The Mandalorian - Seizoen 1 (2019)

Inderdaad een opvallend niveauverschil tussen de afleveringen. Maar de goeie afleveringen - en scènes - zijn gelukkig wel écht goed.

Toffe eerste Star Wars serie en als dit het niveau is van de aankomende SW series, dan belooft dat erg veel goeds.

Vond het drie keer niks

Dit is zoveel leuker dan de laatste Star Wars-films waren. Niet meer al die opgeblazen belangen en goedkope fanservice, maar voornamelijk terug naar het relatief onbezorgde avontuur van de allereerste Star Wars. De western-inslag is perfect en maakt de serie heel stijlvol. Dat is misschien wel de grootste troef van de serie, de cinematografie en de prachtige landschappen en ontwerpen. Alles ziet er mooi afgeleefd uit. Een rijke en levendige wereld vol mooie details.

Het is dan wel weer zo dat dit alles vooral indruk maakt in de eerste afleveringen, die het verhaal ook het meest op een visuele manier vertellen. Vooral aflevering 1 is ijzersterk. Daarna wordt het geleidelijk aan echt wat minder. Tegen de tijd van aflevering vijf vond ik het wel wat al te vrijblijvend worden met de losstaande en korte avonturen, en de fanservice begint er hier voorzichtig ook wat in te sluipen. Aflevering zes is zelfs vrij dramatisch, met onuitstaanbare karikaturale personages en lui schrijfwerk.

Gelukkig komt alles in de laatste twee afleveringen weer redelijk bij elkaar. Alle leukste personages naast Mando en Baby Yoda (Kuiil, Cara Dune, IG-11, Greef Kargo, The Client) mogen opdraven, en met Moff Gideon wordt er een bad guy waar dreiging van uitgaat geïntroduceerd. De plot is ook een stuk meer in beweging dan in al die voorgaande afleveringen. Je hebt zowaar ineens het gevoel dat er nog best een tweede seizoen in zit. 3.5*.

Je kent dat gevoel wel: je verheugd je op meer Star Wars! Je begint enthousiast te kijken, en na een aflevering of 3 kan zelfs je grootste enthousiasme niet voorkomen dat je je af begint te vragen wie het in hemelsnaam voor elkaar krijgt een script te bedenken waarin je vrijwel ALLE cruciale beslissingen van karakters in twijfel begint te trekken.

Van "coole outfit" via "we weten nou wel dat je helm niet af mag" tot "dit karakter komt vanwege die domme helm gewoon niet uit de verf".

De ijskoude premiejager besluit op zeker moment een schattig 50-jaar oude baby te gaan "redden". Waarom? Zijn vrouwelijke handlanger gaat niet mee naar de planeet waar het gilde zich bevind. "Maar er zitten "IMPs!", "Ok, lets go".

De laatste aflevering waar een zogenaamde "baddy" de hele groep schaakmat heeft gezet om vervolgens te besluiten ze nog een paar uur te geven om, uhhhhh, ja om WAT precies te doen? Ontsnappen? Tenenkrommend.

Ik had het zo graag leuk en spannend willen vinden, maar Favreau heeft het de nek om weten te draaien. Ondanks alles. En dat is best knap. Helaas zit ik nu wel met het gevoel dat de vorige Star Wars film ook niet zo goed waren, en dat is het aller-jammerst aan deze serie: niet alleen is de serie zelf zonde van je tijd, maar eens je dit gekeken hebt zul je nooit meer fatsoenlijk van Star Wars kunnen genieten.

Gelukkig doet Favreau het niet alleen: ook de muziek in de hele serie stelt enorm teleur. Daar hadden ze beter Dries Roelvink voor kunnen vragen: ook niet goed, maar wel lachen (soms)...

Concluderend: als het kon een stevig pak NEGATIEVE sterren als waardering, en een speciale waarschuwing: het besef dat Lucasfilms HIER zijn "OK " voor gegeven heeft devalueert alles wat er ooit als "star Wars" gemaakt is.

Ben je een fan (zoals ik), KIJK DIT NIET!

Ga je nu als fan echt voor andere fans beslissen wat ze mogen kijken?

En hoe kan één iets al het andere devalueren? Beetje raar, toch.

En als je nu niet meer van Star Wars kan genieten ligt het probleem toch echt bij jezelf.

Seizoen twee is trouwens beter.