The Last Dance (2020)

Poeh, moment dat Jordan op Fathers Day de NBA cup wint en daarna in de kleedkamer liggend op de grond huilend rouwt om het verlies van zijn vader. Dat kwam diep binnen bij mij. Wat een mens..

Absoluut een groot sportman en stiekem is het ook zeker een goede documentaire met een goede inkijk in de sportman MJ en de Chicago Bulls, maar is het heel erg als ik me na een aantal afleveringen langzaam maar zeker steeds meer begin te irriteren? Het is allemaal vreselijk eenzijdig en Amerikaans (goh gek hè...), maar okay dat weet je van tevoren. Maar met name die zelfbevlekking. Zeker je bent beter dan de rest, maar moet je je daarom zó verheven voelen boven de rest. Ook dat het grootste gedeelte van het team (op Pippen en Rodman na) vrijwel onzichtbaar is in de docu vind ik jammer, zij hebben tenslotte ook bijgedragen aan het succes van Jordan.

Ik ga hem vanwege de recensies zeker afkijken en vast nog mijn mening bijstellen, maar voorlopig nog een wat magere beoordeling dus. Door de Hollander in mij... die nog wel eens wat moeite heeft met mensen die zichzelf graag bevlekken.

'Bevlekken' of 'bewieroken'?

Ik was ook meer fan Magic (ben dan ook al wat ouder) maar om Jordan kan je niet heen. Ik zou ook liever een biertje gaan drinken met Larry (ook geen doetje) en Magic dan met Jordan.

Maar qua suprematie in een wereldsport, sterker nog: hoe hij die nog sterker op de wereldkaart heeft gezet, is er gewoon geen vergelijk. in de docu zegt er eentje qua 'legendariteit' (is dat een woord?) naast babe Ruth (ach, die Amerikanen) en Ali. Tja, ik denk dan nog net ietsje hoger. Pele, had dat aura vroeger ook, Ronaldo en Messi komen in de buurt… (hier in België hebben we natuurlijk ook Eddy Merckx, de 'kannibaal').

Maar wat ik wou zeggen: Jordan heeft de top natuurlijk centimeter voor centimeter beklommen, eerst voorbij die verdomde Bad Boys (leuk ploegje trouwens, underdogs die de Celtics van hun troon gestoot hebben), dan de ploeg van de eighties, de Lakers… en toen waren zij zelf het monster geworden. Jordan heeft geen shortcuts genomen (zoals Lebron (hoewel ik die ook bewonder)) en als über-alfamannetje heeft hij wel de feiten om zijn praatjes te legitimeren. Net als Bird was hij ook niet te beroerd om zijn exploten aan te kondigen. Elke ploeg wíst dat Jordan hen kwam afslachten en hij dééd het alsnog. Dat maakt hem… ongenaakbaar. Die killer eyes had hij trouwens al op de OS in '84. Ik dacht lmeteen 'Wow'. Toen wist ik nog niks van deze man, behalve dat de commentator al meegaf dat dit 'één van de betere' was… qua understatement kan dat wel tellen.

Ik vind Jordan hier al bij al correct uit de hoek komen, hij is niet vals bescheiden… waarom zou hij… maar hij heeft wel het juiste respect voor iedereen die hij heeft ontmoet. De man heeft gewoon op eenzame hoogte geopereerd. deze docu zet dat nog eens dik in de verf. Maar op Youtube vind je nog massa's verhalen die deze meer dan 6u durende docu niet een gehaald hebben…

Alfamannetjes zijn geen lieverds en als jij dat niet leuk vind, dan is dat uiteraard je goede recht. Maar zonder die zelfverzekerdheid waren wij hier nu geen tekstjes aan het typen over 'greatness'. De GOAT in basketbal… en ja, als iemand daar maar een discussie over beginnen, begrijpt dat alfamannetje dit (terecht) niet… zo zijn alfamannetjes nu eenmaal. Waarvoor dank.

Ik heb me hier ook maar eens aan gewaagd als iemand die niets met basketbal heeft. Geen hekel aan, maar ik volg het gewoon niet. Gelukkig ben ik wel een sportliefhebber, dus helemaal onbekend ben ik er ook heus niet mee en de combinatie Michael Jordan en de Chicago Bulls was me echt niet onbekend. Een succesvolle periode, maar ik had deze docu wel nodig om te zien wat hij er heeft bereikt.

