Lengte = diepgang

kos schreef:

(quote)

Ja, als een film lang duurt geef je automatisch veel sterren, nou goed .

.

Ik vroeg puur om een mening en niet van deze lage kinderachtige antwoorden.

Tuurlijk wordt niet elke film met een lange speelduur op een hoge waardering gezet, echter een film die bevalt en een lange speelduur heeft lijkt wel een hogere waardering te krijgen dan de relatieve korte speelduur films die net zo goed bevallen.

Dat kun je wel opmaken uit de toplijsten.

Volkomen mee eens. Mij schrikt de lange speelduur van vele films ook gauw vooraf af, wel spijtig want soms zijn ze echt wel de moeite waard.

De lengte schrikt me alleen af als het verhaal zo simpel lijkt dat je je afvraagt wat ze in die uren gaan doen. Verder maakt het me echt niet uit hoe lang een film duurt, ik kijk toch eerst naar de acteurs (oneerlijk, maar het is zo) en naar het plot.

En, wat kwam er uit?

Een film met een lange speelduur, die het toch voor elkaar krijgt om je haast geen enkel moment te vervelen is knapper dan dat je werkelijk alleen maar actie en special effects ziet in een film van zeg 80 minuten. De films die hierboven door Doom werden genoemd zijn 1 voor 1 schitterende films en dit zelfs (ondanks) de lange speelduur.

Ik ben dan ook meer fan van films, waar ik wat rustiger mijn mening kan vormen over de verschillende personages. The godfather is een goed voorbeeld van genoeg actie, goede dialogen, goede karakterschetsen etc. TSSR is ook heel prettig kijken, al moet ik hierbij zeggen dat daar echt een half uur vanaf gehaald had kunnen worden, waardoor de film nog net iets beter was geweest.

Een lange film is mijns inziens dus geen succes door de duur, maar in een lange film krijgen alle invalshoeken en karakters meer de ruimte, waardoor je meer in het verhaal zit en er niet snel een onbevredigend einde is, of het nou goed of slecht afloopt.

Interessant topic.

Weet niet waarom, maar wilde de topstemmer wel eens tegen het licht houden met deze informatie. Dat is stinissen met 28585 beoordeelde films. Uitgaande van een gemiddelde duur van 2 uur komt dit op 57170 uur film kijken. Deel dat door gemiddeld een 8-urige werkdag, kom je op 7146 dagen full time film kijken. Dat weer delen door 365 dagen, krijg je ruim 19 jaar dagelijks full time film kijken. Kan natuurlijk, maar zie op tvmeter ook nog eens 52654 bekeken afleveringen van series. Stel dat je daar een gemiddelde duur van 45 minuten aan hangt, zit je op 39490 uur. Zelfde verhaal, gedeeld door 8 is 4936 dagen. is 13,5 jaar full time series kijken. 19 plus 13,5 is 32,5 jaar 7 dagen per week 8 uur per dag films en series kijken. Op een leeftijd van 55 een hele prestatie! Of maak ik rekenfouten hier?

Meestal is het zo, hoe langer des te saaier en hoe meer overbodige dingen er in zitten. Nogmaals, dit is niet altijd zo en dan heb ik het over echt goede films. 1,5 uur vind ik bijna altijd genoeg en heb liefst nog korter, 1 uur en 20 minuten. Dan gaat alles lekker vlot.

Interessante vraag. Ik zie duidelijk een parallel met popmuziek. Het begon met liedjes van 2 a 3 minuten maar sinds de pop 'volwassen' werd met The Beatles' Sgt Peppers-album werden de popliedjes steeds langer. Veel van de nummers die als hoogste eindigen in de Top-lijsten zijn ook erg lang zoals Bohemian Rhapsody en Stairway To Heaven. Wat die nummers gemeen hebben is dat ze veel ontwikkeling hebben waardoor ze 'episch' worden. Ik denk dat dat ook voor films geldt: lange speelfilms kunnen iets 'episch' krijgen alsof ze een hele geschiedenis bevatten en dus rijk in ontwikkeling zijn. Overigens, in de pop kwam er een tegenbeweging met de punk: terug naar de korte rock 'n' roll-liedjes van 2 a 3 minuten. Wat mij betreft kan beide - lang en kort - uitmuntend zijn.

Toch een ander soort "ontwikkeling" dan, want lange films zijn vaak érg stijlvast en ook niet zo stijlbewust.

Een film van 90 minuten die ik goed vind waardeer ik meer dan een film van 150 minuten die ik minder goed vind. Een film van 150 minuten die ik goed vind waardeer ik meer dan een film van 90 minuten die ik minder goed vind.

Dat is een open deur.

Maar een film van 150 minuten die ik goed vind waardeer ik meer dan een film van 90 minuten die ik net zo goed vind. Gewoon omdat ik dan langer kan genieten. Geen kwantiteit boven kwaliteit, maar kwantiteit bij gebrek aan kwalitatief onderscheid.

