Nos Batailles (2018)

Vanaf 10 januari 2019 in de bioscoop (Cinéart)

Redelijke filmhuisfilm van de Belgische regisseur Guillaume Senez. Olivier (Romain Duris) is een drukbezet en sociaal geëngageerd man als ploegleider en vakbondsman in een distributiecentrum. Zo betrokken als hij is bij zijn collega's, zo afwezig en afstandelijk is hij thuis, waar zijn vrouw/vriendin hun zoon en dochter opvoedt. De signalen die zij afgeeft worden door Olivier niet opgepikt en op een goede dag is zij zonder daarover van tevoren iets tegen hem of de kinderen te hebben gezegd verdwenen. Aldus moet Olivier aan de bak met de verzorging en opvoeding van zijn nog jonge kinderen en heeft hij nog meer ballen in de lucht te houden.

Senez toont met Nos Batailles op een subtiele manier het geleidelijke verval in een gezin met kinderen, zoals dat kan gebeuren als één van de ouders (of beiden) niet gelukkig is (zijn) en, in dit geval ook, één van de ouders ineens wegvalt. Ineens moet de oudste dan (noodgedwongen) ouderlijke taken op zich nemen, bijvoorbeeld in de verzorging van zijn zusje. Of begint de jongste weer in bed te plassen, als signaal van emotioneel ongemak. Het is fascinerend om te zien hoe Olivier daarmee omgaat en in eerste instantie vooral op een (emotioneel) afstandelijke manier met zijn kinderen blijft omgaan. En wat is hij vaak een onuitstaanbare man; een dwingeland met bijzonder weinig zelfreflectief vermogen. Dat helpt ook niet echt. In die zin speelt Romain Duris zijn rol perfect. Het is duidelijk dat hij wel wat hulp kan gebruiken om echt in contact met zijn kinderen te komen.

Wat voor mij minder uit de verf kwam in Nos Batailles, was het overbrengen van emoties. Behalve irritatie over de stijfkoppigheid van Olivier werd ik zelden echt geraakt door het verhaal. Pas aan het einde van de film weet die mij dan toch nog te ontroeren, in een mooie scene waarin vader en de kinderen (eindelijk) eens echt in contact met elkaar zijn bij een gezinstherapeut.