Sportdocu's kunnen erg mooi zijn, omdat je meestal een ''a hero will rise'' verhaal ziet waarbij emoties nadrukkelijk aanwezig zijn. De interesse was er dus zeker in The Last Dance. Na een aflevering of drie kreeg ik alleen het gevoel dat dit allemaal erg oppervlakkig bleef. Jordan was een groot talent, kon goed basketballen en werd een icoon bij de Bulls. Tot zover niks bijzonders en ik vroeg me ook af waarom deze serie nou zo hoog scoort. Dat werd me eigenlijk vooral duidelijk bij de tweede helft van de serie, als ze plots veel meer de diepte in gaan en ook randzaken erbij pakken. Denk aan de moord op de vader van Michael Jordan, zijn comeback bij de Bulls, zijn gewonnen NBA kampioenschap op vaderdag, waar hij helemaal instort in de kleedkamer. Dat laatste was echt kippenvel zeg, wow.

Maar er komen ook geinige anekdotes voorbij, zoals dat hij vergiftigd is door het eten van pizza, vermoedelijk door fans van zijn tegenstander. Of Jordan zijn honkbal-uitstapje na zijn vertrek bij de Bulls en voor zijn comeback daar. Plots is dit enorm vermakelijk om te volgen, zeker rondom zijn terugkeer en de massale hysterie die uitbrak. Jerry Seinfeld die even komt buurten in de kleedkamer, dat soort dingen. Michael Jordan is natuurlijk ook een imposante persoonlijkheid en dat komt ook wel goed naar voren. Niet altijd is hij even vriendelijk, niet altijd blijft hij correct. Maar wat een gigantische winnaar was hij, niet normaal. Echt een van de grootste sportmannen aller tijden. En ondanks zijn soms horkerige gedrag was hij echt wel een goed mens. De band met zijn ouders is hecht, net als die met zijn bewaking.

Buiten Jordan zijn verhaal zijn de wedstrijdbeelden ook erg tof om te zien. Prachtig gefilmd en bewerkt. Idem met de muziek erbij, het werkt goed. Basketbal is natuurlijk wel een typische Amerikaanse sport waar elke 3 seconden een punt valt, niet echt mijn ding, maar het is natuurlijk wel erg spannend en het is bijna niet te geloven dat Jordan het winnende punt in de slotseconden van zijn laatste Bulls wedstrijd maakt. En zo krijg je dat ook als kijker te zien. Wel had dit van mij iets korter gemogen. Een aflevering of 7, 8 was wel genoeg geweest. En een tikje vreemd dat Jordan zijn tweede rentree bij de Washington Wizards gewoon genegeerd word. Had daar dan ook even een kwartiertje zendtijd aan gegeven zou je zeggen.

4*

Echt een fantastische documentaire. Ik ben geen echte basketbal fan en heb destijds praktisch geen wedstrijd gezien. Natuurlijk kreeg ik wel mee wie Michael Jordan en de Chicago Bulls waren. Door deze docu kreeg ik echter een bijzonder interessant kijkje in de keuken. En daarmee natuurlijk ook de sportieve hoogtepunten (en dieptepunten). Daardoor ook extra spannend voor mij als kijker omdat ik de uitslag van de wedstrijden niet kende vooraf. Maar bovenal heb ik onwaarschijnlijk respect gekregen voor de sportman Jordan. Bijna buitenaards. Fantastisch.

Ben nooit een enorm fanatieke volger van de NBA geweest, maar de 90's Bulls waren wel echt iconisch. Dit is een wat gekleurde documentaire door de ogen van Michael Jordan wellicht, en soms wordt de mythevorming wat overdreven, maar het is zo vermakelijk allemaal, en Jordan blijft een gigant. Het is deze docu weer echt smullen van zijn winnaarsmentaliteit en charisma, maar ook echt imposant wat een gigantische ster en merk hij was. Daar komt geen sportman bij in de buurt denk ik.

De documentaire is heel goed opgebouwd, met een goede spanningsboog en zeer oppompende muziek die bij al die sportieve hoogtepunten je hart sneller laat kloppen, zelfs al weet je in veel gevallen al hoe het afloopt. Je had ook mooie bad guys en spelers met persoonlijkheid toen, zoals die irritante Pistons. Isiah Thomas geeft me zelfs in de interviews in deze docu nog de kriebels.

Jerry Krause kende ik nog niet, maar ook dat is een mooie antagonist op zijn eigen schlemielige manier. Ook altijd het mikpunt van spot bij Jordan (net als vele anderen). Bijzonder ook hoeveel je van die beelden van achter de schermen te zien krijgt.

