The French Connection (1971)

Niet mijn film. Ik blijf misdaad een verdomd saai genre vinden, al vind je er soms wel heel goede films. The French Connection is 'm uiteindelijk ook niet voor mij. De jaren zeventigsfeer vind ik dan wel weer zalig overigens. In het begin heb ik nog wel kunnen lachen om de rennende Gene Hackman. Dat issie duidelijk niet gewend. Fijne agent speel je dan!

Het is verder ook vooral meer van hetzelfde. Blijft een euvel als je het genre niks vindt natuurlijk. Je ziet typische elementen en je blijft je er aan storen. Op den duur rennen en rijden ze zo vaak achter de badguys aan dat je langzaamaan in slaap valt. erg spectaculair is het allemaal niet meer. Klassieker of niet, ik vond het maar saai.

Lang dacht ik naar een (te) vage spionagefilm te kijken. Het duurde dus redelijk lang voor ik de film echt ging waarderen. De setting in New York, de grauwe beelden en het tijdsbeeld deden het goed in The French Connection. De spektacualiare finale moest de film wel redden voor mij. Tot halverwege had ik nog maar weinig op met de verschillende karakters, die eigenlijk nauwelijks tot leven komen.

Onversneden seventies nostalgia. Toen New York nog echt goor was. En die trompetjes met de dempers erop voor dat zooo typische, metalige geluid. Zeker geen klassieke film, nauwelijks dialogen, maar de camera die continu door een kouwe, kille, grauwe stad zwerft. Mooi toch?

Hele aardige thriller cq misdaad film met de nodige grauwe beelden van New York. Wat mij opvalt is het verhaal wat in die zin weinig om het lijf heeft, lekker simpel en dat is totaal niet erg, en vooral het beeld van de hardwerkende smeris die zich de voeten verslijt als 'schaduwend', gebraakte nachten in auto's doorbrengend, kleumend in de kou, pislauwe koffie en pizzapunten waar een kakkerlak met een boog om heen zou lopen wegwerkend. Oftewel, een miserabel kutleven jagend op geesten en ingevingen die nergens toe lijden. De tegenstelling kan niet groter wanneer Fransman 1 zijn zoveelste gang gepresenteerd krijgt terwijl Hackman zijn koude voeten tot leven probeert te stampen en zijn neus ophaalt voor een door Schneider gehaalde koffie.

Prima rollen van Hackman, de harde smeris uiteraard, en Schneider, de iets zachtere agent. Verder mooie stijl, prima muziek, mooie geschoten scenes en beelden en de achtervolgingsscene van de trein of tram is van grote schoonheid, zit iedereen keer weer met ingehouden adem of het wel goed gaat. Het einde is ook prima eerst schiet Hackman per ongeluk een andere agent overhoop waarop hij verbeten door gaat achter Fransman 1. Die krijgt hij echter niet, aldus de teksten waar de film mee eindigt en een licht sinistere en beklijvende eindscore begint die toch wat een naar gevoel achter laat. Het komt niet altijd goed, niet iedere slechterik wordt uiteraard gepakt.

Prima film!

Prima film uiteraard, maar hoe hebben ze die auto ooit weer netjes kunnen presenteren? Lijkt me onmogelijk.

Vervelende film. Ben geen fan van misdaadfilms, maar dit is daarnaast ook wel een befaamde actiethriller. Toch was ik niet berekend op een uur lang onsamenhangende achtervolgingen te voet. De faam heeft de film vermoed ik gekregen omdat het een van de eerste was met deze stijl van realistisch gefilmde achtervolgingen. Maar een uur lang schaduwen en volgen met haast geen uitleg wordt echt ontzettend vermoeiend en vervelend. Ik kan alleen maar aanraden om het eerste uur over te slaan, de achtervolgingen gaan daarna toch wel door maar dan heb je tenminste variatie, zoals achtervolgingen met de auto en in een trein. 1*

Een film die toch een mijlpaal blijft, te zien op 10.06 & 29.08 bij ons in Brussel CINEMATEK - Programma - The French Connection

Alle type scenes die in misdaadfilms tot vervelends toe zijn geherkauwd zijn hier rauw, interessant, realistisch ogend, meeslepend. Wat een hoop s*** is er toch sindsdien gemaakt aan ontelbare achtervolgingscenes. Niets kan aan deze film tippen wdb.

