Vox Lux (2018)

mmkay...

De reacties op deze film lopen zeer uiteen. Ik vind het een van de gaafste films die ik dit jaar zag.

Heerlijk ambitieus, onconventioneel en opwindend in z'n vorm. Vooral het eerste uur (dus nog zonder Nathalie Portman) is geweldig, ik zat een uur lang op het puntje van m'n stoel. Dat het tweede uur niet van datzelfde niveau is komt overigens absoluut niet door Portman, zij doet het ook heel goed.

De voice-over van Willem Dafoe is essentieel om alle lagen uit deze film te kunnen bevatten. Wel teleurstellend om te zien dat Natalie Portman hier flink staat te schmieren. Dan was het eerste uur een stuk krachtiger met Raffey Cassidy in de hoofdrol. Desalniettemin een fascinerende film.

Vanaf 21 februari 2019 in de bioscoop (The Searchers)

Oh jee. Sign me on.

Ik ben van de Natalie

Net gezien bij IFFR, volle Imax. Vond het een fascinerende film met een goed verhaal. Toch vind ik de uitwerking wat wisselvallig. Sterke scenes genoeg, maar ook mindere overbodig lange scenes, en vooral het einde was een kleine domper. Natalie Portman was, als altijd, zeer sterk.

Natalie Portman is een godin.

Wow, wat een teleurstelling. De eerste 10 minuten waren zeer sterk, dan komt er een soort van aftiteling en daar had het ook beter klaar geweest. Wat we namelijk vervolgens voorgeschoteld krijgen is een verhaal wat werkelijk nergens over gaat. Beetje pedofilie (of is sex met 15 jarigen tegenwoordig alweer de normaalste zaak van de wereld?), beetje 9/11 trauma oprakelen en in verband brengen met de schietpartij in Egypte, beetje goedpraten van seks, drugs en alcohol en laten we niet vergeten dat je overal de mogelijkheid moet aanpakken om geld te verdienen ook al moet je daarvoor over de rug van anderen.
En de laatste 10 minuten snakte ik werkelijk naar het einde. Voor de acteerprestaties 2 sterren voor de rest -3.

VOX LUX: zwarte zwaan wordt popicoon

In de traumatische nasleep van een school shooting zingt een tienermeisje een lied van verstilde wanhoop. Voor ze het weet heeft haar stem een natie verenigd. Zingen en dansen doet ze in de kooi van een studio, onder het toeziend oog van een producer in schaapskleren.

Celeste (‘hemels’) overleefde de schietpartij op miraculeuze wijze, maar het wordt snel duidelijk dat die ene gebeurtenis haar de rest van haar leven zal blijven achtervolgen. In het diep ongemakkelijke Vox Lux transformeert een jonge zangeres in een beroemd popicoon. Als de jonge actrice Raffey Cassidy halverwege de film van het toneel verdwijnt, neemt Natalie Portman een vlucht, met het advent van de eenentwintigste eeuw in haar kielzog. Als een zwaan die nooit wit is geweest.

verder lezen

veel te lange boring dialoog scenes zoals in de diner met haar dochter...zus is niet ouder geworden en haar dochter is haar oude zelf...vaag is dat...erg onevenwichtig...meer een film over violence...schoonheid trekt geweld van gekken aan...zoiets? raar laatste half uur...soort slechte madonna act...xpres slecht? geen aanrader

