Meningen
Hier kun je zien welke berichten SimonSav als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Berlin Syndrome (2017)
Prima filmpje.
Vooral qua sfeer erg genietbaar. Hangt soort van creepy vibe van begin tot einde. En ondanks de afhankelijkheid van één locatie ziet er ook cinematografisch erg knap uit.
Teresa Palmer ook sterk. Had ik even schrik van, gezien haar CV. Maar overtuigd wel.
Enig minpuntje vond ik de dialoog. Hier en daar een paar tenenkrommende stukken tekst jammer genoeg.
3.5*
Copenhagen (2014)
Heel mooi debuut van deze jonge Canadees. Tikje controversieel qua onderliggend thema, maar heel mooi in beeld gebracht en met twee revelaties in de hoofdrollen, met name de jonge Deense Hansen. Qua stijl deed het me een beetje denken aan een mix van enerzijds Dolan, en anderszijds Linklater, en dat lijkt me een mooi compliment. Benieuwd naar deze man 's volgende film.
I Origins (2014)
Als je deze wil zien, skip dan AUB de trailer.. Gigantische spoilers daarin, meer nog, eigenlijk wordt de hele film al verteld als ik zo ff kijk..
Anyhoe, gisteren naar de premiere geweest. Past volledig in het straatje van Cahill's eerste film Another Earth maar bijvoorbeeld ook van een Upstream Color. Dus als je die films maar niks vond, skip je deze best ook. Als je die geweldig vond, zoals ik, dan zal I Origins helemaal je ding zijn. Eerste halfuur vond ik fenomenaal goed, daarna zakt het niveau wel een tikje. Paar toevalligheden in het verhaal die niet perse hadden gehoeven imo. Maar uiteindelijk wel alweer een topfilm van Cahill, zonder meer. Heerlijk hoe hij er weer in slaagt om bijna 2 uur lang die mystieke waas te creeëren en vast te houden die nodig is in dit soort realiteit vs. hogere macht verhaal. Cinematografie top, sound design top, cast top. Cahill, topper.
Mustang (2015)
The Virgin Suicides, maar dan in Turkije. Dat is wat je bij voorbaat hoort over deze film.
Vijf zusjes leven bij hun oom en grootmoeder, nadat ze al een tijdje hun ouders zijn verloren. De familie is zeer traditioneel, en het "losbandige" gedrag van de zusjes zorgen voor roddels en geruchten in het kleine dorpje waar ze wonen. De familie grijpt in, geen school meer voor de meisjes maar isolatie in het grote huis waar ze zich moeten voorbereiden op het feit dat ze, liever vroeger dan later, uitgehuwelijkt zullen worden.
De film is geregisseerd door een vrouw, en dat is ergens ook wel voelbaar. Tevens is het haar eerste film, en ook dat kan hier en daar opgemerkt worden. Aantal scenes die net even wat rommelig uitgewerkt zijn, of situaties die een klein beetje knullig worden aangepakt. Maar waar Turkse films veelal vanuit een mannen-perspectief worden verteld, zoals het hoort in de lokale cultuur, beleven we Mustang voornamelijk vanuit het oogpunt van de zussen, met name de jongste van de bende. Je voelt met ze mee hoe hun leefwereld steeds beperkter wordt, hoe ze geïsoleerd worden van de wereld en hoe ze bijna gedwongen worden in een huwelijk. Ook al zijn ze veel te jong. Je voelt hun jeugdige enthousiasme en hun zin voor ontdekking. Hun onderlinge relatie met elkaar. Hun drang naar vrijheid. De meisjes zijn hier zonder twijfel de grote sterren.
Mustang is een film met een vrij treurige ondertoon, die hele mooie en lieve momenten afwisselt met de andere kant van de medaille. Maar ik vond het een erg krachtige film, zonder geforceerd over te komen. De stijl van filmen is met name ook niet meteen iets wat je verwacht bij een thema als dit. Veel momenten dragen een soort warme, dromerige gloed met zich mee, die de zwaarmoedigheid soms nog een extra dimensie geven. Daar zijn zeker zowel de eerste en laatste scene van de film een mooi voorbeeld van.
Neon Demon, The (2016)
Minder diepgaand dan zijn vorige twee films, maar niettemin een briljante film over obsessie met schoonheid. Elle Fanning, perfect gecast, in de leading role met een hele cast die, soms letterlijk, als een roofdier rondom haar heen zwerft. Esthetisch gezien alweer een fantastische zit, een gebied waarop Refn op dit moment op eenzame hoogte ver boven iedereen uitsteekt.
4.5*
Only God Forgives (2013)
Vreemde film..
