El Reino (2018)

Indrukwekkend politiek spektakel uit Spanje.

De hoofdrolspeler heeft een gigantisch ego en sterk het gevoel dat hij doet wat juist is, ook als de publieke opinie wat anders vermoed. De film neemt ons op een meeslepende wijze mee in zijn steeds wanhopiger zoektocht naar .. !

Vanaf 4 juli in de bioscoop (Cherry Pickers Filmdistributie)

Rijkelijk laat.

Begint nogal rommelig, wat behoorlijk lastig is voor een politieke film, maar werd gelukkig gaandeweg steeds beter.

Met name laatste uur is erg sterk en heel goed geacteerd ook. De scène op het balkonnetje is mn favoriet haha, Prachtig gedaan.

Begeleid door een pompende soundscape in een ijzingwekkende montage volgen we de politicus Manuel López-Vidal die in rap tempo van kroonopvolger in zijn partij verwordt tot een gevallen baksteen vanwege corruptie met Europese subsidiegelden en in zijn val partijgenoten wil meeslepen.

Heerlijk, een film die volstrekt rommelig begint en weigert om de kijker tegemoet te treden in zijn verwachtingen. Ook na afloop weet je nauwelijks van welke fraude, oplichting en machtsmisbruik sprake is geweest. Dát hiervan sprake was, volstaat. Via pijlsnelle dialogen (de Spaanse taal lijkt hiervoor uitgevonden), driftig heen en weer geren en zeer overtuigend geacteer zien we Manuel op de rand van paranoia zich ontwikkelen van een arrogante baas tot een zielige betweter die zich in een allerlaatste poging opricht om tijdens een TV-programma zijn gram te halen.

Heerlijk, niet de corrupte politiek staat hier centraal (de cynicus zal zeggen 'Dat weten we nu wel'), maar de politicus en mens die zijn identiteit zakelijk en privé afgepeld ziet worden door abstracte machten die hij niet meer onder controle heeft. Dat twee scènes wat ongeloofwaardig overkomen (documenten halen in het huis van een collegapoliticus, en een auto-ongeluk), nemen we dan graag op de koop toe.

Waren komen opeens al die (politieke) Spaanse thrillers vandaan? La isla Mínima, Tarde Para la Ira, Que Dios nos Perdone en nu dus El Reino. De ene keer op analoog geschoten en een andere keer digitaal. Meestal met ontzettend lange tracking shots, atypisch camerawerk vanuit verschillende hoeken en een afwijkende soundtrack zoals hier met veelvuldig gebruik van een opzwepende technosoundtrack. En iedere keer met Antonio de la Torre in de hoofdrol. Mocht ik nog bepaalde titels missen hoor ik het graag.

Contratiempo, al is die niet zo 'politiek' als deze titels. El Guardian Invisible hetzelfde volgens mij, maar die zag ik nog niet.

En allemaal prima films.

En nog een andere titel: El Cuerpo (2012)

Niet per se een fan van politieke thrillers, maar deze was wel erg sterk. Goed, maar soms wat complex verhaal, uitstekende cast en heerlijke score. Als je er in éénmaal inzit, ga je ook wel op het puntje van je stoel zitten.

4*

Wat waren de laatste 45 minuten spannend, knap staaltje vakwerk. Geen film die ik nog een keer hoef te zien, maar El Reino zit goed in elkaar.

Spannende politieke chase-movie. Een politicus gaat zich te buiten aan een doofpot-schandaal en als het uitkomt, dient hij de volledige schuld op zich te nemen.
De protagonist loopt vanaf dat moment de hele film met lood in zijn schoenen. En is gewiekst, sluw en gehaaid. Gehaaid dat hij iedereen er bij wil lappen die hij wilt. Het luxeleventje dat hij leidde met zijn vrouw en dochter is hij ook in één moment kwijt. Eigenlijk heb je geen zin om als publiek continu op de huid te zitten van oplichter Manuel, een gluiperd die zijn gezin bedrogen heeft. Totaal onsympathiek
en niets ontziend buiten zijn inner cirle om, die onwetend blijven.
Je moet maar 120 minuten zin hebben om aan één stuk door naar dat hoofd te zitten kijken.

