R100 (2013)

Nieuwe Matsumoto! Ben beniewd!

Trailer was nogal nietszeggend. Maar dat opzich is misschien weer typisch Matsumoto

Teaser

True, maar dan nog!

Vind het al knap dat het 30 seconden beeld is. Japanse teasers zijn veelal veel zwart met complexe teksten en één of two flashes uit de film. In ieder geval blij Omori te zien, die vent kan ondertussen ook al terugkijken op een geweldig oeuvre.

Die "R100" staat trouwens voor Rated 100. m.a.w. je moet minimaal 100 jaar zijn om deze film te bezichtigen

"an intense sex comedy about a man who joins a mysterious club which opens the door to another world he has never before experienced"

Erotiek / Komedie dus? ipv Mystery...

aha, dat klinkt veel belovend!

!IFFR!

Helaas, Matsumoto is definitief niks voor mij. Na Symbol nog een kans gegeven, maar zonder succes. Weet ik het falen van Symbol nog (eventueel) deels aan het feit dat ik hem alleen en thuis zag, en niet in een volle zaal op het filmfestival, die variabele heb ik bij R100 wel ondervangen. Ik snap de gekkigheid best, ik hou van achterlijke Japanners, maar waarom het niet werkt? Geen idee, maar ik vind het amper grappig. Verder dan een paar keer gniffelen ben ik niet geraakt. Symbol vond ik zelfs mega stom, dat viel hier nog wel mee, maar desondanks vond ik er weer barweinig aan. De meta-grappen waren eigenlijk nog het leukst. Zonde.

1.5*

Een 'tribute aan Seijun Suzuki had meer verdiend. Weer een hoog hit- (ja, er waren zeker weer vondsten en onbetaalbare grappen) en miss-percentage (verveling, herhaling, ...), waar het bij Matsumoto per film meer gaat doorslaan naar het tweede. De hits waren voor mijn gevoel ook nog eens herkauwers uit de eerste drie (eigenlijk: twee) films. Hij moet écht iets totaal anders gaan verzinnen krijg ik het gevoel.

O ja, vond het kleurgebruik ook totaal niet meewerken. Trouwens: mystery in de genre-aanduiding. Komedie lijkt me beter de lading dekken.

Misschien is het omdat dit mijn eerste Matsumoto is, maar ik ben toch van een andere mening dan hierboven. Hoe iemand deze complete idioterie kan verzinnen vind ik simpelweg fascinerend. Inderdaad waren niet alle grappen even geslaagd, maar de meeste werkte voor mij uitstekend. Die droge momentjes waarin ie ff helemaal in elkaar getrapt wordt bijvoorbeeld, heerlijk.
Sommige van de vele SM praktijken zijn extreem smerig en zitten tegen het aftandse aan, waarvan ik me kan voorstellen dat niet iedereen het grappig zal vinden, maar het is op z'n minst bijzonder te noemen. Bij zoiets als de Goblet misstress dacht ik ook ff waar gáát dit over, maar met de metagrappen weet ie daar toch ook weer wat van te maken.

R100 is wat mij betreft een uniek stukje cinema. Ik ben in ieder geval benieuwd geworden naar ander werk van Matsumoto.

Geweldig stukje continuity casting. Ichi the killer als masochist

'But more things will be gobled, it will ruin the continuity'.

Dit soort meta-grappen maken de film toch wel hilarisch bij tijden. Naast Seijun Suzuki is Franz Kafka natuurlijk een hele grote inspiratiebron voor deze film geweest denk ik (moet haast wel). Waar Kafka's humor nogal eens onderschat of gemist wordt, mikt Matsumoto natuurlijk helemaal op de humor en is de film derhalve niet zo beklemmend en naar als het oeuvre van de schrijver.

Matsumoto toch. Dai-Nihonjin was aardig, Sylbol vond ik echt geweldig, maar sindsdien valt het alleen maar tegen. R100 heeft natuurlijk een aardig uitgangspunt, wat voor vele wtf-momenten had kunnen zorgen, maar het werkt voor mij voor geen kant. Het heeft denk ik deels ook te maken met timing, wat humor soms kan maken of breken, maar zelfs als je dat buiten beschouwing laat, lijkt er ook gewoon sprake te zijn van ideeënarmoede. Er gebeurt op sommige momenten voor mijn gevoel gewoon nauwelijks iets.

