Tick, Tick... BOOM! (2021)

Ziet er intrigerend uit. Geen idee of dit een musical/komedie is of een zeer zwarte komedie/drama, maar ik laat me graag verassen.

Dat laatste zou zonde zijn want dan mis je de film.

Nieuwe Lin Manuel, kom maar op!

Wellicht dat hij het zelfs voor elkaar krijgt dat mijn waardering voor Andrew Garfield zich enigszins hersteld.

Goeie film over een theatercomponist die zijn musical van de grond probeert te krijgen. Een biopic over Jonathan Larson die zich afspeelt in de theatergemeenschap van New York in de jaren 90. Niet direct een boeiend hoofdpersonage, maar wel uitstekend en vrij energiek neergezet door Andrew Garfield. De manier waarop de film gemonteerd is en de verschillende vertelwijzen werkt prima hier (zonder dat het onsamenhangend wordt). Verder ook gewoon een paar prima songs.

Het is nog niet te zien, maar hij staat er al op: Watch tick, tick...BOOM! | Netflix Official Site

Mooie musical. Intens ook. Verhaal wordt meeslepend verteld gelijktijdig met de gebeurtenissen gefilmd. Wat resulteert in een ontroerend en muzikaal opzwepend geheel. 4*

Vanaf de allereerste tonen die ik hoorde, kreeg ik een enorm Rent gevoel. Ik heb die musical met o.a Casey (blijf haar geweldig vinden) en Nurlaila minimaal één keer gezien (liet (en laat) een enorme indruk achter) en de liedjes meerdere malen in het Nederlands gehoord, de musicalfilm met best wel heldin, Idina meer dan eens aanschouwd.

Andrew Garfield is natuurlijk fantastisch. De beste man kan acteren als de weerga (Alleen al als ik aan één bepaald moment in Never let me go denk, krijg ik meer dan een intense zin om onder de tafel te kruipen. Dan niet eens zozeer van de engheid (wat ik meestal krijg als ik een horror zie), maar gewoon, omdat die bewuste scene me zielsveel aangrijpt) en gossiemikkie, ook nog zingen. De manier waarop hij beweegt, zich vastbijtend in elke scene. Wauw.

Het is dat Jonathan Larson precies zo oud mocht worden, als dat ik nu nog mag zijn, moge hij zacht rusten en vrede hebben, maar anders zou ik geloofd hebben dat hij gewoon verder leefde, en niet alleen door Rent en zijn verdere achtergelaten werk. Ik vind heus dat Andrew namelijk ongeveer precies benaderd wat en hoe Jonathan was.

Vanessa Hudgens gaf na twee nagenoeg perfecte Switch-films (over de derde zwijg ik verder maar, die haalt het niveau van haar voorgangers niet) kippenvel genoeg. Prachtige vrouw, mooie zangeres.

Voor de rest is dit wel allemaal precies in m'n straat.

Liedjes die doorsidderen tot in de eeuwigheid. Amen.

Goed gemaakte film maar ik vond er gewoon geen zak aan. Ik hou sowieso niet van musicals dus dat scheelt en het verhaal interesseerde me ook geen reet als ik zo cru mag zijn. Ook dat hele bij verhaal van aids vrienden wat nu toch wel helemaal ontkracht is dat het allemaal niet zo erg was als je hebt opgelet tenminste, was te dik aangezet. Ja ik weet het, er zijn mensen aan overleden, maar dat hoort nou eenmaal bij het leven. Is er recentelijk niets interessanters gebeurd dat we terug moeten naar de jaren 90 om nog wat oude koeien uit de sloot te halen, vraag ik me dan af?

Kortom, je had echt zin om deze film eens te gaan zien!

Mijn filmkeuze is als die doos met chocolaatjes, 'you never know what you gonna get'

Toch wel een zeer intrigerende biografische film omtrent de veel te vroeg overleden theatercomponist Jonathan Larson. Deze wordt uiterst treffend en met de nodige inleving neergezet door een overtuigende Andrew Garfield. Maar ook de rest van de cast weet naar behoren te acteren. De film op zich is goed vormgegeven en kijkt eigenlijk weg als ware het een échte musical. Dit is fantastisch gedaan moet ik zeggen, daar een dergelijke uitwerking mij weleens tegen staat. Hier komt het echter uitstekend uit de verf. Het verhaal ontvouwt zich verder in een aangenaam tempo en is meeslepend. Ik heb van de film genoten. Dikke 3,5 Ster.

