Une Femme Douce (1969)

Ik heb braaf alle FF films van Bresson gezien,en dit was voor mij de minst toegankelijke en imho minst geslaagde.Bresson baseerde zich weer eens op Dostoyevsky,ditmaal uitdrukkelijk door het verhaal "de zachtmoedige" te verfilmen.Hierbij worden wij geconfronteerd met 2 problemen:
1:Bresson houdt zich wel aan het verhaal,maar verplaatst het naar Parijs anno 1970.Dat mag,maar als je bedenkt dat het verhaal ging over een lumpenpauper die zich uit pure wanhoop gaf aan een weerzinwekkende pandjesbaas om niet te hoeven creperen,wringt het toch.Ook toen hadden papa en mama al een soort welvaartsmaatschappij tot hun beschikking.
2:Dit is een relatiedrama,en daarin stuit de gewapend beton stijl van Bresson toch op zijn grenzen.2 totale autisten en hun niet-omgang met elkaar,tsja,boeiend wordt het zo niet echt,extreem bizar wel.
Overigens had ik ook een probleem met de rol van Sanda (die hier debuteerde):ze komt bepaald niet over als een zachtmoedige,maar eerder als een harde tante.
Wellicht ten overvloede:Bresson hanteert hier dezelfde minimalistische stijl die we kennen uit zijn andere late films.
De film bevat overigens nog een vermakelijke theateruivoering van Hamlet,die bedoelt lijkt te zijn om aan te geven hoe je volgens Bresson. niet moet acteren.Wel grappig.

Twee (minimaal) van mijn filmsmaakvrienden hier worstelen met Bresson. Ik had nog maar één mogelijkheid om een voor mij onbekende Bresson te gaan kijken en te ervaren hoe moeilijk, afstandelijk en massief het is en wat mogelijke hobbels zijn hier de klasse en ontroering van te zien (no offence - gewoon nieuwsgierig. En dit was 'm dus, mijn 13e en daarmee laatste Bresson film: dit is een vurige romance van Dostojevski à la Bresson. Ik heb er weer van genoten - ik vond het zelfs één van zijn beste films.

De innerlijke monoloog van een jongeman (kwezelachtig en zakelijk) die verscheurd wordt door schuld en rouw is 'herkenbaar' en maken van hem een mens van vlees en bloed. Ben het ditmaal ook eens erg oneens met pippo's analyse van de film. De gewapend beton-stijl werkt juist heel verfrissend bij dit toch wel sentimentele gegeven - weer haarfijn registreert Bresson net díe momenten die essentieel zijn. Die huishoudster heeft daarin ook een rol. Nét op momenten die ertoe doen zegt of doet ze precies wat moet worden toegevoegd. De kadrering die weer de nadruk legt op handelingen (hoofden weg of half in beeld) draagt hier ook aan bij. Het zijn de bekende elementen, maar hier staan ze bijna meer dan ooit ten dienset van het verhaal. Ben het wel met pippo eens dat Sanda een indruk maakt in haar eerste filmrol (kwetsbaar, niet zozeer harde tante hoor).

Gek genoeg vind ik Un Condamné à Mort S'est Échappé ou Le Vent Souffle Où Il Veut (1956) de minste van alle Bresson films, het is de film met het hoogste gemiddelde hier op de site als er ooit herzieningen gaan komen doe ik die eerst.