Met zo'n gegeven als SM kan je toch zoveel leukere en bizardere dingen doen? Ik herinner me bijvoorbeeld iets met een soeplepel in een Miike film. En soms zie je niet eens wat er gebeurt, en hoor je alleen maar dat hij afgeranseld wordt. Toegegeven, het einde is wel vrij bizar, maar dat voelt dan weer zo lukraak aan dat het ook niet werkt.

De special effects bij dat einde waren ook te nep voor woorden, al kan dat misschien ook vooropgezet zijn, want Matsumoto probeert in deze film duidelijk de vierde wand te doorbreken, en te laten doordringen dat het slechts film is, getuige ook de intermezzo's met o.a. Suzuki.

Als positieve punten wil ik met name de scène met de fluitketel noemen, die had filmisch nog wat. Ook de sepia-achtige kleuren waren wel aardig, deden enigszins aan Oshii-films denken, al is het daar wel wat mooier gedaan.

Ik hoopte toch wel op een verbetering na de vorige Matsumoto, maar ik ga haast vrezen dat Symbol een toevalstreffer was. Niets ten nadele van Omori, maar misschien moet Matsumoto toch zelf weer de hoofdrol in zijn films op zich nemen. Ook hier blijkt weer in zijn kleine rolletje als agent dat hij "iets" heeft, alleen al hoe hij praat. Voor R100 in ieder geval 2*.

Dit viel me ook al op (was eigenlijk moeilijk te missen na het shot van de regisseur). Allicht denk ik wat te ver door, maar vandaag schoot me ineens te binnen dat de weirde wangvervormingen best eens zouden kunnen verwijzen naar Jo Shishido, Suzuki regular en menselijke hamster. Niet dat het verder iets wezenlijks bijdraagt, maar zou wel een hilarische verwijzing zijn.

Erg goed.

Ook érg jammer dat er halverwege even een dipje inzit. Het begin was geweldig, het einde weer een compleet geniale afsluiter ala Symbol. Vreemdste is nog wel dat het dipje samenvalt met het moment dat de film eindelijk in z'n kaarten laat kijken.

De link naar Suzuki valt inderdaad moeilijk te missen en biedt Matsumoto de kans om volledig los te gaan. De queen of gobling, de hamster gezichten, de notenbalk op het einde, de producers ... geniale momenten die lang na de film blijven nagonzen en zorgen voor een welgemeende glimlach.

Matsumoto bewijst hiermee dat hij 4 unieke films kan maken, zonder daarvoor aan z'n typerende stijl te moeten raken, die elk toch een zéér eigen sfeer en uitwerking kennen. Sowieso één van Japan's grootste regisseurtalenten en bij film 5 ben ik weer gewoon van de partij. Hopelijk vermijdt hij daar alleen de dipjes.

4.0* en een uitgebreide review

De derde film inmiddels die ik van Matsumoto gezien heb en opnieuw liet het mij met een teleurgesteld gevoel achter. Zijn humor ligt mij gewoon niet. Het sloeg ook allemaal nergens op. Maar ja, als Symbol gezien wordt als zijn beste film en zelfs ik die niet kon waarderen, dan valt er voor mij misschien ook niet veel meer te verwachten van deze regisseur. Misschien het beste dat ik films van Matsumoto in het vervolg dan ook maar links laat liggen.

2,0*

Ik heb alleen zijn twee laatste films gezien (en nog niet zijn hoger gewaardeerde eerste twee films). En misschien komt het daardoor. Maar ik vond dit erg leuk, een stuk leuker dan Scabbard Samurai ook. Vooral ook de metagrapjes met Suzuki maakten het af. En het einde was echt hilarisch. Toch eens snel aan die eerste twee beginnen.

