Parenthood (1989)

Vond dit meer een drama dan een comedy. Heb wel een aantal keren een glimlach op men gezicht gehad maar vond dat er meer drama elementen in de film zaten. Voor al de problemen die de 3 gezinnen met zich mee brengen. De film is absoluut goed en realistisch. In veel films waar 'happy' gezinnen in voor komen ziet er vaak mooi en fleurig uit. Deze film laat zien hoe het anders kan, hoe pubers hun ouders het leven zuur kunnen maken, buitenstaander van de familie die uit het niks komt opdagen en een gezin waar elk kind wel wat aan mankeert. Dikke 3.5 *

'k vond hem grappiger dan gedacht. Het is een beetje een mengeling van komedie en drama, al viel het dramagedeelte eigenlijk nog wel mee.
De cast zat goed en het verhaal boeide me de volledige speelduur, ondanks het hij toch een tweetal uren duurt.
Toch wel aangenaam verrast door deze tragikomedie.

Erg leuke komedie die lekker wegkijkt.

O yeah, if she's so brilliant, why is she sitting in our neighbour's car...

Deze film destijds in de bioscoop gezien zonder dat ik wist wat ik kon verwachten. Ongelooflijk genoten en ik vind het nog steeds een geweldige film. Af en toe roep ik nog steeds 'Hi Garyyyy' op z'n 'Diane Wiests'...

Bijzonder gezellige film. Openhartig scenario, een paar leuke visuele vondsten, goede rollen. Dianne Wiest acteert sterk en is stiekem ook wel een milfje in deze film (mag ik dat zeggen?).

Sympathieke, goedbedoelde familiefilm, uiteraard met een flinke portie Amerikaanse sentimentaliteit, maar ook met wat ontroering en zonder storende banaliteiten. Knappe dialogen en goed acteren zijn bij de pluspunten van deze film waarin Steve Martin gegoten is in de supergemotiveerde huisvader en waarbij de blinkende, ontroerde ogen van Dianne Wiest haar een Golden Globenominatie bezorgden.

Ik vind deze rating werkelijk belachelijk laag. Het is een sterk komedie / drama met een werkelijk fantastische cast. Weet je hoe moeilijk het is om zowel grappig als dramatisch een film te maken die eigenlijk een lach als een traan weet te creëren? Zonder de boel geforceerd te laten overkomen? Maar Ron Howard doet het gewoonweg zo simpel lijken. Plus de cast en de zeer herkenbaren situaties laten het zeer down to earth lijken, en dat is in deze tijd waar alles gehyped en super onrealistisch overkomt zeer verfrissend. Ik blijf deze film fantastisch vinden, hoeveel ik hem ook gezien heb. En de oneliners die in mijn hoofd blijven hangen zijn niet te tellen

9 op 10

Vermakelijke film die over het algemeen de standaard paden blijft bewandelen maar tegelijkertijd toch interessant weet te blijven.
De drama en comedy elementen wisselen elkaar af, vaak geslaagd maar soms ook wat minder geslaagd.

De dialogen waren over het algemeen wel scherp en zorgen voor een aantal erg leuke woordgrappen.
Het einde is (natuurlijk?) voorspelbaar maar niet storend.

Leuke film voor 2 uur vermaak!
3*

Drakerig gebeuren.

Lijdt aan hetzelfde euvel waaraan zoveel Amerikaanse comedies aan ten onder gaan. Het begin is altijd vlot en luchtig, maar halverwege verzandt het in drama, waardoor al het leven uit zo'n film gezogen wordt. Deze Parenthood begint er zelfs iets vroeger aan.

En laat dat drama nu werkelijk niks voorstellen. Wat clichés over ouderschap, bordkartonnen personages en een hoop vervelend gedoe dat maar halfslachtig uitgewerkt wordt. De komische kant van de film was net wat beter, maar krijgt zeer weinig ademruimte.

