Dirty God (2019)

Goede film.

In het begin miste ik de subtiliteit maar toch bleef ik kijken omdat ik wou weten hoe zij zich staande zou weten te houden of niet. Het thema is echt mooi verfilmd. De rechtbank scene was erg heftig en treffend.

Dirty God is best een ellendige film. Uiteraard bedoel ik niet dat de film slecht is, maar het heeft die typische vibe die ik vaak alleen terugzie in films die zich op het Britse eilanden afspelen. De film voelt realistisch en de personages voelen als echte mensen. De dialogen voelen niet gekunsteld aan en wanneer bijvoorbeeld vriendinnen op pad zijn kan het gewoon zijn dat er stiltes vallen of af en toe een opmerking. Dit soort realisme bevalt me enorm in dit type Britse films (ondanks de Nederlandse makelaardij). Soms is het iets teveel een opstapeling van depressiviteit en was de neerslachtigheid me iets teveel. Vooral doordat het misschien iets te stuurloos is. De film kent niet echt een plot en is meer een opeenstapeling van gebeurtenissen. An sich niet een probleem, maar ik had het gevoel dat Dirty God hier wel baat bij zou hebben gehad. Als hier een iets duidelijkere lijn in zat had gezeten, had dit een echte topfilm kunnen zijn.

3,0*

Sombere film, maar toch met een meid met kracht en power.

Het lijkt wel een 2e verhaal, want van de dramatische voorgeschiedenis word eigenlijk niks verteld.

De film gaat verder met het nieuwe hoofdstuk / het nieuwe begin na de wraakactie van haar ex.

Alles word toch vrij luchtig in scene gebracht, echte schokkende / dramatische gebeurtenissen volgen niet en blijven ook uit,

Toch is de cast erg goed, en ook alle sombere settings.

Het uitje naar Marokko was wel weer wat naïef en vergezocht

Voor de veerkracht van de hoofdpersoon kun je alleen maar diep buigen. Na een verpletterende teleurstelling zo levenslustig reageren en onmiddellijk begrijpen waar het allemaal uiteindelijk wel om draait is magistraal. Bij de tedere interactie met het Marokkaanse peutertje sprongen de tranen me in de ogen. Wat een prachtfilm...

Aardig uitgangspunt natuurlijk en op zich niet slecht gemaakt en geacteerd. Jammer alleen dat er zo’n mager en voorspelbaar scenario wordt gebruikt.

Het zijn vooral de acteerprestaties die het 'm doen, Vicky Knight natuurlijk voorop (het bevriende stelletje daarna en achteraan de moeder - het kleine kind is zich natuurlijk nergens van bewust, maar is er uitstekend tussen 'gezet'). Het verhaal komt aanvankelijk wat hak-op-de-tak over, maar dat past bij het personage Jade en uiteindelijk wordt duidelijk dat zij op de volgende manier wraak neemt: “Living well is the best revenge.” - "He didn't destroy me," zegt ze daarover.

Indrukwekkend op vele fronten, hoewel ik wat moeite had met het volgen van de moeder (die van Jade) in haar motivaties om bv. de moeder van de dader het kind mee te laten nemen naar een gevangenisbezoek of zo tekeer te gaan wanneer Jade en Rae na wat omzwervingen bij een bushalte terugvonden worden (je zou toch in eerste instantie opluchting verwachten, er wordt ook niets gevraagd over hoe en waarom) en zo zijn er nog wel wat dingetjes, maar swa.

De vele, tamelijk kunstzinnige uitspattingen van de regisseur vond ik maar weinig toevoegen, maar heel erg storend waren ze ook weer niet, die in de rechtszaal werkte zelfs weer heel erg goed.

Dikke zeven.

Sterke maar ook aangrijpende en harde film van Sacha Polak.

Geen verhaal op zich maar eerder een situatie- en karakterschets van een vrouw die getekend is voor het leven, maar tevens er moet toe komen haar verantwoordelijkheden in haar nieuw bestaan op te nemen en te beseffen dat het haar door de maatschappij niet eenvoudig zal worden gemaakt.

Glansrol van Vicky Knight.