Beats (2019)

Zojuist gezien op IFFR. Heerlijke sfeer en prachtig gemonteerd. Zeker een aanrader!

Vantevoren is de vergelijking snel gemaakt met Trainspotting. Kids meets Trainspotting misschien dan? Het is al met al een mooie en “eigen” coming of age met humor en een tikje drama en , een geweldige sound waarbij oude krakers als wind it up, dominator de revue passeren

...en dan...niet te vergeten...een toch wel van Trainspotting afwijkende tripscene die -zo bleek iit de woorden van Welsh bij het praatje achteraf opt IFFR’19- mede mogelijk gemaakt is door een man die ook voor Aphex Twin werkte. Gemaakt naar een voor Welsh onvergetelijk en gelijknamig toneelstuk. Geweldige ontvangst van deze film die me met weemoed aan vage momentjes van vroeger doet denken!

#aanrader voor achteraf, vergroot nl de napret maar verkleind wellicht de voorpret:

Rotterdam interview: 'Beats' director Brian Welsh | Features | Screen - screendaily.com

Met 'Kid meets Trainspotting' (credits: Mr Thee) kom je al een heel eind om Beats te omschrijven. Kijkt lekker vlot weg en de film is een stuk humoristischer dan je in eerste instantie verwacht. Dat is vooral te danken aan clown Spanner die zijn maatje Johnno naar een illegale rave meesleurt. Met als hoogtepunt een vrij overtuigende tripscène, die vooral bij de (voormalig-)ravende dertigers onder ons nostalgische gevoels aanwakkert.

Vanaf 7 november in de bioscoop (September Film Distribution)

Dit lijkt me heel interessant. Ik snap alleen niet waarom de makers hebben gekozen om de 90's ravescene in zwart wit te schieten. De recensies zijn lovend als ik het zo lees, maar ik hoop dat het mijn kijkbeleving niet zal beïnvloeden.

Gisteren in Gent ook geweldige ontvangst gekregen, behoorlijk lang applaus achteraf, en een mooie Q&A met de regisseur.

Enige minpunt, en dan niet over de film zelf, maar de screening ging door in een theaterzaal en het geluid was echt verre van optimaal. Erg jammer met zo'n dikke soundtrack.

Ik zie beats nog op de laatste dag van het Film Fest Gent in Kinepolis.

Dit lijkt me heel vet. Helaas niet kunnen zien op PAFF, maar over een maandje moet het toch wel lukken.

Ziet er geweldig uit! Must see wat mij betreft. Heerlijke muziek ook, die Engelse rave/drum 'n bass.

Niet te verwarren met de Amerikaanse versie 'Beats (2019)', die ook onlangs op Netflix verschenen is.

Dat accent

De vergelijking met Trainspotting is snel gemaakt: Het Schotse accent, drugsgebruik, een feestje en zelfs de twee hoofdrolspelers hebben kwa uiterlijk wat weg van Sick Boy en Spud. Trainspotting was en is echter veel dynamischer, terwijl Beats vooral het eerste half uur een rustiger tempo heeft. De film weet de spanning wel goed op te bouwen naar die climax.

Ik heb films gezien die ravescenes niet goed weten over te brengen. Het voelt te geforceerd en nep, maar Welsh weet wel de juiste sfeer en het gevoel over te brengen. Ik denk ook gelijk het beste wat ik in een film heb gezien. Ik snap nu ook waarom er gekozen is om bijna de gehele film in zwart-wit te schieten.

Zeer fijn en sympathiek filmpje. Leuke hoofd- en bijrollen en de humor is op sommige momenten ook geslaagd. De muziek zorgt verder voor de nodige nostalgie. Ik ga maar eens wat oude albums van Leftfield en The Prodigy uit mijn kast halen.

4*

De entree bij de rave, wanneer het pilletje net insloeg, was inderdaad heel realistisch. Overweldigend. Goed in beeld gebracht. Om die scène geef ik 'm net die halve ster extra.

De film gaat over jeugdige rebellie en echte vriendschap waarbij de vrienden nog een laatste keer samen naar een feest gaan en achterna worden gezeten door criminelen en politie: het zijn wellicht clichés die we in heel veel films tegenkomen maar deze film voelde toch heel fris.

De film is aldoor boeiend waarbij de vriendschap me echt weet te ontroeren, de humor me hardop aan het lachen maakt en de film als thriller echt spannend is. Dat laatste heeft er ook mee te maken dat in deze film – net als in veel van de betere films van Britse regisseurs – de Engelse of hier Schotse onderkant overtuigend wordt neergezet zodat je de onveiligheid en angst welhaast fysiek kunt voelen. Tegelijkertijd weet de film ook de illegale ravescene van begin jaren ’90 treffend te schetsen. In dat verband is de film ook maatschappijkritisch: het toont de grauwheid van het bestaan als gevolg van een falende politiek letterlijk in zwart-wit met slechts de muziek en de drugs die letterlijk kleur brengen. Het resultaat is een heerlijke film en een sociaal-realistisch document.

