The Draughtsman's Contract (1982)

Een nogal zware teleurstelling na het zien van The Cook: heel zware dialogen en een verdomd moeilijk te volgen whodunnit-verhaaltje.

Toch herken je er de stijl van Greenaway in: de opzwepende muziek, bizarre scènes en personage's en magistraal einde.

Verder heeft de film verschrikelijk weinig te bieden, het kon nauwelijks boeien. Wellicht omdat ik niets af weet van de Grieks-Romeinse mythologie waarnaar veelvuldig verwezen wordt.

2*

Briljant, intrigerend en bovenal visueel strak en mooi geensceneerd. Eerst betreft het hier een uitermate gedetailleerde beschrijving van het Engeland eind 17de eeuw. De strijd in de aristocratie, de positie van de vrouw, de verwikkelingen met Nederland en bovenal de kunst en architectuur van die tijd worden gedetailleerd maar toch ook losjes weergegeven.

Het verhaal is intrigerend. Een whodunnit met vele mogelijk daders die allen hun eigen motieven hebben en hun voordeel kunnen doen met de moord op de heer des huizes. De tekenaar die in het begin van het verhaal alles in de hand schijnt te hebben. Visueel verbeeld door het feit dat de tekenaar plus helper in het zwart zijn gekleed waar de rest van de edelen in het wit gehuld is. Na de omslag is dit precies andersom. Mede door mijn klassieke achtergrond kan ik het meeste van de alomtegenwoordige allegorieen en symbolen de granaatappel die het bloed van de nakomeling moet voorstellen, en de vrucht waarmee hades persefone verleidde, en demeter(de moeder) die de helft van het jaar(dat persofone in de onderwereld verbleef) geen moeite deed om de natuur te laten bloeien en floreren(herfst en winter) en de andere helft etc etc) die in de film verwerkt zitten vrij goed begrijpen. Maar weet ik na 1 keer kijken al wie de moord gepleegd heeft en hoe alles precies in mekaar zit? Nee

Er zitten zoveel verborgen verwijzingen en aanwijzingen door de film heen verweven dat je meerdere kijkbeurten zeker nodig hebt. Maar dat is in dit geval zeker geen straf, want de schitterende cinematographie, de kaders in kaders, frames in frames, de symmetrische opbouw van vele scenes boeien voldoende. Grappig punt is dat de hoofdrolspelers standbeeldgewijs hun scenes acteren. Vast gepositioneerd en met weinig nuance. Het karakter van het standbeeld loopt echter vrijelijk rond en ziet en observeerd dingen die de meeste andere karakters ontgaan.

De muziek van Nyman is een pluspunt voor de film, er zitten genoeg humorelementen in de film en het uitgangspunt dat het feit dat de tekenaar de dingen tekent zoals ze zijn en niet zoals hij weet dat ze zijn, ook zijn ondergang wordt is zeer boeiend.

Valt nog veel meer te zeggen over deze film maar merk iig dat ik fan van Greenaway word. Benieuwd naar 'A Zed and Two Noughts'

Voor nu 4* maar verhoging zit er zeker in na een tweede kijkbeurt die ik bewust een weekje uitstel hoewel ik er nu al zin in heb.

Film al twee keer gezien. Prachtig verhaal, mooie beelden. Net als bij 'the cook...' en 'belly of an architect' wordt er een verhaal verteld waarbij er een kunst als aangrijpingspunt is gehanteerd. Verder ben ik erg blij met de toelichting van Wouters die de film weer wat duidelijker maakt. Want er is me nogal wat ontgaan. Dan blijven natuurlijk de mooie beelden, dialogen, kostuums en karakters boeien, maar ik wil graag meer van deze film te weten komen. Dus nog maar eens kijken. Met de info van Wouters!

Ik vond het allemaal wat stijfjes.

Zoals die veredelde opsomming in het begin waar de voice - over informatie verschaft over de locaties waar ' onze tekenaar ' allemaal een schilderij gaat maken en op wat voor een tijdstip. De vele armetierige kostuums die iedereen aanhad hielpen ook niet echt mee om in een lekker ritme te komen. De kostuums waren allemaal nogal eentonig, daar wat meer kleur de film goed gedaan had.

