Fukushû Suru wa Ware ni Ari (1979)

Erg boeiende film. Subjectieve registratie van een op ware gebeurtenissen gebaseerd verhaal van een man op een moord- en misdaadtocht van 78 dagen. Geen thriller, want niet gericht op spanning en ook geen film die met duidelijke verklaringen voor zijn gedrag komt. De hoofdpersoon neemt wraak maar waarop lijkt niemand te weten, hijzelf ook niet.

Opvallend is dat de bijpersonages in de film er bijna allemaal een aparte moraal op na houden. Het lijkt alsof Imamura de buitenkant van de Japanse maatschappij wegstript en kijkt wat er onder de maskers, achter de gordijnen zit. In die zin een rauwe, nihilistische en pessimistische film die bepaald geen hoge pet op heeft van de mensheid. De film is visueel sterk (de eerste vijf minuten zijn echt prachtig), de muziek doet wat film-noir achtig aan.

Schijnt qua toon niet representatief te zijn voor Imamura's werk. Maar deze film voegt wederom een Japanse regisseur toe aan mijn meer-van-zien-lijstje.

4.0*

Waar heb je dat gelezen? Ben ik wel benieuwd naar (De Masters of Cinema DVD?).

Ik heb bijna alle films van Imamura gezien en vond deze prima passen binnen zjin oeuvre. Juist zijn latere films als Dr.Akagi vind ik wat dissoneren. Vaak gaan zjin films over ambivalente, malafide types. Moordenaars, verkrachters etc. En hier wordt niet spastisch op gereageerd, maar deze 'outcasts' krijgen allemaal een plek binnen Imamura's Japanse universum. Dat maakt hem zo goed. Niks een moioer beeld scheppen. Veel regisseurs die in zijn tijd opkwamen hebben dat in hun film, zoals ook Oshima Nagisa.

Maar goed dat is het onderwerp en jij had het over de toon. Maar ook dat kan ik niet zo plaatsen. Misschien wat lichtvoetiger, hoewel ik meer de indruk krijg dat dat komt omdat de film in tegenstelling tot ouder werk in kleur is. Maar qua toon dissoneert Eijanaika weer veel meer: een boertige klucht.

Vengeance is Mine is samen met Profound Desire of the Gods mijn favoriete Imamura film. Het einde is zonder meer briljant.

Weet ik niet precies meer, zou goed in het boekje van de DVD kunnen zijn, maar ook ergens op internet.

5* en nieuwkomer in mijn top tien.

Heb nu twee films van Imamura gezien, beiden niet geweldig maar ook niet tergend slecht. Vond ze beiden bij vlagen erg mooi (de reden waarom ik toch erg benieuwd blijf naar andere films van Imamura), maar op andere momenten wat te voortslepend. Wat maakt Fukushû Suruwa Wareniari top tien waardig, dragje?

Vandaag deze dvd aangeschaft omdat ik toch wel erg beniewd was naar deze 'japanse klassieker'.

Het leven van een maniak, die aan niemand anders dan zichzelf denkt en zeer egoïstisch in het leven staat, wordt goed verfilmd.

Het rare aan deze film was dat hij op sommige momenten heel sterk en boeiend was, en op sommige momenten voor mij totaal niet. Het begin is een beetje verwarrend, de chronologie is een beetje onduidelijk. Dit verwacht je dan later in de film duidelijk gemaakt te krijgen, maar dit gebeurt niet. Als het verhaal langer en dieper ingaat op het leven van zijn vrouw en vader en daarna(ast) zijn leven in het hotel 'Asano' komt de kracht van de film er een beetje in naar mijn idee. Je krijgt dan een goed beeld van deze maniak en wat zijn beweegredenen (zouden kunnen) zijn. Maar ook wat er om hem heenspeelt, wat ook zeer belangrijk is voor zo'n personage. Ken Ogata speelt trouwens wel een prima rol als Iwao.

Ik had aan de stills die ik op de achterkant van de hoes gezien had, ook veel mooie shots verwacht. Dit vond ik tegenvallen, sommige stills van de achterkant van de hoes kwamen niet eens meer terug in de film, tegenvaller. De film is heel goed en mooi geschoten, maar ik zag er geen sublimiteit in.

Voorlopig een 3,5*, maar zit dicht tegen een 4* aan. Ik vraag me toch af wat de beweegredenen zijn van andere MM gebruikers om hier een 5* op te stemmen?

Omdat dit een heerlijke verrassende film is met maffe karakters .

Hmmm? Tja. Wat moeten we hier nu mee aanvangen?

