Take Me Somewhere Nice (2019)

Vanaf 21 maart in de bioscoop (Gusto Entertainment)

Over een tiener die niet vies is van seks, die Servisch probeert te spreken maar dat allang kan, die een sinasappel uitperst in iemands anders koelkast omdat waarom ook niet, die niet al te intelligent is en het maar niet lukt om naar het het ziekenhuis waar haar vader ligt te reizen, geinspireerd op Stranger than paradise, ontzettend mooie beelden, te veel ongeloofwaardigheden van elementen binnen het script, goed spel.

Vind ongeveer hetzelfde als hierboven, maar blijkbaar hecht ik iets meer waarde aan de beelden en iets minder aan het verhaal.

Sara Luna Zoric was mijn overbuurmeisje... toen ik nog in Amsterdam woonde.

Het is duidelijk dat men heeft geprobeerd aldoor mooie, artistieke beelden en aldoor diepzinnige one-liners en dialoogjes in de tekst over bv. migratie en cultuurbotsing te leveren en alhoewel men daarin best slaagt wordt het beeld of de tekst nergens echt interessant. Het verhaal heeft focus – een Nederlands meisje van Bosnische afkomst gaat in haar eentje in Bosnië op zoek naar haar vader en maakt van de gelegenheid gebruik om het avontuur aan te gaan en zichzelf te ontdekken – maar wordt nergens echt spannend. Ik weet ook niet goed wat de film wil zeggen, anders dan het bevestigen van het Bosnische vooroordeel dat Nederlandse meisjes makkelijk zijn qua seks.

De film is aldus zeker niet mislukt of wanstaltig – hij is best aan te zien – maar ook niet echt geslaagd of interessant.

UIk ben ook heel benieuwd wat de film wil zeggen. Een meisje zonder plan, die haar hersens niet gebruikt, helemaal geen beeld heeft over wat ze goed of slecht vindt..en dan ook nog incest. Waarom? Ik vond het niet saai, daarom ben ik ook benieuwd wat de regisseur wilde zeggen..behalve wat overal al staat en wat iedereen gebruikt..twee werelden , oost west, moederland, zoektocht naar jezelf bla bla

Van het verhaal moet deze film het voor mij niet direct hebben maar eigenlijk helemaal van de zeer sexy geklede schoonheid Alma. Al die tijd gefascineerd naar deze aantrekkelijke jonge vrouw zitten kijken. Zonder haar sensuele verschijning had ik de film misschien niet eens afgekeken want nogmaals; het verhaal stelde gewoon niet veel voor en dat geweld op het einde van de film had voor mij gewoon weggelaten mogen worden.

3,5*

Een redelijke film. Het verhaal vind ik best leuk en de beelden vind ik enerzijds mooi scherp en helder, en anderzijds vind ik het qua beelden en acteren te gestileerd/gemaakt. Ik houd meer van films die wat rauwer en echter zijn wat dat betreft. Het voelde te onnatuurlijk en afstandelijk aan. Het is een beetje een roadmovie. Daar houd ik wel van. Ik vind deze film echter niet bijster interessant en ik vond het lastig om geconcentreerd te blijven kijken. Een kleine voldoende. 3*

Lekker tussendoortje.

Ik ben het eigenlijk eens met bovenstaande reacties, maar net als skinny_tie ben ik tamelijk mild in mijn oordeel. Behoorlijk enthousiast zelfs. Er zitten nogal wat (continuïteits)foutjes in de film die mij op de een of andere manier niet storen. Misschien omdat het allemaal zo willekeurig is. De sfeer en de beelden bevielen mij wel en hoewel ik niet echt het idee had dat het ergens heen ging en er ook niets wezenlijks uit heb weten te halen, heb ik mij uitstekend vermaakt. Dat is ook wat waard.

Sensuele, cinematografisch zeer boeiende road movie. Kleurrijke beelden met grappige en absurde momenten. De jeugd is bijna tastbaar. Voor de arthouse fans.

Een Nederlands meisje van Bosnische komaf wil naar haar zieke vader in Bosnië. Daarbij gaat er van alles mis, waar niemand zich verder druk over maakt. Dat doe ik dan ook maar niet. Een rare film zonder kop of staart en weinig vermeldenswaardig daartussenin.

Take Me Somewhere Nice is een film met wat thema's die nergens echt van de grond komen. Hierdoor is het wat rommelig en weet je eigenlijk niet wat je zit te kijken. Soms wil dit best eens lukken, maar mij was deze film zo onafgemaakt dat het me afhoudt om het te kunnen waarderen.

Mooi klein verhaal en naturel gespeeld. Qua camerawerk heel goed. Sterke debut-film.

Warrige boodschap. Onaf verhaal. Draak van een film. Mevrouw Sendijarevic moet nog veel leren.

