Tully (2018)

De combinatie van regisseur Jason Reitman en scenarioschrijfster Diablo Cody heeft de eigenaardige neiging om beloftevol te knetteren, maar nooit tot een explosieve dreun te komen. 'Tully' (2018) belooft een heleboel met een spervuur aan spitsvondige dialogen en een heerlijk absurdistische opzet. Bij huismoeder Marlo (Charlize Theron) bekruipt het gevoel dat er met de geboorte van haar derde kind iets van het leven aan haar voorbij is gegaan. De stressvolle monotonie van alledag: een oneindige stroom poepluiers en huilsituaties, een probleemzoontje met verschillende etiketjes en een echtgenoot die beduidend meer tijd besteedt aan zijn Xbox dan aan de kinderen. Haar vermogende broer ziet hoe Marlo lijdt aan het moederschap en doet hen een zogenaamde 'night nanny' cadeau, dat is een kindermeisje speciaal voor in de late uurtjes. Tegen haar gevoel in gaat Marlo overstag en belt een nachthulp.

Het aardige aan 'Tully' (2018) is dat het in grote lijnen het patroon volgt van erotische thrillers over een nachtelijke indringer in een gezin. Of hoe de feeërieke Tully (Mackenzie Davis) wel erg gewillig is om dingen uit handen te nemen die ver buiten haar takenpakket liggen. Ze mengt zich met haar jeugdige enthousiasme steeds explicieter in de huwelijkse spanningen van haar nieuwe werkgevers. Een baby is makkelijk stil te krijgen, maar uit elkaar gegroeide volwassenen zijn toch moeilijker te voorzien in hun emotionele behoeftes. Misschien is het geestigste van alles dat de inmenging van dit nachtkindermeisje weinig reuring of ophef veroorzaakt, terwijl het vrij snel duidelijk is dat er 'iets' niet klopt aan het geheel. Wat wil die nachtelijke aanwezigheid eigenlijk? Heeft ze voyeuristische of exhibitionistische motieven, of ontvouwt er zich een rechtlijniger wraakplot?

Maar ook deze Reitman/Cody blijft een smeulend niemendalletje dat de eigen potentie niet waar kan maken. Zonder weg te geven hoe of wat, maar een symbolisch geladen plotwending geeft hoegenaamd gestalte aan het fenomeen postnatale depressie. Eigenlijk had de film tot op dat punt zulke geforceerde spielerei niet nodig, want op zichzelf zet Charlize Theron een prima performance neer als getormenteerde hoofdpersoon die een karaktertransformatie doormaakt. Hier had echter zoveel meer ingezeten als het bij de kern was gebleven en niet een magisch-realistisch pad was ingeslagen.

Tot het moment dat Tully en Marlo een nacht naar New York gaan een prima film. Vanaf dan wordt het wel erg wazig. Zoals hier boven al vaker aangegeven: een twist die de film niet goed doet. Voorzover ik het begrijp uit de ziekenhuisscene is Tully de achternaam van Marlo, mogelijk zie ik dat verkeerd.

Een prima film, maar geen hoogvlieger. Zeker de moeite waard om eens te gaan kijken.

Sterke film over een uitgebluste moeder met een postnatale depressie.
Snap niet dat veel mensen de film wazig vinden, is toch overduidelijk dat Marlo door haar postnatale depressie/oververmoeidheid de night-nanny erbij fantaseer (misschien zelfs gespleten persoonlijkheid). En dat de 'night-nanny' Marlo zelf is, pak 'm beet 20 jaar geleden. Marlo's meisjesnaam is namelijk Tully.
Film klopt volgens mij helemaal, haar man heeft namelijk nog nooit Tully ontmoet. Die scene waar hij verleidt wordt met Tully in het serveersters-pakje is hierdoor ook gemakkelijk te verklaren.

Ik vond dit een hele fijne film. Reitman is een regisseur die vaak wel de juiste toon vindt in gezins- en familieperikelen, ook hier weer. Net de juiste beelden tonen, niet te veel drama, echt een sfeerschets maar zeer levensecht. Ook vooral de relatie tussen een zeer sterke Theron en de in zijn afwezigheid goed voelbare Livingtston is zo mooi neergezet. De liefde is misschien wat uitgeblust en ze leven wat langs elkaar heen, maar dat is het dan ook. Geen grote ruzies of problemen, zoals wel meer stellen leven. Verder is de frisse Davis daar een goede aanvulling op. Visueel sfeervol, fijne muziek en goed qua tempo. Af en toe wat voorspelbare paden qua opbouw, maar echt de pret mag het niet drukken. Die twist aan het eind maakt de film op punten volledig anders, en had ook niet gehoeven van mij (ook al is die vrij essentieel voor hetgeen met wil vertellen) maar dat doet geen afbreuk aan de ervaring verder van hetgeen daarvoor werd getoond. 4,0*.

Ik snap alleen die scène in het ziekenhuis tussen haar man en de dokter niet, er lijkt wel een nanny te zijn (geweest).

Ik had eerlijk gezegd verwacht dat dit een film van een vrouwelijke regisseur was, toen ik het verhaal las. Ik zie dat de film redelijk hoog scoort, dus één dezer dagen toch maar eens een keer kijken.

Daar ik de story niet interessant genoeg vond lukte het mij maar moeilijk om de aandacht op deze toch wel typische vrouwenfilm vast te houden. Hierdoor viel de twist op het einde mij niet op. Dus, de film vanmorgen maar eens opnieuw bekeken en tegen het einde viel eindelijk het kwartje. Al met al toch geen onaardige film en dat ligt toch vooral aan het heerlijke spel van de night nanny Tully.

3,0*

Dat is omdat hij nog steeds denkt dat er een nanny was, door de verhalen van Marlo. Het kwartje valt bij hem pas na het gesprek met de dokter en de broer van Marlo. Er is geen nanny geweest. Dat kan je eerder al opmaken bij het gesprek tussen Marlo's man en Marlo's broer bij het verjaardagsfeestje. Marlo's broer weet niks van de nanny af, wat raar is, want hij zou de rekening betalen.

Vrij gezapige film waarin drama overheerst en de humor ver was te zoeken of kwam die bij mij
in ieder geval niet als zodanig over. Nog meer als in Monster werd er voor de rol door actrice
Theron de nodige kilootjes bij gegeten. Moedig, vooral wanneer je vooraf weet dat de inhoud
van de film op zich weinig bizonder is of in ieder geval minder dan bij Monster waar de inhoud
op voorhand meer aanlokt voor een groter publiek.
Theron acteert wel goed, en de groeiende wisselwerking tussen haar en Mackenzie Davis als
Tully is ook weinig op aan te merken. Toch lijdt de film aldoor aan een bloedeloosheid met
de verveling om de hoek. En komt de film alsmaar zonder overtuiging wankelend maar niet
uit de verf. Niet een mispeer, maar ook niet meer dan middelmatig.