Nou das klare taal en zit geen woord Frans tussen huh

De Naam Larson zei me niet direct iets, en had Rent nooit gezien, al wist ik dat hij enorm lang op Broadway heeft gespeeld. Hoewel de mij nog onbekende liedjes me niet allemaal direct aanspraken, is Lin-Manuel Miranda’s regiedebuut goed gemaakt. Toch geef ik de voorkeur aan het niet door hemzelf geregisseerde (maar wel met zijn muziek gevulde) In The Heights, als ik moet kiezen.

And magically, it did. Garfield doet het uitstekend, zowel zang als de achterliggende emotie. Nu niet meer aan Hacksaw Ridge denken, dan komt het misschien nog goed.

3,5*

Sorry, wat? Je realiseert je dat dit een biografische film is, en Larson’s beste vriend daadwerkelijk aan AIDS overleden is? Wat had hij moeten doen, dit aspect uit zijn leven negeren voor zijn autobiografische musical? Had Miranda het eruit moeten halen? Persoonlijk vind ik dat het nog vrij op de achtergrond speelde.

Daar komt bij, dat de AIDS epidemie “niet zo erg was” als “je tenminste had opgelet”? Ik adviseer dat je de serie It’s A Sin kijkt om een beter beeld te krijgen van de impact van HIV/AIDS op de LGBTQ community destijds. Misschien dat we vandaag de dag meer weten over de ziekte en het kunnen behandelen, maar in die tijd was de AIDS epidemie intens en een bron van veel leed en angst. Niet zo gek dat het wordt aangehaald in een film over die periode.



En ja, er zijn wellicht meer erge dingen gebeurd sinds de jaren ‘90 waar je films over kunt maken, en dat gebeurt ook genoeg, maar daar gaat deze film niet over. Dit is een film over het leven van Jonathan Larson, een man die veel betekend heeft binnen de wereld van musical theatre, een reden waarom een film over zijn leven voor velen interessant is, en dus logisch dat zaken die een grote impact hadden op zijn leven (zoals het sterven van zijn beste vriend) hierin worden meegenomen.

Die schijnt erg indrukwekkend te zijn. Ik vond The Normal Heart destijds ook erg goed, dus ik ben heel benieuwd.

Ik weet ook niet beter dan dat dit wel degelijk een enorme impact had, waarbij complete communities gedecimeerd werden. Geen idee wat macrobody niet zo erg vindt, of aan de hand waarvan wat precies ontkracht zou zijn, maar het CDC heeft er een grafiekje over: HIV and AIDS - United States, 1981--2000 - cdc.gov.

Als je je bedenkt dat de slachtoffers aanvankelijk voornamelijk jonge homoseksuele mannen waren, dan zal dit voor de theater scene toen nadrukkelijk aanwezig zijn geweest, dus het zou me eerder verbaasd hebben als het in de film niet zichtbaar zou zijn geweest.

Die vraag werd trouwens laatst in een film-podcast gesteld; of films die zich in 2019-2021 afspelen de karakters met mondkapjes zullen tonen, of dat ze dat gemakshalve achterwege gaan laten. Bepaald niet hetzelfde, maar in de mate waarin films maatschappelijke issues tonen van de tijd waarin ze zich afspelen, misschien wel vergelijkbaar.

Bedankt voor deze aanvullende informatie, ik had gisteravond even niet de puf om dit erbij te zoeken . Helemaal met je eens, verder. Naar aanleiding van It’s a Sin besprak de podcast De Eeuw van de Amateur tevens met ervaringsdeskundigen uit die tijd (een ‘buddy’ en begeleider voor de zieken) hoe de AIDS-epidemie er in Nederland aan toe ging. Schrijnende verhalen.