De film is het zoveelste verhaal over het ontstaan van een (overigens fictieve) popster (Celeste) maar richt zich niet zozeer op de opkomst en ondergang die moet volgen (de film bestaat naast een prelude en een finale uit twee delen die genesis en regenesis worden genoemd) maar op de pathetische leegheid van het sterrendom waarbij een verband wordt gelegd met terrorisme (zowel de genesis als de regenesis zijn gegrond in een terroristische daad die een impuls geeft aan Celeste’s sterrendom). NRC’s recensie lijkt de popster en de terrorist te verbinden door een gemeenschappelijk narcisme, maar dat vond ik niet terug in de film: de film lijkt de popster en de terrorist te verbinden doordat ze allebei nobody’s zijn die echter groot worden gemaakt door het publiek, de media, etc die hen aandacht geven omdat we verslaafd zijn geworden aan show en spektakel (dus niet dat popsterren en terroristen te weinig aandacht kregen als kind en daarom handig zijn geworden in ons te manipuleren om hen aandacht te krijgen of zo). Het thema van de film is volgens mij veel meer de leegte van de popcultuur waarvan de popster het slachtoffer is omdat die geheel geleefd wordt; in het beste deel van de film zien we Celeste bezwijken onder de druk om voor het publiek de gelukkige ster uit te hangen terwijl ze in werkelijkheid een zielig hoopje mens is. Aan het eind wordt nog expliciet naar Fausts verkoop van je ziel aan de duivel verwezen: Celeste, dus de popster, is weliswaar succesvol en rijk maar dat succes is wel ten koste gegaan van al haar relaties en gezondheid: haar relaties met haar zus, dochter en man zijn kapot en ze is lichamelijk en psychisch een wrak. Niet voor niets is Celeste oorspronkelijk een gelovig meisje want dan is de ommekeer duidelijk als ze haar ziel verkoopt omwille van het sterrendom…

Een ander thema is die van tijd en vernieuwing waarnaar ook de hoofdstuktitels genesis en regenesis verwijzen: de film hamert er nogal op dat de popster voortdurend haar verleden en daarmee haar identiteit moet vernietigen. Alles wat haar menselijk maakt moet verdwijnen om succesvol een ster te worden. Ze moet als het ware een nobody worden c.q. haar ziel legen/verkopen om gezien te worden en in de ogen van het grote publiek iemand te worden...

De film is gemaakt als vehikel van dit soort aardige ideetjes c.q. een maatschappijkritische visie op de huidige popcultuur, maar veel ideetjes zijn ook cliché en de filmmaker is duidelijk nog te weinig een filmmaker: het verhaal c.q. de film als film is helaas weinig boeiend, afgezien van het begin (de schietpartij) en tegen het einde als de stress en ontreddering bij Celeste invoelbaar over het voetlicht worden gebracht. Sommige scenes zijn ronduit potsierlijk zoals de scene rondom café-eigenaar die een handtekening vraagt. Het intelligente commentaar vol maatschappijkritiek van de voice-over is vaak interessanter dan de film als zodanig (omdat de filmmaker dan direct z’n ideetjes kan communiceren) maar kan de film niet naar een hoog niveau tillen.

Nathalie Portman zet één van haar beste acteerprestaties neer, ook al wordt die om zeep geholpen in de matige finale waarin we haar zien (en vooral horen) tijdens een optreden in de geboorteplaats van popster Celeste, ter ondersteuning van diens nieuwste album Vox Lux. Hoewel Portman qua uiterlijk, persoonlijkheid en uitstraling een combinatie lijkt van o.a. Madonna, Lady GaGa, Grace Jones en Kylie Minogue, is ze geen begenadigd danser en - lovende recensies ten spijt - laat haar stem ernstig te wensen over. Maar het grootste bezwaar is dat deze film het persoonlijke verhaal van de uiterst egocentrische en zelfingenomen diva Celeste [Portman] linkt aan terroristische aanslagen. De proloog van de film, waarin Celeste zelf het slachtoffer wordt van een schietpartij op een school in 1999, is fantastisch geregisseerd, maar lijkt uit een totaal andere film te komen. Zeer pretentieus maar het is een hoop gebakken lucht dat alleen interessant is voor fans van Portman.

Zoals altijd een rake analyse, De filosoof, waarvoor dank. In het volgende kan ik me zeer vinden:



Toch bekruipt me het gevoel dat deze regisseur wel eens een schot in de roos kan gaan afleveren. Deze idiosyncratische stijl kan renderen wanneer het aan een consistenter en interessanter verhaal gekoppeld wordt.

Pfoe, wat een wervelwind. Maar dan in de verkeerde zin des woords. Het verhaal kreeg hier te weinig lucht. Veel beeld, veel geluid. Weinig richting en boodschap.

“That's what I love about pop music. I don't want people to have to think too hard. I just want them to feel good.”

