A Haunting in Venice (2023)

Driemaal is scheepsrecht?

De twee vorige Poirot verfilmingen van Kenneth Branagh waren het steeds net niet. Te vlak en te clean en te weinig diepgang.

Vanaf 14 september 2023 in de bioscoop (20th Century Studios via Walt Disney Studios Motion Pictures)

Pfoe, saaie trailer

Toch wel mooie trailer. Ben toch benieuwd!

Trailer

De vorige twee films waren luchtig maar ook wat duf. Maar doordat ze luchtig waren, waren ze het kijken nog wel waard. Ook al was het moordmysterie nergens spannend. Poirot doet zijn onderzoekje, stelt vragen en aan het eind geeft hij de conclusie met allerlei feitjes die je als kijker eigenlijk niet kan weten. Een beetje flauw. In deze film had je alleen die opmerking over dat het geen wilde honing was waarmee je had kunnen denken: hier heeft het wel mee te maken. Maar verder word je nergens betrokken en hoe Poirot dan uit die hints ergens toe komt voelt vaak wat ongeloofwaardig.

Maar goed, deze film is evenzeer duf maar ook gewoon saai. Het vrolijke van de vorige films is eraf. Dit is meer horror. Veelal in één huis, in de nacht en dus donker en nergens visueel echt boeiend. Enkel een leuke cut van iemand die in het water plonst naar een shot van een boot die in het water klotst. Leuk gedaan, maar daar blijft het bij. Ook veel pogingen tot jump scares om dat horrorgevoel op te roepen maar die zijn eerder enorm gemaakt en slecht getimed en werken niet. En af en toe wat rare cameraposities die ook te gemaakt voelen.

Wat ook opvalt is de cast. Deel 1 had nog een absolute sterrencast, bij het tweede deel werd dat al minder en dit derde deel kent net weer wat meer minder bekende acteurs en actrices. 1,5*.

Verfilming van ‘Halowee’en’ Party’, een Poirot-mysterie van Agatha Christie uit 1969, verplaats de actie naar Venetië. Hercule Poiret [Kenneth Branagh] is hier gekomen om te genieten van zijn pensioen, maar dagelijks staat mensen bij zijn woning om hem om hulp te vragen. Poirot laat zich door schrijver Ariadne Oliver [Tina Fey], een oude bekende, overhalen om naar een seance te gaan. Ze hoopt dat Poirot haar kan helpen een medium [Michelle Yeoh] te ontmaskeren. De seance vindt plaats in een huis met een lugubere geschiedenis en heeft (uiteraard) tragische gevolgen. En alleen Poirot kan achterhalen hoe de vork werkelijk in de steel zit. Branagh is meer geïnteresseerd in stijl dan in de inhoud en laat zich keer op keer verleiden tot ongebruikelijke camerahoeken en stilistische verwijzingen naar griezelklassiekers. Als acteur schiet hij tekort: van Poirots geliefde excentriciteiten is weinig over. Fey is goed als de gehaaide schrijver, maar ook zij was beter uit de verf gekomen met een meer sobere regie. De beste prestatie komt van Jude Hill als Leopold, de jonge zoon van de dokter [Jamie Dornan], die aangeeft zelf contact te kunnen leggen met de doden.

De film heeft horrorelementen – vooral weinig geslaagde schrikmomenten door een paar harde klappen – maar dat is slechts de context: al snel blijkt het een gewone whodunnit-detective (in Halloween-stijl), zoals is te verwachten van een op een Agatha Christie-gebaseerde film, die uiteindelijk vooral gekunsteld en ingewikkeld is doordat alles en iedereen Poirot en de kijker op het verkeerde been beoogt te zetten – niets en niemand is wat het lijkt – waarbij Poirot als een duveltje uit een doosje opeens iedereen ontmaskert. De kijker heeft enigszins het nakijken want niet alleen is het heel veel wat aan het licht komt – het is een grote puzzel die wordt gelegd – maar de vorm plaatst snedigheid boven duidelijkheid. Wat wel aardig is, is dat de hyperrationele Poirot zich niet in de luren laat leggen, ook als de hele wereld tegen hem samenzweert, maar het verhaal open laat of hij toch iets van het bovennatuurlijke is gaan geloven als gevolg van de vergiftiging waardoor hij ging hallucineren (en dat verantwoordelijk is voor veel van de horrorelementen).

