Genre: Drama / Mystery
Speelduur: 148 minuten
Alternatieve titels: Burning / 버닝
Oorsprong:
Zuid-Korea
Geregisseerd door: Chang-dong Lee
Met onder meer: Yoo Ah-in, Steven Yeun en Jeon Jong-seo
IMDb beoordeling: 7,5 (75.819)
Gesproken taal: Engels en Koreaans
Releasedatum: 11 oktober 2018
On Demand:
- Bekijk via Pathé Thuis
- Bekijk via iTunes
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Beoning
"The truth is all in your head."
Jong-su ontmoet tijdens zijn werk Hae-mi. Zij vraagt hem op haar kat te passen wanneer zij een tijdje in Afrika verblijft. Bij haar terugkomst introduceert ze Jong-su aan ene Ben, een mysterieuze man die ze tijdens haar reis leerde kennen. Op een dag komen de twee de geheime hobby van Ben te weten.
Externe links
- Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op Amazon
- IMDb (7,5 / 75819)
- Trailer (YouTube, ondertiteld)
- Burning (MusicMeter)
- iTunes: € 16,99 / huur € 4,99
- Pathé Thuis: vanaf € 5,99 / huur € 2,99
Social Media
Acteurs en actrices
Lee Jong-su
Ben
Shin Hae-mi
Yeon-ju
Lee Yong-seok
Lawyer
Judge
Jong-su's Mother
Hae-mi's Mother
Hae-mi's Sister
Video's en trailers
Reviews & comments
Fisico (moderator films)
-
- 8357 berichten
- 4698 stemmen
Afgelopen donderdag 30/8 gezien en ik wou hem even laten bezinken vooraleer ik hier op MM een recensie neerpende. Burning, gebaseerd op een kortverhaal (Barn burning) van grootschrijver Haruki Morakami, zou naar verluidt het boek of het kortverhaal redelijk goed volgen met dat verschil dat het “branden” hier slaat op plantenserres en niet op schuren zoals de titel van het boek verklaart.
Burning is een twee en een half uur durende karakterstudie van de personages waarbij de kijker beetje bij beetje toegang krijgt op hun persoonlijkheid en op het einde toe beloond wordt met een heuse climax. Burning heeft een lange mysterieuze aanloop waarbij een aantal thema’s als jaloezie, eenzaamheid of klasseongelijkheid verweven zijn. De film kent ook een politiek kantje met als hoogtepunt de beste scène van de film waarbij de vrijgevochten ongeremde Haemi halfnaakt zwoel staat te dansen met de Noord-Koreaanse bergen op de achtergrond. Qua statement naar het communistische noorden kan dit tellen.
Burning is een pareltje voor wie er het geduld wil en kan voor opbrengen. Je krijgt iets moois in de plaats terug waardoor de film nog dagenlang nazindert. Burning zet me ertoe aan deze week naar de plaatselijke bib te hollen om Poetry en Secret sunshine mee te brengen.
hvdriel
-
- 310 berichten
- 301 stemmen
Een kort verhaal van de Japanse auteur Murakami en een lange verfilming ervan door de Zuid-Koreaanse regisseur Chang-dong Lee levert een schitterend mysterieus meesterwerk op dat volstrekt realistisch is.
Hoofdpersonage Jong-Soo is in alles de tegenpool van Ben. Hun gemeenschappelijke vriendin Hae-Mi brengt ze met elkaar in contact. Dan is de film al een poosje op weg en hebben we Jons-Soo leren kennen als een wat stille jongen van het platteland die schrijver wil worden, in een oude verroeste truck rijdt, in de bres springt voor zijn wat agressieve vader en eenzaam masturbeert op het flatje van Hae-Mi waar hij op haar poes past. Zijn trieste blik en dikke lippen zullen we niet snel vergeten.
Als in een Januskop staat Ben in alles tegenover hem. Ben rijdt in een Porsche, woont luxueus, heeft vele vrienden en een merkwaardig tijdverdrijf. Zijn wat ingetogen, arrogante glimlach is gebeiteld op zijn gezicht.
Zoals een Januskop twee gezichten laat zien van dezelfde persoon, zo hebben Ben en Jons-Soo ook overeenkomsten. Beiden roken, zeggen allerlei baantjes te hebben, hebben een geheime doos verborgen, zijn gefascineerd door elkaar en verliefd op dezelfde Hae-Mi.
Wat ik hierboven beschrijf, zijn uiterlijkheden die vrij snel duidelijk worden. Daar is het de film niet om te doen. Nee, het is veeleer de karakterstudie van de twee jongens die een filmische openbaring is. Langzaam maar niet zeker komen we meer te weten, beetje bij beetje maar niet volledig. Op de grens met Noord-Korea is de spanning te snijden tussen het oude, klassieke Zuid-Korea in de persoon van Jong-Soo die helt naar de nieuwe tijd en het nieuwe, kapitalistische Zuid-Korea, verbeeld in Ben.
Hier tussendoor fladdert Hae-Mi, een spring-in-het-veld met soms diepe gedachten die half naakt danst op de zwoele noten van Miles Davis - een scène die klassiekerspotentie heeft.
Alathir
-
- 2067 berichten
- 1589 stemmen
Een degelijke film maar voor mij ook niet meer als dat. De cinematografie is erg mooi en de beelden zijn vaak het mooiste aan de film. Zeker de scène waarin Haemi halfnaakt begint te dansen. Eigenlijk is het jammer dat ze verdwijnt in het laatste uur, want ze was voor mij de bloem die de film kleurde.
Ik heb me anderzijds zeker niet verveeld maar het mysterieuze was me net iets te vaag op het einde. Wie zegt dat Ben iets met Haemi haar verdwijning te maken had? Puur intuïtie van Jongso en om daarom Ben te liquideren.
Ik vond het een beetje te makkelijk om het zo op te lossen maar natuurlijk zet de film je op deze manier aan het nadenken, wat ik dan wel weer kan appreciëren.
Ondanks hun verschillen zijn ze qua karakter inderdaad heel wat overeenkomsten maar kijken ze met een andere blik naar de wereld.
BBarbie
-
- 12795 berichten
- 7632 stemmen
Fijn mysterie dat m.i. een subtielere ontknoping verdient dan het plompverloren terugvinden van het opvallende horloge van Hae-mi. Je voelt al ruim van tevoren hoe de vork in de steel zit. De afrekening die daarna volgt voegt naar mijn smaak niets toe.
De fraaie cinematografie kan niet verhinderen dat de film als geheel tamelijk traag overkomt. De fatale dans van Hae-mi in de avondschemering springt eruit.
De filosoof
-
- 2023 berichten
- 1405 stemmen
In de film zelf wordt al verwezen naar The Great Gatsby (door velen beschouwd als de beste roman van de 20ste eeuw) en de film c.q. het korte verhaal waarop de film is gebaseerd is inderdaad een soort The Great Gatsby maar dan gesitueerd in hedendaags Zuid-Korea in plaats van de VS ten tijde van de drooglegging (sowieso is deze mysteriefilm bepaald niet mysterieus over zijn bedoelingen; zelfs bij een metafoor wordt erbij gezegd dat het een metafoor is…). Net als bij die roman uit 1925 gaat het over een driehoeksverhouding en een contrast (en conflict) tussen eerlijke arbeid en decadente rijkdom (dat in de film ook de politieke lading krijgt van het hypersocialisme ven Noord-Korea vs. het hyperkapitalisme van Zuid-Korea). En net als bij die roman heb ik ook bij deze film een beetje gemengde gevoelens, al domineren de positieve gevoelens.