nostalgie, leuke stijl, leuke autos

Drie jaar na de ionische film Bullitt, de film die de auto achtervolgingen beïnvloedde in de filmwereld, krijgen we deze film The French Connection. Een grauwe film die vooral qua impact op latere films veel te betekenen heeft. Hetzelfde jaar kwamen in Amerika ook Dirty Harry en Shaft uit. Die hebben qua culturele impact de tijd beter doorstaan dan Popeye Doyle. De film heeft een vrij simpel verhaal en is eigenlijk niet zo enorm verschillend met de vele gelijkaardige films in dit genre. Maar het is wat rauwer met niet de flauwe oneliners, de zelfparodie of de romantische zijsprongetjes. Veel wordt goedgemaakt met de achtervolging. Die werd blijkbaar aangeraden door Howard Hawks aan Friedkin om de film wat meer pit te geven. Het heeft wel gewerkt, maar tegelijk wordt daarmee misschien ook bevestigd dat de rest van de film minder iconisch is.

Slecht is het zeker niet. Friedkin is een goeie regisseur en kan op sterke acteurs rekenen. De film doet ook wat het moet doen, een spannende film brengen. Alleen is hij ondertussen wat ingehaald door veel gelijkaardige films. En zijn er gelijkaardige agenten (ik denk aan oa jaargenoot Dirty Harry) die voor meer filmplezier zorgen.

Meer dan prima. Door het zeer hoge tempo net niet te gedateerd, geen moment dat verveelt en een verassend einde. Een aardige bonus is dat bepaalde scenes vandaag niet meer zouden "mogen" (want vermeend racisme, U kent het wel). Mooi geschoten beelden van de steden (we zien vooral New York, Marseilles komt vooral in deel 2 aan bod) en competent gefilmde achtervolgingen. De film heeft de toon gezet voor veel later werk. Helaas werd het achter de boef aan rondrennen door stad een cliche op zichzelf. Hackman speelt een uitstekend geschreven antiheld, die soms enorme fouten maakt, wat ook vandaag de dag nog steeds als zeer verfrissend mag gelden.

Vrij goed kijkbare misdaadfilm, wat weer een genre is waar ik over het algemeen niet heel veel mee heb. En dus zal deze French Connection bij mij ook niet worden herinnerd als een grootse film. Wel kijkt het goed weg, maar het is ook wel geregeld traag en niet zo boeiend. Wat ik wel tof vond was de sfeer van New York in de jaren 70. Van die enge achterbuurten en grauwe straten, ik hou er in films wel van. De film kent een paar actiemomenten die wat vaart in een vaak te trage film houden, zodat ik er een voldoende voor over heb.

3*

De film schetst het portret van een haatdragende en gedesillusioneerde agent die samen met zijn maatje Russo eigengereide wegen volgt om de misdaad aan te pakken. Gene Hackman is Jimmy „Popeye“ Doyle, een agressieve drinker met racistische tendensen. Niet bepaald het prototype van de rechtschapen politieman. Zijn partner Russo gespeeld door Roy Scheider is kleurlozer, maar krijgt gedurende de film meer smoel door de uitstraling die Scheider hem verleent.

De film is rauw en kijkt in beginsel ongemakkelijk. De personages zijn afstandelijk en de handeling wordt tot het wezenlijke beperkt. Gewoon een film over de alledaagsheid van het speurwerk naar misdaad gerelateerd aan drugs. De film verloopt rustig tot het moment dat Doyle en Russo lucht krijgen van een grote drugsdeal waarna de film een tempoversnelling toepast, extra spanning genereert en zijn naam als spraakmakende actiethriller uit de jaren 70 volledig waarmaakt.

De entourage van het gewelddadige, haveloze en viezige Brooklyn is heerlijk. De film heeft een kille sfeer, cynische dialogen en fijne actiescènes. Het hoogtepunt is natuurlijk de legendarische achtervolging van Doyle die per auto een metrotrein achtervolgt, Auto en bestuurder gaan genadeloos tekeer. Het geweldige camerawerk zet de kijker middenin de actie. Het is een scène die lekker lang duurt en die nog immer grote hoeveelheden adrenaline in mijn aderen doet opborrelen.

