Stoker (2013)

Mooie (zover je morbide trekjes mooi kan vinden... film. Heel veel sfeer, goed in beeld gebracht met een excellente soundtrack dat piano stuk: .
Het mystery werkt goed en zoals het goed mystery betaamt wordt niet elke vraag beantwoord.

Het acteren van Wasikowska & Kidman vind ik sterk alleen jammer dat Goode zijn rol iets te plat (lees niet gelaagd) speelt.

Aanrader.

Een film waarin alles en iedereen op zijn plek valt.

Want, wat vult iedereen elkaar goed aan hier. Het script krijgt een goede regisseur die op zijn beurt het beste uit zijn cinematograaf en editor haalt. Miller heeft een goed script geschreven. Het is echter Park die van het verhaal iets heel bijzonders maakt. Blijft toch altijd spannend als een goede niet Amerikaanse regisseur de overstap maakt naar Amerika. En gelukkig slaagt Park hierin. Niet alleen vertelt hij het verhaal in narratieve vorm echt goed, maar laat de beelden, muziek en geluid ook het verhaal vertellen. Alles blijft boeien en je wilt weten hoe het verhaal verder gaat verlopen en hoe alles gaat aflopen. En dat is toch wel een van de sterkste punten van de film. Erg diep ingaan op het verhaal heeft verder weinig zin. Dit is echt zo'n film die je zelf moet gaan ervaren.

Acteerwerk is erg sterk. Wasikowska heeft me in een aantal recente films overtuigt dat ze een erg goede actrice is. Die gaat in de toekomst nog zoveel moois laten zien. Goode deed het ook zeer goed, maar ik had het idee dat hij op momenten wat inhield in zijn performance. Kidman heeft het wel eens beter gedaan.

Visueel is dit helemaal geweldig. Wat een prachtige shots komen er voorbij, Stoker kent een fantastische editing. Sommige overgangen zijn beeldschoon. India die over de snelweg loopt wat verandert in het pad naar haar huis is bijvoorbeeld een van die mooie overgangen. Maar ook het veel genoemde haar wat verandert in gras is erg mooi. Muziek is enorm sfeervol. Sound design is hier ook erg belangrijk. Het is alsof al onze zintuigen tijdens het kijken naar Stoker verhoogd zijn. Ook niets dan lof voor de costume design. Iedereen ziet er geweldig uit in zijn/haar kleding.

Geweldige film.

Te moeilijk

camerawerk is mooi gedaan maar de naargeestige sfeer die de film (bewust) oproept werkt in deze film voor mij totaal niet , komt waarschijnlijk ook vanwege het verhaal wat mij maar niet weet te boeien .

Prachtige film waarbij er regelmatig een mysterieuze sfeer over het verhaal heen hangt.

Goed geacteerd en boeiend genoeg om de 100 minuten met plezier uit te kijken.

Onze waardering is dan ook een ruime voldoende met een 7,5.

Vreemde film, wat hypnotiserend en met ups & downs. Het camerawerk is goed, toch ben ik niet helemaal fan. Het verhaal zit ingewikkeld in elkaar of wordt moeilijk uitgelegd. Dat ben ik in feite wel gewend van deze regisseur door de eigenzinnige montage en ritmiek die opnieuw terugkomt. Het blijft wel moeilijk om exact de vinger op de wonde te leggen. Het bijbehorend ondersteunend geluid vind ik dan wel weer sterk, met als hoogtepunt de pianoscène. Die zorgt mee voor het hypnotiserende, en de ritmiek komt hier wel goed van pas. De mysterie wordt er wat te dik opgelegd, toch vind ik het wel een genot om te kijken naar vooral Mia Wasikowska en Matthew Goode. Verder bevat de film een weergaloos sterk einde, maar op vlak van inhoud doet deze film me helaas toch wat te weinig, hoewel je dit niet kan beoordelen na éénmaal gezien te hebben. Het doet me wat denken aan een mix van Eyes Wide Shut, The Guest en The Lovely Bones.

TornadoEF5 een mix van Eyes Wide Shut en The Guest. Klinkt als een nieuwe top 10-kandidaat dus Komt op mijn watchlist.

