Ik heb braaf alle FF films van Bresson gezien,en dit was voor mij de minst toegankelijke en imho minst geslaagde.Bresson baseerde zich weer eens op Dostoyevsky,ditmaal uitdrukkelijk door het verhaal "de zachtmoedige" te verfilmen.Hierbij worden wij geconfronteerd met 2 problemen:
1:Bresson houdt zich wel aan het verhaal,maar verplaatst het naar Parijs anno 1970.Dat mag,maar als je bedenkt dat het verhaal ging over een lumpenpauper die zich uit pure wanhoop gaf aan een weerzinwekkende pandjesbaas om niet te hoeven creperen,wringt het toch.Ook toen hadden papa en mama al een soort welvaartsmaatschappij tot hun beschikking.
2:Dit is een relatiedrama,en daarin stuit de gewapend beton stijl van Bresson toch op zijn grenzen.2 totale autisten en hun niet-omgang met elkaar,tsja,boeiend wordt het zo niet echt,extreem bizar wel.
Overigens had ik ook een probleem met de rol van Sanda

(die hier debuteerde):ze komt bepaald niet over als een zachtmoedige,maar eerder als een harde tante.
Wellicht ten overvloede:Bresson hanteert hier dezelfde minimalistische stijl die we kennen uit zijn andere late films.
De film bevat overigens nog een vermakelijke theateruivoering van Hamlet,die bedoelt lijkt te zijn om aan te geven hoe je volgens Bresson. niet moet acteren.Wel grappig.