Waves (2019)

Nieuwe Shults. Kom maar op!

WAVES | Official Trailer HD | A24 - YouTube

Ep. 547 - Marriage Story + Uncut Gems - The /Filmcast (AKA The Slashfilmcast) - pca.st

Kort besprekinkje, maar erg positief. Die Taylor Russel viel me in Escape Room al positief op, maar die is hier zo te horen helemaal erg goed.

Zal wel weer geen release krijgen.

Waves staat tot op vandaag nog steeds niet in de realeaselijst op IMDB. Je kon wel eens gelijk krijgen, Mr. Milton dat er geen nederlandse release komt. Aangezien het mij een leuke film lijkt ben ik maar even wezen pindakazen zodat ik hem kan gaan zien wanneer ik wil.

Ik heb Waves vanavond gezien en is verhaaltechnisch uitstekend, de film best wat korter gemogen, want af en toe kakte de film even in. De film is is drama en romantisch pur sang en had en de rollen werden prima vertolkt en ik had zeker een 3.5 gestemd, maar het camerawerk was soms onrustig, maar de grootste boosdoener was de soundtrack en soundeffecten. Die is hysterisch luid, bombastisch en past totaal niet bij het verhaal en haalt de kwaliteit van de hele film af. Dat vond ik heel jammer. Geen voldoende, maar een matige -2.5

Grappig, net de eerste vijf minuten gezien en dat vond ik juist fenomenaal vanwege de score.
Het was dan ook weer typisch dat Trent Reznor en Atticus Ross daar verantwoordelijk voor zijn. Tot dusver vind ik al hun scores voor films niets minder dan briljant. Ik heb zo'n vermoeden dat deze film mij in zijn geheel dan ook absoluut gaat bevallen.

Bioscooprelease is in Nederland komen te vervallen.

Wat een zeikverhaal eigenlijk. Muziek en beelden redden de film, die qua storyline (te) dicht op een soap zit, en maar eindeloos doorkabbelt. Wel sterk acteerwerk van vrijwel de gehele cast.

Ik zit dit wel vaker gebeuren met ie festival titels ie veel “buzz” genereren maar uiteindelijk 0 nominaties vergaren. Is dit de reden waarom de bioscoop release te vervallen komt?

Dat blijft gissen, maar ik vermoed dat dit inderdaad meespeelt.
Als userrating op IMDb snel naar beneden gaat wordt een release ook vaak heel snel geannuleerd, maar daar is hier juist geen sprake van.

Een intens familiedrama in twee bedrijven. Ik vond het eerste bedrijf (voor de knip in het verhaal) aangrijpender dan het tweede. Regisseur Shults speelt met kleuren en muziek om sfeer en gemoedstoestanden te accentueren. Hoewel dat niet altijd geslaagd is, zorgt het wel voor een aparte kijkervaring. Vermeldenswaard zijn in ieder geval de vertolkingen van Taylor Russell en van Kelvin Harrison Jr. als haar broer, om wie het allemaal draait. Een bijzondere film.

Gisteren waves gekeken. Geen trailer gezien, vooraf en de omschrijving op IMDB deed me eigenlijk niet zo veel, dus ik dook er redelijk blanco in.

En dan begint het. Allereerst word ik gedwongen de volumeknop van mijn afstandsbediening in te drukken naar beneden door een oorverdovende muzieklawine van Tame Impala. Wel mooi, maar in combinatie met de beelden, "fancy" camerawerk en lichteffecten ga ik er al meteen vanuit dat deze film vooral jongeren aan gaat spreken. Wat volgt is een soort van videoclip die niet zou misstaan op MTV (doen die eigenlijk nog videoclips, of ben ik nou zo oud?) Ik zit er een beetje ongemakkelijk bij die eerste 5 minuten.

Wat volgt zijn 2 delen. Een drama en de nasleep. Het eerste deel doet me denken aan de hilarisch snelle teloorgang die ik ook zag in Requiem for a dream. Mwa, dus. Toch boeit het, door het prima acteerspel en er gebeurt vanalles, dus echt tijd om je te vervelen heb je niet.

Het tweede deel is vooral gebaseerd op de rouw-principes. En natuurlijk moeten er ook traantjes vloeien in de vorm van vergeving, loslaten en tot elkaar komen. De top-ingrediënten voor een drama-film. Al gaat dat, net als het eerste deel, ook redelijk snel voor mijn gevoel.

Al met al kon ik toch blijven zitten. Het einde is wat abrupt, maar dat doet geen afbreuk aan de film zelf. Alles is open, er is genoeg gezegd, het komt wel goed.

De soundtrack is prima, alleen had het camerawerk wel wat rustiger gemogen, hoefde er voor mij niet steeds een videoclip element in te hoeven en wat me uiteindelijk wel ging storen was al dat gespeel met licht. Ja, ik denk dat die "hippe" elementen mijn score misschien wat lager laten uitvallen daardoor.

