The Ruling Class (1972)

Nog steeds een extreem grappige,inktzwarte,macabere komedie.Tuurlijk:ietwat gedateerd.Het house of lords is ter ziele,the church of england is zo'n beetje het meest politieke correcte instituut van Albion en de upper classes willen alleen nog maar aardig en hip gevonden worden door de meute.

Deze film heeft echter nog genoeg situatie-humor te bieden om uiterst vermakelijk te zijn .Subtiliteit zit er niet altijd in:als het 1ste personage een Michael Hutchence doet in tutu weet je hoe laat het is.Het wordt er niet beter op met het incipit van O'Toole als des gehangenen zoon Jack,een totaalmalloot die zich houdt voor ene god.Hoe hij daarop komt?

"Every time I talk to god I feel that I am talking to myself"

In godslastering en religiekritiek begint deze film waar MP en Buñuel ophouden.Overigens:ondanks de over the top sfeer zitten er ook plenty grappen in voor de incrowd die doorheeft hoe dichterlijke en bijbelcitaten standaard worden verhaspeld.

Uiteraard prima acteerwerk,met een uitmuntende,op hol geslagen O'Toole als god die Ken Russel-film casts doet voorkomen als onderkoeld.Jammer voor de Ier dat hij de Oscar moest laten aan een mompelende maffioso dat jaar.

Zoals te verwachten van een 2,5 uur durende film zakt hij bij vlagen in.Het 1ste deel is het best en wordt afgesloten niet door een duivel-maar een godsuitdrijving ,weer eens wat anders dus.Of onze reli-psychoot na zijn "genezing"ook een beter mens is geworden,valt te bezien...

Het slot met de maiden speech in THOL /het spookhuis is ook weer om te smullen.

McKyle (Nigel Green): "I'm the high-voltage Messiah, the electric Christ, the AC/DC god."

Overigens vreemd dat deze film, zo weinig gezien is. Maar het was dan ook geen succes bij het publiek én bij de recensenten. Ik moet hem snel weer eens herzien, want Criterion heeft een DVD uitgebracht.

Vlijmscherpe politieke satire met een Peter O'Toole die flink op dreef is als sympathieke gek met messias-complex. Ook fijne bijrollen van typetjes die klassen en standen genadeloos belachelijk maken. Denk dan aan een marxistische butler in permanente staat van dronkenschap en een stotterende geestelijke die achter de politieke machten aanloopt. De jaren zeventig spatten dan ook in positieve zin van het scherm af, met scherpe kritiek op de hypocrisie van de heersende machten. Lichtelijk gedateerd, maar ergens heeft dat ook zijn eigen charme.

Oneerbiedige satire waarin Peter O'Toole (letterlijk) neer daalt vanaf het houten kruis in de hal van het imposante paleis van Ralph Gurney [Harry Andrews], de 13e graaf van Gurney om zijn rol als 14e graaf van Gurney op zich te nemen. Maar voor die tijd is Daniel Tucker [Arthur Lowe, bij tv-liefhebbers bekend als Captain Mainwaring uit Dad's Army] al plotseling in zang en dans uitgebroken bij het horen van het testament van zijn pas overleden werkgever. Onvoorspelbaar is het dus ook en Peter O'Toole speelt zijn knotsgekke karakter steeds met overtuiging, beheersing en een enorme dosis energie. Het leverde hem een Oscarnominatie op, maar ook Nigel Green, Coral Browne en niet te vergeten Alistair Sim (als een verwarde pastoor) dragen hun steentje bij aan een film die werkelijk one-of-a-kind is. En dat is niet alleen omdat Harry Andrews hier een tutu draagt, al is dat an sich al reden genoeg om deze film niet aan je voorbij te laten gaan.