De toon van de film is ernstig en bitter. De stad is een afvalput. Corruptie is alomtegenwoordig. De kogels vliegen je spreekwoordelijk om de oren. Misdaad loont. Doyle en Russo doen hun ding. Tegen de stroom in, zo lijkt het. Hun acties maakt hen niet tot grote helden. Ook na hun opruiming is de stad nog steeds dezelfde afvalput. Regisseur Friedkin biedt de kijker een vreugdeloos perspectief.

The French Connection is een fantastische actiethriller door William Friedkin geënsceneerd in een duistere, kille en gewetenloze atmosfeer van het New York in de jaren 70. Prachtfilm.

Het grauwe New York van eind jaren '60 (begin jaren '70) met zijn pornobioscopen en groezelige bars, waar hoeren en dealers rondhangen en waar dode bedelaars in de portalen bleven liggen. Tegen die achtergrond werken Jimmy "Popeye" Doyle en zijn partner Buddy "Cloudy" Russo als rechercheurs van de narcoticabrigade. Gene Hackman en Roy Scheider vertolken daarmee rollen die zijn gebaseerd op de politiemensen Eddie Egan and Sonny Grosso, die in het echt het onderzoek naar het onderscheppen van een heroïnelevering uit Frankrijk te maken kregen. Elk facet van politiewerk komt langs; aanwijzingen zoeken, observeren van een verdacht pand, afluisteren en het schaduwen. Niet altijd het spannendste werk. Daarom werd voor de film de vrijheid genomen om achtervolgingsscènes en schietpartijen toe te voegen. Wat uiteindelijk resulteerde in een van Hollywoods spectaculaire achtervolgingsscènes. Een ander opvallend aspect van de film is dat het er door een documentaire-stijl er realistisch uitziet. Dit kwam ook omdat men onder het budget van 2 miljoen moest blijven en daardoor regelmatig direct op locatie werd gefilmd zonder figuranten of soms zelfs zonder (of maar gedeeltelijke) toestemming. De film is misschien daardoor ook niet altijd even goed uitgewerkt (flink aantal maffialeden bij elkaar brengen voor een schietpartij?) maar het is een prima misdaadthriller.

Ik vond dit vroeger al een te gekke film en zojuist weer eens gekeken, en het blijft gewoon goed. Gene Hackman en Roy Scheider is ook een perfect duo. Maar vooral Hackman acteert hier echt super goed. Niet voor niks dat hij voor deze rol ook een Oscar won, en ook meer dan terecht. Je merkt niet eens dat ie acteert, en dan doe je het goed. Roy Scheider kende ik eerst vooral van zijn rol in Jaws. Maar hij heeft ook andere goeie rollen gespeeld zoals in The Marathon Man en Sorcerer. Het was echt lang geleden dat ik The French Connection gezien had. Ik denk dat ik nu dan maar het vervolg uit 1975 ga kijken.

Zou ik niet doen... vond die echt stukken minder.

Die heb ik uiteraard al ooit gezien, en ik weet dat ie minder is maar ik heb gewoon zin om er nog eens naar te kijken. Ik heb namelijk een hele boel oudere films op m'n pc staan uit de jaren 60/70 en vind het wel mooi om ze weer eens opnieuw te kijken. Er zitten best wel hele goeie tussen. The Godfather, ook uit die periode blijft ook een tijdloze topfilm die nooit gaat vervelen. Er zijn in die tijd best veel films gemaakt die nog steeds hoog in de Top 100/250 lijsten staan.

Vroege Friedkin.

Als regisseur tot geweldig sfeervolle projecten in staat, maar in de misdaadwereld trek ik hem wat minder. Zijn pogingen om het verhaal langzaam op te bouwen lijkt een bewuste keuze te zijn, maar The French Connection moet het toch eerder van de vaart hebben die het gaandeweg betrekt. Daar komen ook de beste momenten vandaan.

Ik kan de wereld die hier wordt geschept echter wel waarderen. Rauw, realistisch en vuil. Cinematografie laat alles best oprecht en echt aanvoelen, alsof je daadwerkelijk naar beelden kijkt van hoe de politie te werk gaat. Had beter kunnen werken als de personages zelf niet zulke karikaturen waren. Ook de soundtrack zit enige opbouw nogal vaak in de weg. Te luid en storend, maar het past vooral niet in de scene.

Het beste moment van de film is zonder twijfel de weergaloos gebrachte auto/treinachtervolging. Heerlijk innovatief in beeld gebracht waarbij de kijker volledig in de spanning en druk wordt betrokken. Zo'n heerlijke scene als die specifieke sequentie tref je niet meer aan, want verder is het wat gewoonlijker detectivewerk waarbij allerlei malloten tegen het lijf worden gelopen, die echter allemaal ook niet interesseren.