The Lovely Bones heb ik wel niet gezien dus dat is nog een onbekende parameter.

Dat zou best wel kunnen, zeker als je mysterieus gedoe kan waarderen.

Hmm ja zo heel mysterieus vond ik het nu ook weer niet. Ik zie niet meteen de genialiteit van Eyes Wide Shut (ik zie eigenlijk de link nog steeds niet goed buiten Nicole Kidman ) en The Guest, hoewel dit zeker geen slechte film is. Matthew Goode speelt prima, maar kan niet typen aan de rol van Dan Stevens in The Guest.

Deze film is verhaaltechnisch niet zo erg bijzonder, maar de shots en de fraaie regie die zijn dat wel. Het was ook niet direct mijn type van sfeer ofwel kwam ik er niet zo goed in. Muziek is ook wat aan de speciale kant. Het einde vond ik enigszins verrassend. Ik had niet verwacht dat Kidman het zou halen en dat ze Charlie zou neerschieten.
3* voor het verhaal en halfje erbij voor de prima cinematografie.

'Just as a flower does not choose its color we are not responsible for what we have come to be'

Chan-wook Park praat niet in woorden. Hij gebruikt beelden, emoties, kleuren en gevoelens om zijn boodschap over te brengen. Het duidelijkste voorbeeld daarvan is Stoker: zijn absolute meesterwerk en ook de enige film die hij heeft gemaakt in een taal die hij niet machtig is.

Het moet een ongemakkelijke sfeer zijn geweest op de set. De regisseur kon niet eens met zijn acteurs communiceren. Toch schreeuwt elk detail in Stoker 'Chan-wook Park'. Wie zich blindstaart op het plot, komt dan ook van een koude kermis thuis. Stoker kent weliswaar een Hitchcockiaans verhaal, maar het gaat er hier veel meer om hoe het wordt verteld dan wat wordt gezegd.

Dat zie je bijna in het begin al, wanneer de camera India Stoker volgt terwijl ze zich door het met gasten gevulde huis beweegt na de begrafenis van haar vader. Eigenlijk gebeurt er niet veel, maar toch is de minutenlange scène bloedstollend spannend. Park speelt met het weglaten van hoofdgeluiden en het uitvergroten van details. Hij schudt het ene na het andere bijzondere shot uit zijn mouw. Je weet dat er iets met India aan de hand is, maar wat?

Zo stel je jezelf 90 minuten lang allerlei vragen. Waarom kiest hij bijvoorbeeld voor die dominante kleur groen in vrijwel elke scène? Groen huis. Veel natuur. Groene jurk. Groene auto. Overal is het groen. Waarom ligt er zoveel nadruk op 'oom Charlies riem'? En hoe zijn India en Charlie met elkaar verbonden? Je leert naderhand dat een jonge Charlie dezelfde armbewegingen maakte als India en hetzelfde deuntje op de piano speelde.

Had Park met zijn voorgaande films al bewezen een echte beeldenkunstenaar te zijn; in Stoker gaan alle remmen los. Er komt bijna geen shot voorbij waar niet iets bijzonders mee aan de hand is. De scène waar India's moeder Evie en Charlie terugkomen van de stad blijft fenomenaal: ze voeren met hun drieën een gesprek, maar door de meest schitterende camerabewegingen zie je steeds weer twee - nooit drie - verschillende personages in beeld.

Het andere shot dat ik in een eerder bericht al eens aanhaalde viel me ook nu weer direct op. Je ziet India haar zonnebril afzetten in de glazen van de zonnebril van een agent die vervolgens diezelfde zonnebril afzet. Een paar seconden, eigenlijk heel eenvoudig, maar zo buitengewoon creatief. Beelden die je bijblijven.

Dat het plot zich uiteindelijk enigszins voorspelbaar ontvouwt; ach, het zal me wat. Stoker is van een poëtische schoonheid waar zelfs Lady Vengeance niet aan kan tippen. Een film die je kunt blijven kijken en je elke keer weer verbluft achterlaat terwijl de tonen van Summer Wine nog in je hoofd na-echoën.

