Paradox (2018)

Vanaf 23 maart te zien op Netflix.

hm...juist ja .....

Misschien wel de grootste miskleun die ik ooit heb gezien. Ik hoopte op een alt-western-achtig sfeerstuk waarbij realiteit en fantasie zich vermengen, maar kreeg een soort basisschooltoneelstukje voorgeschoteld van een stelletje verveelde oude mannen die zichzelf te hoog inschatten. Letterlijk van het niveau: hij heeft een duikbril op zijn hoofd; niemand weet van welke planeet hij komt.

Tel daar alle mogelijke westernclichés bij op, lelijke beelden die sfeer moeten uitademen maar dat niet doen en stuurloze muziek, en je hebt vooral het idee dat je naar de vakantiehomevideo van je verstandelijk beperkte achteroom aan het kijken bent.

Ik heb het einde niet gehaald, maar heb meer dan genoeg gezien om de laagst mogelijke score te rechtvaardigen.

Verschrikkelijk.

Voor mij, als Neil Young fan zijnde vooral interessant voor de soundtrack.

Zou dit zelf omschrijven als een kruising tussen Dead Man van Jim Jarmush en Young's eigen Journey Through the Past. Aardig op eens te bekijken; het interessantst zijn de concert beelden, het nummer Peace Trail in de tent en de Willie Nelson cover Angel Flying too close to the Ground.

Kennelijk in drie dagen ge-edit en dat zie je er wel aan af.

Ongelooflijk slechte natuurlijk, maar de muziek is te goed om een onvoldoende te geven.

Onsamenhangende beeldfragmenten, bizarre cast en een inhoud van bijzonder laag niveau. De muziek van Neil Young sleepte mee mij uiteindelijk voort om verder te kijken.

Geen aanrader om er filmtijd in te steken, beluister liever een cd van Neil young; dat komt veel meer tot zijn recht...

Halve ster voor de sfeerbeelden. Met Paradox als titel en een inleiding die zegt dat tijd vloeibaar is en omschrijving dat het verhaal zich ergens in de toekomst afspeelt hoopte ik op een soort timetravel westernverhaal. Nu verhaal is niet. Betreft een aaneenschakeling van clichématige westernbeelden opgevuld met een concert. Is alvast naam film niet waardig. Documentaire kan je het ook niet noemen en een echt concert is het ook niet. Als film verspilling van mijn tijd. Beschouw het eerder als een cd met wat achtergrondshots. Misschien was dat de bedoeling. Op de cover staat “A loud poem”. Dat zal het dan wel zijn zeker... Op einde nog een kleine opkomst van regisseur (what’s in a name here) van Daryl Hannah die nog eens haar man Neil Young kust die dus één van de deelnemers is van dit gedrocht. En ik zeg bewust deelnemer en niet acteurs, want spreken over acteurs is echt wel een brug te ver voor mij...