De film is zonder meer een kunstwerk. Elk beeld lijkt wel een schilderij en dan niet op een gekunstelde, goedkope manier met bv. kleurfilters maar op een natuurlijke, authentieke manier waarbij de grauwe werkelijkheid wordt verheven tot schoonheid. En het verhaal wordt op een intrigerende wijze verteld: elke scene is fascinerend, elke dialoog is intelligent en boeiend, het verhaal wordt ook door middel van interessante metaforen verteld, het mysterie is prikkelend, etc. In dit opzicht gaat de film richting de vijf sterren.
Toch liet de film me achter met een wat onbevredigend gevoel. De film kent eigenlijk dramatisch weinig ontwikkeling of plotwending: de hele film is in wezen de uitwerking van een heel simpel – letterlijk kort – verhaaltje van Murakami en dat is dan ook nog een verhaaltje waarin volgens de regisseur Lee zelf "niets gebeurt". Dat verhaaltje suggereert dat Ben een vrouwenhandelaar is en Haemi zijn zoveelste slachtoffer dat hij spoorloos laat verdwijnen (in de prostitutie) en waarbij Jongsu haar moet redden omdat alleen hij van haar houdt. Die suggestie wordt snel gegeven en eigenlijk gebeurt er verder niets: wat er aan de hand is – het mysterie waar Ben zijn geld mee verdient en wat hij met Haemi heeft gedaan – wordt niet expliciet gemaakt (de moderne wereld blijft voor Jongsu en daarmee voor ons een raadsel) maar er volgt ook geen interessante plotwending. Er lopen ook niet meerdere verhaallijnen door elkaar. Misschien moeten we ook wel af van de huidige tendens in films van duizend plotwendingen per minuut of hele ingewikkelde verhalen die wellicht alleen maar moeten verhullen dat men eigenlijk niets te vertellen heeft. Deze film heeft dan zoveel vertrouwen in het verhaaltje dat het zich daar helemaal op concentreert en geen plotwendingen of subplotten nodig heeft (de film heeft overigens een heel klein subplot in de vader van Jongsu die naar de gevangenis moet omdat hij een beambte heeft mishandeld en die contrasteert met Ben doordat de vader geheel eerlijk is over wat hij heeft gedaan terwijl Ben een en al leugen en bedrog is en niet naar de gevangenis gaat). In feite focust de film zich geheel op de driehoeksrelatie die voor Jongsu en via hem voor ons diep mysterieus is omdat hij niet kan achterhalen wat echt en wat niet echt is bij Haemi en Ben. Zoals al gezegd wordt het verhaal ook in schitterende beeldpoëzie maar ook literaire poëzie verteld waardoor de film toch erg rijk is (zowel Ben als Haemi praten bijna alleen maar in beeldtaal zoals dat Ben vertelt dat hij zijn eten klaarmaakt om het aan zichzelf te offeren en dat hij eens in de zoveel tijd een kas laat verdwijnen in een brand en dat Haemi vertelt dat ze als kind in een put is gevallen).
Kortom, door die beeldpoëzie en intrigerende metaforen en scenes verveelt de zeer lange film geen minuut maar het gebrek aan verrassingen in het plot liet de film me ook met een leeg gevoel achter waardoor Haemi’s metafoor van de kunst van pantomime – bewust? – ook lijkt te gelden voor de film in plottechnische zin: je moet niet proberen te denken dat er iets is maar je moet vergeten dat er niets is. Sowieso zou je kunnen zeggen dat de film over eenzaamheid gaat; een eenzaamheid en leegte in het bestaan die zo pijnlijk is dat - in de woorden van Haemi - je zou willen verdwijnen. En voor elkaar zijn we al verdwenen: we weten niet wie de ander is (zoals bij Ben) of waar de ander is (zoals bij Haemi). Ook het opvallende gebruik van de metaforen heeft hiermee te maken doordat de metaforen het echte leven lijken te vervangen waardoor ze Jongsu verwarren zoals hij ook niet kan achterhalen of er nu wel of niet een kat is in Haemi's woning: wat is beeld/schijn en wat is werkelijkheid? Een en ander maakt de film zo bijzonder en monumentaal dat het evengoed een van de beste van 2018 moet worden geacht te zijn.
Jo1990
-
- 114 berichten
- 507 stemmen
Precies deze reactie hier boven. Kan het niet beter verwoorden. Sommige mensen vinden 5 min naar de Mona Lisa kijken genoeg om de boodschap te krijgen. Daar hoor ik ook bij.
Diederik58
-
- 704 berichten
- 1323 stemmen
Een toch wel bijzondere film. In een traag tempo vallen uiteindelijk de puzzelstukjes in elkaar.
Hoewel het een lange zit was, kon de film mij blijven boeien.
Een prachtige inkijk op het grote stadleven van Seoul incl. jetset en het plattelandsleven.
Hele mooie opnamen van de hectische stad en het grensgebied met Noord Korea.
In het verhaal lopen nog wat meer lijntjes dan alleen de driehoeksrelatie. Het mysterie zit meer in het al dan niet kloppen van uitspraken van de hoofdpersonen. Het einde had ik niet verwacht.
Hoewel mijn Koreaans nul komma nul is, leek het acteren prima in orde.
Opmerkingen over publiek dat deze film niet kan waarderen (ook in het filmhuis liepen mensen weg) vind ik aanmatigend. Ieder z'n ding.
Cikx
-
- 2106 berichten
- 1008 stemmen
Burning is een Koreaanse thriller die nu al enkele dagen bij mij nazindert. De film kent een lang uitgesponnen aanloop die enig geduld van de kijker vereist, maar je merkt al snel dat je bij Chang-dong Lee in capabele handen bent. Hij weet dondersgoed waar hij mee bezig is. Achter elk shot schuilt een idee en elke gebeurtenis, hoe nietszeggend die ook lijkt, heeft een achterliggende betekenis. Twee en een half uur lang wordt er op vakkundige wijze een onderhuidse spanning opgebouwd die ten alle tijden voelbaar is. Vanaf begin af aan besluipt je een gevoel dat er iets niet pluis is.
Het begint allemaal met de introverte plattelandsjongen Jong-Soo die tijdens het rondbrengen van pakketjes toevallig zijn oud buurmeisje Hae-Mi tegen het lijf loopt. Hij herkent haar in eerste instantie niet eens meer, maar besluit toch om met haar af te spreken. Voor Hae-Mi komt dit alles mooi uit, aangezien ze iemand nodig heeft om op haar kat te passen voor wanneer zij op reis gaat naar Afrika om op zoek te gaan naar de zin van het leven. Jong-Soo vindt dit geen probleem en reist vervolgens elke dag af naar haar petieterige appartementje midden in Seoul om haar kat, die zich overigens nooit laat zien, te eten te geven. Een vreemd gevoel nestelt zich echter langzaam in je onderbuik; waarom vraag je iemand die je in geen tijden hebt gezien om op je kat te passen? Waarom kan Jong-Soo de kat nooit vinden terwijl het appartement nog geen 5 vierkante meter beslaat? Vreemd... Maar het duurt niet lang of het wordt nog vreemder.