4.0*

Een eigenzinnige, bizarre en absurde komedie over een, zo op het oog normale vader en vertegenwoordiger, die in het geheim een voorkeur bleek te hebben voor SM praktijken. Op een gegeven moment werden zowel de personages als de gebeurtenissen hilarisch, maar ook al te krankzinnig. De film leek zichzelf niet al te serieus te nemen (waarschijnlijk was dat ook de bedoeling), erg realistisch was het in ieder geval niet. Bovendien had ik het idee dat de film langer duurde dan strikt nodig was.

Suzuki! Briljant!!!!

Dat hij hier aan meewerkt is zo mogelijk nog briljanter! Als je dit oudst nog levende enfant terrible van de Japanse cinema niet herkent dan ontgaat je veel van het 'punt' van de film.

De samurai-film van Matsumoto heb ik nog niet gezien, maar de andere twee vond ik gweldig, dus de verwachtingen waren hooggespannen! Ik werd eerst op het verkeerde been gezet door het vreemde filtertje met weinig blauwkleuren (ik vond het erg mooi passend, maar later dacht ik weer: 'het zal toch niet in mijn tv zitten?' Want dat is dan ook weer zo lulllig: als ik hier neerpen: 'geweldig sepiafilter!' en iedereen dan: 'hùh???', en het vervolgens in de instelling van mijn apparatuur zat! )

Blijkbaar is het hier 'love or hate' wat betreft de humor van Matsumoto. Voor mij is het love, al zat er voor mij in Symbol meer om te grijnzen. Maar ook hier volop absurdigheden die ik heerlijk vind (het platslaan van de sushi, de Queen of slobber, de opmerking over het 'subplot?' en introductie van Suzuki )

Wat mij betreft is het ook een zeer passend eerbetoon aan Suzuki, want van zijn films begrijp ik ook vaak geen bal!

Edit: Ik ben het eens met Onderhond wat betreft het talent van Matsumoto. Hij is één van de weinigen die momenteel de Japanse filmvlag hooghoudt wat betreft originaliteit, consistentie en uitvoering.

Edit 2: @Onderhond Jo Shishido, inderdaad!!!! Dat kan niet anders dan een verwijzing zijn!

R100.

Overduidelijk dat ik veel te jong ben om naar zo'n film als dit te kijken, en daarnaast ook al geen Matsumotokenner. Veel van de humor ontgaat me dan ook, de paar grappen waar ik echt om lachen kon worden wat overschaduwd door de verbazing. En de vraag wat Ludwig van Beethoven zou vinden van deze setting voor zijn 9e symfonie. Het einde ontgaat me helemaal al, draagt alleen bij aan de alles overtreffende raarheid van het geheel.

Precies daardoor toch vreemd genoeg weer de moeite waard. In ieder geval een stuk leuker dan de gemiddelde knokfilm of romantische komedie.

Bizarre shit, deze totaal ontspoorde mengeling van komedie en drama. Een brave huisvader wiens vrouw in coma ligt klopt aan bij een exclusieve SM-club, waarna zijn leven langzaam in een hel verandert. De gebeurtenissen zijn veelal zo vreemd en over de top dat je grotendeels gefascineerd blijft kijken, maar op gegeven moment is de boel niet meer serieus te nemen. Vooral tegen het einde is men het spoor volledig kwijt. Een instant culthit, derhalve.

Gaat FilmFreak zich nog wagen aan een NL-se release, zoals Matsumoto's drie voorgaande films of zijn we aangewezen op de Engelse release??

Dat laatste. Filmfreak gaat het niet doen.

Engelse is inmiddels binnen, verrassend genoeg op Yume Pictures. Die hebben sinds 2008 niks meer uitgebracht volgens mij (daarvoor een reeks Oshima, een reeks Masumura en een reeks Suzuki) en hun website is ook nog steeds van 2008. Maar benieuwd of dit een eenmalige oprisping is of dat er meer aankomt. Al had Third Window de niche van recent Japans behoorlijk opgevuld.

Deze is er blijkbaar ook bijgekomen: A tale of Samurai cooking: a true love story [DVD]: Amazon.co.uk: Kengo Kôra, Aya Ueto, Toshiyuki Nishida, Masatshi Nakamura, Kimiko Yo, Yuzo Asahara: DVD & Blu-ray (staat nog niet op MovieMeter)