Heb Waves gisteren gezien en tijdens het kijken kon ik de kritiek al dromen, zeker omdat het een witte regisseur betreft. Volgens mij toch vooral een kwestie van misinterpretatie (en je vooroordelen bevestigd willen zien worden). Al had ik ergens ook wel liever gezien dat een zwarte acteur de rol van Lucas Hedges had gespeeld, wat eigenlijk nergens op slaat omdat het verder niet ter zake doet.

De zwarte acteur speelt de enigszins agressieve masculine jongen en de witte acteur de rustige zachtaardige jongen, wat stereotypen in de hand zou werken. In deze vertelling had het echter net zo goed omgekeerd kunnen zijn, en zo zwart/wit is het sowieso niet, het personage van Kelvin Harris Jr. (die overigens merkwaardig veel op mijn broer lijkt) is sympathiek maar ontspoort. Het personage van Lucas Hedges zie ik ook een white savior worden genoemd, maar uiteindelijk draait het toch vooral om haar rouwverwerking en is hij eigenlijk slechts een middel om daartoe te komen. De scènes tussen de zoon en de terminaal zieke vader kan je zelfs zien als een soort surrogaat voor het afscheid wat zij nooit van haar moeder heeft kunnen nemen. Het script is in eerste instantie overigens geschreven zonder zwarte familie als uitgangspunt, dat is pas ontstaan dankzij Kelvin Harris Jr. op de set van Shults' vorige film It Comes at Night. En zo is er nog meer kritiek met betrekking tot afkomst regisseur en inhoud van de film die ik niet terecht vind (maar wel begrijp waar het vandaan komt en hoe gevoelig dat met name in de VS ligt).

Lees ook in meerdere recensies een gebrek aan empathie en oppervlakkige personages, waar ik het ook zeker niet mee eens ben. Was juist zeer emotioneel betrokken en jankte weer als vanouds. Enkele dialogen tussen kind en ouder zijn helemaal raak. En toch ook wel enkele subtiliteiten. Erg sterk hoe bijvoorbeeld pas laat in de film duidelijk wordt dat de moeder niet de biologische moeder is. De kritiek van style over substance (kleuren, cirkelende camerabewegingen, beeldverhoudingveranderingen en muziekkeuzes zijn allemaal heel prominent aanwezig) deel ik dan natuurlijk ook niet. Op dat gebied wel echt geweldig, vooral de kleuren. De gesplitste structuur is uiteraard ook opvallend (à la The Place beyond the Pines) en verdeelt de kijkers ook. En toch blijkt het uiteindelijk een ronde vertelling te zijn, met dezelfde begin- en eindscène en heel subtiel ook dezelfde geluidsband als je de kleurige aftiteling afkijkt.

Luce is trouwens een mooie companion piece hierbij. Beetje een onderschatte film.

O en ik heb de cameo van Harmony Korine helemaal gemist. Iemand die hem kan aanwijzen? Hij speelt blijkbaar een leraar ergens...

Waar te kijken en hoe de film??

Daar en zes, vaak.

Gek dat je zo weinig over deze film hoort. Dit is weer best een pareltje van Shults en A24. Een film met een carpe diem-boodschap waarin de emoties amper rauwer kunnen zijn. Door het script en ijzersterke performances van Russell, Harrison Jr. en Brown (en later ook Hedges), maar ook de betoverende cinematografie en fraaie soundtrack en score dragen hun steentje bij. Op een of andere manier maken die de film tegelijkertijd heel dromerig en levensecht. Het zit hem vooral in het energieke camerawerk denk ik. Kreeg hier en daar ook een beetje Moonlight-vibes, ook al door de empathische aanpak.

Het verhaal weet nog best te verrassen. Ik wist van de synopsis al dat er wat dramatisch stond te gebeuren, maar wat precies is niet gelijk duidelijk. Op zich vond ik het wel wat raar hoe snel het ineens over is tussen Tyler en Alexis, maar dat alles zo plots gebeurt, ook het dodelijke ongeluk, maakt de film juist zo heftig en doet je je meer inleven in Tyler. Het ongeluk en de hele nasleep hakken er ook flink in. Halverwege verlegt het perspectief zich naar Emily, Tyler zijn zus, en dat biedt enige verlichting met een prachtig vertederende verhaallijn over een ontluikende romance.

Heel mooi gedaan met aanvankelijk ongemakkelijke gesprekken voor beiden zich volledig comfortabel bij elkaar voelen. Russell (een openbaring) en en Hedges hebben ook echt chemie. Het voelt overigens wel een beetje alsof je naar een heel nieuwe film aan het kijken bent. Vond zo heel af en toe wel wat makkelijk sentiment in de film sluipen (iets wat over het algemeen juist kundig vermeden wordt), maar die visscène met vader en dochter is echt schitterend. Dit is het soort film waarin de personages je echt aan het hart gaan. Een hele dikke 3.5*. Vond de film net wat te lang voor meer. Van Shults gaan we nog wel meer moois zien.