Wanneer Jong-Soo Hae-Mi komt ophalen van het vliegveld blijkt dat ze iemand heeft meegenomen. Een charmante rijkeluisjongen genaamd Ben die ze op reis heeft leren kennen. Ben en Jong-Soo zijn min of meer elkaars tegenpolen. Ben is sociaal, hoogopgeleid, rijdt een Porsche, heeft een prachtig appartement midden in Seoul en lijkt het helemaal gemaakt te hebben, terwijl Jong-Soo een stille, eenzame binnenvetter is die een moeilijke jeugd heeft gekend. De vrijgevochten Hae-Mi zweeft er een beetje tussenin. Ze heeft de conservatieve boerengemeenschap achter zich gelaten voor het bruisende stadsleven. De drie figuren zijn kenmerkend voor de clash tussen klassen die in Zuid-Korea heerst. De jeugdige onderklasse ziet dat hun positie in de maatschappij steeds hopelozer wordt ten opzichte van de bevoorrechte elite. Een aantal recente onderzoeken hebben zelfs aangetoond dat Koreaanse jongeren gemiddeld gezien tot de ongelukkigste jongeren op de wereld behoren vanwege de vernietigende sociale en economische ongelijkheid. Dit onderliggende thema wordt nooit expliciet benoemd, maar de contextuele clues en de onderlinge relaties spreken boekdelen.
Ze trekken een tijdje met zijn drieën op, waardoor er een nogal pijnlijke driehoeksverhouding ontstaat. Jong-Soo heeft moeite om voor zichzelf op te komen en Ben maakt daar gretig gebruik van. De onderhuidse spanning blijft gestaag door sudderen, maar wanneer Ben Jong-Soo op de hoogte stelt van zijn geheime hobby is het kookpunt bereikt.
Wat volgt is een puzzel van metaforen en thematiek die enkele kijkbeurten vereist om volledig te kunnen doorgronden. Het mooie eraan is dat iedereen zijn eigen oplossing zal uitdokteren. Het is typisch zo’n film die je na afloop met je vrienden gaat bespreken om vervolgens scène voor scène te ontleden. Ondanks het prikkelende mysterie is dit geen typische “mindfuck” vol plotwendingen en verrassingen. Sterker nog, het plot is opmerkelijk rechtlijnig. Misschien niet zo gek wetende dat de film gebaseerd is op een kortverhaal van Murakami waar je in nog geen half uurtje doorheen bent. Chang-dong Lee heeft er een groot gedeelte zelf bij verzonnen en zijn eigen thematiek erin verwerkt. In eerste instantie was ik teleurgesteld geen groots opgezette finale voorgeschoteld te krijgen waaruit zou blijken dat niets was zoals het leek. Voor mijn gevoel was Lee dat de kijker haast verschuldigd na zo lang de spanning te hebben opgebouwd. Na een paar dagen met de film gezeten te hebben ben ik echter steeds enthousiaster geworden over Lee’s keuze. We worden zo vaak doodgegooid met gekke plottwists of zinderende spektakelstukken dat de koelbloedige slotscène waar Lee voor kiest zonder meer verfrissend is en niettemin kenmerkend voor de virtuoze soberheid die Burning uitstraalt.
Zo ook in de fenomenale cinematografie die zonder enige opsmuk op pure en authentieke wijze de realiteit weergeeft. Zoals De filosoof al aangaf: geen filters, hyperediting of CGI, maar wel meeslepende long-takes en technische hoogstandjes die de natuur in al haar schone rauwheid tot leven brengen. De pracht van die akkers gehuld in nevel is met geen woorden te bevatten! De beelden gaan gepaard met de net zo indrukwekkende score van Mowg vol diepe, aardse klanken waarvan een haast primitief gevoel van dreiging uit gaat. Het hoogtepunt voor mij was de onweerstaanbare scène waarin Hae-Mi bij zonsondergang halfnaakt op de zwoele tonen van Miles Davis begint te dansen. Zelden heb ik beeld en geluid zo mooi samen zien smelten. Deze scène kan wat mij betreft zo de geschiedenisboeken in.
Naast een slow-burn thriller is Burning ook een intrigerende karakterstudie. De drie hoofdpersonages zijn stuk voor stuk boeiend. Ik heb altijd een zwak gehad voor introverte eigenheimers en Jong-Soo past perfect in dat straatje. Ah-in Yoo die in het echte leven een eloquente spreker is ondergaat een ware metamorfose en vertolkt de rol met verve. Zijn blik, zijn houding, zijn manier van spreken, alles klopt eraan. Ook beginnend actrice Jong-seo Jeon is overtuigend als de innemende Hae-Mi die op zoek is naar bezieling. Ik mag hopen dat dit voor haar een springplank is naar een succesvolle carrière als actrice. Steven Yeun had ik de dag van tevoren toevallig nog gezien in de Amerikaanse film Sorry to Bother You. Ik was even bang dat hij als Amerikaanse Koreaan uit de toon zou vallen, maar dat is totaal niet het geval. Integendeel, zijn achtergrond geeft Ben net die mysterieuze uitstraling die het personage toebehoort.
Zoals al eerder gezegd staat de film bol van de metaforen. Een van de interessantste vind ik die van de kat, Boiler. In het kortverhaal van Murakami komt geen kat te pas en het lijkt me niet voor de hand liggend dat regisseur Lee dit voor niks in de film heeft gestopt.
De kat, Boiler, zou mogelijk symbool kunnen staan voor Schrödingers kat. Een gedachte-experiment bedoeld om een voorstelling te kunnen maken van de merkwaardigheid van kwantummechanica. Kwantummechanica stelt dat een deeltje niet noodzakelijk bestaat totdat het geobserveerd wordt. In het experiment wordt een kat in een gesloten doos opgesloten met een radioactief deeltje waardoor er een 50% kans bestaat dat de kat na een uur sterft. Omdat de doos is afgesloten kun je niet zien of de kat na een uur nog leeft of niet. Kwantumtheorie zou stellen dat de kat op dat moment (in superpositie) zowel levend als dood is. Later in de film zegt ben expliciet dat hij op meerdere plaatsen tegelijk kan zijn ofwel in superpositie, waardoor het erg aannemelijk wordt dat Lee inderdaad naar Schrödingers kat verwijst. We krijgen Boiler nooit te zien in het appartement. Omdat we hem niet waarnemen verkeerd de kat zich in superpositie. Hij bestaat wel en hij bestaat niet tegelijkertijd. Later in de film heeft Ben een kat die reageert op de naam Boiler, maar nog steeds kan er geen uitsluitsel gegeven worden over het feit of Boiler echt bestaat. Het mooie is dat dit idee later in de film toegepast kan worden op Hae-Mi zelf. Is ze dood of is ze levend? We nemen haar niet meer waar dus volgens kwantumtheorie zou ze zowel levend als dood zijn.
Een levensfilosofie die is ontstaan uit de kwantummechanica, de veel-werelden-interpretatie, houdt in dat de wereld zich opsplitst telkens wanneer er uitsluitsel gegeven moet worden, omdat iemand iets waarneemt. Dit betekent in het geval van Burning dat wanneer iemand de kat Boiler waarneemt, het universum wordt opgesplitst in twee versies. Een universum waarin Boiler inderdaad bestaat en een universum waarin hij niet bestaat. Zo kan er net zo goed zowel een universum zijn waarin Hae-Mi vermoord is als een universum waarin ze nog leeft. De universa kunnen wat dat betreft gezien worden als alle verschillende interpretaties die kijkers van de film hebben. Oftewel, ze zijn allemaal plausibel en er bestaat geen universele waarheid.
