Meningen
Hier kun je zien welke berichten mauricez als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Ghostland (2018)
Alternatieve titel: Incident in a Ghostland
Na de veelal positieve geluiden over Ghostland keek ik uit naar de nieuwe van Pascal Laugier. Martyrs kon ik destijds wel waarderen. Maar voor mij niet het horror meesterwerk dat vele er van maken, ik was dus wat voorzichtig in mijn verwachtingen. De trailer zag er al niet geweldig uit, maar toch. Doormede van reacties hier was mijn interesse wel degelijk gewekt. Dus vandaag toch maar even kijken, in een vrijwel lege zaal (heerlijk) met airco. Goed begin zeg maar.
De film begon voor mij gelijk slap. Het typische cliché van een gezin wat gaat wonen in een verlaten huis..oke even doorbijten dacht ik. Ik ging ervan uit dat de film met mijn verwachtingen zou spelen dus ik wachtte geduldig tot we door de clichématige spookhuis/home invasion molen gingen. Eng oud huis, “enge” porseleinen poppen met gebroken gezichtjes (gawd) en hier een daar een laf schrik effectje. Nou…spannend. Toen de aanval begon was mijn interesse wat meer gewekt. De aanval was bruut, en toch anders dan je meestal in dit soort films gewend bent, sowieso zo vroeg in de film, en het bracht me even terug naar hoe ik destijds Martyrs ervaarde.
Vervolgens begint de zogenoemde “mindfuck” van de film. Helaas werkte dit totaal niet voor mij. Ik had gelijk door dat er iets niet klopte. Alles was te perfect. Je zoontje Harlekijn noemen en ook daadwerkelijk aankleden als een Harlekijn...nope. Het lag er te dik bovenop. Vervolgens werd het alleen maar erger toen ze weer naar het huis ging waar haar moeder en zus nog steeds woonden. De hele situatie deed zo ongeloofwaardig aan, het moest dus wel om een fantasie wereld gaan. Het moment dat deze “reveal” kwam was ook zo lomp en zonder suspense in beeld gebracht dat ik alle hoop in de deze film verloor. De film verliep vervolgens met wat lomp heen en weer gehobbel tussen realiteit en fantasie stromppelend richting de eindstreep. Even hoopte ik nog op een boeiend einde, maar nee.
Wat ik absoluut miste in deze film was suspense. Het knalde maar van het ene in het andere totaal niet effectieve schrikmoment. De film schuwde geen geweld, dit leverde dan wel een aantal effectieve scenes op, echter waren de “monsters” zo oppervlakkig en zonder enige diepgang dat het geheel weer eens in een fantasieloos gebeuren ontspoorden. Niet dat alles een achtergrond, rede of uitleg nodig heeft. Maar het voelde als de zoveelste sadistische domme reus (Texas chainsaw massacre bedankt) die maar wat afmartelt voor de lol. Gewoon een excuus om een paar jonge meiden te terroriseren met wat “enge” oude poppen op de achtergrond…meh
Helaas werkte deze film dus niet voor mij. En dat is jammer, want in het psychose concept zie ik echt wel wat. Als dit wat subtieler en vooral met meer suspense en stijl was uitgewerkt had ik het waarschijnlijk wel kunnen waarderen. Daarnaast moet gezegd worden dat de acteer prestaties redelijk waren. De muziek middelmatig, en sound design ronduit irritant (van het soort dat elk schrikmoment aankondigt en onderstreept). De cinematografie was ook totaal niet interessant, en soms gewoon lelijk.
Voor mij dus niet een horror hoogstandje. Helaas. Ik kijk uit naar Hereditary. Daar heb ik wel wat meer vertrouwen in.
It Comes at Night (2017)
Beklemmend en sfeervolle psychothriller. Ik moest de hele film denken aan de bekende quote van Hitchcock “There is nothing more scary than a closed door” . Naar mijn idee werd deze gedachte geniaal (en eigenlijk ook letterlijk) gebruikt in deze film. Door het onthouden van antwoorden leven we meer mee met karakters. Wij voelen dezelfde paranoia, angst en onzekerheid. Wij weten net zo weinig over gebeurtenissen in de wereld als de karakters in de film. Geen eindeloze expositie maar gewoon de situatie zoals die is.
