Nos Batailles (2018)

Vanaf 10 januari 2019 in de bioscoop (Cinéart)

Redelijke filmhuisfilm van de Belgische regisseur Guillaume Senez. Olivier (Romain Duris) is een drukbezet en sociaal geëngageerd man als ploegleider en vakbondsman in een distributiecentrum. Zo betrokken als hij is bij zijn collega's, zo afwezig en afstandelijk is hij thuis, waar zijn vrouw/vriendin hun zoon en dochter opvoedt. De signalen die zij afgeeft worden door Olivier niet opgepikt en op een goede dag is zij zonder daarover van tevoren iets tegen hem of de kinderen te hebben gezegd verdwenen. Aldus moet Olivier aan de bak met de verzorging en opvoeding van zijn nog jonge kinderen en heeft hij nog meer ballen in de lucht te houden.

Senez toont met Nos Batailles op een subtiele manier het geleidelijke verval in een gezin met kinderen, zoals dat kan gebeuren als één van de ouders (of beiden) niet gelukkig is (zijn) en, in dit geval ook, één van de ouders ineens wegvalt. Ineens moet de oudste dan (noodgedwongen) ouderlijke taken op zich nemen, bijvoorbeeld in de verzorging van zijn zusje. Of begint de jongste weer in bed te plassen, als signaal van emotioneel ongemak. Het is fascinerend om te zien hoe Olivier daarmee omgaat en in eerste instantie vooral op een (emotioneel) afstandelijke manier met zijn kinderen blijft omgaan. En wat is hij vaak een onuitstaanbare man; een dwingeland met bijzonder weinig zelfreflectief vermogen. Dat helpt ook niet echt. In die zin speelt Romain Duris zijn rol perfect. Het is duidelijk dat hij wel wat hulp kan gebruiken om echt in contact met zijn kinderen te komen.

Wat voor mij minder uit de verf kwam in Nos Batailles, was het overbrengen van emoties. Behalve irritatie over de stijfkoppigheid van Olivier werd ik zelden echt geraakt door het verhaal. Pas aan het einde van de film weet die mij dan toch nog te ontroeren, in een mooie scene waarin vader en de kinderen (eindelijk) eens echt in contact met elkaar zijn bij een gezinstherapeut.

Romain Duris speelt de rol van de man die zodanig begaan is met zijn beroep en met de problemen van anderen dat hij de gevolgen van zijn verwijdering van het thuisfront niet ziet aankomen.
Een eerder bekend thema waarbij Duris wel goed de verbazing en het ongeloof die hem overvalt goed uitbeeldt en waarbij de kinderen wel goed hun droefheid bij het gemis aan hun moeder weergeven, maar waarbij het geheel van de film er nooit inslaagt de kijker in de ban te houden en te doen meeleven.

Dodelijk vermoeiende en oersaaie Franse trage praatfilm waarvan er 13 in een dozijn zitten. Ik heb hem na n half uur uitgezet dus niet beoordeeld maar obv wat ik gezien heb zou ik niet verder zijn gekomen dan een 1,5.

Een redelijke film. Het acteerwerk vind ik goed, maar de film kabbelde voort zonder echt indruk op mij te maken. Ik vond het best vermakelijk, en ik werd hier en daar wel een beetje geraakt, met name door de kinderen, maar ik ben niet weggeblazen. 3*

Traag maar boeiend drama, met een, zoals altijd, sterke Duris.

De situatie van een man die nauwelijks met de opvoeding van z'n kinderen bezig is; die daar na het vertrek van zijn echtgenote mee geconfronteerd wordt; en die daar weinig mee doet. Zo bezorgd als Olivier is om zijn collega's, zo moeilijk kan hij zijn thuis en zijn gezin door de ogen van z'n kinderen bekijken.

Het jammere hier is dat net daar te weinig mee gedaan wordt. Zijn werk mag dan wel de basis zijn voor z'n tekortkomingen als vader, teveel van het verhaal speelt zich af op het werk, en te weinig rond het gezin.

De oogkleppen van Olivier komen duidelijkst in beeld wanneer hij de postkaart van zijn verdwenen echtgenote voor de ogen van z'n zonen kapot scheurt.
Of hij zich bewust is van zijn blindheid, of hij er iets mee doet, of hij er iets wil mee doen: met die vragen had meer moeten gebeuren.

Meeslepend, maar niet pakkend.