Fuck it, ik verhoog mijn score naar 4.5*. Een film van grote klasse!
Cinsault
-
- 243 berichten
- 516 stemmen
Een zeer bijzondere, mystieke film die je langzaam, heel langzaam, bij de lurven grijpt, om dan niet meer los te laten. Jong-su is een introverte boerenzoon met literaire ambities, die pendelt tussen platteland en stad en die in de stad Hae-mi, een meisje uit zijn jeugd, tegenkomt. Zij staat op het punt om naar Afrika te gaan (om haar 'grote honger' te stillen) en vraagt Jong-su om haar kat zolang te voeden. Als Hae-mi terugkomt uit Afrika, wordt zij vergezeld door Ben, een zelfvoldane en rijke yup met een gloednieuwe Porsche en een leuk optrekje in een dure wijk van Seoul. Ben is in vele opzichten de tegenpool van Jong-su. Het is vanaf dat moment dat de film echt tot leven komt, in de intrigerende driehoeksverhouding tussen Jong-su, Hae-mi en Ben.
Aanvankelijk was ik wat sceptisch na het zien van zoveel lyrische reacties in de filmpers, maar na het zien van Burning kan ik niet anders dan concluderen dat die terecht zijn. Burning is in veel opzichten meer dan geslaagd, met een prachtige cinematografie, een fraaie score (die niet alleen mooi is maar die ook het mysterieuze karakter van de film feilloos onderstreept) en een sinistere belichting. De film staat bol van de metaforen en filosofische bespiegelingen en moedigt de kijker uitdrukkelijk aan tot nadenken. Pasklare antwoorden biedt Chang-dong Lee niet: het is aan de kijker zelf wat hij maakt van de vele puzzelstukjes en hoe hij die interpreteert. Daarbij is de vraag steeds of dat wat je ziet werkelijkheid is. Eenzaamheid, verlangen, woede, verliefdheid, paranoia en obsessie: stuk voor stuk gevoelens die de revue passeren in Burning en die onderhuids branden en uiteindelijk culmineren in een brisante ontknoping. De filmtitel slaat even zo goed op de situatie tussen Noord en Zuid Korea, seksisme in de Koreaanse maatschappij en het grote contrast tussen arm en rijk, traditie en vernieuwing, thema's die ook allemaal een plaats krijgen in dit gelaagde meesterwerk.
Burning vraagt geduld en een open blik van de kijker, maar wie dat kan opbrengen wordt rijkelijk beloond, al begint na het zien van Burning de film gewoon weer opnieuw, in je hoofd, om daar vervolgens te blijven rondspoken. Bijzonder intrigerend en daarmee een film die vraagt om herziening. Gelukkig is dat in dit geval zeker geen straf.
veldhoven
-
- 1 berichten
- 0 stemmen
Blijf aub zo schrijven, vind het erg fijn dat iemand zo veel moeite doet om zijn mening te geven. Ik denk niet dat het te lang kan zijn. Een mening over hoe en hoeveel iemand schrijft vind ik niet nodig. Wil graag een mening over een film en niet over wat en hoeveel iemand schrijft. Dus iemand kwetsen vind ik echt niet nodig. Denk dat op internet al te veel gebeurd.
mrklm
-
- 8200 berichten
- 8198 stemmen
Tijdens zijn bezorgronde komt Lee Yong-Su [Ah-In Yoo] Shin Hae-mi [Jong-Seo Jeon] tegen, een jonge vrouw die hij kent uit zijn geboorteplaats. Lee voelt zich aangetrokken tot haar en is dan ook bereid om op haar kat te passen wanneer ze naar Kenia afreist. Wanneer daar een bomaanslag plaatsvindt duurt het wat langer voordat ze terug keert. Ze blijkt in het gezelschap te zijn van Ben [Steven Yeun], een vriendelijke, ietwat zelfingenomen (en welgestelde) man die een ongebruikelijke hobby heeft. Tenminste, dat zégt hij. Wanneer Shin spoorloos verdwijnt, vermoedt Lee dat Ben meer weet.
140 minuten lang gebeurt er he-le-maal niks. Ik vermoed dat het de bedoeling is geweest om Ben neer te zetten als de slechterik, maar hij komt vooral over als een vriendelijke man met een flauw gevoel voor humor. Er gaat geen enkele dreiging van hem uit en het is dan ook een raadsel waarom Lee zich zo druk maakt. Er is geen spanning, geen verhaal, geen sfeer en totaal geen actie. Tenminste, niet in de eerste 140 (!) minuten. Dan is er opeens een melodramatisch einde waarbij je alleen maar de schouders kunt ophalen en je je afvraagt waarom dat niet 130 minuten eerder had kunnen gebeuren?! Het zoveelste bewijs dat het filmfestival van Cannes (waar de film twee keer in de prijzen viel) het spoor volledig bijster is.
mjk87 (moderator films)
-
- 13292 berichten
- 3906 stemmen
Ergens halverwege zit een geweldige scène. Het meisje Hae-Mi gaat dansen. Op de achtergrond een Zuid-Koreaanse vlag en verder nog de Noord-Koreaanse bergen, en zij, dansend bij de ondergaande zon en zwoele muziek ontdoet zich van haar kleding. Ongetwijfeld dat de regisseur hier wat mee bedoelt, zoals met zoveel in de film, deels voor mij als niet-Koreaan onbegrijpelijk maar deels ook niet. Dat maakt in die ene scène niet uit echter, want het is vooral als kijkspel geweldig en hij doet iets briljants. Hij laat de muziek ineens wegvallen, waardoor alleen de beelden en het dansen overblijven. En dan valt de warme sfeer weg en wordt het ineens enorm treurig. Het verdriet van het meisje voel je als kijker ook mee, intens. De beste scène van het jaar.
Ik las dat deze film een soort kruising is tussen Hou en Malick, maar dat is dan Hou voor tot die centrale scène en Malick erna. Ik ben meer Hou-fan dan van Malick en ik vond de film tot dat moment dan ook vooral stukken beter en leuker om naar te kijken.
Het eerste uur vind ik geweldig. Mooi rustige beelden van stad en platteland en een leuke romance met een fijne seksscène en vooral het meisje is de film laat elk moment sprankelen. En dat mondt uit in die ene geweldige scène halverwege. Daarna wordt het wat vaag allemaal. Niet dat de film zelf vaag is of onbegrijpelijk, het is al snel duidelijk dat Ben niet echt schuren in de fik steekt maar dat als metafoor gebruikt voor dingen die hij met meisje doet. Of hij ze nu vermoord als hobby omdat hij als rijke jongeman ergens zijn kick uit wil halen of dat hij ze verkoopt voor mensenhandel en zo rijk is geworden, dat wordt in het midden gelaten maar maakt in de basis ook niet veel uit. Ik denk overigens dat het het eerste is (het vermoorden voor de fun) als soort aanklacht tegen de lege levens van de stadsmensen en vooral uit de wijk Gangnam. Fellini toonde zoiets ook al, bijna 60 jaar terug.
Maar het is vooral de manier hoe het gebracht wordt dat de film vaag maakt. Nauwelijks meer dialoog, lange dromerige scènes. En dat is in dit geval minder mijn smaak maar ik vond ook dat het behoorlijk langdradig werd. Bovendien is het meisje, dat het eerste uur deed leven, ook verdwenen. En de stille Jong-Soo kan de film niet in zijn eentje dragen.