Ik heb de 144 minuten wel geboeid zitten kijken! Een grauwe kille film. Het toeval wil dat ik vanmorgen nèt op de radio hoorde over de laatste Joran van der Sloot ontwikkeling (hij heeft zelf Fox gebeld en een interview gegeven waarin hij claimt Natalie Holloway aan een vrouwenhandelaar te hebben verkocht!). Zijn gestoorde psychopatische gedrag lijkt wel sterk op dat van Iwao in deze film!

Haha zeker een leuke vergelijking.

Volgens mij neemt hij wraak vanwege de laffe houding van zijn vader en haat hij het katholicisme en de dogma's die daaraan verbonden zijn.

Een boeiende film om een keer te zien, maar uiteindelijk een film die ik weer snel vergeten ben. De gedragingen van Iwao Enokizu zijn interessant genoeg om te volgen, al vraag ik af of de regisseur het nou echt nodig vond om de film bijna 2,5 uur te laten duren.

De erotische spanningen tussen Iwao Enokizu `s (ex) - vrouw en zijn vader zijn gedurfd, ze lijken elkaar nog geen eens op te zoeken omwille van de lust, maar omdat ze allebei te maken hebben gehad met het beest dat Iwao Enokizu heet. Juist dát maakt hun band nou zo sterk, hét gevoel dat je elkaar begrijpt en wat betreft een persoon op dezelfde golflengte zit.

De film neemt een vaart als Iwao Enokizu zijn intrek doet in het bordeel en de eigenaresse en haar moeder steeds beter leert kennen. De conversatie waarin moeder en dochter het hebben over hun definitie 'van het leiden van een normaal leven' verschillen als dag en nacht en werken zowel op de lachspieren alsmede op dramatisch niveau, waarvoor hulde.

Ik heb wel veel bedenkingen bij de knullige burgermoraal. Ik vind het nogal ongeloofwaardig om pas een beroep op de politie te doen, nadat men Iwao Enokizu enkele weken geleden al gesignaleerd en getraceerd had.

Een wrange film, die vooral slaagt om een gevoel van drama op te wekken in bovenstaande situaties. Een wrange film. 3*

Film die doet denken aan Henry,portrait of a serial killer:koel,objectief,bijna docu-achtig en een spanning die voortvloeit uit de gewelddadig-psychopatische persoonlijkheid van de anti-held,van wie je nooit weet wie hij nu weer om gaat leggen of waarom.

Wel wijkt deze film duidelijk af van Henry qua vertelstructuur:hij begint post rem en is dan ook ongeschikt voor thrillseekers/standaard serial killer movie adepten.

Even in het begin ben ik bang dat we de inmiddels iets te vaak geziene serial-killer-film gaan krijgen, maar gelukkig concentreerd de film zich meer op de relaties die de hoofdpersoon aangaat tijdens zijn reis/vlucht/odyssee van 78 dagen.
Ronduit schitterende momenten in het hotel met de moeder en dochter. Tevens een flinke inblik op de familie van de hoofdpersoon.
En toch word de hoofdpersoon nooit ook maar enigszins sympathiek (die vreselijke oplichterstruc bij die mevrouw die al haar centjes heeft gespaard om de borg van haar zoon te betalen - zo laag!!)
Einde van de film mag bij de klassieke film-eindes.
Meesterwerkje.

Een fascinerende film, maar ook een vreemde film.

Heeft wat weg van een Ripley film (charmante oplichter die door het land trekt)

Er zit een vreemd soort sexuele lading in deze film. Ik heb het idee dat dit wat normaler is in de Japanse cultuur.

Vind trouwens sowieso dat je in deze film heel goed ziet dat de oosterse mentaliteit en wijze waarop een film wordt opgebouwd afwijkt van de westerse wijze. Veel gedragingen worden niet uitgelegd, of lijken niet te passen bij de personages en de intermenselijke verhoudingen wijken ook sterk af van die bij ons ;de positie van de vrouw, en de familieverhoudingen. Maar ook het tonen en omgaan met emoties is heel anders. Daardoor doet hij wat vreemd aan. Ben benieuwd hoe er in Japan tegen deze film wordt aangekeken.

Maar toch zeker een goeie en interessante film, die veel meer een psychologische drama Is waar je een interessante inkijk krijgt in de Japanse cultuur en leefwijze en sociale relaties

Ik deel Chuck Taylor's punten van kritiek. Bovendien was het bijzonder jammer dat ik het eerste halfuur het sterkste deel van de hele film vond. Nadien werd het bij momenten zelfs ietwat saai en werd er niet al te zeer opgebouwd naar een soort van climax. Af en toe zat de ietwat warrige chronologie ook in de weg, dus misschien kan het geen kwaad om deze film een tweede keer te bekijken.