Iedere aflevering heeft ook een boeiend onderwerp. Pippen en Jackson waren voor de hand liggende keuzes om een aflevering aan te wijden, en om Rodman over de kunst van de rebound te horen praten was echt een openbaring. Het deed me een beetje denken aan Cruijff. Ook Rodman is niet bijzonder hoogopgeleid, maar heeft veel van zijn kennis over het spel waarschijnlijk in de praktijk opgedaan, en hij drukt zich op zijn eigen manier uit. 4.0*.

Interessante serie. Hoewel ik het nauwelijks kijk, vind ik eigenlijk basketbal de meest aantrekkelijke teamsport om te zien. Er worden veel meer punten gescoord dan bij voetbal en het is veel dynamischer dan American Football, waar het spel heel vaak stil ligt.

Je kan erover discussiëren, maar als je online polls bekijkt wie de grootste ooit in basketbal was, zie je toch vaak dat Jordan de meeste stemmen krijgt. Niet alleen scoorde de man veel punten, kampioenschappen en most valuable player awards, maar verdedigen kon hij ook getuige zijn defensive player of the year award die hij een keer won. De parallellen met Cruijjf zijn toch wel opmerkelijk. De drang om te winnen, het opjagen van teamgenoten puur om als team beter te worden, het altijd het publiek willen vermaken (Jordan die over een last minute bal die er net niet inging zegt dat het wel de mensen op het puntje van de stoel houdt vs Cruijff die als Ajax flink voorstond wel eens expres de bal op de lat mikte zodat de mensen wat hadden om over te praten). Maar ook de filosofie van spelen: de driehoeksaanval doet erg denken aan tiki-taka (toegegeven, Jordan heeft dat niet uitgevonden, maar van de voorloper van tiki-taka, het totaalvoetbal kan je ook discussiëren of dat uit Cruijffs koker kwam of van Michels).

Het interessante aan Jordan is om te zien hoe hij zich elke keer weer weet op te laden. Vaak omdat een tegenstander door de media wordt opgehemeld en hij wil laten zien dat hij toch echt beter is. Of omdat iemand hem niet met voldoende respect bejegent. Het grappige is dat hij kennelijk ook zichzelf kon wijsmaken dat iemand respectloos tegen hem was (terwijl daar helemaal geen sprake van was), puur om zichzelf in de stemming te krijgen.

De structuur van de serie houdt het interessant door als rode draad het laatste Bulls seizoen van Jordan te volgen, maar de hele tijd terug te gaan in de tijd waardoor we zien over de hele serie ook een overzicht van de belangrijkste personages en van Jordans gehele carrière voorgeschoteld krijgen. De eerste aflevering behandelt de jeugd van Jordan, de tweede die van Pippen, de derde van Rodman, de vierde van Jackson en elke aflevering behandeld één of meer seizoenen van Jordans carrière.

Verder komen de belangrijkste mensen in Jordans leven uitgebreid aan het woord op zijn eigen gezin na, wat wel een beetje vreemd aanvoelt. Zijn moeder komt uitgebreid aan het woord, ook broers, maar je krijgt bijna het gevoel dat er alleen basketbal in zijn leven is en verder niets, geen gezinsleven omdat er totaal geen referentie is naar zijn gezinsleven totdat hij zelf tussen neus en lippen naar verwijst. Enkel komen op het einde zijn kinderen kort aan het woord.

In ieder geval veel menen die aan het woord komen, inclusief Bill Clinton en Barack Obama die niet als ex-president omschreven worden, maar als respectievelijk toenmalig gouverneur van Arkensas (naar aanleiding van Pippens jeugd die in Arkensas opgroeide) en als voormalig inwoner van Chicago. De laatste is wel interessant, aangezien hij ingaat wat Jackson betekende voor de emancipatie van de zwarte gemeenschap (weinig tot zijn teleurstelling, al weet hij het wel erg genuanceerd te zeggen), maar ook hoe er van zwarte mannen die de top bereikt verwacht wordt dat ze perfect zijn en dat is natuurlijk niemand. Bij Jordan komt dat naar voren hoe de media omgaat met zijn gokverslaving, wat in mijn ogen wel erg overdreven werd.

En tenslotte moet ik toegeven dat ik die Dennis Rodman wel een erg mooi figuur vindt, gewoon lekker zijn eigen plan trekken, gekke kapsels, make-up, pruiken en/of rare hoeden op, een kilo metaal in zijn gezicht, en het kan hem helemaal niets schelen. Compleet het tegenover gestelde van wat ik ben, maar zo kleurrijk en daarom erg interessant.