Ik had lange tijd een goede 7 staan voor deze film, maar de mooie momenten overheersen achteraf en de film spookt nog wat rond, dus daarop moet ik het waarderen. 4,0*.
Ferdydurke
-
- 1353 berichten
- 854 stemmen
Die Miles Davis-scène, inderdaad helemaal goed; zoals er van wel meer fraaie scènes (en muziek!) valt te genieten. Die eindsequentie mocht er ook zijn, zeg.
Dat de held hier een schrijver is, geeft misschien nog wel een extra dimensie aan het één en ander, al lijken de metaforen naar mijn gevoel eerder te rijmen, dan dat het echt poëtisch wordt. In mijn herinnering had Lee dat met zijn vorige, Shi, beter voor elkaar. Zou ik nog eens moeten bekijken.
Ik heb ook het idee dat het geheel iets korter had gekund. Maar toch, zeker de moeite waard, deze film.
wibro
-
- 11590 berichten
- 4098 stemmen
Er zijn van die films die je pas na een 2e en misschien ook wel een 3e kijkbeurt kan beoordelen. Stalker en o.a. L'Année Dernière à Marienbad waren voor mij zulke films en ook deze film van Chang-dong Lee zal voor mij waarschijnlijk in dat rijtje thuishoren. Het zijn films waarbij ik na afloop even flink achter mijn oren moest krabben en die mij voorts in verwarring achterlieten. Wat betekent het allemaal? Wat voor filosofie zit hier achter? Staat die kat in de film voor de kat van Schrödinger zoals Cikx verwoordde? Tja, wat voor mysterie steekt hier allemaal achter? Het moge duidelijk zijn dat ik bij de beoordeling van Burning voorlopig niet verder kom dan deze film te waarderen op de cinematografie waaronder enkele zeer mooie scènes zoals de droom scène van Jong-Soo (De brandende kas) en uiteraard de dansscène van de zeer aantrekkelijke Hae-mi en dit op muziek van Miles Davis. Verveeld heb ik mij bij het zien van deze film dus zeer zeker niet.
Hoe deze puzzel verder in elkaar zit, daarvoor zal ik de film nogmaals moeten herzien. Dat wil overigens niet zeggen dat mijn beoordeling van deze film dan omhoog gaat. Chang-dong Lee's film Milyang (Secret Sunshine) uit 2007 vond ik namelijk een draak.
Waardering: voorlopig een 3.0*
Woland
-
- 4165 berichten
- 3405 stemmen
Burning was een aparte ervaring. De film is behoorlijk traag, behoorlijk lang en puur qua plot gebeurt er sec gezien ook vrij weinig. In de eerste helft sleepte de film ook nog wel op momenten, en had ik uiteindelijk niet verwacht dat ik alsnog op een zodanig positief eindoordeel uit zou komen. Maar nu, een paar uur na afloop, brandt de film nog steeds na en heeft het toch best wel wat losgemaakt. Het plot is, zoals al eerder gezegd, summier, maar daar gaat het niet zo om - het is een film over eenzaamheid en isolatie, de mens als eiland. Maar ook over klasseverschil en de maatschappij van het huidige Korea, waar ik als niet-Koreaan ongetwijfeld lang niet alles kon duiden.
De film is gebaseerd op een kort verhaal van Murakami, dat ik wel gelezen heb, maar om eerlijk te zijn kan ik me niet precies voor de geest halen in hoeverre het originele verhaal afwijkt. Maakt ook niet uit, de film is alsnog danig Murakami-achtig, met een aantal typische Murakami-karakters: Jong-su als stille einzelgänger zonder echte baan en zonder uitgebreid sociaal leven (al gebeurt er in het gemiddelde Murakami-verhaal juist weer vrij veel met dergelijke personages, maar goed), Hae-mi als eigenzinnige vrouw die weliswaar extraverter is maar ook in een soort van sociaal isolement leeft, en ook de rijke Ben heeft wel wat van de verschillende yuppen die her en der in Murakami terugkomen. En ook zaken als de put en de kat zien we vaak terugkomen bij Murakami. De karakters maken ook deels dat het een wat langzame film is, een sociaal geïsoleerde introvert als centraal karakter in een film die ook niet bepaald plotgedreven is, dat is niet voor iedereen lekker film kijken verwacht ik. Hoe dan ook, we volgen met name Jon-su die Hae-mi uit zijn jeugd kent, en haar na lange tijd weer tegenkomt. Maar als snel ontmoet zij de rijke yup Ben; vriendelijk, hoffelijk maar het blijft de film lang vaag wat hij nu eigenlijk doet in zijn leven, en de suggestie is inderdaad dat het niet veel goeds is. Hae-mi verdwijnt, en Jong-su probeert te achterhalen hoe de vork nu in de steel zit.
De film bestaat een beetje uit twee helften, zoals meerderen hier al aangeven, zo ongeveer gescheiden door een fraaie dansscene waar Hae-mi losgaat. Daarvoor zien we hoe Jong-su, Hae-mi en Ben elkaar leren kennen en (enigszins) hoe hun onderlinge relatie ligt, al blijft dat laatste ook opzettelijk onduidelijk. Een centraal thema (volgens mij) is hoezeer ieders zicht op de werkelijkheid beperkt is, en hoe weinig we nu eigenlijk weten over hoe dingen nu echt in elkaar steken. Wat doet Ben nu eigenlijk? Hebben hij en Hae-mi een relatie gehad? Waar is zij beland, en is dat inderdaad de schuld van Ben? Wat bedoelt Ben precies met kassen verbranden? En vanuit Ben's perspectief, wat weet Jong-su? Vanuit Hae-mi's perspectief, wat wil en voelt Jong-su? Maar ook allerlei relatieve details: heeft Hae-mi nu echt in een put gezeten? Is de kat er nou wel of niet? In de tweede helft na de verdwijning wordt de film wat mysterieuzer en ook wat meer na mijn smaak. Het mysterie lost zich slechts deels op, maar Jong-su trekt in ieder geval zijn conclusies. Op grond van beperkte informatie heeft hij een plausibele theorie, maar veel meer ook niet - maar hij handelt rigoureus. Het is een kwestie van vergeten dat Hae-mi wellicht niét door Ben vermoord is.
Zoals ik al zei, ondanks de traagheid zo af en toe zindert de film nog steeds wel na. Omschrijvingen als 'spannend' die ik prominent in de Volkskrant-recensie zie kan ik nou niet echt onderschrijven, en is vermoedelijk ook vragen om problemen qua verwachtingspatroon. Wel een fraaie film die stof tot nadenken geeft en ook cinematografisch een plaatje is, dus rond ik het naar boven af: 4.0*.
IH88
-
- 8752 berichten
- 3080 stemmen
Beoning
Betoverend, mysterieus en intens. Tweeënhalf uur lang word je meegenomen in de levens van drie personages, Jong-su, Hae-mi en Ben. Beoning gaat over eenzaamheid, vervreemding, verveling, vooroordelen en jaloezie, en regisseur Lee Chang-dong gooit er ook nog wat symboliek, spiritualiteit, mystiek, seks en paranoia tegenaan. Lee zorgt ervoor dat ook de kijker niet meer weet wat nu de waarheid is of echt is, en wat de echte intenties van de personages zijn.
