6 Years (2015)

Deze (eerste?) Netflix-original mag er zijn: 6 Years is een mooi drama dat rechtstreeks uit het leven gegrepen is. Nergens verliest de film zich in grote gebaren en met 5 kwartier speeltijd zit er ook geen grammetje vet aan.

Heel bijzonder wordt het dan ook niet, of het moet het uitstekende spel van Ben Rosenfield en vooral de excellerende Taissa Farmiga zijn. Waar ze in Jamesy Boy samen nog beteugeld werden door een slecht script spat de chemistry hier van het scherm. Als iemand zegt dat ze een real life-koppel zijn geloof ik het direct.

Verder kleurt 6 Years netjes tussen de lijntjes, inclusief een net iets te brave soundtrack maar ook met sfeervolle shots en kleuren. Geen film die me lang zal bijblijven, maar wel een aangename verrassing na de eerste matige scores. En die Taissa ga ik volgen.

Grappig, ik dacht waar ken ik die Taissa Farmiga van maar ze heeft aardig grote rol in seizoen 3 van American Horror Story

En in seizoen 1 ook. Verder lijkt ze veel op haar ruim 20 jaar oudere zus Vera, bekend van o.a. The Conjuring.

Jongen zit 6 jaar in een amour fou ding met een meisje. Tijd voor wat veranderingen zou je zeggen. Maar dan begint ze permanent te hyperventileren. Zeer zwakke art house flick volgens recept met dat eeuwige te dicht op de huid-filmwerk.

Anything new to bring to the table?

6 years is een beetje de tienerversie van Blue valentine, en eigenlijk wel van een enigszins vergelijkbaar niveau. Wat ik van die titel vond, vind ik van deze eigenlijk ook. Er is gekozen voor een alledaagse situatie die veel jonge koppels overkomen, en de titel heeft dan ook een open einde die de eigen invulling verder aan de kijker zelf over laat. De rauwheid en het realisme zijn de speerpunten hier en de film laat zien dat soms, hoe graag men ook wil, mensen toch uit elkaar kunnen groeien omdat ze er op een bepaald punt in hun leven nog niet helemaal klaar voor zijn. De film toont als het ware dat de drang naar vrijheid en het volgen van je eigen dromen lang niet altijd verenigbaar zijn met een langdurige relatie. Het is een problematiek waar eigenlijk geen oplossing voor is en waarbij mensen moeten kiezen voor datgene wat ze het liefste willen. Ook al moet daarbij een droom, of iets vertrouwds opgegeven worden. Zo zwart wit als ik het hier uiteen schrijf loopt het natuurlijk vaak in het dagelijks leven, en ook in deze film niet, als stelletjes een beetje tussen beide kampen blijven zweven waardoor er spanningen in de relatie ontstaan. Dit is ook wat 6 years aan de kijker laat zien, maar het is jammer dat er verder niet meer te zien is.

Ik ben een voorstander van open eindes maar dan moet de rest van een film wel genoeg diepgang hebben gebracht aan de kijker, en dat had 6 years bij mij niet. Het voelt nu meer als een onvoltooid tweeluik waarbij het interessant was geweest om het koppel toch nog een tijdje te volgen als Dan omwille van Melanie op dezelfde plek was gebleven, of als hij zou besluiten om toch zijn droom na te jagen . Beide opties hadden een aanvulling op het verhaal kunnen zijn en een meer volledig product kunnen afleveren.Blue Valentine was in die zin wel een stukje vollediger (al had ook deze meer diepgang kunnen laten zien) omdat het koppel hier over een langere tijdsspanne gevolgd werd. Hier lijkt het verhaal uit het niks op te houden en heb je het gevoel dat je je tijd een beetje verdaan hebt. 6 Years is verder wel mooi gefilmd en goed geacteerd, maar dit brengt helaas geen voldoening voor de film als een geheel.

Overigens snapte ik er geen bal van waarom Dan op de vreselijk matige Amanda viel. Hadden ze hier geen iets geloofwaardigere persoon (lees knappere actrice die meer in lijn lag met Farmigga) voor kunnen casten?

3,0*

Lieve film over 2 mensen die al heel lang een relatie hebben en dan gebeurt het leven. Goed gespeeld, goede teksten, niet overdreven zoetsappig.

Zelden zo'n irritante film gezien als deze 6 Years. Verhaal is dertien in een dozijn, acteurs hebben met een slecht script te maken en hun karakters zijn niet heel bijzonder. Natuurlijk wel aardig gemaakt, maar wat een saaie uitwerking.

Heel clichématig en oninteressant filmpje.

Helemaal zo slecht nog niet.
Een beetje aparte drama film waarvan ik niet echt weet wat ik van het verhaal moet vinden en waar ik hem moet plaatsen.

Ik ken Taissa Farmiga eigenlijk alleen van AHS waar zij altijd best een aardige rol neerzet.
Daarom was ik wel benieuwd naar dit werkje en ook hier laat ze zien dat haar acteerprestaties behoorlijk goed zijn. Ook de rest van de cast (die voor mij wel onbekend was) deden het ook zeker niet slecht.
Daarnaast vond ik dat de film prima wegkeek en ook een prima keuze van de niet al te lange speelduur.
Het verhaal was niet heel hoogstaand en wat ik al eerder melde een beetje apart maar ook zeker niet vervelend om naar te kijken. Het einde was dan wel voor mij een zeer grote teleurstelling. Het lijkt echt letterlijk dat ze zomaar zijn gekapt met de film en er gewoon geen zin meer in hadden.
Vreselijk zonde dit. Als dat beter was uitgewerkt kreeg de film ook absoluut een veel hogere rating.