Het eerste halfuur is best interessant, met verzorgd camerawerk en vooral enkele bijzonder brute momenten , de moord op "Jozef" op kop. De film deelt met films als Henry: Portrait of a Serial Killer zeker en vast de kilte en rauwheid van de losgeslagen seriemoordenaar.
Na het eerste deel zakte de film voor mij gedeeltelijk in, het werd minder intens zonder dat er voldoende op de psyche van de seriemoordenaar werd gefocust om dit goed te kunnen praten. Wel zitten er enkele mooie elementen in het verhaal, zoals de relatie tussen de vader en de vrouw van Enokizu, en de manier waarop de moeder en dochter van het hotel omgaan met de wetenschap dat ze hun leven tijdelijk delen met een koelbloedige moordenaar.

In het algemeen is Vengeance is Mine wel een interessante film die ietwat verrassend modern aanvoelt. Het is gewoon jammer dat het beste van de film wat mij betreft vooraan zit.


3,5*

De film begint echt waanzinnig goed, maar zakt daarna in.

Er had meer in gezeten.

Net geen topper, maar toch zeker de moeite waard.

Vooral de Oosterse cultuur komt hier zeer sterk naar boven.

Fantastische film waarin de makers het waarom trachten weer te geven van een seriemoordenaar en ondertussen de schijnheiligheid van de lagere klasse in het daglicht stellen

Bijwijlen een schokkerende film (zoals de "band" tussen de (ex)-vrouw van moordenaar Enokizu en haar schoonvader) Ken Ogata vertolkt op angstaanjagende wijze de rol van Enokizu.

De motivatie van zijn moorden wordt minstens voor een deel geleidelijk aan duidelijk gemaakt. Maar waarom hij die personen vermoordde blijft inderdaad onduidelijk en hij beweert dat hij zelf niet wist waarom hij vermoordde, maar dat kan een deel van zijn spel met de ondervragers geweest zijn. Visueel is de film inderdaad heeeel sterk en voelt bij momenten modern aan.

Een absolute klassieker dus van de Aziatische cinema.

Mijn eerste film van deze regisseur en gelijk eentje die doet smaken naar meer. Fukushû Suru wa Ware ni Ari kent namelijk een ontzettend intrigerende hoofdrolspeler, die behoorlijk gestoord is, maar daarom niet minder interessant.

Ken Ogata zet Iwao als een behoorlijk ongeleid projectiel neer. Hij beseft drommels goed waar hij mee bezig is, maar kan het op de een of andere manier niet tegenhouden. Vanaf het moment dat hij de bordeelhoudster ontmoet wordt het allemaal nog en stuk interessanter. Hun relatie, die ontstaat is enorm boeiend om te zien, maar ondank de onwaarschijnlijkheid, toch erg geloofwaardig. Vooral de moeder van de bordeelhoudster is erg sterk en speelt een onvergetelijke rol hier.

Visueel ziet het er allemaal erg goed uit. Vooral de eindscene is fantastisch in beeld gebracht. De muziek is aardig, maar verder niet al te opvallend aanwezig. Vooraf had ik een spannende films verwacht. Dat is het eigenlijk totaal niet, maar de kracht is er verder niet minder om. Het is een sterk uitgewerkt drama, waarbij het leven van een seriemoordenaar centraal staat. Een moordenaar met enkele licht sympathiek trekjes, die toch wel erg gestoord is.

Een prima drama dus. Zakt in het midden ietsje in, maar het laatste half uur is buitengewoon sterk en het einde is er eentje om te onthouden.

4,0*

Veel meer van verwacht.

1979 wil nog wel eens een goed jaar zijn, maar daar weet deze film niet z'n voordeel uit te halen. Grootste pijnpunt is Enokizu, Ogata weet hem nooit tot het boeiende, mysterieuze personage te kneden dat hij eigenlijk zou moeten zijn. En zonder hem is er jammer genoeg geen film.

Imamura moet het hebben van wat afzonderlijke momenten, de rode draad is redelijk saai en bij momenten gewoon vervelend. Het hele hotel-stuk komt redelijk uit het niets en eist dan plots het hele tweede deel van de film op ... veel meer dan wat extra gebroken personages introduceren gebeurt er niet, maar geen van allen weet een echte indruk achter te laten. Het boeiendst was dan nog dat omatje.