Is Ben een Patrick Bateman kloon, of gewoon een zeer vreemde en verveelde playboy met te veel geld? Was er echt een kat in het huis van Hae-mi? Wat is er met Hae-mi gebeurd? Wat bedoelde Ben met zijn onthulling over het in brand steken van de tuinkassen? Wat speelt zich allemaal af in het hoofd van Jong-su, en wat is echt gebeurd? Allemaal vragen waar Lee gelukkig geen antwoord op geeft. In het middengedeelte zit een scene waarin Hae-mi danst en de drie personages marihuana roken, en alles wat Beoning zo goed maakt komt hier samen. Schitterend gefilmd, een prachtige cinematografie en briljant geacteerd door de drie acteurs.
arno74
-
- 8700 berichten
- 3342 stemmen
Interessante maar spoilergevoelige film, wel een echte slow-burner. Cinematografie, opbouw en sfeer weten je aandacht vast te houden, maar na een ruime 3 kwartier pakte ik toch even de plotomschrijving erbij om te kunnen gissen wat verder de film zo waardevol zou maken, mijn oog viel toen op "de geheime hobby van Ben". Het duurt dus bijna een uur voor daar wat mee wordt gedaan. Ik had niet gelijk door dat zijn hobby als metafoor bedoeld was, dus was het verbranden van tuinkassen na een uur wel een behoorlijke dooddoener. Maar gelukkig moest je dat niet letterlijk opvatten.
De film volgt in feite een schrijver (Jong-Soo) zonder verhaal, en een man (Ben) die zijn verhaal op zijn manier kwijt wil, om eeuwig herinnerd te worden vermoed ik. Gezien het einde lukt dat ook, daar de film sluit met een Jong-Soo die achter de PC flink aan het typen is. Hae-Mi vormt de verbindende factor tussen die twee.
Zowel voor als na de openbaring van het geheim blijft de film boeien, en achter die metafoor kun je heel veel zoeken. Dat van tuinkassen verbranden staat voor de meisjes, maar lijkt ook wel symbool te staan voor hoe de regisseur naar het heden kijkt, de oude landbouwgebieden (en tradities?) liggen er verloren bij, de nieuwe generatie gaat door met het verbranden ervan (Jong-Soo verkoopt de koe) en houdt zich bezig met korte baantjes en uiterlijkheden (Hae-Mi), (leed)vermaak (Ben) of werkt (niet) als schrijver (Jong-Soo), een materialistische maatschappij (moeder heeft alleen oog voor haar smartphone en zoekt alleen 'contact' (=geld) met zoonlief wanneer vader aan de zijlijn (achter de tralies) is verdwenen), etc..
Ondanks de metaforen is de film bepaald niet subtiel: Ben die gaapt wanneer zijn nieuw trofee (Hae-Mi, en daarna die andere meid) voor zijn vrienden pronkt, Ben die Jong-Soo letterlijk vertelt dat wat hij verbrandt héél dicht bij Jong-Soo stond, dat hij dat elke twee maanden doet, e.d.. Ook de hints zijn weinig subtiel, zoals Hae-Mi's kat die opeens in Ben's huis rondloopt en alleen een bekende (Jong-Soo) vertrouwt, het horloge die in Ben's trofeeënlade zit tussen kitsch van zijn andere slachtoffers (alle meisjes die hij benadert zijn arm).
Toch is niet alles even duidelijk. Die herhaaldelijke, haast obsessieve, tocht van Jong-Soo langs de tuinkassen is niet echt logisch, ook filmisch was het beter geweest om daar niet zoveel tijd aan te besteden en de film korter te houden. En Ben's rijke vrienden moeten uiteraard weten wat hij doet, om de twee maanden een nieuwe vriendin en dezelfde presentatie ervan. Ook die lijken daar te zijn voor hun (leed)vermaak en moeten weten hoe dat gaat aflopen. Hoe Ben precies aan zijn geld komt is niet pluis, maar wordt niet 100% helder. Je zou denken dat hij een soort van lover-boy is (Hae-Mi is de ideale slachtoffer, geen vrienden, heeft schulden, gaat makkelijk uit de kleren..).
En wat bedoelt Ben met "ik giet benzine over ze" zodat ze sneller branden? De regisseur neemt de moeite om ons te tonen dat echte tuinkassen heel snel branden, zonder benzine, daar moet dus wat achter zitten. Is het dat hij de meisjes mooier maakt, met make-up, of ook met chirurgie, waardoor Hae-Mi in de schulden kwam? In dat geval kende ze Ben al langer en niet van het vliegveld, bovendien werd er ook gezegd dat Hae-Mi geen geld had om te reizen.
Maar als Hae-Mi nog zou leven dan zou Jong-Soo niet op die manier met Ben eindigen, dan verlies je immers elke kans om Hae-Mi nog terug te vinden. Bovendien kreeg hij nog een verontrustende telefoontje van Hae-Mi voor ze verdween. Naar de politie gaat hij niet, want die geven niets om 'tuinkassen', logisch in de film maar in het echte leven is dat een stuk minder logisch. Ook de geheimzinnige beller wordt niet duidelijk, al doet die beller er eigenlijk niet eens toe, maar was dat Ben, of was dat Jong-Soo's moeder?
Een interessante film die het verstand uitdaagt, al vraag ik me af of het echt rond is. 3,5*
Movsin
-
- 7706 berichten
- 8097 stemmen
Een metafooroefening, deze film die je na het zien er van, al ontbreekt er bij je wat preciesheid (Is het wel nodig ?) in het verhaal, je toch perplex achterlaat, want dit is mede door de prachtige beeldcomposities, de muziek, het acteerwerk, de intelligente en gevatte opbouw, de onderhuidse, maar beslist aanwezige verwijzing naar heersende sociale en maatschappelijke toestanden, én meerdere wondermooie scènes, als hiervoren reeds omschreven, een staaltje knappe filmkunst.
Het eerste uur blijft aan de rustige kant maar ge voelt dat er iets te gebeuren staat en de verschijning van Ben ( het verbranden van kassen staat in voor zijn misdadigheid tov het meisje brengt de film in een gericht thema.
Zeker de moete een tweede keer te bekijken. Nieuw film-artistiek gegarandeerd.
Baboesjka
-
- 891 berichten
- 1613 stemmen
Een bijzondere film. Een heel mysterieuze sfeer, goed gespeeld en redelijk spannend. Het is ook vaag, maar dat past erbij. De film is rustig en langzaam, zonder saai te worden, wat mij betreft. Mooi beeld en niet oppervlakkig. De diepgang bevalt mij. 4*
Filmkriebel
-
- 8947 berichten
- 4130 stemmen
Toch even een nachtje laten bezinken voor ik hier iets neerschrijf. Ik heb hier al heel wat uitstekende commentaren gelezen van mensen die deze film heel wat meer vonden dus een grote toevoeging zal ik er niet van maken. Wie over de enigma-code beschikt voor deze cryptische film wordt ruimschoots beloond. Inderdaad een werk vol metaforen die (daar kom ik ook op uit) hinten op de destructieve kracht van eenzaamheid en de vinger legt op een abnormale sociale omgang . Volgens mij moet je er ook niet té veel achter zoeken.
