Les Enfants des Autres (2022)

Kinderen van andere mensen.

Het concept van de brandende kinderwens is me eerlijk gezegd nooit helemaal helder geworden - vroeger had ik zo'n soort automatisch idee in mijn hoofd dat ik 'later' wel eens kinderen zou krijgen, totdat een erg close vriendin eens vroeg 'je reageert altijd zo sterk op kinderen, is het niet eens tijd dat je er zelf een paar hebt'. Nou nee dus. Kinderen zijn leuk, zolang je ze aan hun ouders terug kan geven. Nog niet eens zozeer als het gaat stinken, het is vooral het geluid dat ik niet trek, en op de langere afstand ben ik gewoon teveel op mijn vrijheid gesteld. En voor het voortbestaan van de soort hoeven we toch ook niet echt zorgen te hebben, onze aarde zou ons dankbaar zijn voor een onuitspreekbaar aantal mensen minder dan er nu al zijn. Een plaag, dat zijn we. En buiten dat, de kinderwens is wellicht de meest egoistische uiting van consumerisme die er is. Een wezen, omdat jij dat wil, voor jou geluk nodig hebt, ongeacht de consequenties. Toch een van de meest gefaciliteerde wensen die de mensheid heeft, want de volledige medische wetenschap staat ongeveer in de houding - en ook een heleboel nogal enge mannen. Alleen dat aspect al zou toch genoeg moeten zijn, zou je denken.

Ohja, het ging over de film. Efira en Zem zijn leuk in het begin, en de complexiteit van een beginnende relatie met een kind ergens op de achtergrond is maar al te herkenbaar - net als de pijn in het verlies dat daar toch nogal vaak onvermijdelijk bij hoort. En met alle emotionele diepgang die Zlotowski in deze Franse film weet te brengen, dienstplichtig aan de traditie, blijft het toch wat op de vlakte in de uitwerking daarvan. Ja, de scene van het weerzien in het park is best leuk gedaan cinematografisch, maar mist ook wel wat de onderlaag. En de echte uitsmijter mist ook wel wat de diepgang in de troost die daaruit zou moeten volgen.

De kracht van dit genre ligt voor mij vooral in twee dingen - ten eerste en wellicht boven alles de herkenbaarheid, maar kort daarna volgt toch ook wel dat de hoofdrollen in de film hun emoties sterker voelen, uitspelen, kenbaar maken dan dat je dat zelf gedaan hebt, in die herkenbare situaties. Dat mist dan toch een beetje.

Virginie Efira is in topvorm in dit emotionele drama over een empatische vrouw met een onvervulde kinderwens, terwijl haar biologische klok doortikt. De scènes van Efira met de kleine Callie Ferreira-Goncalves zijn subliem. Een erg mooie film met een aansprekend verhaal en dito uitvoering.

Vanaf 31 augustus 2023 in de bioscoop (The Searchers)

Docent Rachel Friedmann [Virginie Efira] vindt haar ware liefde in Ali [Roschdy Zem], die de voogdij van zijn dochter Leïla [Callie Ferreira-Goncalves] deelt met zijn ex-vrouw Alice [Chiara Mastroianni]. Rachel raakt verknocht aan Leïla, maar blijft zich een derde wiel aan de wagen voelen. Zou een eigen kind dat gevoel weg kunnen nemen? Een prangende vraag voor een vrouw in de veertig voor wie de kans op zwangerschap snel aan de horizon dreigt te verdwijnen. Zlotowski’s scenario voelt authentiek en gooit het nooit op grote moties, maar richt zich op de alledaagse momenten die een grotere impact hebben op Rachel dan ze laat merken. Efira is fantastisch in een rol die haar een welverdiende Lumiere Award voor Beste Actrice opleverde in een film die op ontwapenende wijze inzicht geeft in de angsten en onzekerheden die veel vrouwen in die leeftijd zullen herkennen.

In 2024 toch wat meer films van regisseuse Rebecca Zlotowski kijken. En van actrice Virginie Efira. Wat een schoonheid.

Goeie film over een lerares met een kinderwens die een relatie krijgt met een alleenstaande vader. Een rustig voortkabbelend drama dat met weinig opsmuk in beeld is gebracht, maar wel vol zit met mooie, kleine momenten. Het hoofdpersonage en haar positie komen goed uit de verf en Virginie Efira weet de film met gemak te dragen.

Jammer dat we hen niet een dagje kunnen huren zoals bijvoorbeeld een auto, enz...

Een keertje een dagje proefdraaien of het klikt en of het een toegevoegde waarde heeft?

Misschien heb ik een vooroordeel over dit onderwerp?

Gelukkig dat mijn huidige vriendin die kinderwens ook nooit heeft gehad want bovenstaand verhaal heeft mij er altijd overtuigend van weerhouden!

En lieve filmkijker(s), indien u hierover een andere mening heeft, het is u van harte gegund.

Heerlijke film een pareltje als je het mij vraagt. 4****

Is voortplanting niet zo'n beetje de natuurlijke drang van elke diersoort op aarde, uitzonderingen daargelaten? Dat is niet zozeer egoïsme. Dat is biologisch bepaald. Of zijn dolfijnen, olifanten en bizons ook egoïstisch?

Persoonlijk vind ik het nogal een sterke mening. Het is egoïstisch, maar tegelijkertijd kunnen de meeste mensen alle geluk opzij zeggen om ervoor te zeggen dat hun kinderen en nageslacht gelukkig worden. Dan zet je toch ook weer je eigenbelang opzij?

Ik vond dat ik me ingehouden had eigenlijk

Nou nee, dat zie ik echt niet zo. Ten eerste komen die emoties pas achteraf, en zijn ze nogal disjunct van de kinderwens zelf. Ten tweede draagt dat voor de meeste mensen gewoon bij aan hun eigen geluksgevoel en gevoel van rechtvaardiging. Het blijft wat mij betreft primair egoisme - precies zoals in de vrouwenbladen wordt opgehemeld als 'het gevoel om écht vrouw te zijn'.

Als je alleen al linguistisch kijkt - niet voor niets zeggen we tegenwoordig 'we nemen een kind'. Vroeger, toen dat nog wat minder 'maakbaar' was was dat 'we krijgen een kind'. Precies daaruit blijkt ook wel het verschil met het dierenrijk wat je aanhaalt - als we dan pretenderen dat we als mensheid niet meer primair door het instinct geregeerd worden, dan zou het eerste toch moeten zijn dat de brandende wens om zich voort te planten verdwijnt. Zeker bij een overpopulatie zoals we nu meemaken. Het dierenrijk doet dat op instinct al beter.

Het is steeds een plezier om Efira aan het werk te zien. Ze is ook niet schuw om uit te kleren te gaan, maar heeft zoveel meer te bieden. Hier speelt ze een twijfelende vrouw in een nieuw samengesteld gezin. Ze wil graag ook kinderen, maar voelt dat de timing niet goed zit. Ze hecht zich aan haar stiefdochter en hoewel haar man lief is, slaagt hij erin haar af en toe uit te sluiten. Ze wordt niet op de hoogte gebracht van zijn familieperikelen en ook met de dochter verloopt het soms moeilijk.

Een moeilijke jaloerse ex kan er dan nog wel bij, maar dat gebeurt gelukkig niet. Een overkill zou teveel geweest zijn voor dit toch wel eerder sereen drama. Ik kan me best inbeelden dat nieuw samengestelde gezinnen hun issues hebben, in velerlei vormen, niet evident.

Verder sterk acteerwerk, de personages komen goed uit de verf, erg onderhoudend, mooi tempo enzovoort. Kortom van genoten.