En een Amerikaanse homoseksuele filmregisseur die opgroeide in die tijd besprak laatst hoe ze soms maandelijks (of zelfs wekelijks) een begrafenis hadden uit hun kring van vrienden en bekenden, of soms figureerden op begrafenissen van onbekenden omdat hun eigen familie niet eens kwam opdagen uit schaamte voor het feit dat hun zoon gay was. Er was zelfs een hele modus operandi op touwen gezet voor wat te doen en hoe om te gaan met de ouders van de overledene, na het overlijden van een vriend. Zo vaak kwam dit in de community voor. Om de hele epidemie zo te bagatelliseren schoot mij even in het verkeerde keelgat .

En goede vraag, wat betreft Corona. Als je nu al ziet dat films in deze tijd zonder mondkapjes worden opgenomen (maar wel strikte veiligheidsvoorschriften op de set kennen), denk ik niet dat mondkapjes in films een ding gaan worden, tenzij de film specifiek over de pandemie gaat. En verder wordt misschien doorgaans verzwegen in welke periode de film speelt. Ik zag dezelfde vraag trouwens omhoog komen bij de bespreking van het nieuwe Stephen King boek dat, meen ik mij te herinneren, iets naar achter is geschoven in de tijdlijn om de Corona pandemie niet te hoeven benoemen. Er kwamen althans ook daar soortgelijke vragen bij boeken: benoem je de pandemie, of niet?

Dat is precies het probleem. De televisie is een programmeer toestel. Daar zie je wat er gebeurd met de 0.1% van de bevolking. Als je dat maar elke dag doet en uitvergroot dan lijkt het heel ernstig. Precies wat er nu gebeurd met het killer virus. Maar gewoon naar buiten kijken in plaats van naar die beeldbuis en je ziet wat er werkelijk gaande is. Gewoon het leven dus waar mensen worden geboren, elke 2 seconden en er ook mensen doodgaan, elke 4 seconden. Ik heb de jaren '80 en '90 bewust meegemaakt. Er zaten ook enkele LBGT personen tussen, zoals we ze nu een label hebben opgeplakt. Die waren ook bang voor AIDS maar ik ken niemand die eraan is gestorven. Sowieso niemand die het heeft gehad. De kans was ook zeer klein, 1 op 500 keren seks dat je HIV kon krijgen en dan nog een factor veel kleiner dat je eraan stierf.

Mensen denken echt dat wat op TV wordt vertoond representatief is voor de wereld. Jammer maar helaas. Dat is nooit zo geweest en zal ook nooit zo zijn.

De ‘factor dat je eraan stierf’ was ruim 90%, min of meer een doodsvonnis.

Ik geloof in de eerste plaats de statistieken, wetenschap en journalistiek wat betreft de AIDS/HIV epidemie (zoals John Milton in zijn post hierboven ook aanhaalt) en pandemie die er nu gaande is, boven het anekdotische ‘bewijs’. Verder lijkt me dit niet de plaats om dit verder te bespreken, je eerdere opmerking schoot me even in het verkeerde keelgat.

Dat komt omdat je gehersenspoeld bent. Je hebt nooit de cijfers bekeken en vergeleken. Laten we gewoon eens kijken op een website als Feiten en cijfers | Aidsfonds er van uitgaande dat die redelijk dicht in de buurt van de werkelijke cijfers zitten aangezien die website niet wordt beïnvloed door de politiek zoals de website van de CDC.

Hiv en aids in de wereld:

Aidsdoden sinds begin van de epidemie: 36,3 miljoen

Hallo! Gebeurt er al wat daarboven? Laten we uitgaan van 7 miljard mensen, dat is een percentage van 0.5%. En dat sinds het begin!! van de 'epidemie'. Nu zouden we dat een pandemie noemen, lol.

Het is gewoon statistisch een non-event voor de overige 99,5% van de wereldbevolking.

De ranglijst van dodelijke ziekten in het jaar 2000:

Heart disease

Cancer

Stroke

Lung disease

Accidents

Diabetes

Pneumonia/Influenza

Alzheimer’s disease

Kidney disease

Blood poisoning

Als je het over statistieken wil hebben moet je ze wel bestuderen. Het feit alleen al dat je met emotionele woorden komt zegt genoeg dat je niet objectief naar cijfers kan kijken.

