Waves (2019)

Indringend drama dat qua dromerige sfeer wel wat doet denken aan het werk van regisseur Terrence Malick. Er wordt uitstekend spel geleverd en het script heeft heel wat voor de kijker in petto, maar het is vooral op visueel- en audiogebied dat de film indruk weet te maken. De vormgeving is bij vlagen echt schitterend, met virtuoos camerawerk en een bijzonder gebruik van kleur. De gelaagde, zeer diverse soundtrack van Trent Reznor en Atticus Ross is ook eersteklas. Aan de lange kant en de tweede helft is minder imposant dan de eerste, maar al met al zeker een bijzondere kijkervaring.

Zeker een film waar veel aandacht aan is besteed. Ook het acteerwerk is niets mis mee. Toch kon de film me niet helemaal grijpen. Voor mij komt dit deels door het camera werk (lange out of focus, vervaagde kleuren) en de soundtrack. De soundtrack zelf is prachtig afgemixed (voor de audio fanaten is dit genieten), maar niet altijd even passend bij de sfeer van de film of de emotie die je van de beelden krijgt. En de nogal gekunstelde wisselingen in formaat (van 16:9 naar 21:9 naar 4:3) hielp ook niet om in de film te komen. Het script hapert voor mij ook wat. Soms waren er soms echt te lange scenes die ik liever op de bonus CD had kunnen terugvinden bij de 'deleted scenes'. Bovendien is het verhaal nogal kunstmatig opgedeeld in twee delen. Het eerste half uur van het 2e deel was ik zoekende waar de filmmaker heen wilde gaan. Het einde is afgeraffeld. Er moeten nog wat vinkjes gezet worden. Daarom zakt deze film bij mij nogal in mijn score. Wat een potentiele 4 - 4,5 ster had kunnen worden is nu een 3 sterren film geworden.

Nieuwe Shults.

Veel weet ik nog niet van deze regisseur, maar uitgaande van zijn vorige films was dit niet bepaald de film die ik van hem had verwacht. Ik dacht dat hij zich mee bezig hield met wat onheilspellendere thrillerfilms, maar Waves is eerder een op-en-top dramafilm met soms wat misdaad ertussen verworven. Zeker in de eerste helft dan.

De film deed me geregeld denken aan Euphoria. Zowel de stilering als de personages als de acteurs zie ik zo in die serie verschijnen. Het verschil is misschien dat Euphoria veel sneller en intenser is, terwijl deze film zeker in de tweede helft wat meer de tijd neemt om rustig te ontwikkeling tussen personages te ontrafelen. Niettemin kreeg ik vaak de vibe van beide titels en aangezien ik best te spreken ben over Euphoria had ik er geen enkel probleem mee.

Interessante ontwikkeling en personages tijdens de eerste helft aangevuld vormen een sterk punt, met wat sfeervolle visuele beelden om dat nog wat beter naar voren te krijgen. De cinematografie is knap en de film oogt verzorgd. Het probleem is wel de verandering qua toonzetting tussen de eerste en tweede helft. Waarbij de eerste helft wat problematischer en aangrijpender is, is de tweede helft juist iets meer op hoop gericht alleen met andere personages, maar het tempo dat daarmee vertraagd loopt niet helemaal lekker.

Al bij al is het een onderhoudend stukje film. Ik heb er van kunnen genieten, en de speelduur werd nooit echt gevoeld. Het is vooral de wat ongelukkige verschuiving in tempo dat het middenstuk wat lastiger maakt. Verder degelijk in veel opzichten, ik zie Shults graag nog een film maken want hij weet steeds wel een aardig eind te komen.

Oef, sterk.

Mijn eerste 4,5* dit jaar. Waves had zeker in mijn top 3 van 2020 gestaan, als het er toen van was gekomen. En ik vermoed op nummer 1.

Shults groeit nog steeds na zijn intense debuut Krisha en sterke tweede film It Comes at Night. Prachtige cinematografie, een top cast en een ontzettend ingeleefd drama; Ik hield het niet droog. A24 Just keeps on coming. Shults komende wordt een aflevering van de HBO thriller serie Cutblock, kennelijk. Jammer dat het nog steeds wachten is op zijn nieuwe film, maar ik ben daar uiteraard ook zeer benieuwd naar.

4,5*

Nu te zien op Netflix.

Zwaar drama voor de Frank ocean/Kanye generatie. Soundtrack was fantastisch, ik hou wel van style of substance, maar toch was dit mij iets te veel van het goede. Te Amerikaans, te veel uitgesproken drama. Vooral eerste harde masculien helft was het drama voor mij te veel en te snel, pas in tweede zachte feminiene helft viel film voor mij z’n plooi. Vond die switch halverwege wel tof, kreeg met terugwerkende kracht meer begrip voor harde eerste helft.

Erg sterk indie drama weer van A24. Het verhaal is an sich niet bijzonder maar de erg sterke vertolkingen van broer en zus en ook Sterling K Brown tillen dit drama naar een hoog niveau. Het camerawerk en de soundtrack vond ik ook bijzonder sterk, het zorgt ervoor dat er bepaalde vibe in de film zit die je ding moet zijn maar voor mij enorm werkt. Doet sterk denken aan Euphoria.

De laatste 40 minuten heb ik versneld doorgespoeld, want wat is het een ongelooflijk langdradige film waarin ze drama bleven pompen.

De soundtrack spreekt me ook totaal niet aan.

Het enige positieve is dat er goed geacteerd wordt.

Eerste uur is een ietwat vermoeiend Gen Z verhaal over grote kansen en daarbij horende prestatiedruk, met een overdreven dramatisch verloop. Als je daar al voor kiest, maak het dan in ieder geval iets korter... Het tweede gedeelte, met een erg prettig acterende Taylor Russell, bevalt een stuk beter en de regisseur slaagt er ook nog in om het geheel een soort coherent einde te geven.

Deed me qua stilering (lichtgebruik, sfeer, muziek) ook denken aan films als Moonlight en Queen & Slim. Is dat langzamerhand geen bepaalde stijl aan het worden?