Als meer mensen dit doen, komen de lange goede films vanzelf bovendrijven in toplijsten, zonder dat ze kwalitatief beter zijn dan korte goede films.

Het is nogal koffiedik kijken.

Lengte kan meer diepgang en opbouw realiseren, dat is bij literatuur en muziek ook zo.

Maar kan als het niet goed gedaan is juist het tegenovergestelde bewerkstelligen.

Dat is een even grote illusie als tijd op zich. Één zin of moment kan evenveel tot meer diepgang realiseren dan een hele speelfilm van drie uur. Opbouw of kwantiteit heeft niks te maken met de diepgaandheid van een geheel. Mensen krijgen wel het idee dat ze een gelaagdere film gezien hebben wanneer ze langer voor het scherm gezeten hebben, een foortruuk waar menig filmmaker gebruik van maakt.

Ik heb het niet over de truc, ik heb het over daadwerkelijk gedetailleerder vertellen.

Lengte opent inderdaad de mogelijkheid voor meer diepgang, maar resulteert doorgaans in sleur en een gebrek aan focus. Een goede regisseur kan doorgaans meer zeggen in 90 minuten dan een slechte regisseur in 3 uur. Het heeft ook veel met het onderwerp te maken; een familiegeschiedenis is bijvoorbeeld nog niet zo snel verteld, daar waar bij een actiefilm kort en krachtig het devies is.

Maar kan een goede regisseur ook meer vertellen in 3 uur dan in 90 minuten. Dát is de kwestie. Het gaat om het vergelijken van tijdsduur van films, niet om het vergelijken van regisseurs.

Dit topic draait om een opmerking van Freud; "goede films zijn in staat tot meer diepgang".Mijn antwoord daarop is in wezen; ja, mits. De persoon van de regisseur is een van die mitsen. Al zou je naast kwaliteit ook kunnen kijken naar het soort regisseur dat zo'n project aanpakt. Zo maak ik mij bij een regisseur als David Lean niet zo veel zorgen of de lengte resulteert in diepgang, Bij een drie uur durende film van McTierman (om maar iemand te noemen) zou ik echter meer bedenkingen hebben. Beide goede regisseurs, maar bij de ene regisseur is de lengte in betere handen dan bij anderen. Lengte is dan ook meer een middel om tot diepgang te komen, dan een conditio cine qua non.

Verder ging ik in mijn tweede punt al in op jouw bericht. Ja,een goede regisseur zou meer kunnen vertellen in drie uur, mits het onderwerp van de film zich daartoe leent.

Nee, dat is het niet. De opmerking: "goede films zijn *in staat* tot meer diepgang", kent geen mitsen. Als de opmerking zou zijn: "goede films hebben meer diepgang", dan zouden de mitsen van stal gehaald kunnen worden.

Dat is wel heel muggenzifterig Graaf. Mijn antwoord mag dan gezien worden als een ja met een verdere uitwerking wanneer dat het geval is: een geschikte regisseur die een onderwerp aanpakt dat zich voor de lengte leent.

Dat is een duidelijk antwoord. Ik ben het wel met je eens. Niet wat dat muggenziften betreft, maar met het antwoord "ja".

Weet ik, de vraag is of gedetailleerder vertellen gelijkstaat met meer diepgang. Ik vind van niet. Zoals ik al zei één zin kan hetzelfde doen als 1000 woorden of kilo's plotaandikking. Vaak vind ik het ook een zwaktebod als een regisseur een ganse historie uit de doeken doet waarbij dan vaak ook nog de essentie van cinema uit het oog verloren wordt, namelijk de beeldtaal: het krachtigste instrument tot diepgang van al. De openingsscene van Kárhozat (1988) bevat voor mij in een fractie evenveel diepgang als een willekeurige Bergman of Tarkovski van 2 of 3 uur. Op enkele dialoogloze minuten ken ik het personage, zijn omgeving, het cynisme van het leven en voel ik wat hij voelt tot in het kleinste detail. Emmers gepraat en uren verhaal leveren nooit overtreffende trappen diepgang op, hoe goed de auteur ook mag zijn. Ook niet of je 1 of 1000 diepgaande beeldtaal-momenten aan elkaar breit trouwens, of de combinatie van dit alles. Diepgang is niet tijdsgebonden.

Terzijde: Ik heb de film van Bela Tarr nog niet gezien, maar jouw beschrijving van de openingsscène deed me gelijk denken aan de trein scene uit Tarkovsky's Stalker. De manier waarop de heren kijken, zegt zo veel over hun karakter en over de zone waar ze naar toe reizen. Iets wat een oppervlakkige regisseur zo had geschrapt voor een scene waar meer gebeurt, maar die minder zegt.