Kwam ik op fb bij een comment bij een recensie tegen. Leuke anekdote!

Uit respect voor degene die de post plaatst...anoniem.

Geslaagde film, aardig drama, geweldige sfeer. Dominator ❤️

4*

Oei, hier had ik echt veel meer van verwacht, gezien recensies en commentaren hier. Het blijft heel erg een toneelstuk, statisch, schetsmatig. Het mist vaart, ritme, tempo en humor, dat is best dodelijk voor film over de ravescene. Er was ook opvallend vaak geen muziek, daarnaast stond het in mijn bios echt veel te zacht. Wel grappige gewaarwording, dominator en andere klassiekers zacht afgespeeld in een zaal met verder tien man van 65+. Was er dan niks goed? Jawel, de rave zelf is mooi gefilmd, geen clichés, je voelt die opwinding en liefde wanneer je voor het eerst op zo’n dansvloer staat. Mooi gemengd met kleur en typische ‘90’s visuals. Daardoor net boven middelmaat, dus nog net 3,5.

Zonder verwachtingen naar deze film gegaan. Geen meesterwerk, maar wel een erg vermakelijke en visueel interessante film. En het is natuurlijk voor de chemie tussen de twee jongens wat de film zo fijn maakt. In de bioscoop komt de film volgens mij wel het beste tot zijn recht, zeker met de feest scenes.

3.5*

Wat een fantastisch verhaal bij een fantastische film. Ik vond het juist ook een van de beste club scenes ooit. Ook al toen ze naar het feest liepen, net alsof je er echt bij was. Heel tof gedaan. Bijna de hele film met een glimlach op m'n bek zitten kijken.

Lees wat commentaren over slecht/te zacht geluid in de bioscoopzaal, maar dat ligt denk ik (ook) gewoon aan de mix van de film. Dialogen hebben een normaal geluidsniveau, maar de muziek staat (inderdaad) te zacht.

Hoewel de film zeker gave stukken heeft, viel hij me verder ook tegen. Narratief vrij hopeloos, waarbij iedere poging tot drama dood valt door een combinatie van een gebrek aan flow in de montage, een slecht acterende hoofdrolspeler (degene die Johnno speelt), platgetreden paden met karikaturen en het overal lollige sfeertje waar geen plek is voor echte dramatiek die wel wordt gezocht. Ook werkt de film daardoor niet als een roes, naast dat de muziek dus niet overweldigend genoeg is.

Dit jaar draaide op het IFFR ook Dreissig (2019). Veel eigenzinniger en een overweldigende executie. Alleen heeft vrijwel niemand dat door.

Ik sluit me hier bij aan. Als jongere van de jaren 90 en enigszins bekend met deze jeugdcultuur toch zwaar teleurgesteld na de relatief hoge rating gezien te hebben voor deze film. Ik kan niet hoger dan een 2,5 geven. De film heeft qua setting en algemene verhaallijnen veel potentie, maar door de bank genomen worden plots te gemakkelijk afgewikkeld, is er te weinig muziek en wordt Johnno matig gespeeld. Spanner is het lichtpunt. Deze film is minder dan Mid90s die dit jaar ook is uitgekomen en die ook de jeugdcultuur in de jaren 90 laat zien.

Het verhaaltje was nogal eendimensionaal en uitleggerig, het werd je veel te dik in het gezicht gesmeerd. Toch vond ik het een fijne film. De sfeer sprak me aan en ik denk dat dit de eerste keer was dat ik een realistisch xtc-feest zag. Het voelde haast alsof ik zelf aan de drugs zat, terwijl dat soort scènes meestal vooral ergernis opwekken. Knap gedaan.

Het idee dat de overheid zoveel menskracht inzet om het onschuldige plezier van een bepaalde bevolkingslaag dwars te zitten maakte mij ook weer een beetje boos. Ga boeven vangen.

(O, en die 'hoe ging het verder met'-verhaaltjes, die vond ik echt stom. De film was niet op een waargebeurd verhaal gebaseerd, toch?)

Fuck them, and their law

Ik kan best wel mee met de kritiek van de bovenbuurman. Het plot had nogal wat makkelijke elementen, met een politieman als schoonvader aan de ene kant en een criminele broer aan de andere kant. En met de grote lokale DJ opeens als grote vriend. Het vriendinnetje met precies een vriend van Fido als ex. En inderdaad, die verhaaltjes aan het einde waren volstrekt overbodig. Sterker nog, de flauwe verhaaltjes (met name die van Robert, en die van Spanner en Johnno) zorgden er bijna voor dat ik er nog een half puntje afhaalde.

