Tully (2018)

De combinatie van regisseur Jason Reitman en scenarioschrijfster Diablo Cody heeft de eigenaardige neiging om beloftevol te knetteren, maar nooit tot een explosieve dreun te komen. 'Tully' (2018) belooft een heleboel met een spervuur aan spitsvondige dialogen en een heerlijk absurdistische opzet. Bij huismoeder Marlo (Charlize Theron) bekruipt het gevoel dat er met de geboorte van haar derde kind iets van het leven aan haar voorbij is gegaan. De stressvolle monotonie van alledag: een oneindige stroom poepluiers en huilsituaties, een probleemzoontje met verschillende etiketjes en een echtgenoot die beduidend meer tijd besteedt aan zijn Xbox dan aan de kinderen. Haar vermogende broer ziet hoe Marlo lijdt aan het moederschap en doet hen een zogenaamde 'night nanny' cadeau, dat is een kindermeisje speciaal voor in de late uurtjes. Tegen haar gevoel in gaat Marlo overstag en belt een nachthulp.

Het aardige aan 'Tully' (2018) is dat het in grote lijnen het patroon volgt van erotische thrillers over een nachtelijke indringer in een gezin. Of hoe de feeërieke Tully (Mackenzie Davis) wel erg gewillig is om dingen uit handen te nemen die ver buiten haar takenpakket liggen. Ze mengt zich met haar jeugdige enthousiasme steeds explicieter in de huwelijkse spanningen van haar nieuwe werkgevers. Een baby is makkelijk stil te krijgen, maar uit elkaar gegroeide volwassenen zijn toch moeilijker te voorzien in hun emotionele behoeftes. Misschien is het geestigste van alles dat de inmenging van dit nachtkindermeisje weinig reuring of ophef veroorzaakt, terwijl het vrij snel duidelijk is dat er 'iets' niet klopt aan het geheel. Wat wil die nachtelijke aanwezigheid eigenlijk? Heeft ze voyeuristische of exhibitionistische motieven, of ontvouwt er zich een rechtlijniger wraakplot?

Maar ook deze Reitman/Cody blijft een smeulend niemendalletje dat de eigen potentie niet waar kan maken. Zonder weg te geven hoe of wat, maar een symbolisch geladen plotwending geeft hoegenaamd gestalte aan het fenomeen postnatale depressie. Eigenlijk had de film tot op dat punt zulke geforceerde spielerei niet nodig, want op zichzelf zet Charlize Theron een prima performance neer als getormenteerde hoofdpersoon die een karaktertransformatie doormaakt. Hier had echter zoveel meer ingezeten als het bij de kern was gebleven en niet een magisch-realistisch pad was ingeslagen.

Tot het moment dat Tully en Marlo een nacht naar New York gaan een prima film. Vanaf dan wordt het wel erg wazig. Zoals hier boven al vaker aangegeven: een twist die de film niet goed doet. Voorzover ik het begrijp uit de ziekenhuisscene is Tully de achternaam van Marlo, mogelijk zie ik dat verkeerd.

Een prima film, maar geen hoogvlieger. Zeker de moeite waard om eens te gaan kijken.

Sterke film over een uitgebluste moeder met een postnatale depressie.
Snap niet dat veel mensen de film wazig vinden, is toch overduidelijk dat Marlo door haar postnatale depressie/oververmoeidheid de night-nanny erbij fantaseer (misschien zelfs gespleten persoonlijkheid). En dat de 'night-nanny' Marlo zelf is, pak 'm beet 20 jaar geleden. Marlo's meisjesnaam is namelijk Tully.
Film klopt volgens mij helemaal, haar man heeft namelijk nog nooit Tully ontmoet. Die scene waar hij verleidt wordt met Tully in het serveersters-pakje is hierdoor ook gemakkelijk te verklaren.

Ik vond dit een hele fijne film. Reitman is een regisseur die vaak wel de juiste toon vindt in gezins- en familieperikelen, ook hier weer. Net de juiste beelden tonen, niet te veel drama, echt een sfeerschets maar zeer levensecht. Ook vooral de relatie tussen een zeer sterke Theron en de in zijn afwezigheid goed voelbare Livingtston is zo mooi neergezet. De liefde is misschien wat uitgeblust en ze leven wat langs elkaar heen, maar dat is het dan ook. Geen grote ruzies of problemen, zoals wel meer stellen leven. Verder is de frisse Davis daar een goede aanvulling op. Visueel sfeervol, fijne muziek en goed qua tempo. Af en toe wat voorspelbare paden qua opbouw, maar echt de pret mag het niet drukken. Die twist aan het eind maakt de film op punten volledig anders, en had ook niet gehoeven van mij (ook al is die vrij essentieel voor hetgeen met wil vertellen) maar dat doet geen afbreuk aan de ervaring verder van hetgeen daarvoor werd getoond. 4,0*.