Indrukwekkend, sfeervol en soms ook lekker weird. Het begin is fantastisch, en je hoopt eigenlijk dat de film dit hoge niveau weet vast te houden. Het is sfeervol, donker en gewelddadig, met een fantastische score en sterk acteerwerk van Raffey Cassidy. Dit niveau weet Vox Lux niet vast te houden, maar de regisseur laat wel op intrigerende wijze zien hoe het leven van de jonge Celeste steeds meer ontspoort door een gruwelijk incident, de roem die de plotselinge bekendheid met zich meebrengt en de mensen waarmee Celeste zich omringt.

Het tweede gedeelte met Natalie Portman laat dit goed zien, en het einde met het concert laat op indringende en kritische wijze zien dat van de persoonlijke, intieme en passievolle muziek van de jonge Celeste niets meer is overgebleven. Het is verschrikkelijke muziek en Portman zingt ontzettend slecht, maar dat is juist de bedoeling van de makers en Portman. Vox Lux laat zien dat een niet al te groot zangtalent door toevalligheden en een slimme marketingstrategie kan uitgroeien tot een grote ster, maar dat de prijs van de roem erg hoog is.

Ik zag hem de eerste keer tijdens een vlucht en gedeeltes waren eruit geknipt. Ik vond de film eerst veelbelovend, maar was daarna een beetje een anticlimax. Nu ik hem weer kijk (om de gedeeltes die eruit gefiltered waren te zien) is het verhaal iets meer compleet en vind ik hem eigenlijk een stuk beter. Maar ik blijf erbij dat deze film veel potential had, maar dat uiteindelijk niet helemaal waarmaakte.

Goeie film waarin een overlevende van een schietincident een lied schrijft waarmee ze haar carrière als zangeres lanceert. Absoluut een origineel verhaal, maar het lijkt of de regisseur iets te veel wil vertellen waardoor niet alles even goed uit de verf komt. De film ziet er mooi uit en heeft vooral een eigen toon. Van de cast springt Natalie Portman er toch wel echt uit.

Een film om snel te vergeten. Daar zag het aanvankelijk niet naar uit, want de film komt niet alleen overdonderend uit de startblokken, maar weet dankzij een mooie rol van Raffey Cassidy in het begin een redelijk hoog niveau vast te houden. Met het ten tonele verschijnen van Natalie Portman implodeert de film. Dat komt deels door Portman, die de automatische piloot heeft aangezet, en deels door het zwakke vervolg van het verhaal dat weinig overtuigend aansluiting zoekt bij het eerste deel van de film. O ja, Jude Law doet ook mee. Waarom weet ik eigenlijk niet.

Surrealistische sequenties.

Films over popsterren doen het goed heden ten dage. Wie verwacht dat de arthouse benadering van regisseur Corbet weleens verfrissend zou kunnen werken binnen het universum van A Star Is Born en wat dies meer zij, komt enigszins bedrogen uit. Het is toch vooral herkenning die de boventoon voert. So what, zou je zeggen. Toch verdient het nu zo populaire genre een andere invalshoek. De aanpak die hier wordt gebezigd slaagt daarin ten dele. Ondanks de aanwezigheid van Natalie Portman en de ietwat verdwaalde Jude Law.

Het eerste deel van de film is zonder twijfel het sterkst, maar als de hoofdrolspeelster daarvan in het tweede deel als haar eigen kind wordt gepresenteerd voel je al een beetje nattigheid. De vraag rijst of men hier de juiste afslag neemt. Veel tijd om na te denken heb je niet, want Portman neemt haar gelijk op sleeptouw tijdens een van de sterkere scènes uit de film. De maatschappijkritiek die continu wordt geuit is helder, wat voor draai je er ook aan geeft. En twee sequenties met verknipte frames die in sneltreinvaart surrealistisch voorbij schieten, raken hun doel.

Portman als labiele popster geloof je direct, daarvoor hoeft ze echt geen drank en drugs te gebruiken. Portman op het podium niet. Het oogt lomp, alsof ze niet genoeg tijd had om alle danspasjes te perfectioneren. Al zou je dat nog kunnen afschuiven op het drama dat haar als kind overkomt in de film. Ach, en we hebben Madonna wel eens slechter zien performen, dus zo ongeloofwaardig is het ook weer niet. Toch ontbreekt er wel het een en ander aan deze film, die zo veelbelovend start. Misschien wel een finale. Of een klein zoetje in al dat bitter...

**½

Met dank aan The Searchers voor het recensie-exemplaar.