Gelukkig is het dan weer geen politiek correcte film. Nee, we zullen het vanaf de schouder van de charlatan meemaken hoe hij liegt, bedriegt, dreigementen maakt en alles bij elkaar zwendelt. En hijzelf blijft erin overtuigd dat hij Een Goeie Goedzak is.

In het begin is El Reino wat te 'babbelerig'. Dat Spaans is toch wel om te wennen, het is toch de hele tijd dat lispelen met een gespleten tong (alsof ze bij elke zin een beetje spugen op het eind). Er wordt gepraat, gepraat en nog eens gepraat zonder wat memorabele scenes. Na één uur komen die wel. Eerst met wat Spaans temperament (hilarisch) op een balkonnetje van een bevriende mede-politicus, een bewijsdocumenten heisa in een huis met wat losbandige jongeren (er had wel gevochten mogen worden) en een frontale autocrash op een vaart van 140 km/u.

Uiteindelijk weten wij als publiek niet wat er meer heeft gespeeld, en missen we een ouverture aan introductie (op de Star Wars-manier met die letters, had wel handig geweest), want was het nu alleen Manuel of zat de rest van diens politieke partij er ook bij de zwendel in..?

Een film waarin het plot stapje voor stapje wordt opgebouwd, al is al snel duidelijk dat de hoofdpersoon niet deugt. Door de manier waarop de film is opgebouwd heb je soms het idee dat je wellicht wat informatie mist, maar het is wel degelijk goed te volgen. De soundtrack is nadrukkelijk aanwezig, best aardig gedaan. Vond het alleen allemaal weinig memorabel.

El Reino

El Reino begint wat rommelig, en door de vele (snel pratende) personages die worden geïntroduceerd zie je door de bomen het bos niet meer. Maar nadat de film tot rust komt, en de focus echt komt te liggen op Manuel en zijn corrupte en manipulatieve handelingen, wordt het een stuk beter. De acteurs zijn geweldig, en het is mooi om te zien dat al die personages ook echt belangrijk zijn voor het verhaal. Zo’n journalist (Bárbara Lennie) lijkt er in eerste instantie maar een beetje bij te hangen, maar ze heeft op het laatst samen met Manuel wel de beste scene in de film. Lennie en De la Torre zijn weergaloos in deze verbale tweestrijd.

Spannende eind

Op zich wel aardig, maar nogal monotoon en eendimensionaal als film. Vond die soundtrack en het drukke camerawerk verre van enerverend, eerder gemakzuchtig. Het thema van El Reino spreekt me wel aan en in de vertelwijze doet de film ook dingen goed, met name het gebrek aan context is een juiste keuze. De spetterende dialoog aan het einde is zo goed omdat beide spelers net zoveel gelijk hebben, vond het ook een verrassend slot. Desondanks beetje overdreven om dit met prijzen te overladen in Spanje.

Aardige politieke thriller over corruptie met Europese subsidiegelden. Het begin is nogal warrig, maar van lieverlee ontwikkelt het geheel zich tot een spannende film, zij het dat er hier en daar wat gaten en losse eindjes in het verhaal zitten.
De boodschappen aan het eind vormen min of meer een open deur. Ze laten enerzijds aan duidelijkheid niets te wensen over, maar voegen anderzijds weinig nieuws toe aan het verhaal.

Wisselend. Ik kon er in het begin weinig choco van maken, met alle namen en natuurlijk het denderende Spaanse praattempo. Politieke films hebben vaak die lekkere intrige-lading, maar gaan me net zo vaak ook wel boven mijn pet. Gaandeweg krijg je er iets meer grip op, hoewel je het idee hebt dat je bij de (onverwachte) aftiteling alsnog met lege handen staat. De technosoundtrack klinkt de eerste keer nog wat vreemd, maar daarna werkt het prima. Tweede helft heeft een fijne spanning en enkele memorabele scenes, zoals in het huis van de collega, na het tankstation en het tv-optreden. Prima acteerwerk. Maar of ik nou echt alles goed heb kunnen volgen...?

Verrek, ik zweer toch dat de film op Vitamine Cineville stond. Heeft iemand hem zien verdwijnen?

