving.

Uitstekende film over de 37ste president van de Verenigde Staten genaamd Richard Nixon. De film kent veel overeenkomsten met JFK (een sterke montage, een cast vol bekende namen en goeie muziek van John Willliams). Daar waar JFK meer een politieke thriller was, is dit meer een politieke biopic. Hierdoor misschien iets minder spannend, maar zeker wel boeiend. Anthony Hopkins is overtuigend in de titelrol.

In de herziening verhoogd naar 4.0 sterren.