Zojuist in de bioscoop gezien.

En naar deze derde film geweest, met Kenneth Branagh als de grootmeester detective.

Deze film is in een ander sausje als de vorige films.

Is deze beter als zijn twee voorgangers , dat helaas niet.

Wel is deze op weer heel leuk, en deze keer met een duister tintje.

Wat orgineel gedaan is.

De film heeft zijn spannende en enkele griezelige momenten.

Kenneth Branagh speelt weer fantastisch.

En het jongetje speelde, verassend goed.

De cast is prima.

Het camera werk is in de eerste passage van de film prachtig en de film is spannend sfeervol.

Maar naarmate deze film vordert,wordt het camera werk opvallend onstabiel, wat enige afbreuk deed.

Maar verder is deze film, zeker weer genieten.

A Haunting in Venice is geen perfecte film, dat ten allereerste, maar dit was wel echt pakken beter dan Branagh's eerste twee Poirot-uitstapjes. Zowel Orient Express als Death on the Nile vond ik vreselijk zielloze films, iets dat wat mij betreft gelukkig niet toepasbaar is op dit derde deel. Er is deze keer heel veel op locatie gefilmd, en dat voelt al meteen heel anders aan. Authentieker en sfeervoller. Venetië straalt een leuke sfeer uit in het begin, en ook de setting van het 'horrorhuis' is fijn en sfeervol. Visueel heeft Branagh er echt een mooie film van gemaakt, en op atmosferisch vlak ook. Een bioscoopbezoekje was het op deze manier wel waard. De cast heeft deze keer niet al te veel grote namen, wat op zich in het voordeel van de film had moeten werken. Echt sterk is niemand helaas, of niemand weet zich in ieder geval te onderscheiden. Het plot hangt op het einde ook weer met wat haken en ogen aan elkaar, maar ach, het zij de film vergeven. Ik verwachtte al twee films een leuke, atmosferische vibe, en die heb ik hier tegen m'n verwachtingen in eindelijk gekregen. Dus in mijn ogen was dit zeker geen negatieve filmervaring, al lag de lat natuurlijk wel belachelijk laag.

Dikke 3*.

Zeer matige film. Verreweg de slechtste van de 3. Het is traag, saai en zelden spannend. Omdat het wel mooi gemaakt is en een klein beetje humor in het begin van Frey voor mij nog 1,5* waard.

Ik ben wel fan van de Poirot films met en door Kenneth Branagh. Visueel zeker de moeite, mooie shots en ook al is dit weer de 3e film met Poirot, zijn het toch losstaande films. Dat alleen al kan je in deze tijd maar toejuichen.

Branagh kan weer rekenen op een bekende cast en een boeiend verhaal van de hand van Agatha Christie. Niet zomaar een detectiveverhaal, maar met de nodige horror er bij. Al is het uiteindelijk ook 'maar' een whodunit. Sommige dingen zag ik al direct en ik moet zeggen dat het mysterie wel wat uitblijft tegenover de vorige films. Want de cast is dan wel bekend, echt sterk zijn ze niet. Gelukkig valt Branagh wel mee, al heeft zijn personage ook niet meteen een grote diepgang. Jammer, want Branagh slaagt er wel in om van een Poirotfilm meer te maken dan enkel een wat grijze tvfilm. Je blijft wat op je honger zitten in dit 3e film, maar over het algemeen heb ik er wel van genoten.

Ach, ik kan eigenlijk gewoon mijn bericht kopiëren van bij Death on the Nile:

De onbekwame Branagh wil het maar niet opgeven en moet de bekendste detective geschapen door Agatha Christie willens nillens de nek omdraaien.

De film begint met een ingezoomde camera op het gelaat van ijdeltuit Kenneth Branagh, die zichzelf met zijn grijze haren en belachelijke borstelsnor nu al voor de derde keer Hercule Poirot waant. Even later ontmoet snorremans schrijfster Ariadne Oliver, gespeeld door Tina Fey (mij vooral bekend als Sarah Palin lookalike in SNL). Zij stelt fake Poirot voor om een medium, genaamd miss Reynolds, te bezoeken. Zij werd uitgenodigd door de rouwende moeder Rowena Drake om diens overleden dochter te contacteren.