De look van de film is passend en ik kan de poging tot een grauwe, realistische politiefilm wel waarderen, maar de personages, de soundtrack en de situaties halen dit effect gedeeltelijk voor me weg. Dat neemt niet weg dat deze film absoluut briljant geregisseerde scenes brengt. De rest kon ik alleen moeilijker, tot helemaal niet, serieus nemen helaas.

De tand des tijds niet helemaal doorstaan. Wel een mooi tijdsbeeld en een leuke achtervolging.

Prachtig camerawerk icm duur en afwisselende moeilijkheidsgraad van de scènes. Normaal houd ik niet van een "kouwe, kille, grauwe stad" sfeer, zoals stefan dias hier mooi omschrijft. Naar mijn mening heeft deze film de tijd juist prima doorstaan. Het was totaal geen obstakel en interactie liep lekker. Klein klassiekertje.

Ik heb altijd gedacht dat dit een soort spionage thriller was maar het is dus een misdaad drugshandel verhaal .

Op zich een meer dan prima film maar door zijn bekendheid en reputatie verwacht je eigenlijk automatisch meer .

The French connection was de tussenstop voor Italiaans en Turkse drugs. Werd allereerst via Canada naar de VS gesmokkeld en later rechtstreeks. Deze film is daarop gebaseerd, want die smokkellijn was gigantisch en de Maffia heeft daarmee na de drooglegging haar imperium kunnen opbouwen tot wat het was in de jaren 80 en beetje 90 totdat Rudy Giuliani de grote maffiabazen wel te pakken had.

Familie van New Yorkse tijdgenoten als Across 110th Street, Serpico, Dog Day Afternoon en Taxi Driver. Niet alleen in de zin van het ranzige decor van naar portiekpis ruikend half vergaan New York, maar ook door een cynische bitterheid en een flinke aanval op figuren waar je ooit tegenop moest kijken. Aan het einde blijkt alles een zinloze toestand.

De film blinkt uit in zijn gevoel voor locaties en zijn ritme. Het was de doorbraak van Friedkin en een commerciële en kritische hit, Hierna maakte hij The Exorcist (en dat was een paar jaar de meest succesvolle film ooit. De goodwill die dat opleverde raakte hij weer kwijt. Het was ook een moderne oscar beste film. Die prijs was in een paar jaar tijd van brave films als My Fair Lady en The Sound Of Music naar In The Heat Of The Night, Midnight Cowboy en deze film gegaan.

Voor mij was het eindelijk weer eens een Oscarwinnaar die me echt goed beviel.

Mwah.

Ik heb een hoop goede dingen gezien, maar evengoed lukt het de film niet om echt spannend te zijn - de pogingen van WIlliam Friedkin ten spijt. Die doet immers echt z'n best om het kat-en-muisspel uit te buiten. Soms lijkt dat te lukken, maar het is toch te vaak te veel van hetzelfde. Personages die tot leven komen lijken er niet te zijn - ik moet zeggen dat die stugge Gene Hackman ook niet mijn favoriete manier van acteren heeft.

Over het algemeen heb ik nog wel kunnen genieten van die seventies-sfeer. New Yorkse vuiligheid met de grauwe gevels van talloze woonblokken, maar aan het begin hier en daar een mooi shot. Het laatste half uur is veelal gefocust op het oplossen van de misdaad, maar daar zie ik niet echt grootse cinema in.

2,5

Een misdaadfilm is niet altijd mijn favoriete genre. Vaak niet altijd duidelijk qua verhaallijn waardoor ik echt moeite moet doen om de gebeurtenissen (en soms ook de vele personages) uit elkaar te houden. Ook hier zat ik zelden in het verhaal. Veel achtervolgingen waarvan ik op het moment zelf weinig kop of staart kon krijgen. Vrij rommelig op dat vlak.

Waar ik wel van kon genieten was de grauwe vervallen quartiers van de stad. Vuil, groezelig, donker en vies. Toekomstloos ook. De film moet het vooral van zijn sfeer en decor hebben. En van het acteerwerk van onder meer Hackman en Scheider.

In zijn geheel een net niet, maar een aantal elementen waren zeker de moeite waard om gezien te hebben.