Had lange tijd moeite om in de film te komen omdat de volgende camera en de opstuwende score afsteken tegen een hol, afstandelijk hoofdpersonage en een wat generiek geschetste intrige. Op den duur komen er wat barstjes in die perceptie, als er via het scenario een eerste keer gehint wordt naar het waarom van die vlakke karakterschets. Eén en ander komt uiteindelijk tot een climax in een werkelijk briljante slotscène, maar daarvoor kent El Reino nog één van de meest intens gefilmde auto-achtervolgingen (inclusief ongeluk) die ik in lange tijd zag. Dat ligt niet in de laatste plaats aan de wijze waarop het geluid is ingezet (of beter: weggelaten).

Goeie film over een corrupte politicus die in de problemen komt als er zaken bekend worden. Een behoorlijk ingewikkelde politieke thriller, die hierdoor ook even nodig heeft om goed op gang te komen. Een flink tempo en een soms behoorlijk opgefokte sfeer. Mooi camerawerk en een paar spannende scenes tegen het einde.

Een film gaande over witwaspraktijken, fraude en corruptie op politiek niveau. Ik ben meestal wat bevreesd voor dergelijke scenario's omdat ik er af en toe niet altijd niet goed met mee ben. Kan aan mezelf ook liggen, maar vaak en dat bleek ook hier is soms too much. Veel personages, veel namen, onduidelijke motieven en handelingen, veel bla bla op een korte tijdspanne waardoor er onvoldoende tijd wordt genomen om het plot degelijk uit de doeken te doen.

Los daarvan best een onderhoudende film met alweer een prima Antonio de la Torre die het prima doet als gehaaide politicus Vidal. De film mag dan wel wat inzakken halfweg, vooral het einde maakte wel één en ander goed met de achtervolging. Maar het hoogtepunt - op psychologisch en acteersvlak (dialogen) - vond ik het interview. Het duel tussen de presentatrice en Vidal, een kat en muis spel, met een gestook van vragen en antwoorden, gepoker op hoog niveau. Fijn!

Wanneer partijlid Rodrigo Alvarado [Francis Reyes] in 2008 formeel wordt beschuldigd van corruptie, breekt de paniek uit in de partij. Iedereen binnen de partij probeert zijn hachje te redden, zo ook Manuel [Antonio de la Torre], die al vijftien jaar zonder blikken of blozen meeprofiteert. Goed geacteerde thriller die lijdt aan het onoverkomelijke probleem dat we hier te maken met mensen voor wie je geen sympathie op kunt brengen. Manuel en zijn collega’s verdienen de ellende die ze over zich heen krijg, dus waarom zou je je als kijker met hem identificeren?

Film heeft geen behoefte om in detail te treden over wat elk lid van het groepje corrupte machthebbers precies doet en welke vuile zaakjes - en met wie - geregeld worden, maar gaat voluit in het eerste gedeelte voor sfeerschepping rond het leven van die gasten, om dan in het laatste gedeelte voluit te gaan voor de manier waarop elke lid zich uit een netelige positie wurmt en daarbij niet nalaat een ander te verraden en nog dieper in het verweer te jagen.

Hierbij wordt vooral één personage gevolgd, overtuigend vertolkt door Antonio de la Torre, die ook deel uitmaakt van een spetterende slotscène.

The beatmuziek doorheen de film onderstreept de ernst van de toestand van de sjoemelaars maar ook de ernst van de weerslag van hun daden op de samenleving.

Knappe film.

Deze film houdt de vaart er goed in. In het begin lijkt het alle kanten op te gaan en zo is het ook wel een beetje. De boel ontploft en Manuel is de zondebok van dienst, met dit verschil, dat deze zondebok wel degelijk boter op zijn hoofd heeft. Dat indekken, bluffen, overbluffen, gokken… allemaal wel interessant.
Dan verschuift de film van politieke thriller naar thriller tout court, met zijn veelvuldige pogingen om bewijs in handen te krijgen (waarbij hij zich in Andorra wel héél makkelijk binnen én buiten bluft) en de nauwelijks vermeden moordaanslag. Door wie? Door het 'systeem'. Complotthriller??? Om dan te eindigen in een pamflet op het einde. 'Het is allemaal één rotte boel en het zijn allemaal zakkenvullers.' mjah… Daarvoor kan ik natuurlijk ook naar de toog van elk doorsnee Vlaams café… of naar de reacties op HLN.be

Eerste helft is enerverend maar niet per se origineel, de tweede helft vliegt letterlijk uit de bocht. Niettemin een prima film met fijn acteerwerk van met name De La Torre. Die soundtrack vond ik trouwens niet passend.