Naar het einde toe wordt helaas de muziek een beetje dramatisch, maar al met al is dit een zeer boeiende serie die ik in sneltreinvaart bekeken heb, wat ook genoeg zegt. 4*.

Wat zo dankbaar is aan Jordan is het feit dat hij ook vanuit dramatisch scenario-standpunt een perfecte carrière gemaakt heeft. Ooit gepasseerd voor het schoolteam. Dan toch doorgebroken, de winning korf in de NCAA-finals, Olympische spelen…

En dan stap voor stap de top beklommen, the hard way, in een tijd dat de teams nog relatief veel macht hadden over hun spelers. Ook in een team dat geen legacy had en nergens stond, toen hij het vervoegde. Eerst knokken tegen de Bad-Boys, dan de doorbraak, het persoonlijke drama… en dan de come-back natuurlijk. En eruitgaan met de beslissende steal + korf. Beter kan je 't niet verzinnen.

Magic (die Jordan onttroonde) kwam als rookie, wonderkind, fenomeen meteen in een topploeg terecht, Bird kwam bij dé Celtics maar had daar wel wat werk op te knappen (gelijkt qua mentaliteit het meest op Jordan). Lebron James zit helaas in een tijdperk waar agenten meer te zeggen hebben dan teams en heeft niet altijd de meest elegante beslissingen genomen maar is (zeker als je ziet wat hij op 36-jarige leeftijd nog kan) niet weg te onderschatten. Bij Jordan klopte het allemaal. Het script werd gevolgd. Vandaar zijn immense populariteit. Maar ook visueel is het onvoorstelbaar: de kracht gepaard aan elegantie en flair… onovertroffen. En dan die killermentaliteit natuurlijk…

Als ik tussen al die spelers moet kiezen in hun prime voor een pick-up game, dan kies ik Jordan als eerste. Zonder twijfel.

Bijzonder goed gemaakt inderdaad, hoewel misschien tien delen wat teveel van het goede is. Meer dan één deel per dag kijken zou ik zeker niet aanraden en door de veelheid aan sportieve hoogtepunten achter elkaar biedt het einde van The last dance niet echt de climax waarop je zou hopen. Daarnaast miste ik een beetje de tactiek en de coaching in het verhaal. Maar verder een zeer knappe inkijk in het Bulls-team uit de jaren '90 en dan met name de sportman Michael Jordan. Hoe competitief hij is en hoe loyaal heeft bijna iets puberaals, maar niet op een verkeerde manier. De beelden van de wedstrijden zijn prachtig, zeker als je af en toe wat televisiebeelden ernaast krijgt voorgeschoteld. Ik weet eigenlijk niet waarom dit allemaal zo lang op de plank is blijven liggen, is daar een verklaring voor?

Het is een beetje speculatie en ook wel wat 'hearsay' maar de het uiteindelijk fiat van Jordan (want dat had hij) zou gegeven zijn toen Lebron James zijn titel met de Cavaliers behaald zou hebben en net iets te nadrukkelijk de discussie over de GOAT terug begon aan te zwengelen. Competitief tot in het graf.

Mij hoeft hij niet te overtuigen… ik denk dat het wel een karaktertrekje is van mensen als Jordan, Picasso, Ronaldo, Reve, Prince… mensen (mannen?) die alles laten wijken voor dat ene talent. Misschien niet de leukste mensen, maar wel de top bereikt.

Mooie docu over een uitzonderlijk talent, ultiem gedreven en taai.

Als je bekend bent met Basketball, dan geniet je zeker een halve ster extra. Erg Amerikaans, maar gek genoeg stoort dat me hier totaal niet. Zo wordt Baskettball in de USA beleefd.

Niet oversentimenteel, gewoon echt goed!

Schitterende docu over de beste basketbal team dat ooit heeft bestaan, namelijk de Chicago Bulls v.d. eind jaren tachtig en jaren negentig. Met een hoofdrol voor de allerbeste basketballer aller tijden: de iconische & charismatische Michael Jordan. Man: als liefhebber de jaren 90 meegemaakt; zal nooit meer vergeten hoe ik genoot v.d. onnavolgbare MJ! En uiteraard van Scottie Pippen, die maffe Dennis Rodman, Kukoc en alle anderen. Met de eveneens legendarische coach Phill Jackson. Wat een team, wat een tijd. Geef me een tijdmachine en ik ga zo terug naar de jaren 90!