Al met al een prima tussendoortje maar helaas door het einde net geen voldoende.
Maar wel een dikke, dikke 2,5*

Wat een voorspelbaar gebeuren. Irritante en niet boeiende personages. Saai. Na een half uur stop gezet.

Omf... Wat was dit? Had Farmiga maar wat Final Girls attitude in de film gebracht...

Erg sofferige film. Einde was wel lachen, maar dat lag aan degene met wie ik aan het kijken was.

“I don't wanna break up.”

Als je een relatie van 6 jaar hebt komt er vanzelf een punt waarbij je gaat denken, is dit het? Wil ik met deze persoon verder? En wat brengt de toekomst? Dan en Melanie zijn op dit punt aanbelandt, en vanaf het begin staat hun relatie onder druk door domme beslissingen, andere interesses, nieuwe liefdes en de kans op een nieuwe baan aan de andere kant van het land.

Het probleem van 6 Years is een beetje dat de relatie zich vanaf het begin op een dieptepunt bevindt. Het is moeilijk te begrijpen hoe deze personages het überhaupt 6 jaar met elkaar hebben uitgehouden. En er is eigenlijk geen twijfel over het feit dat dit duo niet bij elkaar hoort, alleen moeten Dan en Melanie daar nog even achter komen. Farmiga en Rosenfield zijn wel goed en hebben een mooie chemie. Maar verrassend kun je het einde niet noemen.

Alleen al omdat Taissa Farmiga meespeelt, maar ze trekt de film niet recht, de film an sich, niks boeiends en saai in het kwadraat.

Mooi filmpje

Lieflijk aandoenend hoewel het toch een beetje een feel-bad film is eigenlijk. Een film over opkomende relatieproblemen zeker wanneer er nieuwe kansen in het leven komen en je keuzes moet maken. Maar toch vooral erg teleurgesteld in deze rating. Ik dacht erover om deze film te skippen omwille van de rating, maar uiteindelijk moet ik daar echt leren om niet naar te kijken. Ik weet niet wat mensen bezielt om deze zo een lage rating te geven. Ik begrijp het echt niet. Straks moet ik nog films met een 2,11 kijken omdat mensen er niet in slagen om kwaliteit te herkennen. Het kritiekpunt van het einde begrijp ik niet. DIt is toch gewoon een goed einde? En als je deze film saai vindt, dan vind je wellicht het genre gewoon niets, en bekijk je gewoon de film gewoon in de eerste plaats niet. Misschien dat enkele mensen een feel-good film verwacht hadden, daar kan ik enigszins nog inkomen, of zelf in een ontkenningsfase zitten in hun relatie.

Perfect is het zeker niet, hier en daar gebeurt er wel iets knulligs (de gevechten tijdens de ruzies) of toevallig (de arrestatie door de politie), maar dat zie ik wel door de vingers. Het neemt de goede momenten zeker niet weg, en over het algemeen vind ik dat de film een goede kijk geeft op het relatiegebeuren, en in dat opzicht zelfs vrij realistisch is. Zelfs de allerbeste gerate films hebben last van voorgaande punten, en die krijgen dan wel 3,60* enzovoort. De acteerprestaties zijn ook goed, de chemie is voor mij aanwezig. De 3,5* sterren zijn verdiend.

Na Amar gekeken te hebben, zag ik deze tussen vergelijkbare titels. Beide films gaan over eerste relaties en volwassen worden. Grepen uit het leven die dicht bij de realiteit staan. Helaas was 6 Years een grote tegenvaller en kan het niet in de schaduw staan van Amar.

De film volgt een jong stel waarvan de relatie ruim 6 jaar beslaat. De klad zit er wat in, maar toch willen beiden voor elkaar blijven gaan. De jongen leert op zijn werk een collega kennen en mee zoent. De volgende dag appt zij hem en zijn vriendin leest het. Wat volgt is een onderlinge strijd van verdedigen, jaloezie en uit elkaar groeien.

De jongen komt in mijn ogen vrij volwassen over en het meisje vrij afhankelijk. Door deze ongelijkwaardige relatie, vindt er veel miscommunicatie, strijd en destructie plaats.

Beiden spelen hun rol best goed, alleen mist de film een stukje diepgang en passie. Hierdoor leef je net te weinig mee met de personages, leer je ze net te weinig kennen en ontbreekt de sympathie. De uitwerking is matig en nergens gaat het de diepte in en het eind is afgeraffeld en niet realistisch.

Ik ben van mening dat je in de meest emotionele moment na vreemdgaan, veel verdriet en het samenzijn in ieder geval op dat moment wel gezegd zou hebben dat je het leven met elkaar wilt delen (ongeacht of je daar volledig achter staat). Dat de jongen op dat moment dan dichtklapt of het inhoudt, komt naar mijn mening niet realistisch over. Maar het kan natuurlijk allemaal wel.

Deze film is als coming-of-age movie een gemiste kans.

Redelijk korte speelduur waar je best makkelijk doorheen komt, maar het is van alles maar net een beetje. Een film die je direct ook weer vergeet.

1*