Hand van Refn is meer dan ooit duidelijk hier. Alsof je Drive en Valhalla Rising door een blender haalt en het resultaat daarvan voorgeschoteld krijgt. En in mijn ogen ook vooral een film van uitersten.
Aan de ene kant heb je de fenomenale cinematografie; het donkere, duistere van de onderwereld, gekruid met heel veel felrode accenten en typisch oosterse accessoires. Plus een hele stevige, indringende en je bij de keel grijpende soundtrack.
En aan de andere kant heb je een flinterdun plotje, een ontzettend traag tempo, een hoofdpersonage die voor het overgrote deel van de film een standbeeld lijkt, en een stevige portie geweld (waaronder een oorscene waar die uit Reservoir Dogs niets bij is).
Het is slechts een eerste indruk, en ook al is de film een lust voor het oog dan geef ik voor het totaalpakket voorlopig niet meer dan een 7.
Párpados Azules (2007)
Alternatieve titel: Blue Eyelids
Deze film gaat vooral over 2 mensen die heel gelijkaardig zijn, maar toch ook weer heel verschillend. Zowel Marina als Victor leven een vrij eenzaam bestaan, heel erg op zichzelf afgestemd. Hoewel er geen klik is tussen hen proberen ze allebei toch een soort connectie te forceren, wat enerzijds wat ongemakkelijke momentjes oplevert, maar anderszijds zeker ook wel wat herkenbaar is (wie onder ons heeft namelijk zelf nog nooit die pijnlijke stiltes meegemaakt op een date?). Die herkenbaarheid, plus een zekere tristesse die over de film hangt, maakt het wel een mooi menselijk portret van twee personen die meer verlangen in hun leven maar heel veel moeite hebben om daaraan te komen.
Portable Life (2011)
Portable Life is een heel erg under-the-radar filmpje van eigen bodem. Het is het regiedebuut van kunstenares Fleur Boonman, mij tot op heden onbekend. Zij maakte na haar studies een jarenlange, spirituele reis rondom de wereld en deze film is zo'n beetje het autobiografische verhaal van die reis.
De hoofdrol wordt vertolkt door Ella-June Henrard, die enkele jaren terug leek door te breken met het drama Bo maar waar het nadien weer een beetje stil rond werd. Hoewel die film toen niet geweldig was vond ik haar echter zeer intrigerend, en dat is in deze film niet anders. En ook Rutger Hauer maakt weer eens zijn opwachting, als wijze, oude, rondtrekkende nomaad.
Portable Life lijkt me heel erg love it or hate it, want het is een zeer onconventionele film. We volgen Henrard (of Boonman, zo je wil) op haar reis in een soort onlogische en vooral onchronologische weergave van een verhaal wat zeer moeilijk te doorgronden valt. Want niet alleen maakt het hoofdpersonage een fysieke reis, het is bovenal ook een innerlijke reis die ze ondergaat en waar ze elke dag weer een nieuw stukje van zichzelf ontdekt. Haar ontmoetingen met de meest uiteenlopende mensen en de ervaringen die ze opdoet bij haar bezoeken aan verschillende delen van de wereld vormen haar telkens weer overnieuw op een bepaalde manier.
Waar ik nog het meest van genoten heb is de hypnotiserende, haast psychedelische stijl van filmen. Boonman had een stijl voor ogen en is daar anderhalf uur lang geen centimeter van afgeweken. Door de willekeurige volgorde van opbouw voelt de film vaak aan als een droom, en ik kan me niet ontdoen van het vermoeden dat dat misschien ook wel de bedoeling was. De wazigheid van sommige scenes dikken dit gevoel nog wat meer aan, en zorgen bij momenten voor erg mysterieuze taferelen. Dat maakt dat het soms moeilijk is om er iets van te maken, maar net dat past weer binnen het idee wat de regisseuze probeert over te brengen denk ik.
Dialoog is er verder ook nauwelijks in Portable Life, maar wat geeft dat als er alleen al op visueel gebied zoveel te zien valt. En waar bijna elke scene een diepere onderlaag heeft en je als kijker zelf uitgedaagd wordt om verder te kijken dan wat zich aan de oppervlakte bevindt. Nee, dit soort surrealistische, haast experimentele coming of age kunstwerkje heeft weinig woorden nodig.
4*
Stockholm (2013)
Voor het budget en de middelen die deze filmmakers slechts hadden, hebben ze een schitterende film afgeleverd. Mysterieus en romantisch aan de ene kant, spannend en intens aan de andere. Een film die ervoor zorgt dat je na afloop nog even verdwaasd naar je scherm zit te staren.
Erg geslaagd dus. 4*