Het hoofdpersonage is een goedgelovige, naieve en zelfs licht gestoorde plattelandsjongen en het is vanuit zijn ik-perspectief dat de film verhaald wordt. Van een tienerromantiek wordt de film een driehoeksverhouding wanneer Ben erin komt alvorens te transformeren in een thriller. En dat gebeurt door de kijker op een dwaalspoor te brengen over de gevoelens die geuit en ervaren worden door de drie hoofdpersonages. Het is toch vreemd om te zien dat er geen animositeit is tussen Ben en Lee wanneer Haemi meer optrekt met Ben. Maar ergens voel je aan dat Ben Lee zo'n grote domkop vindt dat hij hem zonder voorzichtigheid zijn geheimpje vertelt en inderdaad... hij snapt 'm niet . Daar ligt ook de sleutel tot de hele film. Eens het ballonnetje van de brandende serres doorprikt is het evident waar het allemaal naartoe gaat.
Burning vond ik een intrigerend staaltje filmkunst; de fotografie is soms waanzinnig mooi en de geschepte atmosfeer voelt zowel zweverig als ongemakkelijk aan; de manier waarop de personages zich gedragen lijkt niet te beantwoorden aan de gangbare omgangsregels. Het verzorgen van een denkbeeldige kat, het joggen van de ene serre naar de andere om toch maar een uitgebrand exemplaar te vinden , etc. Vol fascinatie en ook vol verwarring bereik je de eindmeet.
maxcomthrilla
-
- 15565 berichten
- 2761 stemmen
Koeltjes!
Zeker een intrigerend mysterie met een fraaie driehoeksverhouding. De manier waarop er naar de dans scene toe wordt opgebouwd is ook fraai; mooi vrijbuiters sfeertje. Vlak daarna wordt de film vrij wrang met als toppunt die metafoor van kassen af laten branden voor onheil dat gaat komen.
Laatste half uur inclusief climax is uitermate teleurstellend. Onderkoelde relaties en spanningen hadden veel meer uit de bocht mogen vliegen. Nu is het echt een arthouse lieveling geworden die net wat te braaf is, zeker met visionairs als Sono in het achterhoofd. Toch 3,5*
eRCee
-
- 13346 berichten
- 1923 stemmen
In de film zelf wordt al verwezen naar The Great Gatsby (door velen beschouwd als de beste roman van de 20ste eeuw) en de film c.q. het korte verhaal waarop de film is gebaseerd is inderdaad een soort The Great Gatsby maar dan gesitueerd in hedendaags Zuid-Korea in plaats van de VS ten tijde van de drooglegging (sowieso is deze mysteriefilm bepaald niet mysterieus over zijn bedoelingen; zelfs bij een metafoor wordt erbij gezegd dat het een metafoor is…). Net als bij die roman uit 1925 gaat het over een driehoeksverhouding en een contrast (en conflict) tussen eerlijke arbeid en decadente rijkdom (dat in de film ook de politieke lading krijgt van het hypersocialisme ven Noord-Korea vs. het hyperkapitalisme van Zuid-Korea). En net als bij die roman heb ik ook bij deze film een beetje gemengde gevoelens, al domineren de positieve gevoelens.
Het verhaal doet eerlijk gezegd helemaal niet denken aan The Great Gatsby, noch het personage Ben aan Gatsby, en die slordige referentie is een van de opzichtige trucs van Murakami om zijn verhalen cachet te geven. Spoiler voor het boek: de 'grote' Gatsby is een romanticus die alles doet voor de liefde van een rijkere vrouw. Hij meet zich daarvoor een weelderige levensstijl aan die allerlei gegoede mensen aantrekt, maar uiteindelijk laat iedereen hem in de steek omdat de echte rijken nihilistisch en liefdeloos zijn. (En oja, er zullen vast mensen zijn die het tot de beste romans van de 20e eeuw rekenen, maar nog veel meer doen dat niet). Ook nog even Miles Davis erbij gooien, in een scene waarvan ik me kan voorstellen dat hij voor velen werkt (ik vond het er te dik bovenop liggen dat men hier schoonheid opzocht) en een personage naar Faulkner laten refereren, zijn allemaal dezelfde maniertjes.
Burning had beter slow burning kunnen heten want de film duurt te lang en is helemaal niet zo interessant. De hyperrealistische filmstijl is wel prima en dat kan ook gezegd worden van de originele muziek. Maar de personages deden me geen van drieën wat.
sinterklaas
-
- 11634 berichten
- 3220 stemmen
Fraaie Koreaanse film, die een beetje ademt als Hitchcock en een film noir; en waarbij je de Murakami elementen zo herkend.
Een vrij onzekere boerenjongen alias groentje-schrijver maakt in de eerste scene kennis met een oude klasgenote. Een meisje waar ik al meteen mijn bedenkingen bij had. Ze nodigt hem uit, ze hebben seks, en vraagt ze hem om op haar kat te passen; aangezien ze op reis naar Kenia gaat. Typisch is ook dat het project "The Hungry Men" heet, waarbij je echt al heel snel een hekel begint te krijgen aan het verwende loeder.
Jong-Soo doet zijn ding; hij melkt de koeien op de boerderij en in Hae-Mi's appartement verzorgd hij de kat. Kat? Welke kat eigenlijk? Tussendoor spreekt Trump op de televisie, en komen we er al heel snel achter dat deze film een aanklacht zou worden tegen de hele millennial-fase. Met de vanoudse rijkdom-elementen. Dit wordt ook al snel duidelijker wanneer Jong-Soo, Hae-Mi weer van het vliegveld op moet halen en we kennis maken met de gladgestreken Ben; waarbij je ook al snel vermoed dat er iets niet helemaal pluis is bij deze optimistische rijke stinkerd.
De film creëert vanaf dit punt een vrij onderhuidse driehoeksverhouding tussen arm en rijk, jaloezie en hebzucht en is Ben natuurlijk veel charismatischer dan Jong-Soo. Echter... weet je al meteen dat dit absoluut niet de goede kant op gaat en Ben in een wel heel opmerkelijk web verstrikt raakt. (of er getuige van is)
De scene waarbij de drie een uitstapje maken naar het oude huis van Ben (bij de grens van Noord-Korea, was echt om in te lijsten. Met name die dans van Hae-Mi bij het deuntje van Miles Davis werkte hypnotiserend. De ondergaande zon, de natuurlijke stilte... en ook de levensverhalen die er op dat ogenblik naar boven komen. En de zogenaamd vreemde hobby van Ben.
De film komt al meer op gang als Jong-Soo er achter probeert te komen wie of wat die Ben daadwerkelijk is. Hierbij werkt de afwisseling tussen de bruisende stad en de stille platteland wel sferisch goed. Opmerkelijk en maf is hierbij de schaduwachtervolging tussen een peperdure Porsch en een met modder besmeurde pickup. Dan ineens is er geen gehoor meer van Hae-Mi en kan je het haast wel uitspellen dat Ben een vrouwenmoordenaar is. Maar, de regisseur laat alle antwoorden toch weg. Je kan ze al haast als kijker dromen. Alhoewel... nog steeds zijn niet alle vragen beantwoord. Vul zelf maar in.
En dan het einde. Een van de sterkste payback-scene's die ik heb gezien.
Ja, dit was echt een prachtig werkje. Van de regisseur heb ik verder nog niks gezien, maar hier heeft hij wel een schitterend schilderij weten te creëren. Melancholisch, sferisch, dromerig, subtiel... Moet ik nog even doorgaan?