Het verhaal weet wel steeds meer te boeien maar wordt nooit groots, daarvoor maakt Greenaway te weinig gebruik van zijn muziek die hier voor flink wat meerwaarde zorgt. Greenaway heeft de naam om een experimenteel filmer te zijn, maar dat kwam er hier toch echt niet uit. Ik miste echt wat flair om het verhaal wat op te sieren, aangezien het verhaal ook maar bestond uit het zoeken naar de moordenaar. Gelukkig trad dat hele gebeuren niet constant op de voorgrond en loste Greenaway het uiteindelijk leuk op door zijn kijkers naar huis te sturen zonder wijzer te zijn geworden wie nou toch de moordenaar was.

Gewoon niet echt mijn type film, dit soort kostuumfilms. Greenaway voegt wel wat absurde personages toe zoals het levend standbeeld maar kan niet voorkomen dat de intriges in het kasteel zonder al te veel pit gebracht worden. Echt vlammen doet deze film nooit. 3*

De vele intriges ( zoals ik al eerder beschreef ) konden mij niet zoveel boeien waardoor het accent zich bij mij verschoof naar het oplossen van de moord. Kortom vooral qua sfeer vond ik deze Greenaway nogal een domper t.o.v. andere films die ik van hem zag.

Een echt moordmysterie wil ik het niet noemen. Daar lijkt de film het niet op de eerste plaats om te doen. Ik vond het vooral leuk om te zien hoe de kunstenaar te werk ging en alles onder controle lijkt te hebben, maar naarmate de film vordert met de scène dommer overkomt. Ik vond het wel een leuk verhaal en Greenaways filmstijl geeft er net dat beetje extra aan, met die kaders in kaders en de sterke muziek. De komische toon viel ook prima uit. Visueel is het nog niet zo sterk als The Cook the Thief His Wife and Her Lover, maar toch prima in orde. Ik vind The Draughtman's Contract dan ook geen meesterwerk, ondanks dat hij sterk in elkaar zit, maar meer gewoon een goede film.

3,5*

Wat mij betreft de beste film die ik gezien heb van Greenaway. "Verslaat" daarmee dus The Cook... en Prospero's Books.

Een intrigerende puzzel deze film. Het begint met een paar in beeld staande schoenen en een ergens in de struiken hangend kledingstuk. Tot de vraag zich aan dient: Waar komen die kledingstukken eigenlijk vandaan?

Met een kostuumfilm heeft het allemaal niet zo veel van doen. Experimenteel? Ja, in de zin dat de film een soort puzzel is. Vergelijkbaar met wat hij later zou doen in Drowning By Numbers.

't was een tijd geleden dat ik een Greenaway-film had gezien en ben nou ook weer erg benieuwd geraakt naar zijn nieuwste films. Ben bij Prospero's Books blijven hangen dus heb nog mooi even wat in te halen.

Bij een cineast als Peter Greenaway impliceert het predicaat kostuumdrama niet per se een hoge graad aan stijve 'bourgeois cinéma'. Integendeel, Greenaway maakt van The Draughtsman's Contract een kluchtige, speelse en bijwijlen cynische tablau vivant, waarbij de personages niet uit zichzelf bewegen, maar worden bewogen door een hogere orde. In die optiek vormt het bewegende standbeeld een origineel en bovenal inhoudelijk interessant contrast met het gros van de personages. En hoewel Greenaway in deze meticuleus gecomponeerde en barokke 'whodunit' continue de aristocratie hekelt, lijdt diens prent echter dermate onder zijn fragmentarische en afstandelijke karakter, dat de centrale intrige weinig tot geen aantrekkingskracht ondervindt.

2.5*

Ontzettend bevreemdende ervaring.

We spreken hier over 1694. De Engelse adel viert hoogtij en nestelt zich in zijn dure country houses, waar ze zich als hoge piefen vermaken aan prachtige feestjes, dure kledij, etc. Maar achter die snobistische façade, onthult Greenaway personages met een kinderlijke onzekerheid over geld, angst voor katholieke jakobieten en uiteraard een flinke hoop seks. Zo is de scene achter de paraplu ontzettend erotisch en humoristisch tegelijk. Mr. Neville wordt gevraagd om 12 tekeningen te maken van het adellijke huis en vraagt in ruil wat "diensten" van zijn opdrachtgeefster. We volgen in de film stelselmatig de voltooiing van de tekeningen en we worden ondertussen vermaakt met Neville's uitbundige gedrag. Erg sympathiek is hij niet, maar hij heeft toch een soort jongensachtige charme. Hij waant zich, als boerenzoon, boven de edelen en toont zich een meester in vlijmscherpe dialogen, die ontzettend vernuftig zijn geschreven. Dikke pluim voor de scenarist!

