A Band Called Death (2012)

Aandoenlijke docu.

Vooral het begin is een leuk verhaal. De naam Death die niemand slikt. De weg van de twee broers die uiteindelijk maar reggae gingen maken. Na 45 minuten is de koek wel wat op. En vullen ze het laatste deel met hoe de plaat dan toch nog bij het "grote" publiek terecht is gekomen. Ze lijken het alleen wat groter te maken dan het eigenlijk is. Wat underground niche muziekliefhebbers hebben het uiteindelijk op een plaat weten te krijgen. Het is nu ook weer geen wereld bekende plaat geworden daarna. Eigenlijk niet eens nationaal een bekende plaat. Ook doordat niemand het echt gehoord heeft, is de invloed en dat ze als eerste een soort punkband waren er eigenlijk ook niet. Ook dat religieuze toontje over hun broer die het wist, irriteerde daardoor wat. Hij wist helemaal niks, want het is nu nog steeds amper bekend.

Beetje onnodig. Vond het begin van wat zwarte jongens die een andere kant opgaan dan motown een stuk boeiender.

2.5 sterren.

Nou ja, als Jello Biafra, Alice Cooper, Chris Rock EN Henry Rollins je band kennen, moet het wel bekend zijn ; ).

het grappige is dat het inderdaad onbekende muziek was én is en dat deze sympathieke mensen de wereld niet echt zullen veroveren, maar omdat het allemaal volstrekt uit hun zelf komt en je ziet dat ze trouw blijven aan hun droom muziek te maken, aan de rock n roll dream, is het toch heel puur, heel echt en heel erg punk. Bovendien ook best lekkere muziek!!

Qua docu is het wel veel pratende hoofden, waardoor het bij mij moeilijk een hoge score kan krijgen. En ook ik kan niet veel met het zweverige gepraat dat bovendien naar het einde toe steeds emotioneler word; het "dit was voorbestemd" verhaal dat steeds terug komt. Maar dat hoort gewoon bij deze band, dus wie ben ik dan om te zeggen dat ze zouden moeten veranderen... zouden ze toch niet doen overigens coole docu dus toch wel.

Prachtige docu die ik in Cinema Zuid gezien heb. Heel ontroerend.

Het deed wel wat denken aan 'Sugar Man' - die ik overigens ook heel goed vond - maar deze vond ik wel eerlijker, met (iets) minder gemanipuleer om er toch maar een mooi verhaal uit te halen. Bij Sugar Man had je achteraf toch het gevoel dat er veel dingen verzwegen werden omdat het de film niet zo goed uitkwam.

Het eerst deel, hoe het de jongens verging, vond ik leuk en interessant, hoewel er heel veel herhalingen inzaten. Maar toen het allemaal verteld was, had ik wel iets van 'wat nu'? Oh ja, hoe zijn ze dan eigenlijk alsnog bekend geraakt???

Tja, dat vond ik toch wel een sterk verhaal. Met name het stukje waar de zoon vertelt hoe een vriend 'een gewéééldig stukje oer-oude hardcore' laat beluisteren waarop diens nikkeltje begint te vallen en de stem van zijn vader herkent. Wat een prachtig geschenk voor een kind is dat, zeg? Een pareltje uit de obscure muziekgeschiedenis ziet alsnog het licht en dat blijkt dan verdorie je bloedeigen vader te zijn. De tranen sprongen me in de ogen van opwinding en ontroering.

Grappig ook hoe de vader - heel eerlijk vertelt die dat - zich eerst nog afvroeg of ze muziek van zijn reggaebandje speelden…

Ook hoe de zonen het oppikken en verspreiden is leuk. De uiteindelijke heroprichting... tja, voor mij hoefde het niet echt. Maar ze hebben wel lol en waarom niet, he. Nee, het zijn geen 3 superconcerten na elkaar voor een uitverkochte arena van 20.000 mensen (want dat was het Sugar Man natuurlijk weer wel)… de beelden hoe ze voor een bijna totaal ongeïnteresseerd publiek spelen in het Lincoln Center in New York is bijna ontluisterend, maar toch...

Het gaat natuurlijk ook maar over 27 schamele minuten muziek, die befaamde mastertapes, maar IK ben heel blij dat ze van de vergetelheid gered zijn. Het zijn wel 27 fantástische minuten.

Tenslotte vind ik dat het allemaal wel meevalt met die religieuze 'voorbestemdheid'. De godsdienstwaanzinnige, overleden broer mag er dan wel zo over gedacht hebben, de broers zelf namen het toch met een korrel zout. Ze benadrukten wel dat zonder het waanidee van hun broer er niets meer van gekomen zou zijn, maar dat is ook eenvoudig zo. (gelachen ook met die waanzinnige foto's van die wellicht enige Religious Punkband uit de geschiedenis) Uiteindelijk lagen die tapes ook maar slordig op een rommelige zolder stof te vergaren…

Definitely een feel-good-docu… die ook nog eens rockt als de beesten!!! Gaat dat zien!

En vooral: koop die plaat!!!

Nee, maar ik luister er 40 jaar na datum wel naar. En ik heb die jongens wel aan het werk gezien op het witte doek.

Als liefhebber van muziek docu's begonnen aan deze documentaire over een punk band die punk speelde voordat punk aansloeg bij het grote publiek. Geleid door een broer die bezeten was van een visie en een drive waarbij een heel concept werd gelanceerd onder de bandnaam Death. Je kan makkelijk meevoelen met de broers als zij zich door zware tijden heen moeten werken en vast proberen te houden aan de visie van hun oudere broer.

Het blijft een wonderlijk verhaal dat inmiddels dus door de tijd is ontdekt en door deze onderhoudende documentaire wordt verteld. Een prettige documentaire met wat heerlijke punk muziek uit vervlogen tijden.

Hoewel The Ramones terecht gezien worden als de grondleggers van de Amerikaanse punkrock was er een band in Detroit die een jaar eerder was opgericht en twee jaar voor het debuutalbum van The Ramones probeerden hun demotape met snoeiharde, agressieve en snelle rock (de naam punkrock bestond nog niet) te slijten aan platenmaatschappijen. Het waren de broers Bobby, Dannis en David Hackney, drie zwarte jongeren uit een achterstandswijk in Detroit, die een uitlaatklep vonden voor hun frustratie en agressie door samen te spelen in één van de slaapkamers in hun ouderlijk huis. Veel platenmaatschappijen waren enorm onder de indruk van de muziek, maar ze stelden één eis: de jongens moesten hun bandnaam "Death" laten varen. Voor gitarist/zanger David had "Death" echter een diep persoonlijke en spirituele betekenis en dus weigerde hij halsstarrig de bandnaam te veranderen. Na een paar jaar besloten Bobby en Dannis een andere muzikale richting in te gaan en decennialang luisterde bekommerde niemand zich meer om "Death". Deze documentaire vertelt het verhaal achter de geschiedenis van de band, hoe het de broers verder is vergaan en wat de plotseling hernieuwde interesse in hun muziek betekent voor de broers.

De oorspronkelijke opnames verschenen in 2009 onder de titel "...For the Whole World to See" en iedere muziekliefhebber doet er goed aan om dat album eens te beluisteren. Voor de documentaire was het interessanter geweest als er wat meer interessants te vertellen was over de periode tussen de opheffing van de band en de herontdekking. De muziek is nog steeds zeer hoogstaand, de bijdrages van onder andere Henry Rollins, Alice Cooper en Kid Rock onderstrepen de geloofwaardigheid van deze band en er is een ontroerende finale.