Phoenix (2014)

Vanaf 26 maart 2015 in de bioscoop (A-film)

Redelijke film, interessant uitgangspunt, maar regelmatig te ongeloofwaardig. Verder qua uitstraling iets te oldskool en weinig bijzonders. Kleine 3*

(Gisteren gezien.)
Twee indrukwekkende films op één week ('The Sessions' zag ik op 16.03.2015). Het kan.
Phoenix betekent herrijzenis.
In de nasleep van W.O. II zijn we in het kapotte Berlijn en er geburen vreemde dingen.
Vrouwen op zoek naar zichzelf en een man met een 'wreed' plan.
Meer mag ik niet verklappen. Vooral de twee hoofdfiguren, de man en de vrouw, spelen als was het echt. Aanbevolen.

'geburen' moet natuurlijk 'gebeuren' zijn ...
O ja, laat je meeslepen en onthoudt het slot en het lied. Magistraal.

Dit in beroering brengend, scherp psychologisch post-holocaust melodrama, rond herinneringen, het grote vergeten en verlies, met een spannende maar te ongeloofwaardige verhaallijn, leek een variatie op de film noirs. De beelden, waarin de kleuren grijs, bruin en zand overheersten, waren toepasselijk statisch. Het acteerwerk van de drie hoofdrolspelers was uitstekend.

Ik vond er weinig spannends aan. Saai en traag eerder. Het gegeven is interessant maar er wordt weinig mee gedaan.

2*

Een potentieel interessant verhaal wat in deze film ontzettend ongeloofwaardig is uitgewerkt. Om twee redenen, namelijk dat zowel nu als in die tijd een gezicht reconstrueren met dergelijk smetteloos resultaat echt niet kan. Daarnaast het feit dat, ook al is iemand's gezicht gereconstrueerd, er nog talloze andere mogelijkheden zijn om iemand te herkennen zoals lichaamsbouw en- taal, motoriek en stem. In deze film heeft ' Johhny' het allemaal niet in de gaten, wat het echt te ongeloofwaardig maakt. 2,5*

Het lijkt heel wat deze film als je kijkt naar het thema. De 2 Vrouwen die prachtig acteren in na oorlogs Berlijn met puinhopen, nachtclub " phoenix" en Amerikaanse soldaten. En natuurlijk het verhaal, je hoopt op spanning, intriges, flashbacks etc.
Echter weinig tot niets van dit alles.
De man van komt in beeld en weet pertinent niet te overtuigen , hij is te lomp, te onverschillig. Het verhaal wordt te makkelijk en veel te ongeloofwaardig gebracht, te vergezocht ook en het slot is gewoon te simpel. Jammer, net een 2.5 *

Grauwe alsmede deprimerende film, welke mij wist te raken. Het verhaal is wel iets ongeloofwaardig naar mijn mening, maar vanwege de sterk spelende acteurs, en de - wat ik al eerder aangaf-, grauwe sfeer, een echte aanrader....Het einde was voor mij kippenvel

Overigens had ik die man al lang al.....

Het script klonk erg intressant maar de uitwerking is vooral saai en ongeloofwaardig!! Me echt stierlijk verveelt bij deze film. Ik vond het allemaal te zwaar geacteerd. Teveel te gedramatiseert. Ik kan daar slecht tegen en krijg er zelfs de kriebels van! Kan het ook niet precies uitleggen. Soort teveel kunstzinnige zijn of zo.

Middelmatige film met een waanzinnig mooi einde. Het is inderdaad allemaal wat ambtelijk gefilmd, geen moment duidelijk gebruikmakend van het scope formaat, geen mooie beelden. Eigenlijk toneel verfilming. Deze verhaallijn is in meerdere Noirs beter uitgewerkt en Fassbinder zijn Berlijn met G.I.'s drong zich ook steeds bij me op als vergelijking die niet direct positief uitviel.

Actweerwerk van Nino Hoss is wel uitzondelijk goed. Daar maar eens wat meer van zien!

Inderdaad lijkt het soms wel een toneelstuk, met name de dialogen in de kelderkamer van Johnny en Nina, wat irritant overkomt , het doet de film in elk geval geen goed

Het Berlijn van net na de oorlog. De mensen zijn hardvochtig, rauw, murw gebeukt en (emotioneel) geruïneerd. Over de verschrikkingen van de oorlog heeft men het in deze stad niet.
Het verhaal wordt sober en ongekunsteld in beeld gebracht. Het spel van de hoofdpersonen is ingetogen en ingehouden. De emotie is er wel, maar wordt niet expliciet geuit. Het geeft de omgang met het naoorlogse trauma goed weer.
De eindscene is prachtig.

Na de vorige film van Christian Petzold, Barbara, wilde ik niet op de eerste plaats meer van zijn werk zien (hoewel dat ook), maar vooral van hoofdrolspeler Nina Hoss. Het treft dat zij vooral grote rollen krijgt in Petzold-films en dus ook weer in deze. Haar acteerwerk is ook hier weer het meest interessant. In Barbara had ze een kille, intelligente en strenge uitstraling die daar goed gebruikt werd. Hier speelt ze tegenovergesteld: nerveus, fragiel en niet bijster slim. Duidelijk een veelzijdige actrice.

In zekere zin is dit ook wel een film die ietwat lijkt gemaakt te zijn voor een actrice. Het idee van een vrouw die helemaal verandert is door de oorlog is en gedwongen wordt zichzelf te spelen is denk ik het type rol waar acteurs van dromen. Toch wordt dit element van Phoenix nooit echt indrukwekkend, waarschijnlijk omdat Hitchcock het eerder veel beter deed in een van zijn beste films, die ik hier niet bij titel kan noemen vanwege spoilers.