Was het dus zo erg? Nee, niet voor 99.5% van de bevolking. Was het erg als je er direct mee te maken had, ja. Hadden we daarom misschien iedereen een condoom moeten verplichten, een avondklok instellen en 1,5 meter afstand moeten laten houden? Ik denk dat het geen zak had uitgemaakt. Sterker nog, ik weet zeker dat het niets had uitgemaakt, want iedereen was al panisch gemaakt dat ze wel voorzorgmaatregelen namen als ze dachten dat het werkelijk zo decimerend! was.

Het levensverhaal van musical- en songschrijver Jonathan Larson, vooral bekend van zijn musical Rent die maar liefst 12 jaar liep, een filmversie kreeg, 3 Tony Awards en een Pulitzer Prize. Ik heb als grote musicalliefhebber tot mijn grote schande Rent nog nooit gezien, en kan dus evengoed zonder die achtergrond in de film Tick, Tick, ... Boom duiken. De titel verwijst naar zijn eerste succesvolle musical, omdat het vooral een (grotendeels) auto-biografisch stuk is, en dus mooi aansluit als je een film wil maken over het leven van de man achter de musical.

Een verfilming van een musical over iemand die een musical wil maken en er zijn leven als musicalmaker in verwerkt. Met op de achtergrond ook de problematiek rond Aids. Niet zomaar om een tijdsgeest te creëren, maar wel degelijk omdat het een belangrijk stuk is van zijn leven. Vrienden die er aan lijden en waar de klok ook tikt. Niet tegen een deadline om een song af te leveren, maar tegen een letterlijke deadline. Het zet dingen in perspectief en beïnvloedt ook Larson. Zelf had hij nooit HIV trouwens, hij stierf weliswaar jong maar aan hartproblemen.

De film is visueel niet groots. Verwacht geen typische Broadway show. Het stuk Tick, Tick, ... Boom was ook eerder een stuk dat eerder in kleinere theaters speelde. De gelijkenis met het originele stuk is vrij sterk. En de aanpak waarbij men springt van de show naar zijn leven, zorgt voor een mooi ritme en de nodige vaart. Het ene glijdt mooi in het andere, wat het idee van een auto-biografische musical nog wat meer versterkt.

Andrew Garfield is best goed en ik begin de acteur meer en meer te waarderen. Vooral door de filmkeuzes die hij maakt. Nog meer is Alexandra Shipp die naast hem acteert in de film als zijn vriendin Susan. Shipp is een actrice die niet meteen opvalt en nog geen grootse rollen heeft gespeeld, maar wel altijd de film mooier maakt. Na oa haar rol als Storm in de X-Men franchise, Love Simon of Shaft, zorgt ze als Susan voor het hart en de rust in Tick, Tick, ... Boom.

Toch fijn om dit even van je te lezen.

Aardige musical over een worstelend musical schrijver. Ben zelf wel fan van musicals, met name omdat het filmmakers alle ruimte biedt om met het medium te spelen. Zo kun je eenvoudig van de ene naar de andere scene of lokatie springen en kun je in een shot iemand vanaf het theaterpodium op een dakterras ergens in New York plaatsen, zonder dat je de ‘suspension of disbelief’ hoeft op te rekken.

Daarnaast raakt muziek met veel meer kracht de emotionele snaar dan enkel beeld en gesproken tekst.

Deze musical is meer een rock monoloog met nummers variërend van hip hop tot meer rock. Maar toch kleurt het te veel binnen de lijntjes. Het had nog wat extremer gemogen van mij. Maar het kijkt lekker weg en is al met al een prima Netflix productie.

Kleine 4*

Wat een totaal idiote opmerking. Over een verkeerde beeldvorming gesproken. Veel mensen in de homoscene kwamen in 2 jaar tijd wel aan 500 keer seks, waardoor de kans om Aids te krijgen richting de 100% gaat.

