O Lucky Man! (1973)

Bizarre satirische (soms nogal lastig te volgen) film, met Malcolm McDowell als spil (hij was doorgestoten tot het sterrendom door Clockwork Orange).

Verschillende acteurs spelen méer dan eén rol. Dat geeft een vreemd effect.

Erg leuke surrealistische trip, met vervreemdende decors, ontzettend goeie acteurs (Ralph Richardson, Rachel Roberts, Helen Mirren) en een verrassende rol van Alan Price (voormalig organist van the animals) als zanger. Leuke liedjes trouwens.

Is er geen andere poster trouwens? Ik vind deze zo lelijk.

Mijn pa vond dit één van de beste films van de jaren '70. Ik vind het dus behoorlijk raar dat zo weinig mensen hem gezien hebben.

Zo raar is het niet, de film is nooit op TV en nergens op de hele wereld is een legale DVD verschenen.

23 Oktober komt de Regio 1 DVD uit!

Home Cinema @ The Digital Fix - O Lucky Man! R1 SE in October - dvdtimes.co.uk

Ik heb deze dan gisteravond eindelijk kunnen bekijken. En ik heb er weer enorm van genoten (ik had ook weinig anders verwacht). Met bijna drie uur speeltijd is dit wel het meest ambitieuze project van Andersson. Net als bij If... zit ik vanaf de eerste scène perfect in de film en kan ik niet meer stoppen met kijken. Deze is ook weer heerlijk bizar en doet me verrassend veel denken aan de vreemde dromen die ik de laatste tijd heb. Ongelofelijk om aan het eind van de film te bedenken dat het allemaal begon met het verkopen van Koffie. haha.

waar kan ik deze film in nederland kopen voor een goede prijs?

Behoorlijk gedateerde politieke komedie,waarbij de term musical me wat te zwaar lijkt.Zowel kwalitatief als kwantitatief stellen de muzikale intermezzi van Price(die zelf ook meespeelt in een bijrol)weinig voor.

Dit is dus een sequel van if.......................waarin McDowell terugkeert als ex-bad boy Travis,die zich nu heeft geconformeerd en zich bezighoudt met het verkopen van coffy.Uiteraard brengt hem dat in deze deels op Candide(Voltaire) gebaseerde film weinig goeds en wordt hij het slachtoffer van allerhande kwellingen door de boven hem gestelden:zakenleven,leger,politie,wetenschap.kerk enz. enz. allemaal bezorgen ze Travis de pijnlijkste beproevingen(1 daarvan is duidelijk een reproductie van a clockwork orange).

Veel spoofs,waarvan de beste meteen in het begin op Eisenstein.Dat Anderson het zgn.establishment helemaal niet leuk vindt,spreekt voor zich,maar wat stelt de brave man daarvoor in de plaats?Een flauw postmodern slot.

Zoals reeds gezegd spelen sommige acteurs meerdere rollen,maar door hun afwijkende functies zou dat niet te verwarrend moeten zijn .Hier en daar zijn trouwens op het net comments te vinden als zou de film in zijn geheel warrig of zelfs surrealistisch zijn,maar dat valt allemaal erg mee.Erg lang is hij wel,ja.

Lastig uit te zitten, maar op sommige momenten wel interessant. McDowell doet het prima overigens.

Hoewel ik If.. aanzienlijk beter vind, was dit wel een vrolijke anti-alles film. Of het nu keihard kapitalisme is, de rechterlijke macht, wetenschap, het leger, idealisme of wat dan ook is: het werkt niet of het deugt niet, of allebei.

Mike Travis was ook al het hoofdkarakter uit If., maar op een enkele referentie na staat deze film daar vrij los van. Al is ook dit een sociale satire. Maakt uiteindelijk niet echt een punt en heeft geen echte agenda en dat is best verfrissend ergens voor een film die in het begin heel politiek geladen lijkt te zijn. De liedjes van Alan Price verwoorden de thema's uit de film en passen er qua toon opvallend goed bij.

Dik 3.5*

En na If... wederom Malcolm McDowell onder regie van Lindsay Anderson en ook hier heet de hoofdpersoon Michael Travis al lijkt me dit niet dezelfde persoon te zijn, want deze Michael Travis brandt van ambitie maar moet onderaan de ladder beginnen als sales-vertegenwoordiger voor koffie.

"The revolution is opium for intellectuals" het revolutionaire vuur lijkt gedoofd te zijn al is de manier waarop Anderson ons door het Verenigd Koninkrijk anno 1973 leidt anarchistisch in aanpak.

Paar songs van Alan Price en z'n band, best aardig maar hier hadden we misschien net even iets heavier rock willen hebben, maar dat is verder een beetje gezeur in de kantlijn.

Niet mijn kopje thee, Malcolm McDowell doet zijn dingetje en alles is absurd. Het voelt nog het meest aan als een oudejaarsconference van een jaar waar je niet bij was. Er komen allerlei verwijzingen voorbij. Maar het is nu net zo grappig als Rudi Carrell die verkleed als Arabier een grap over de oliecrisis maakt.