Phoenix mist iets om echt zo sterk te worden als zijn potentie. Het blijft op een bepaalde manier wat aan de oppervlakte en alles voelde lang uitgesponnen aan voor mij. Ik denk dat het ook wat komt omdat de centrale situatie wat moeilijk te accepteren is. Hij gaat zo ver dat het moeilijk te geloven is dat ze bij hem blijft. Bij hem is het op zijn beurt ietwat onwaarschijnlijk dat hij ondanks vele hints niet weet dat hij met z'n vrouw te maken heeft. Is ze echt in zo veel opzichten, dus ook stem, taalgebruik en lichaamstaal verandert? Hoe dan ook, het voelde aan als een aardige film die nooit echt zo goed werd als zou kunnen.

Wel een sterk einde, dat wel.
3*

Mooi drama dat nergens echt boeiend wordt. Goed acteerwerk en mooi in beeld gebracht. Eigenlijk had je de hele film zoiets van 'trek gewoon je muil open muts!' Maar dan zou de film maar 30 minuten duren. Aardig tussendoortje.
3**

vond de film niet heel erg spannend of zodanig dat ik de hele film geboeid bleef kijken.
Het gaat allemaal erg langzaam voorbij zonder echte pieken .

Bij momenten een wat suf psychologisch drama over een in haar gezicht verminkte vrouw die uit een concentratiekamp terugkeert en haar plaats terug wil innemen bij haar man. De film heeft tijd nodig om op gang te komen. De tweede helft, met de identiteitsverwarring, had daarna wel mijn volle aandacht. Het hoofdpersonage komt erg naief over en is nog steeds tot over haar oren verliefd op haar man, terwijl er gesuggereerd wordt dat hij haar zou aangegeven hebben aan de Nazi's . De film komt daar weinig op terug, maar toch had ik graag geweten hoe Johnny over zijn vrouw dacht... . Dit opgevoerd theaterstukje in het station vond ik nogal ongeloofwaardig... en zeker het einde zal voor velen love it or hate it zijn. Ik kon het persoonlijk wel smaken maar er bleven toch wat vragen onbeantwoord na afloop.

De na-oorlogse sfeer in de film komt zeer goed uit de verf, en het verhaal is bijzonder, ook al komt het toch wel wat ongeloofwaardig over. Dit is dan ook het grootste 'gevaar' aan deze film, het feit dat het moeilijk te geloven is dat iemand zijn eigen dood gewaande vrouw niet herkent als ze ineens, weliswaar met een nieuw gezicht, voor zijn neus staat. Nelly (Nina Hoss ) heeft niet alleen een ander gezicht, maar is tevens veranderd van een sterke en beeldschone diva, die ze ooit was, in een onzekere, getraumatiseerde vrouw.

Door de goed voelbare gespannen sfeer tussen Nelly en Johnny en de prima acteerprestaties is het een onderhoudende en mooie film om naar te kijken.

Bijzondere film

Phoenix had een erg boeiende film kunnen worden. In het Berlijn na de Tweede Wereldoorlog proberen de mensen weer een leven op te bouwen. De joodse Nelly heeft de verschrikkingen overleefd, is ernstig verminkt en veranderd. Zo erg klaarblijkelijk dat haar man Johnny haar niet herkent. Hij denkt echt met een ander persoon te maken te hebben, die toevallig lijkt op Nelly. Dit vond ik maar matig uitgewerkt en erg ongeloofwaardig. Er wordt een heel toneelstukje in elkaar gedraaid met als doel veel geld op te strijken.

Cinematografisch ziet het er mooi uit, op het acteerwerk van Nelly is ook niks af te dingen. Maar ik vond het allemaal zo vlak. In het begin krijg je nog allerlei interessante aspecten mee van de wederopbouw, maar na de eerste ontmoeting focust de film op de relatie tussen Johnny en Nelly, die maar niet uit de verf komt. Gemiste kans hoor. Met een wat minder gekunsteld plot had dit een ijzersterke film van Duitse bodem kunnen zijn. Geïnteresseerden die meer van het Berlijn na WOII willen zien, raad ik Germania Anno Zero aan.

Had geen idee dat dit gegeven eerder was gebruikt: Return from the Ashes (1965)

Vrij gesteund op de roman "Le Retour des Cendres" van Hubert Monteilhet uit 1961, deze goed gemaakte film van Petzold.
Na-oorlogse drama's moeten ons niet meer verbazen, dus ook dit door de film behandelde intrige niet, mogelijks hier en daar wat afgerond, maar niet in die mate dat het stoort.
Film begint met een markante scène waaruit een weinig humane houding van de US-veroveraars in het stukgeschoten Berlijn blijkt, maar ook andere begrippen, zoals in eerste instantie, joden die naar een nieuwe houding en indentiteit zoeken, zitten in deze film.
Mooiste scène is ongetwijfeld de slotscène, ofte "bevrijdingsscène", met het mooie, toepasselijke "Speak Low", inderdaad een song uit 1943 (Kurt Weill).
Het acteerwerk is af. Zeker mooie Nina Hoss overtuigt. Zag haar reeds in de hoofdrol in 3 andere films van Petzold ("Yella", "Jerichow" en "Barbara".)

Van lieverlee beklemmende post-Holocaust film over een vrouw, die psychisch en fysiek zwaar beschadigd terugkeert uit een vernietigingskamp. Niet wetend wat er ten tijde van haar arrestatie door de nazi’s allemaal gebeurd is, gaat zij in haar naïeve onschuld op zoek naar haar man, culminerend in een schokkende confrontatie.
Een beklijvende film met een subtiele slotscène, die mij nog lang zal heugen. Subliem. Een van de meest verfijnde filmafsluitingen die ik ooit ben tegengekomen.