Nou, dan moet ik hem toch maar ns herzien want als visuele schoonheid staat ie niet in mn geheugen. Wel als met ergerlijke gladde westerse Kidman en Goode, doch met fijne Wiakowski.

editing

Vreemde film overgoten met een mysterieus sfeertje. Ook de plotline kan als bizar en intrigerend omschreven worden. De film wordt in de eerste plaats erg sterk gedragen door de drie hoofdrolspelers die het erg goed doen. Kidman als labiele en jaloerse moeder en eigenlijk het personage dat het meest haar emoties toont. Wasikowska is een mysterieuze bizarre tiener waarbij het erg moeilijk is haar gedachten te lezen.

Maar het is vooral Goode die je de creeps bezorgt met zijn feilloze vertolking van de verloren oom die een waas van mysterie over zich heen heeft. Het fijne eraan is dat hij nooit over de top gaat in zijn vertolking.

Ook aan de regie zie je dat dit niet zomaar een doordeweekse film is. Er is een constant gevoel van spanning en sfeer aanwezig, mooi opgebouwd door Park. Zie maar bvb naar de spin die op het been van India naar boven kruipt. Ook de pianoscène was geweldig. De soundtrack maakt het vervolgens af (Clint Mansell overigens die ook bij een aantal films vqn Aronofsky optrad).

Qua verhaal zeker niet omver geblazen en ik weet eerlijk gezegd niet goed waar ik de film moet plaatsen. Laat me het gewoon houden op een degelijke 3,5*.

“He used to say, sometimes you need to do something bad to stop you from doing something worse.”

Schitterende film van Chan-wook Park. De regie, het camerawerk, de fantastische beelden, het acteerwerk etc. Alles draagt bij aan een sfeervolle maar vooral stijlvolle film. Vanaf de eerste waanzinnig mooie scene zit je te kijken naar een film om je vingers bij af te likken.

De beelden spreken voor zich, maar dat betekent niet dat het verhaal achterblijft. De openingsscene zegt al veel over waar het verhaal heen gaat, maar toch was ik nog echt verrast over sommige wendingen en waar Park allemaal mee op de proppen komt. Schitterend acteerwerk ook van Wasikowska, Kidman en Goode, die alle drie goed overweg kunnen met de eigenzinnige visie van Park. Vooral Wasikowska moet als India een belangrijke karakterontwikkeling ondergaan, en dat doet ze bewonderenswaardig. Het einde is een schitterend staaltje cinema (zowel visueel als verhaaltechnisch). Gaat dat zien.

Ja, ik denk wel dat deze nog wel eens zou kunnen groeien bij een volgende kijkbeurt. Dit lijkt me wel typisch zo een film dat sterker zou kunnen worden naarmate je hem meer kijkt, maar goed, we zien wel. Ik ben eigenlijk al weer quasi alles uit deze film vergeten

Ijselijk goed, zo afstandelijk en koud. Het is zelfs moeilijk om in het verhaal te komen aangezien er een flinke afstand gecreëerd wordt tussen de kijker en het verhaal van de karakters. En dat dames en heren wordt echt subliem uitgevoerd op elk niveau en moment, chapeau voor de gehele crew.

Daarnaast wordt bovengenoemde versterkt door prima regie, camerawerk en ook de soundtrack. Het script loopt zeer goed, mede door de vertolkingen, en alles is bijna compulsief binnen de lijnen gehouden. Dit natuurlijk conform de personages. Lange tijd vraag je jezelf af waar het allemaal naar toe zal leiden. En dat is een heel krachtig middel dat goed uitgezet is. En dan nog de muziek die gekozen is, perfect sluitend.

Maar de film heeft ook zijn dingetje, de afstandelijkheid slaat ook een beetje neer op je kijkervaring. Hoe ingenieus alles dan wel is, het doet ook traag aan. Normaal bij een goed verhaal heb ik daar geen probleem mee, maar bij deze kijkbeurt wederom na een uur het gevoel gehad van: schiet nu maar eens op met alles.