5,0*
Noodless
-
- 9200 berichten
- 5832 stemmen
Tja...gezien de vele goede recensies en onlangs de fameuze film Gisaengchung (2019) is dit toch wel een dikke tegenvaller geworden.
Matige film die enigszins boeiend lijkt te worden, maar waarvan de uitwerking erg mak blijft. Het verhaal wordt te langdradig opgebouwd en van mysterie is er echt weinig van te merken vermits de kijker toch wel heel vlug in de gaten heeft hoe de vork in de steel zit. 5/10
james_cameron
-
- 5971 berichten
- 9108 stemmen
Te lang, met vooral de eerste helft erg traag en omslachtig opgebouwd, maar op gegeven moment beginnen plot en personages enorm te intrigeren. De subtiel onbehaaglijke sfeer is bijzonder knap getroffen, net als de langzaam opgebouwde spanning, die tegen het einde bijna ondraaglijk wordt. Dubbelzinnig en voor menig kijker vast niet uitleggerig genoeg, maar ik ging er volledig in mee. Knap gedaan.
0nno
-
- 58 berichten
- 401 stemmen
Zitten wel wat aardige beelden in, al moet dat ook niet overdreven worden, maar verder heeft de film weinig te bieden. Van spanning is geen enkele sprake en ik vraag me af wat de toegevoegde waarde is van de scenes met de ouders van het hoofdpersonage.
Het verhaal is simpel: Ben is een seriemoordernaar óf hij is het niet. Maar omdat hij niet weet te intrigeren als mysterieus figuur boeit me dit vrij weinig. Qua acteerwerk erg vlak allemaal.
Met 148 minuten een hele lange zit.
Serpicos
-
- 1064 berichten
- 3465 stemmen
Prachtige slowburner over een jonge schrijver die een boek in elkaar flanst door ambigue gebeurtenissen uit z'n eigen leven te interpreteren tot een romantisch verhaal? Hierbij is het voor de kijker niet duidelijk wat nu precies werkelijk is gebeurd en wat geromantiseerd (een invulling hiervan is dan weer afhankelijk van hoe romantisch de kijker zelf is). Spannend en boeiend is het sowieso, of het nu echt of bedacht is.
Hoogtepunt: dat streepje zon tijdens de seksscène
Film Pegasus (moderator films)
-
- 30452 berichten
- 5199 stemmen
Een mooie trage film vol symboliek. Ik wil dus niet te veel vertellen over de inhoud, niet alleen om spoilers te vermijden maar ik denk dat iedereen er wat anders uit kan halen. Vooral de aanloop is traag, maar voor je het weet ben je verwonderd over wat er gebeurt. De regisseur zorgt dat er hier en daar vraagtekens opduiken zonder dat je het meteen beseft.
Mijn eigen visie: Jong-Su is een jonge man uit het platteland. Weinig perspectief op een job, een vader met een rechtszaak vanwege fraude, zijn moeder die hem niet meer ziet behalve als ze geld nodig heeft, een huis met oude auto en nog 1 kalf in de schuur. Daar tegenover staat Ben die het leven als een spel ziet, rond rijdt met een porche, woont in een uur appartement en geld als een evidentie ziet. Daartussen zit Hae-Mi als missing link tussen die twee werelden. Eerst trekt ze op met Jong-Su, maar die vond haar vroeger lelijke en hij herinnert haar zelfs amper. Denkelijk zal zij ook vooral naar hem gegaan zijn omdat ze gewoon niemand anders kent. Nu ze Ben leert kennen is dat anders en gaat ze daar mee om.
Hae-Mi ziet Jong-Su en Ben eigenlijk als hetzelfde, mensen die ze toevallig tegenkwam en waar ze een mooie tijd mee beleefde. Afgestoten door Jong-Su die haar afrekende op haar uiterlijk en amper herkent van vroeger, afgestoten door Ben die niets meer te bieden heeft en het leven als een spel ziet. Ben ziet er geen problemen in en hopt rustig naar de volgende vriendin. Voor Jong-Su is het verdwijnen van Hae-Mi een zoveelste tegenslag, veroorzaakt door materialisme. Het zorgde ervoor dat zijn vader weg is, zijn moeder weg is, dat hij zijn kalf moest verkopen, niet aan een job geraakt, ... en nu ook zijn vriendin wegneemt. In zijn ogen is Ben daarvan de verpersoonlijking en moet die het dan ook ontgelden. Of die nu rechtstreeks verantwoordelijk is of niet.
De film is zeer intrigerend met heerlijke shots en muziek. Met als hoogtepunt Hae-Mi die danst op Miles Davis in het avondlicht. Prachtige scène. Een film die in het begin niet veel lijkt voor te stellen, maar waar je zo in opgaat eens die bezig is.
T.O.
-
- 2206 berichten
- 2463 stemmen
Begrijpelijk dat deze film de kampen verdeelt. Twee uur lang traag voortkabbelen en dan ook nog een aantal belangrijke gebeurtenissen weglaten. Diepere lagen en metaforen prima, maar ik vind dat zo'n film ook de eerste keer al genoeg aantrekkingskracht moet hebben om te overtuigen en je aan te sporen om te herzien. En daar schort het, afgezien van de sexy aanwezigheid van Jeon Jong-Seo, toch wel een beetje aan hier.
Lavrot
-
- 659 berichten
- 0 stemmen
Op zoek naar betekenis in dit mysterieuze drama zit ik opgezadeld met de vraag welke scenes in de film een registratie weergeven van Jongsu's werkelijke wereld en welke niet. Maar bovenal rijst de vraag waarom het verhaal op deze manier uit de doeken gedaan moest worden. Puur als vermaak, als amusement, om "geld te verdienen" zoals Ben in de film, dat wil en kan ik niet accepteren, want daarvoor is de emotionele lading van de climax te heftig, te intens.
Jongsu verwoordt zijn jeugdtrauma via een telkens terugkerende nachtmerrie. De leegte die zijn moeder achterlaat en de gewelddadigheden van zijn vader trekken diepen sporen in zijn bestaan. Sporen, die op meesterlijke wijze geprojecteerd worden op verschillende gebeurtenissen en personages in het verhaal. Vergeten dat iets, of iemand, er niet is, of er niet meer is, terwijl allerlei indirecte details wijzen op het tegendeel, veroorzaakt kortsluiting in het menselijk brein.
Het in de brand steken van verlaten (lege) plastic serre's waar niets in groeit, zou door de ogen van Jongsu niet zo heel veel verschillen van het verbranden van een Porsche met daarin Ben die zijn leven vult met betekenisloos amusement en uiterlijke schijn. In die zin lijkt de leegte van Ben dan weer op zijn altijd afwezige moeder, waarmee alles betekenis krijgt. Jongsu rijdt poedelnaakt in een staat van pure loutering zijn verhaal uit, als ware hij opnieuw geboren. Hij laat de vlammen die almaar kleiner worden letterlijk achter zich.
Verder kan ik de film (sfeer, drama, mysterie, muziek, acteerwerk, traagheid en beeld) in een woord samenvatten: briljant !
Bekijk ook
Capharnaüm
Drama, 2018
121 reacties
Taeksi Woonjunsa
Historisch / Drama, 2017
5 reacties
Ah-ga-ssi
Drama / Romantiek, 2016
118 reacties
Systemsprenger
Drama, 2019
31 reacties
Der Goldene Handschuh
Misdaad / Drama, 2019
131 reacties
Lat Sau San Taam
Actie / Drama, 1992
273 reacties
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.