Ik had eerlijk gezegd verwacht dat dit een film van een vrouwelijke regisseur was, toen ik het verhaal las. Ik zie dat de film redelijk hoog scoort, dus één dezer dagen toch maar eens een keer kijken.

Daar ik de story niet interessant genoeg vond lukte het mij maar moeilijk om de aandacht op deze toch wel typische vrouwenfilm vast te houden. Hierdoor viel de twist op het einde mij niet op. Dus, de film vanmorgen maar eens opnieuw bekeken en tegen het einde viel eindelijk het kwartje. Al met al toch geen onaardige film en dat ligt toch vooral aan het heerlijke spel van de night nanny Tully.

3,0*

Vrij gezapige film waarin drama overheerst en de humor ver was te zoeken of kwam die bij mij

in ieder geval niet als zodanig over. Nog meer als in Monster werd er voor de rol door actrice

Theron de nodige kilootjes bij gegeten. Moedig, vooral wanneer je vooraf weet dat de inhoud

van de film op zich weinig bizonder is of in ieder geval minder dan bij Monster waar de inhoud

op voorhand meer aanlokt voor een groter publiek.

Theron acteert wel goed, en de groeiende wisselwerking tussen haar en Mackenzie Davis als

Tully is ook weinig op aan te merken. Toch lijdt de film aldoor aan een bloedeloosheid met

de verveling om de hoek. En komt de film alsmaar zonder overtuiging wankelend maar niet

uit de verf. Niet een mispeer, maar ook niet meer dan middelmatig.

Ik denk dat mijn vrouw deze film uitgekozen had. We hebben er ook samen naar gekeken. Het is niet het soort onderwerp voor een film waar ik nou enthousiast voor wordt. Toch vind ik het dan ook wel weer prima om daar samen naar te kijken. Een moeder van drie kleine kinderen is bijna uitgeput van die kinderen en dan zorgt haar broer er voor dat er een kindermeisje komt. Dit is een heel bijzonder meisje dat er ook daadwerkelijk voor zorgt dat het gezin er inderdaad weer bovenop komt. En ik moet ook zeggen dat de film lange tijd heel veelbelovend was. Ik was het grootste deel van de film heel benieuwd hoe het zou gaan aflopen. Iedere keer werden er weer nieuwe lijntjes uitgezet die een bepaalde verwachting schepten over het vervolg van de film. Maar juist daar ging het uiteindelijk toch mis. Al die verwachtingen werden toch niet waargemaakt en dat gaf mij een heel onbevredigend gevoel. Is het dan mijn schuld dat ik te hoge verwachtingen kreeg van de film of is de film uiteindelijk toch goed genoeg zoals hij is? Twee en halve ster dus maar. Het nadeel van de twijfel omdat er teveel verhaallijntjes uitgezet werden die niet afgemaakt werden.

Als ik andere commentaren lees heb ik de film kennelijk niet goed meegekregen. Het argument dat de moeder in een postnatale depressie zat en ze van daaruit het kindermeisje had gefantaseerd komt bij nader inzien heel geloofwaardig over. Ik heb het er tijdens het kijken alleen niet uitgehaald. Al viel me wel op dat haar man haar als meisjesnaam Tully opgaf. En dat was ook de naam van het kindermeisje. Dat vond ik inderdaad wel raar, maar toch ging er geen belletje rinkelen bij me.

(Gezien op 03/07/2020)

Drie kinderen die je helemaal opeisen, een afwezige man, een baby. En dan is er Tully, de nachtnanny.

Een heel fijne film met Charlize Theron als moeder Marlo. Een film zonder mager einde. Man en vrouw vinden elkaar weer terug. Is het niet dat waarop het aankomt in het leven: van elkaar houden? (Enig probleem ... het moet van beide kanten komen.)

Als iemand tegen jou zegt dat hij of zij gewoon bij jou wil zijn (zegt het zoontje tegen zijn mama), dan is dat toch de max!

Ik had er geen moeite mee dat nevenverhalen niet verder werden uitgewerkt.

Het eerste half uur is niet bepaald reclame voor het moederschap, haha. De zwarte, quirky humor had best wat toegevoegde waarde. Eenmaal bij de dramatische kern van de film aangekomen vond ik het echter niet zo heel bijzonder meer. Wel een meer dan prima rol van Theron.

Ik heb me uitstekend vermaakt met Charlize Tully. Theron acteert goed, is bij vlagen grappig en durft zich helemaal te laten gaan. Heb blijkbaar niet goed op zitten letten en snapte daardoor het einde niet meteen. Nadat ik bovenstaande reacties had gelezen heb ik het einde nog een keer opgezet. En verrek, dan valt het kwartje!