
Vox Lux (2018)
Verenigde Staten
Muziek / Drama
110 minuten
geregisseerd door Brady Corbet
met Natalie Portman, Jude Law en Raffey Cassidy
'Vox Lux' schetst het verhaal van Celeste over een tijdsspanne van vijftien jaar, te beginnen in het jaar 1999. Belangrijke culturele momenten passeren de revue terwijl we toezien hoe Celeste een superster wordt in het popwereldje. Dit succes groeit voort uit een reeks onverwachte omstandigheden.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=fISWycqrvxk
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (5,9 / 16376)trailer (YouTube, ondertiteld)iTunes: € 3,99 / huur € 3,99Google Play: € 10,99 / huur € 3,99Pathé Thuis: vanaf € 5,99 / huur € 2,99Heerlijk ambitieus, onconventioneel en opwindend in z'n vorm. Vooral het eerste uur (dus nog zonder Nathalie Portman) is geweldig, ik zat een uur lang op het puntje van m'n stoel. Dat het tweede uur niet van datzelfde niveau is komt overigens absoluut niet door Portman, zij doet het ook heel goed.

En de laatste 10 minuten snakte ik werkelijk naar het einde. Voor de acteerprestaties 2 sterren voor de rest -3.
In de traumatische nasleep van een school shooting zingt een tienermeisje een lied van verstilde wanhoop. Voor ze het weet heeft haar stem een natie verenigd. Zingen en dansen doet ze in de kooi van een studio, onder het toeziend oog van een producer in schaapskleren.
Celeste (‘hemels’) overleefde de schietpartij op miraculeuze wijze, maar het wordt snel duidelijk dat die ene gebeurtenis haar de rest van haar leven zal blijven achtervolgen. In het diep ongemakkelijke Vox Lux transformeert een jonge zangeres in een beroemd popicoon. Als de jonge actrice Raffey Cassidy halverwege de film van het toneel verdwijnt, neemt Natalie Portman een vlucht, met het advent van de eenentwintigste eeuw in haar kielzog. Als een zwaan die nooit wit is geweest.
verder lezen
Een ander thema is die van tijd en vernieuwing waarnaar ook de hoofdstuktitels genesis en regenesis verwijzen: de film hamert er nogal op dat de popster voortdurend haar verleden en daarmee haar identiteit moet vernietigen. Alles wat haar menselijk maakt moet verdwijnen om succesvol een ster te worden. Ze moet als het ware een nobody worden c.q. haar ziel legen/verkopen om gezien te worden en in de ogen van het grote publiek iemand te worden...
De film is gemaakt als vehikel van dit soort aardige ideetjes c.q. een maatschappijkritische visie op de huidige popcultuur, maar veel ideetjes zijn ook cliché en de filmmaker is duidelijk nog te weinig een filmmaker: het verhaal c.q. de film als film is helaas weinig boeiend, afgezien van het begin (de schietpartij) en tegen het einde als de stress en ontreddering bij Celeste invoelbaar over het voetlicht worden gebracht. Sommige scenes zijn ronduit potsierlijk zoals de scene rondom café-eigenaar die een handtekening vraagt. Het intelligente commentaar vol maatschappijkritiek van de voice-over is vaak interessanter dan de film als zodanig (omdat de filmmaker dan direct z’n ideetjes kan communiceren) maar kan de film niet naar een hoog niveau tillen.
de filmmaker is duidelijk nog te weinig een filmmaker
Toch bekruipt me het gevoel dat deze regisseur wel eens een schot in de roos kan gaan afleveren. Deze idiosyncratische stijl kan renderen wanneer het aan een consistenter en interessanter verhaal gekoppeld wordt.
Indrukwekkend, sfeervol en soms ook lekker weird. Het begin is fantastisch, en je hoopt eigenlijk dat de film dit hoge niveau weet vast te houden. Het is sfeervol, donker en gewelddadig, met een fantastische score en sterk acteerwerk van Raffey Cassidy. Dit niveau weet Vox Lux niet vast te houden, maar de regisseur laat wel op intrigerende wijze zien hoe het leven van de jonge Celeste steeds meer ontspoort door een gruwelijk incident, de roem die de plotselinge bekendheid met zich meebrengt en de mensen waarmee Celeste zich omringt.
Het tweede gedeelte met Natalie Portman laat dit goed zien, en het einde met het concert laat op indringende en kritische wijze zien dat van de persoonlijke, intieme en passievolle muziek van de jonge Celeste niets meer is overgebleven. Het is verschrikkelijke muziek en Portman zingt ontzettend slecht, maar dat is juist de bedoeling van de makers en Portman. Vox Lux laat zien dat een niet al te groot zangtalent door toevalligheden en een slimme marketingstrategie kan uitgroeien tot een grote ster, maar dat de prijs van de roem erg hoog is.
Films over popsterren doen het goed heden ten dage. Wie verwacht dat de arthouse benadering van regisseur Corbet weleens verfrissend zou kunnen werken binnen het universum van A Star Is Born en wat dies meer zij, komt enigszins bedrogen uit. Het is toch vooral herkenning die de boventoon voert. So what, zou je zeggen. Toch verdient het nu zo populaire genre een andere invalshoek. De aanpak die hier wordt gebezigd slaagt daarin ten dele. Ondanks de aanwezigheid van Natalie Portman en de ietwat verdwaalde Jude Law.
Het eerste deel van de film is zonder twijfel het sterkst, maar als de hoofdrolspeelster daarvan in het tweede deel als haar eigen kind wordt gepresenteerd voel je al een beetje nattigheid. De vraag rijst of men hier de juiste afslag neemt. Veel tijd om na te denken heb je niet, want Portman neemt haar gelijk op sleeptouw tijdens een van de sterkere scènes uit de film. De maatschappijkritiek die continu wordt geuit is helder, wat voor draai je er ook aan geeft. En twee sequenties met verknipte frames die in sneltreinvaart surrealistisch voorbij schieten, raken hun doel.
Portman als labiele popster geloof je direct, daarvoor hoeft ze echt geen drank en drugs te gebruiken. Portman op het podium niet. Het oogt lomp, alsof ze niet genoeg tijd had om alle danspasjes te perfectioneren. Al zou je dat nog kunnen afschuiven op het drama dat haar als kind overkomt in de film. Ach, en we hebben Madonna wel eens slechter zien performen, dus zo ongeloofwaardig is het ook weer niet. Toch ontbreekt er wel het een en ander aan deze film, die zo veelbelovend start. Misschien wel een finale. Of een klein zoetje in al dat bitter...
**½
Met dank aan The Searchers voor het recensie-exemplaar.
zeker geen aanrader deze film!
Toch was de film nooit saai, en slecht eigenlijk ook nooit echt. Het is ook niet bepaald een film die je direct weer vergeet. Zo vaak komt het ook niet voor dat een film iets totaal anders blijkt te zijn dan je had verwacht, zowel in stijl als inhoudelijk. De cast houdt het ook altijd wel interessant. Cassidy is op een ingetogen manier heel sterk, Portman mag totaal losgaan in een rol zoals we die van haar eigenlijk nooit zien. Een paar keer slaat ze de plank mis, maar ze is een te goede actrice om compleet onderuit te gaan. 3.5*.