Bijna, want jezus, ik heb gewoon genoten van Beats. Misschien helpt het opgroeien in de jaren '90 (al hielp dat bij het veel mindere Mid90s niet), al ben ik een aantal jaren later opgegroeid en uiteraard niet in Schotland. Het opgroeien en losgaan op feestjes, het doorhalen, de vette feestscenes met eindelijk een keer een overtuigende drugssfeer, en ook met de wat nerderige Johnno die wat aansporing nodig heeft om los te gaan kon ik me wel identificeren. Een heerlijk portret van de vroege/mid jaren '90, en het toonde ook de onzin van de Criminal Justice Act op een fijne manier aan. Wat kleine irritatiepuntjes zoals ik in het begin schreef maar alsnog, Spanner was een baas, en met het Schotse accent kan je bij mij ook weinig verkeerd doen.

Tweede film dit jaar over een 'summer of love' in zwart-wit. De ander was Leto (2018) - MovieMeter.nl en speelde zich slechts een handvol jaren eerder af dan déze zomer. Niet te geloven eigenlijk als je die sound naast elkaar legt, maar soit…

Hier was ik zelf al mijn hoogtepuntje voorbij, maar ik herinner me de muziek wel levendig en hier zaten ook wel de goede verwijzingen. Héél interessant was het, hoewel die Fido wel een vreselijk enge engerd neerzette, fantastisch gewoon. Ook gewoon heel goed gedaan hoe ze me met die grafiek tijdens het trippen op de muziek terugcatapulteerden naar MTV's Party Zone met Simone (!) in die tijd van middernacht tot 2.00. Mooie tijden.

Och. Een helaas clichématig verhaaltje tot aan het karikaturale, niettemin door de typecasting waarbij vooral Johno eerder vervelend dan snoezig overkomt. Maar goed, clichés werken en het wordt redelijk uitgevoerd met de rave zelf als hoogtepunt, al had ik daar wel iets meer van verwacht. De soundtrack vond ik grotendeels underwhelming. Ik was daarna erg benieuwd hoe het afgebreid zou worden en ook dat waren te makkelijke inkopers. Leuk en vermakelijk maar ook niet veel meer dan dat.

Iemand een idee wanneer deze op Bluray komt, of ergens te streamen gaat zijn?

“That was pure magic back there, Johnno.”

Beats is een sterke film over de protesten van jongeren in de jaren 90' tegen een wet (The Criminal Justice and Public Order Act), die er voor moest zorgen dat jongeren op het rechte pad bleven. Maar uiteraard zorgde de wet er juist voor dat jongeren nog meer gingen ageren tegen de overheidsinstanties. Met illegale raves tot gevolg, en vooral de politie moest het ontgelden. Beats ziet er grauw en grijs uit, maar door het acteerwerk en de geweldige muziek bruist de film van het leven. Alle acteurs zitten goed in hun rol, en vooral de band tussen Johnno en Spanner is mooi uitgewerkt.

Ik kan toch niet anders dan dit een nipte onvoldoende geven.

Het thema is goed gevonden en de soundtrack is baas, maar dat is het dan ook.

De opbouw van de personages (vriendschap?) , rolverdeling en plot is gewoon doorzichtig. Nergens een scherp, verrassend randje. Nergens een authentieke stempel van de regisseur. Of het authentieke moet te vinden zijn in de homoseksuele eindscène? Maar ook dat is anno 2020 vrij common. Kijkt weliswaar prima weg, maar geen hoogvlieger helaas!

Als je denkt: 'hè, maar dit zou toch beter kunnen?' , dan raad ik je met klem deze aan: All These Sleepless Nights (2016). De beste film/documentaire over het nachtleven.

Die psychedelische montage! Heel erg vet en typerend!

Typisch gevalletje overacting.....

2 jongens en de nacht van hun leven. Vermakelijk maar niet meer dan dat.

Het beklijfde te weinig.

Fantastische film! Mijn raveleven speelde zich 10 jaar later af maar deze film geeft het gevoel zó goed weer! Fijne, lieve film.

Uitstekende film over twee vrienden die een wilde nacht beleven als ze naar een illegale rave gaan. De film speelt zich af in 1994 en weet de tijdsgeest en de jeugdcultuur goed te vangen. Een lekker vlot tempo/sfeer en leuke personages. De vriendschap tussen de twee jongens is goed neergezet, mede door de uitstekende casting.