Daarnaast was het in de jaren 80 voor een grote groep een doodsvonnis.

Zelfingenomen schrijver die overal een mening over heeft, overal een liedje over kan maken en dit ook doet. Hij kan ook bellen wanneer de stroom uit is gevallen. Veel te hysterisch deze film.

Best al vaak aangenaam verrast dit filmjaar. Ook nu weer met Tick, Tick... Boom!, een film met een groot kloppend hart uit een genre dat me normaal niet zo aantrekt. Maar ik was eigenlijk al direct helemaal om vanaf de eerste energieke verschijning van Garfield, die op een Oscarwaardige manier in zijn rol verdwijnt en ook nog eens zelf meer dan behoorlijk zingt. Geen idee hoe de nummers zich verhouden tot het originele werk van Larson, maar ik heb echt genoten van de muziek in deze film. Voor de verandering voelen de muzikale nummers eens niet als hinderlijke en merkwaardige onderbrekingen. "30/90" is direct mijn favoriet denk ik. Een briljant nummer dat bruist van de energie en passie, zoals heel de film.

Richting het einde worden de liedjes en de film misschien net wat te zoet en minder speciaal, maar het blijft bijzonder aangenaam allemaal, en ik voelde me diep geïnvesteerd in al die immens sympathieke personages. Vind het ook wel een pluim waard dat de film de draak steekt met de pretentie en het narcisme van de artistieke wereld en niet uit het oog verliest hoe egocentrisch Jonathan kan zijn.

Daarnaast worden al te grote clichés of te makkelijk drama ook wel vermeden. We zien geen scène waarin de beste vriend van Larson (warme rol van De Jesus) aan AIDS bezwijkt bijvoorbeeld, iets wat in een minder oprecht gemaakte film misschien was gebeurd. Voor mij is dit een van de beste films van het jaar. Een prachtige ode aan het creatieve proces en het volgen van je passies. 4.0*.

Deze opmerking slaat echt nergens op. Toen aids bekend werd en iedereen compleet bang was gemaakt werd er niet minder geneukt, wel meer condoom gebruik. Het was niet zo dat als een man 's avonds in het bos zich in zijn reet liet nemen dat ie dan gelijk positief was met het hiv virus zoals men je wilde doen geloven. De kans was gewoon heel klein zoals dat ook uit de cijfers blijkt. Maar cijfers heb je niet dus doe je een gevoelsuitspraak. Een hele grote groep. Je bedoeld je gevoel zegt een hele grote groep. En hoe vervelend het ook was voor die groep, het was percentueel gezien totaal niet gevaarlijk voor meer dan 99% van de bevolking

Slow chat en off topic berichten verwijderd. Graag terug over de film.

Verfilming van de autobiografische musical van Jonathan Larson [Andrew Garfield] die aan het begin van het verhaal al 8 jaar in New York woont en al die tijd in een eetcafé heeft gewerkt om in zijn vrije tijd te kunnen werken aan de musical ‘Superbia’. Hij krijgt eindelijk de kans om zijn droom waar te maken wanneer een geldschieter bereid is een workshop te financieren waarmee hij een ruwe versie van ‘Superbia’ ten gehore kan brengen. Maar zijn vriendin [Alexandra Shipp] is Jonathans obsessie met zijn eigen carrière beu en beste vriend Michaael [Robin de Jesus] blijkt zijn steun meer nodig te hebben dan ooit. Speelt zich af in de vroege jaren ’90, toen de Amerikaanse homogemeenschap nog volop moest strijden om erkenning van en hulp bij de AIDS-epidemie en die setting zorgt voor een extra dramatische dimensie. Hoewel deze musical beschouwd wordt als vernieuwend, revolutionair, grensverleggend (etcetera) zijn de liedjes bepaald niet van een niveau dat je ze na afloop nog kunt herinneren. Sterker nog: ze leunen vaak op één of twee zinnetjes die keer op keer worden herhaald. Miranda laat heden en verleden bovendien vaak op een wat warrige manier door elkaar lopen, waardoor je op afstand wordt gehouden van de karakters. Vol overgave gespeeld door een duidelijk enthousiaste cast, dat wel.