Daarnaast sterke acteer prestaties van vooral Joel Edgerton en kelvin Harrison Jr. en uiteraard ook Stanley de hond (verwijzing naar Stanley Kubrick? Ik moest soms wel denken aan Kubrick, vooral in de scene’s met de rode deur). De combinatie van thema’s als familie, paranoia en een onzekere apocalyptische situatie maken voor een beklemmende en emotionele film. Wat alleen maar wordt versterkt door de sfeervolle maar ingetogen soundtrack.
Wat mij ook opviel is het afwisselen van de aspect ratio elke keer als er een droom scene begon. Tot op het einde waarbij de “droom” aspect ratio werd gebruikt in de laatste scenes die zich wel in de realiteit afspeelde. Ofwel: Travis grootste nachtmerrie werd werkelijkheid. Details als dit maken het voor mij een erg sterke film.
Wel is het belangrijk je verwachtingen aan te passen voordat je deze film ziet. Een van de meest misleidende trailers die ik ooit gezien heb. Heel zonde, deze film verdient zijn publiek.
4*
November (2017)
Hier ben ik blind in gegaan en daar heb ik geen spijt van. Wat een verassing. Dit is voor mij de eerste film die ik zie uit Estland en dus de eerste film van Rainer Sarnet. Mijn interesse in zijn werk is zeker gewekt!
Vanaf de opening gelijk heerlijk bizar; we zien hoe een “kratt” (huisgemaakt wezen, een ziel verkregen door de “duivel”) een koe meesleurt uit een stal en als een soort helikopter over de bossen vliegt. Ja dit is een opening waar ik van houd, totaal bizar, en nog mooi gemaakt ook.
November vertelt een verhaal over een arm dorp aan de voet van een oud adellijke landhuis, bewoont door een rijke baron en zijn dochter. In tegenstelling de arme dorpelingen waarvan enkele hun heil vinden in het maken van een pact met de “duivel”. We volgen vooral Liina, een jonge vrouw hopeloos verliefd op de jonge Hans. Die er alles voor over heeft zijn hart te overwinnen. Wat volgt is een bizar sprookjesachtig, hilarisch en bij vlagen angstaanjagend verhaal over folkloristisch rituelen, bijgeloof en onbeantwoorde liefde.
Wat de film vooral veel karakter geeft is de cinematografie. Die is namelijk beeldschoon. Prachtig geschoten in zwart wit in de sfeervolle bossen van Estland, wat herinnerd aan films van Bella Tarr, Nosferatu (1922) , en recentelijk The VVitch. Vrij donker, scherpe contrasten, onheilspellend en grauw.
Ondanks het duistere karakter van de film was het een verassend humorvolle ervaring. De avonturen van de dorpsbewoners waren vaak zo absurd dat ik bijna de hele film een genietende glimlach op m’n gezicht had. Ook de poëtische en soms ietwat melodramatische liefdes perikelen waren zowel betoverend als grappig. De acteer prestaties waren wat over de top, maar dat droeg alleen maar bij aan de absurditeit van het geheel. Vooral de “duivel”, die helaas maar kort in beeld kwam, vond ik erg humoristisch.
De muziek was erg sfeervol en paste goed bij de sferische zwart wit beelden. Klassiek en onheilspellend, niet bombastisch of overdreven. Precies de juiste toon.
Mijn enige minpunt was de speelduur. Niet dat de film perse traag is, in tegendeel. Er zit een goed tempo in. En door het onvoorspelbare karakter van de film blijft het boeien, als de film wat inzakt gebeurt er weer iets totaal absurd waardoor je interesse weer is gewekt. Echter heb ik toch het gevoel dat men hier en daar wat had kunnen snijden.
Erg genoten van deze film!