Visueel vond ik het ook redelijk saai. Het begin viel nog mee, maar verder vooral veel lelijk kleurgebruik en een paar compleet mislukte pogingen (dat einde) om iets met de montage te doen. Nu had ik al niet zoveel van Imamura verwacht op dat vlak, Unagi zag er ook al niet te best uit.

Deed me wat denken aan Sada deze film, maar die vond ik dan toch een stuk geslaagder (en unieker). Imamura blijft erg op de oppervlakte, vertelt teveel en laat te weinig zien. Het is jammer dat een film vol eigenzinnige personages zo weinig indruk achter laat, hier had veel meer ingezeten.

1.5*

Goede film hoor. 'Vengeance is Mine' kent sowieso een aantal zeer sterke scenes. Een paar momenten in het hotel / bordeel, de moorden op de twee collega's, maar bijv. ook de scene dat de vrouw van Enokizu met z'n vader zit te badderen in Hot Springs. Die scenes doen hun werk goed en maken indruk.

Enokizu is sowieso een boeiend en tegelijkertijd moeilijk karakter. Hij heeft best een (oké, hele kleine) sympathieke kant, maar toch is-ie niet te vertrouwen. Het blijft als kijker spannend en onvoorspelbaar. Imamura weet wat-ie doet, al vond ik de sprongen in de tijd soms wat verwarrend. Camerawerk is goed.

Niet echt een thriller, maar een heel goed drama. Imamura vind een prima balans. De film gaat na een sterk begin, vanaf de scenes in het 'Asano-Hotel' weer echt los. De oma daar + de vrouw dragen beide hun steentje positief bij. Goed acteerwerk. Keg Ogata voorop. Ik heb naar een boeiende film zitten kijken.

Voor mij werd het pas spannend toen Enokizu met de dochter van het Inn ging. Na ANDERHALF UUR PAS! Alles wat daar voorging was niet altijd even interessant. Vooral niet spannend... voor een film over een moordenaar. Maar over het algemeen werd de film wel gedragen door een bepaald sfeertje dat best blijft hangen. Ik kon me wel goed in de moordenaar verplaatsen. En moord werd een stuk minder eng dan andere films doen vermoeden. Voor een filmisch aspect misschien niet zo handig, om niet bang te zijn voor 'serial killers', maar in het leven wel. Dus daar wil ik Imamura voor bedanken.

Bedankt om mijn angst voor moordenaars weg te nemen Shohei!

Mooiste shot: Wanneer Enokizu het station van Hamamatsu uitloopt.

Vadermoord, zo gemakkelijk is dat niet. En meerdere hamerslagen blijken lang niet genoeg om een oude man te doden (zo viel mij op).

Meer dan adequate enscenering en cinematografie, maar beslist geen mooifilmerij dit. Een meanderende opbouw, die niet naar een climax toewerkt, maar de kennelijk essentiële momenten uit, afwisselend, deze vlucht vooruit en zijn voorgeschiedenis de revue laat passeren.

Alles in functie van een karakterschets, in de verf gezet aan de hand van een beeld van het naoorlogse Japan; van het lot van vrouwen als projectie en lijdend voorwerp van de mannelijke obsessie; van het christendom. Een christendom waarvan de essentie misschien inderdaad de ultieme zelfverloochening is, waartegen Enokizu in opstand komt.

Er schemert een eenvoudige psychologie door in de geest van Iwao Enokizu (de weigering slachtoffer te zijn, en daarom dader worden), maar Imamura weet, met deze inventieve mengeling van feit en fictie, van die eenvoud het kenmerk van het ware van te maken.

De Goto Inn en de Asano Inn, daarin en daartussen zweeft deze film, en de zieke geest Enokizu, als onder het oppervlak van de Japanse maatschappij.

De toch zo gemakkelijk moordende Enokizu, die de zichtbare aanvechting krijgt Haru te hulp te schieten, maar zich daarvan uiteindelijk laat weerhouden. De constatering van zijn vader dat hij (Enokizu) nooit in staat geweest is degenen die hem werkelijk kwaad aandeden, te na te komen.

Waarom? Niet slachtoffer willen zijn, is in zijn uiterste consequentie zich tegen slachtoffers richten, niet tegen daders; zich willens nillens identificeren met, gelijk worden aan, een dader.

Ja, dit is andere (en veel betere) koek dan bijvoorbeeld zoiets als Sono’s groteske Cold Fish.

Sterke serial killer film. A synchroon vertelt met veel gevoel voor sfeer en prima acteerprestaties. Misschien wat aan de trage kant voor de moderne kijker.

