The French Connection (1971)

Niet mijn film. Ik blijf misdaad een verdomd saai genre vinden, al vind je er soms wel heel goede films. The French Connection is 'm uiteindelijk ook niet voor mij. De jaren zeventigsfeer vind ik dan wel weer zalig overigens. In het begin heb ik nog wel kunnen lachen om de rennende Gene Hackman. Dat issie duidelijk niet gewend. Fijne agent speel je dan!

Het is verder ook vooral meer van hetzelfde. Blijft een euvel als je het genre niks vindt natuurlijk. Je ziet typische elementen en je blijft je er aan storen. Op den duur rennen en rijden ze zo vaak achter de badguys aan dat je langzaamaan in slaap valt. erg spectaculair is het allemaal niet meer. Klassieker of niet, ik vond het maar saai.

Lang dacht ik naar een (te) vage spionagefilm te kijken. Het duurde dus redelijk lang voor ik de film echt ging waarderen. De setting in New York, de grauwe beelden en het tijdsbeeld deden het goed in The French Connection. De spektacualiare finale moest de film wel redden voor mij. Tot halverwege had ik nog maar weinig op met de verschillende karakters, die eigenlijk nauwelijks tot leven komen.

Onversneden seventies nostalgia. Toen New York nog echt goor was. En die trompetjes met de dempers erop voor dat zooo typische, metalige geluid. Zeker geen klassieke film, nauwelijks dialogen, maar de camera die continu door een kouwe, kille, grauwe stad zwerft. Mooi toch?

Hele aardige thriller cq misdaad film met de nodige grauwe beelden van New York. Wat mij opvalt is het verhaal wat in die zin weinig om het lijf heeft, lekker simpel en dat is totaal niet erg, en vooral het beeld van de hardwerkende smeris die zich de voeten verslijt als 'schaduwend', gebraakte nachten in auto's doorbrengend, kleumend in de kou, pislauwe koffie en pizzapunten waar een kakkerlak met een boog om heen zou lopen wegwerkend. Oftewel, een miserabel kutleven jagend op geesten en ingevingen die nergens toe lijden. De tegenstelling kan niet groter wanneer Fransman 1 zijn zoveelste gang gepresenteerd krijgt terwijl Hackman zijn koude voeten tot leven probeert te stampen en zijn neus ophaalt voor een door Schneider gehaalde koffie.

Prima rollen van Hackman, de harde smeris uiteraard, en Schneider, de iets zachtere agent. Verder mooie stijl, prima muziek, mooie geschoten scenes en beelden en de achtervolgingsscene van de trein of tram is van grote schoonheid, zit iedereen keer weer met ingehouden adem of het wel goed gaat. Het einde is ook prima eerst schiet Hackman per ongeluk een andere agent overhoop waarop hij verbeten door gaat achter Fransman 1. Die krijgt hij echter niet, aldus de teksten waar de film mee eindigt en een licht sinistere en beklijvende eindscore begint die toch wat een naar gevoel achter laat. Het komt niet altijd goed, niet iedere slechterik wordt uiteraard gepakt.

Prima film!

Prima film uiteraard, maar hoe hebben ze die auto ooit weer netjes kunnen presenteren? Lijkt me onmogelijk.

Vervelende film. Ben geen fan van misdaadfilms, maar dit is daarnaast ook wel een befaamde actiethriller. Toch was ik niet berekend op een uur lang onsamenhangende achtervolgingen te voet. De faam heeft de film vermoed ik gekregen omdat het een van de eerste was met deze stijl van realistisch gefilmde achtervolgingen. Maar een uur lang schaduwen en volgen met haast geen uitleg wordt echt ontzettend vermoeiend en vervelend. Ik kan alleen maar aanraden om het eerste uur over te slaan, de achtervolgingen gaan daarna toch wel door maar dan heb je tenminste variatie, zoals achtervolgingen met de auto en in een trein. 1*

Een film die toch een mijlpaal blijft, te zien op 10.06 & 29.08 bij ons in Brussel CINEMATEK - Programma - The French Connection

Alle type scenes die in misdaadfilms tot vervelends toe zijn geherkauwd zijn hier rauw, interessant, realistisch ogend, meeslepend. Wat een hoop s*** is er toch sindsdien gemaakt aan ontelbare achtervolgingscenes. Niets kan aan deze film tippen wdb.

nostalgie, leuke stijl, leuke autos

Drie jaar na de ionische film Bullitt, de film die de auto achtervolgingen beïnvloedde in de filmwereld, krijgen we deze film The French Connection. Een grauwe film die vooral qua impact op latere films veel te betekenen heeft. Hetzelfde jaar kwamen in Amerika ook Dirty Harry en Shaft uit. Die hebben qua culturele impact de tijd beter doorstaan dan Popeye Doyle. De film heeft een vrij simpel verhaal en is eigenlijk niet zo enorm verschillend met de vele gelijkaardige films in dit genre. Maar het is wat rauwer met niet de flauwe oneliners, de zelfparodie of de romantische zijsprongetjes. Veel wordt goedgemaakt met de achtervolging. Die werd blijkbaar aangeraden door Howard Hawks aan Friedkin om de film wat meer pit te geven. Het heeft wel gewerkt, maar tegelijk wordt daarmee misschien ook bevestigd dat de rest van de film minder iconisch is.

Slecht is het zeker niet. Friedkin is een goeie regisseur en kan op sterke acteurs rekenen. De film doet ook wat het moet doen, een spannende film brengen. Alleen is hij ondertussen wat ingehaald door veel gelijkaardige films. En zijn er gelijkaardige agenten (ik denk aan oa jaargenoot Dirty Harry) die voor meer filmplezier zorgen.