Tamelijk briljante vormgeving en een aantal revelaties ten aanzien van acteerwerk. Gemakkelijk in mijn top tien van ‘19.

4.5.

Euphoria the movie.

Deze film doet een hoop goed. Visueel is het fris, snel, eigentijds. Ook qua soundtrack is het allemaal erg fijn. Helaas weet de film emotioneel mij niet over de streep te trekken. Het wil wat poëtisch dromerig zijn bij momenten. Maar het hanteert ook de botte bijl bij het eerste deel. Dat is dan ook voorspelbaar en daardoor werkt dat deel niet goed genoeg. Ondanks de climax lekker hectisch is. Deed mij beetje denken aan Safdie bros. Daarna neemt de film meer rust en ligt het ergens wel in de lijn met een Malick. Helaas is de film daar dan weer iets te traag. Deel met zijn vader voelde als los zand.

Hoop interessante dingen in deze film. Vond het ook fijn dat het zwart zijn niet echt een rol heeft in deze film. Iedereen is hier gewoon een individu. Klinkt logisch. Maar in de hedendaagse westerse cinema is dat toch wel eerder een uitzondering dan regel.

3.5 sterren. Maar zeker wel een aanrader.

“You have so much love to share with the world and so much life yet to live.”

Uitstekende film. Je kunt zien dat Shults één van de crewleden is geweest van Terrence Malick, en zeker het camerawerk in het tweede gedeelte doet aan een Malick film denken. Het eerste gedeelte is erg druk en chaotisch, en de muziek is soms zeer indringend aanwezig. Dat hoort ook bij het verhaal van Tyler (Kelvin Harrison Jr.), die steeds verder afdwaalt en uiteindelijk alles verliest. Dit gaat allemaal erg snel, en het is aan het acteerwerk te danken dat het allemaal wel indruk maakt. Ook audiovisueel is dit gedeelte erg sterk gedaan.

In het tweede gedeelte komt de film tot rust, wat ook wel past bij het personage van Emily, de jongere zus van Tyler die te kampen heeft met een schuldgevoel en te maken krijgt met vechtende ouders, een eerste liefde en een broer in de gevangenis. Taylor Russell is een openbaring, en ook Hedges, Sterling K. Brown en Goldsberry zijn ijzersterk. Waves gaat over familie, vergeving, rouw, boetedoening en één verkeerde beslissing die soms alles kan verwoesten. Dat de film mij een triest en beklemmend gevoel gaf, maar ook een gevoel van hoop en blijdschap, zegt alles over de diepe indruk die de film achterlaat.

De film komt hier misschien toch nog uit. Filmdistributeurs Nederland meldt: 'TBA'

Erg mooie film, die me regelmatig wel wat aan de HBO-serie Euphoria deed denken. Zowel wat betreft de rauwe thematiek met (vooral) tieners in de hoofdrol, maar ook de prachtige broeierige cinematografie, wat wellicht ook komt door de productie door A24.

Ik wist eerst niet helemaal wat ik aanmoest met de shift in perspectief naar het zusje maar later valt het wel aardig op zijn plek. Hoewel ik eigenlijk verwacht had dat ze, na het zien van haar vriend die zijn stervende vader min of meer vergeeft, haar eigen broer ook weer op zou zoeken in de gevangenis en dat soort van zou kunnen afsluiten. Dat had me een wat mooier ronder einde geleken in het hele thema 'menselijkheid en vergeving'.

Verder gewoon een erg sterk geacteerde en vooral ook prachtig gefilmde en gemonteerde film die heel sterk bepaalde dingen overbrengt. Exemplarisch is bijvoorbeeld de scène met het sms-gesprek dat Tyler voert met zijn vriendin. Hoe spannend en invoelbaar is zoiets te brengen kun je je afvragen, maar deze film slaagt daar door de sterke montage erg in.

Verdient wel wat meer aandacht hier.

4*

Visueel mooie film met veel dromerige bokeh-shots, prominente popnummers en slowmotion, die veel overeenkomsten heeft met de audiovisuele stijl van de serie Euphoria.

Het drama is realistisch neergezet en de ontwrichting in het gezin is goed voelbaar. Niet in de laatste plaats door het sterke acteerwerk van o.a. Taylor Russell (dochter Emily) en Sterling K. Brown (vader), maar de overige castleden deden het ook uitstekend.

Wel vond ik de film soms wat too much qua visuals. De eerdergenoemde dromerige cinematografie met lichtflitsen, blur en flitsende popsongs zijn style over substance. Niet erg af en toe, maar de film had wat dat betreft korter gekund. Nog liever had ik dan gewoon inhoudelijke dialogen gezien ipv steeds maar weer sfeershots.

Alsnog een goede film, maar daardoor toch een volle punt aftrek.