Hoewel de dvd-cover de film aankondigde als een "moordmysterie", moet je hier geen Hercule Poirot-toestanden verwachten. De moord is louter een zijaspect, in een verhaal dat rond zoveel meer draait. Zoals Wouters al aangaf, speelt Greenaway vooral met de rol van de kunstenaar. Wat betekent het om kunstenaar te zijn? Moet hij tekenen wat hij ziet of wat hij weet? Het is onmogelijk om alles wat deze film voorschotelt in één kijkbeurt te vatten. Voorlopig houd ik het nog op een welverdiende 4*, met grote kans op verhoging. Aanrader!

Greenaway at his utmost.

Een waar meesterwerk. De kostuums zijn wellicht wat 'over the top' maar verder wordt een zeer fraai en volgens mij ook behoorlijk historisch correct tijdsbeeld geschetst. De fotografie is tot in de puntjes verzorgd en zeer weldoordacht, evenals de regie: met mechanische precisie stevent de film af op de onvermijdelijke climax. Precies halverwege slaat de film om, op het moment dat Mr Neville een tweede contract tekent. Langzamerhand verliest hij, zonder het zelf goed en wel door te hebben, de overhand in het, zo zal blijken, dodelijke spel dat wordt gespeeld op Anstey. Eén van de elegantste films die ik ken, en die elegantie wordt op verrukkelijke wijze gejuxtaponeerd met de keurige, doch stekelige en vaak vlijmscherpe dialogen tussen de cynische en arrogante personages. Haat en nijd in de beleefdheidsvorm. Nymans score past er geweldig bij, klassiek en modern tegelijk, en voornamelijk ingezet tijdens de 'intermezzo'-scènes.

De BFI-DVD bevat trouwens een prima en verhelderende introductie (10 minuten) door Greenaway zelf.

Heerlijk over the top gestyled kostuumdrama. Prachtige fotografie, scherpe dialogen en de herkenbare audio visuele stijl van Greenaway vol tableaux vivants en met fijne muziek, maken dit een heerlijk kijkspel. Verrassend whodonit plot waarbij de waarheid constant van perspectief veranderd, net zoals onze tekenaar.

Dikke 3,5, misschien toch 4.

Dat 'over the top' gestylede is uiteraard opzet. Tot op heden is ditwat mij betreft een stijlkenmerk van Greenaway. Andere films van zijn hand vertonen hetzelfde.
In deze film is het daarnaast ook nog eens absoluut functioneel.Bijvoorbeeld: bij aanvang heeft de kunstenaar, Neville, dan nog volledig in control, zwarte kleding aan en de anderen dragen wit. Na tekenen van het tweede contract, als hij de controle verliest, zijn die kleuren omgedraaid.

Ging geheel onbevangen de film in en kwam er zo ook weer uit. Bij vlagen was het aardig maar niet genoeg voor een voldoende.

Eindeloze dialogen en dialogen en dialogen. Er gebeurt maar bitter weinig in deze film dat de moeder van het kijken waard is. Jammer. Ronduit saai.

Briljante art direction icm heerlijke snedige en schertsende (en bij vlagen redelijk geniale) dialogen (ondersteund door geweldige muziek). Greenaway komt er een eind mee, maar het verhaal blijft wat te lang hangen in de situationele humor en ook de intrige (die je in beginsel ziet aankomen) is net niet genoeg voor een echt hoge beoordeling. Maar het is een bijzondere en bijzonder geestige film.

De samenwerking tussen regisseur Peter Greenaway en soundtrack-componist Michael Nyman is één van de interessantste discipline-overschrijdende uit de filmgeschiedenis. Nyman is een minimal music-componist die zich baseert op repeterende en langzaam verschuivende patronen. Greenaway's eerste echte speelfilm 'The Draughtman's Contract' uit 1982 volgt een soortgelijk schema. In lichtjes wisselende scènes krijgen we een moordmysterie voorgeschoteld via de ogen van een ingehuurde tekenaar die vanuit verschillende posities schetsen van een huis maakt. En passant worden de (sexuele) mores van de Engelse hogere klasse uit de 17e eeuw op de hak genomen. Zowel film als soundtrack zijn geweldig