Goed!

Interessant misdaaddrama over een psychopaat, van wie je als kijker nooit goed hoogte krijgt. Imamura laat in deze film, die eruit ziet als een docudrama, sowieso veel ter vrije interpretatie over. Vooral boeiend vanwege een handvol onverwachte wendingen. De symboliek van de “bevriezende slotscène” is mij helaas ontgaan.

Intrigerende film weer van Imamura die, op basis van de films die ik tot nu toe van hem zag in elk geval geen voorspelbaar oeuvre heeft. Deze soms haast klinische weergave van de lotgevallen van een seriemoordenaar is weer behoorlijk sterk en net als Profound Desire of the Gods blijft hij nog wel even naspoken.

In het begin had ik wel even moeite met de niet-chronologische vertelwijze, ik had ook niet zo'n zin om al die data te onthouden, dus soms was het me niet duidelijk wanneer in de tijd een scène zich precies afspeelde. Maar gaandeweg worden de tijdsprongen minder frequent en logischer. Toch zit ik nog steeds te puzzelen, wie was nou bv die vrouw in de trein, zij komt meen ik niet verder terug in de film? Ook de scene met de Amerikaanse soldaten waar Iwao ook tussen zit vond ik nogal vreemd. En eveneens dat Iwao en Haru in de bioscoop de film Osvobosdezhni gaan zien, een film die pas in 1970 uitkwam. Dat kan bijna geen continuïteitsfout zijn zou je zeggen. Niet dat het allemaal erg belangrijk is maar het leidde me een beetje af.

Ken Ogata speelt overtuigend een psychopaat, ook Mitsuko Baishô als zijn echtgenote en Rentarô Mikuni als zijn vader vond ik goed. Als de laatste twee dan eindelijk alleen over zijn gebleven na de dood van de vrouw en de zoon gooien ze niet de as zoals ik had verwacht maar halve botten de berg af. Deze blijven vervolgens mid-air steken, nogal bizar gezien realisme de hele film de boventoon voert. Wat er precies mee beoogd wordt is me niet helemaal duidelijk, maar waarschijnlijk zijn ze nog niet van Iwao af.

Niemand die die arme hond noemt?

Vier jaar voor zijn grote internationale doorbraak met ‘Narayama Bushiko’ maakt Shohei Imamura een droge en verontrustende film over een seriemoordenaar, gespeeld door zijn bijna vaste hoofdrolspeler Ken Ogata.

Imamura daalt diep af in de krochten van de Japanse samenleving, waar nog maar weinig ridderlijkheid en respect voor rituelen bestaat. In ‘Fukushu Sura Ware Ni Art’ (Vengeance Is Mine) groeit de hoofdpersoon op voor galg en rad, eerst als fraudeur, daarna als dief en daarna als koelbloedige moordenaar, zichzelf verstoppend in bordelen en kroegen.

De inventieve vertelstructuur (switchend tussen heden en verleden) houdt de aandacht van de kijker ten volle vast. De sfeer van gewelddadigheid en seksuele frustratie borrelt voortdurend van het scherm. Een ongemakkelijke, maar bijzonder boeiende kijkervaring.

Sterke visuele film. Auto’s in de sneeuw een berg opsnorren met op de achterbank in het halfduister een man die neuriënd, de eerste ondervraging van Enokizu in een donkere cel met op achtergrond door de tralies sneeuw (contrast licht/donker), de vlucht van Enokizu door de volkstuinen na de bloedige, onhandige moord op een gemeentewerker, het bezoek van de politie aan de ouders van Enokizu gefilmd doorheen eerst tralies dan door die Japanse schuifdeuren (we hebben schaamte, zegt de vader), de ondervraging van de ex vrouw bij een vulkaan die ‘eieren van de hel’ verkoopt, etc en zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Ja kan vallen over het einde waarin de freeze frames van 'strooien van de as' als onhandig overkomt maar de opgesomde kwaliteiten blijven. De film is een registratie van een serie moordenaar die het personage volgt afgewisseld met de gebeurtenissen rond de vader (waarin voor mij de film suggereert dat de moorden te maken hebben met een onverwerkt trauma over de zwakte van de vader). Net die objectieve benadering, die droge vertelstijl (geen climax of spanning) en die laconieke conclusie (de maatschappij verdient de mensen die ze zelf boetseren) verhindert dat ik de film hoger kan noteren dan een goede middelmaat ondanks dat er best wat sterke cinematografische elementen te zien zijn.