De pro's van deze film zijn de beelden in Venetië (zet daar een camera neer et voila, je krijgt automatisch sfeervolle beelden). De con's zijn het weinig inspirerende verhaal (dat maar losjes op het boek Hallowe'en Party zou zijn gebaseerd, dat zich oorspronkelijk niet in Venetië maar in Engeland afspeelt). Branagh heeft niet alleen de setting gewijzigd maar ook de toon van het verhaal, hij wil er eerder een soort gotische horror van maken door alles heel donker te filmen. Eigenlijk speelt bijna de hele film zich af in een donker huis en krijgen we veel gepraat te horen, maar heel weinig te zien.

We krijgen wederom te maken met een matige vertolking van Hercule Poirot door Kenneth Branagh, die zichzelf totaal miscast heeft doordat hij uiterlijk niet gelijkt op de beroemde Belgische detective en bovendien niet in staat blijkt te zijn om zich op overtuigende wijze een Frans (of eigenlijk Waals) accent aan te meten. In deze film zegt Branagh overigens niet in God te geloven, terwijl de Poirot van Agatha Christie een praktiserend katholiek is.

Laten we hopen dat dit derde deel het laatste deel is dat Branagh zal ophoesten. En nu ga ik de Blu-ray box met David Suchet nog eens bovenhalen (in 2010 verfilmde hij Hallowe'en Party al eens) om de vieze smaak van A Haunting in Venice door te spoelen.

Had enkel trailer gezien en best hoge verwachtingen. Viel helaas erg tegen. Weinig spanning, nogal oubollig allemaal, vergezocht verhaal, vreemde casting en man man, wat ontzettend slecht camerawerk.... Snel vergeten dit.

Sfeervolle maar verder weinig indrukwekkende whodunnit. Personages neigen een beetje naar typetjes, overgoten met een vleugje suffigheid die aan Midsomer Murders doet denken. Spannend wil het daardoor allemaal niet echt worden.

Visueel wel leuk. Vooral door de setting in Venetië, maar ook de donkere spookachtige sfeer in het huis spreekt me wel aan. Het zwakke acteerwerk en weinig aansprekende verhaaltje doen daar weer een beetje afbreuk aan. En als je de setting van het verhaal zo nodig moet verplaatsen van Engeland naar Italië, regel dan in godsnaam wat Italiaanssprekende acteurs (en neem zelf de moeite een woordje Frans te leren).

Had meer in gezeten met wat meer horror en wat minder lieflijke detective.

Kijkwijzer aangepast van 12 naar 16+ en angst.

Over de sfeer, Poirot en het ontbreken van de spanning hoef ik weinig meer te zeggen, daarvoor zijn in de hieronderstaande reviews al genoeg wijselijke woorden gezegd. In de Agatha C. verhalen treden altijd meerdere potentiële moordenaars op. Het probleem daarrbij is dat als het je persoonlijk moet raken wie de moordenaar kan zijn of vermoord wordt, je eerst binding moet krijgen met de verschillende personen. Daar is in de film vaak te weinig tijd voor en doen series in dit genre het vaak beter. Geen voorkeur voor een persoon, dan doet het je ook niets als ze worden vermoord of de dader zijn. Dit is een groot probleem bij de laatste drie Poirot films. Ze mogen niet te lang worden maar zijn nu dus gewoon te kort voor de emotie. Jammer.

Fantastisch, veel leuker dan de vorige films bij elkaar. De ontknoping blijft altijd een ding bij deze films - maar dat vond ik toch altijd al van de Agatha Christie boeken die ik heb gelezen - de personages blijven inderdaad nogal op de oppervlakte. Maar het hele stijl boven inhoud vond ik hier juist wel fijn, ik heb juist enorm genoten van die prachtige Gotische setting, die dichtslaande deuren, de prachtige kleuren, het hele Edgar Allen Poe sfeertje waar onsubtiel naar gerefereerd wordt. Heerlijke sfeer!! Jamie Dornan blijft een onderschatte acteur, Michelle Yeoh en Kelly Reilly prima, andere acteurs ook in orde. Nu nog iets meer inhoud graag en dat 'Allo 'Allo accent van Branagh went nooit, maar eindelijk weer een film waar ik me de volle lengte heb vermaakt. 4,0*