Weinig overtuigende film over een meisje die haar vader gaat opzoeken in Bosnië. Niet echt te weten gekomen waar het nou precies om gaat. Rustig voortkabbelend, maar vooral nietszeggend. Nooit de klik gevonden met de film en dan is het moeilijk om hem te waarderen. De kleine lichtpuntjes zoals Zoric zelf blijven onvoldoende om echt genoten te hebben.

Moeizaam verhaal dat maar niet op gang komt, en dat eigenlijk ook nergens overgaat, met rommelige zijlijntjes die ook nergens toe leiden. Het had een spannende film kunnen zijn over een meisje dat op zoek gaat naar haar roots, maar niets van dat alles. Hoofdpersoon Sara Luna Zorić koketteert met haar vrouwelijke vormen en loopt in een kort hemdje omdat ze haar koffer kwijt is, maar daar worden we niet opgewonden van. Ze is naar Bosnië gekomen om haar zieke vader te bezoeken. Het enige dat beklijft is dat Bosnië als een mislukt land uit de Joegoslavische burgeroorlog is gekomen; een 'land' en een bevolking zonder toekomst en perspectief.

Kan iemand mij vertellen waarom deze film in 4:3 formaat moest worden vertoond? Ik dacht dat we dat wel achter ons hadden gelaten.

Net aan een voldoende voor deze film met kop noch staart. De beelden maken eea. goed maar waarom in godsnaam dit achyerhaalde beeldformaat?

Zo uitzonderlijk is dat niet hoor, er zijn de afgelopen jaren veel films in dat formaat verschenen. Ida, American Honey, A Ghost Story, First Reformed, Bait en The Lighthouse om er maar een paar te noemen. Het is een stijlkeuze (duidelijke video) die een ander gevoel op de kijker overbrengt dan 16:9 of 21: 9 zou doen.

Haar eerdere short Import had dit ook, terwijl Reizigers in de Nacht bijvoorbeeld wel weer in widescreen was. Past ook beter bij de setting in dat tankstation, als je het mij vraagt. Ik kan het zo gauw van deze film niet in een interview vinden, maar er zou bij 'Import' voor kunnen zijn gekozen omdat het in '94 speelt en ze dat tijdsbeeld meer over wil brengen, maar ook om bijvoorbeeld het gevoel te versterken dat de karakters in hun nieuwe omgeving opeens in een klein wereldje leven en nog niet ver kunnen kijken wat er komen gaat? Ik zuig dat volledig uit mijn duim in dit geval, maar dat soort beweegredenen kunnen er zijn.

Meek's Cutoff (2010) was naar verluid in zo'n beeldformaat omdat de vrouwen gezichtshinderende kappen droegen, en een western met de karakters boxed-in geeft inderdaad een heel ander gevoel. Reichardt maakt er in haar andere films echter ook gebruik van, dus ze houdt er kennelijk ook gewoon wel van.

Sommige films als The Grand Budapest Hotel en Mommy wisselen tijdens de film van aspect ratio, wat fenomenaal tof kan zijn, en soms valt het je niet eens op. Gewoon een van de mogelijkheden, net als kleurgebruik of zwartwit.

zie evt het topic: Beeld- en filmformaten (/aspect ratio) of onderstaande artikelen waarom het nog steeds gebruikt wordt door filmmakers:

-Why The Old-School 4:3 Aspect Ratio Is Coming Back With A Vengeance Right Now

-Why Is The 4:3 Aspect Ratio So Popular Right Now

Goeie uitleg John Milton, daar hebben we wat aan. Niet dat ik het nu een fijn beeldformaat ga vinden.

Dat hoeft natuurlijk ook niet , ieder zijn meug.

Heb ook al een hoop beweegredenen en argumenten voor deze keuze gelezen, maar daar herken ik in de film dan eigenlijk nooit wat van terug. Het is vooral heel erg lelijk en verder niks

Jij houdt er dan ook echt niet van.

Ik kan me daar werkelijk niet veel bij voorstellen (dat je het altijd lelijk vindt), maar ja, jij bent de enige die kan bepalen wat je wel en niet mooi vindt, tenzij ik je opeens tot nieuwe inzichten breng. Maar dat zie ik niet héél snel gebeuren

Ik ben in ieder geval blij dat ik consistent in mijn kritiek ben

Kan me in ieder geval geen film herinneren waar ik het een zekere gevoelsmeerwaarde vond hebben. Je krijgt gewoon een wat nauwer beeld met een lelijkere verhouding.

Ik vind het vaak een leuk formaat. Het is minder plechtig dan breedbeeld. Het is ook gelijk een statement van de regisseur. En qua kadervulling gaat het soms meer tot de kern. De verhoudingen liggen minder in lijn met de gulden snede, dus het valt minder in de categorie van dat wat automatisch goed voelt (ook dat vind ik meerwaarde hebben). En het geeft soms gewoon een retro feel.