Laatste uur is eigenlijk een puur gezinsdrama geworden, maar dan met karikaturale personages. De regie van Howard is matig, geen enkele acteur weet z'n personage goed vorm te geven en 120 minuten is minstens 30 minuten te lang. Uiteindelijk een redelijk vervelende film met wat domme moraaltjes om af te sluiten.

1.5*

Ah neeeee, komaan Niels, niet mn 80s guilty pleasure gaan dissen! .

Deze film is toch niet zo bordkarton? en heeft een groot hart en juist een geweldige drama/humor mix. Juist niet echt in 1 gat te vangen.

Ik heb sowieso niks met die typische balans van comedy/drama waarbij de comedy vooral in het begin zit en het drama opgespaard wordt voor het tweede deel. Maar vond het verder ook niet opvallend anders dan de doorsnee Amerikaanse familie comedy. Ook al geen fan van zeurende ouders (die kom je in het echt al genoeg tegen), dus het tweede uur was best irritant. En da's geen ideale sfeer voor een comedy

In Parenthood volgen we de familie Buckman. Pater Familias Frank Buckman (Jason Robards) is een niet zo'n prettige man die iedereen overschreeuwt, kleineert en domineert. Zijn vrouw Marilyn( Eileen Ryan) ondergaat haar lot zwijgzaam. Zijn gedrag heeft ook sporen nagelaten bij hun kinderen Gil (Steve Martin), Helen(Dianne Wiest), Susan(Harley Jane Kozak) en Larry(Tom Hulce). Gil is een hardwerkende familyman die keihard zijn best doet niet op Frank te lijken maar daardoor zijn kinderen weer op zijn beurt een tik van de molen geeft. Het is dat hij wel een sterke vrouw (Mary Steenburgen)heeft die hem af en toe terugfluit. Helen is een gescheiden moeder die keihard probeert haar gezin bijeen te houden maar daardoor zorgt dat haar kinderen juist harder tegen haar rebeleren. Haar dochter Julie(Martha Plimbton) door met een in Helens ogen foute jongen(Keanu Reeves) verkering te hebben en haar zoon Gary (Joaquin Phoenix) door zich af te sluiten. Susan is met een type als haar vader getrouwd (al is hij qua uiterlijk het tegenovergestelde want gespeeld door Rick Moranis)en doet haar best te gehoorzamen en hem tevreden te houden net als haar moeder. Larry was altijd het lievelingetje van Frank en kon alles flikken en is daarom nooit volwassen geworden. Hij is een dromer die jaagt op het grote geld en daardoor nooit een cent te makken heeft. Hij is altijd op avontuur maar wanneer het te heet onder zijn voeten wordt keert hij weer terug naar huis en bailed Frank hem out. Dan is er ook nog de licht dementerende oma (Marilyns moeder) die af en toe verrassend uit de hoek komt met haar levenswijsheid. De kracht van Parenthood is dat de issues best groot en zwaar zijn maar dat de film nooit te zwaar wordt maar tegelijk wel toont waar de schoen wringt. De personages zijn zeer herkenbaar en daarom ook zeer sterk. De casting was ook zeer sterk. Robards is prima op zijn plek als de dominante Frank. Tom Hulce zet prachtig de loser Larry neer. Je begrijpt waarom de meesten hem verafschuwen maar tegelijk heb je ook een zwak voor hem omdat hij oprecht denkt dat wanneer hij rijk is hij voor zijn familie kan zorgen. Dianne Wiest is helemaal in haar element als '80's divorced mom. Steenburgen, Moranis, Reeves en Plimbton zijn ook prima gecast maar de ster van de film is Steve Martin, die speelt hier zijn beste rol ooit. Hij is gewoon perfect gecast als Gil. Een man die gebukt gaat onder zijn verleden en zich met moed der wanhoop door het leven slaat om zijn kinderen een betere vader te geven dan hij had maar daardoor zelf ook brokken maakt. Niemand kan dit beter vertolken dan hij met zijn tragi-komische grimas. Steve Martin is de '80's versie van Pagliacci, de tragische clown.