Wauw, geweldige film zeg. Had er al een beetje op gehoopt. Het uitgangspunt vond ik interessant (hoewel ik Jonathan Larson hiervoor verder niet echt kende, noch het bestaan van tick, tick...BOOM!), en dan ook nog Lin Manuel-Miranda aan het roer.

Het duurt best even voordat je qua structuur helemaal snapt waar je naar zit te kijken. Larson bezingt, op het podium, de gebeurtenissen uit zijn leven die we ook zien, en waar ook weer liedjes in voorkomen, die vaak wat meer fantasievol zijn uitgewerkt. Het kan daardoor soms een beetje chaotisch en verwarrend worden, maar het zorgt tegelijkertijd wel voor een verrassend, zeer creatief en opwindend geheel wat op die manier tot het einde fris blijft aanvoelen.

Omdat het in die zin wat meta is, een musical over het wereldje en over het proces van een musical maken, voelt het ook allemaal wat natuurlijker en minder 'we barsten random in zingen uit' aan. (Hoewel ik daar zelf nooit zoveel moeite mee heb, maar ik weet een hoop mensen wel.)

Het deed me soms wat denken aan het (ook vroege) werk van Damien Chazelle, die heeft ook van die scènes waarin bijvoorbeeld mensen heel naturel in een kamer een nummer zingen of dansen. Toch altijd wel een heel fijne manier van een musical maken.

Het element tijd en ouder worden dat een rol speelt in de film, met het aftellen naar zijn 30ste verjaardag vond ik een herkenbare. Voor mij is dat alweer een paar jaar geleden, maar toch iets dat een snaar raakt. En dan speelt het ook nog tegen de achtergrond van de aids-epidemie, én is het waargebeurd, wat het ook allemaal wat extra lading en betekenis meegeeft. Zoals gezegd kende ik Larson verder niet (wel ooit eens de film Rent gezien overigens, waar ik niet zoveel aan vond) en ik schrok er dus ook wel even van dat hij blijkbaar de avond voor de première op zo’n jonge leeftijd overleed. Heel schrijnend.

Goede rol ook van Andrew Garfield, wist niet dat hij het in zich had (heeft speciaal voor deze film leren zingen las ik). En dat geldt ook voor Lin-Manuel Miranda, toch wel een erg goed regiedebuut. Is er iets dat die man niet kan?

Erg van genoten.

4,5*

Op momenten wel aardig. Soms lekkere liedjes, en de hele opzet is best aardig. Maar uiteindelijk wel een verhaal dat mij niet boeide, en Garfield is nooit mijn favoriete acteur geweest. Uiteindelijk vond ik de film ook net te lang duren. 2,5*.

In de jaren 90 maakten 20'ers zich zorgen of ze wel de droombaan krijgen die ze willen. Nu maken mijn vrienden en ik ons vooral zorgen of we uberhaupt een baan krijgen. Dat is toch een groot verschil tussen de 90'er jaren en de realiteit vandaag.

Bijvoorbeeld, iemand in de film zegt: "ik was een musicalschrijver met een baan bij de restaurant. Nu ben ik iemand die bij de restaurant werkt met een hobby". Welnu, ik snap niet zo goed wat daar nu zo verschrikkelijk aan is. Een baan met een hobby klinkt, voor jongeren van nu, als een droom.

Een wat opmerkelijke musical, vooral qua vorm (speelt zich grotendeels af in een theater), maar daarom niet minder waard om te bekijken. De meeste liedjes klonken wel leuk en zelf Andrew Garfield heeft me aangenaam verrast.

Het verhaal is misschien niet zo speciaal, maar desondanks verveelde het ook niet. Vond het niet mis.

Tick, Tick.. Boom! is wel een aangename muzikale film. De muziek vond ik niet altijd even goed. Het is veel tekst en vaak nogal onsamenhangend. Andrew Garfield vind ik op zich geen slechte acteur. Het verhaal van Jonathan Larson kende ik totaal niet. Ik ken helemaal niks van Broadway om eerlijk te zijn. De film Rent moet ik dan ook maar eens zien.