Style pur sang, ongetwijfeld. Beeld en geluidstechnisch wonderschoon, script en verhaal goed uitgewerkt en de cast echt op volle toeren. Maar ik kom wederom niet hoger dan een beoordeling van 3,5 sterren, een 7,5/10. De film heeft talloze serieus goede punten, maar voor mij is het verloop ietwat te traag. Het is een goede prent maar niet helemaal mijn ding, waarschijnlijk door het trage dramagehalte.

Heerlijk debuut van Park in Hollywood.

Buiten de audiovisuele pracht en praal en het sterke acteerwerk is moeilijk te duiden wat Stoker precies zo sterk maakt. Er gebeurt weinig specifieks, maar er broeit heel wat onderhuids. Sfeertje is geweldig, details zijn talrijk en de muziek is subliem. Op de juiste momenten ook lekker morbide.

Dikke 3,5*

Mooi hoor. Mooie plaatjes, mooie geluidjes, mooi geacteerd. Zelfs het botoxgezicht van Kidman paste. Maar uiteindelijk is er geen boodschap, geen verklaring voor het kwaad in de wereld.
Bijvoorbeeld: waarom vermoordt Charlie zijn broertje? En waarom wil hij India in bloed opvoeden? Voor India is de douchescène misschien verklaring genoeg, maar er wordt maar weinig uitleg gegeven voor de motivatie van de stoute dingetjes
Misschien dat er nog een tweede laag naar boven komt bij een tweede kijkbeurt. Tot die tijd 3,5.

Stoker is een mooie film die op veel vlak net iets te kort lijkt te komen. Het acteerwerk was al beter bij de hoofdrolspelers, visueel is het niet zo bijzonder en het verhaal kent te weinig spanning om echt te intrigeren. Verder wel goed gemaakt, al zwalpt de film soms op zoek naar de juiste toon. Zo'n film die wel leuk is om een keer te zien, maar die ik volgend jaar al zal vergeten zijn vrees ik.

Hier kan ik me heel moeilijk in verplaatsen. Zonder overdrijven vind ik het visueel juist een van de mooiste, spannendste films aller tijden. Dat kleurgebruik, de composities, de overgangen; pure kunst.

Het is altijd kwestie van smaak natuurlijk, maar hier had ik niet echt veel aan. Slecht is het ook weer niet.

Nou ja, smaak is vooral of je de stijl mooi vindt. Dat het visueel afwijkend is, is toch wel een feit. Vind ik.

Opvallend dat ik heel toevallig twee Koreaanse films achter elkaar heb gezien, althans deze is dan wel in het Engels, maar zowel Parasite als Stoker zijn gemaakt door een Koreaanse regisseur en daar zie je toch wel overeenkomsten in zij Stoker natuurlijk een heel ander verhaal is dan Parasite. Maar de gruwelijkheden zitten ook in deze film. Afijn Stoker is natuurlijk een hele aparte film met een hele mooie look. Prachtig geschoten met fijn camerawerk. Ook de muziek en soundtrack met als hoogtepunt het pianospel voelen hoogstaand aan. Het plot loopt goed al zitten er wel rare kantjes aan. Het meisje is vreemd in ieder geval vreemder dan haar moeder die toch wel vrij normaal doet overkomen. De oom die zomaar komt opduiken en dan ook nog een paar weken bij hen vertoefd is toch wel een hele vreemde. Zeker als daarna ook nog wat mensen verdwijnen. Naar het eind toe zien we hoe alles fijntjes in elkaar wordt geweven en zodoende is alles ook duidelijk. Het eind is goed en daar was ik ook wel een beetje blij om. Het schot dwars door hem heen. Alleen de laatste move vond ik net weer te ver gaan. Waarom moest die sheriff nu dood? Ze had immers niemand vermoord en de laatste was noodweer; alleen het verzwijgen van doden het niet melden kon haar aangerekend worden

Niet iedereen zal deze film waarderen, maar ik vond het zelf een prima film.

Film 3.5
Beeld 4.0
Geluid 4.5
Extra's 4.0

Niet perse bijster origineel. Voor een groot deel heb je het gevoel het allemaal al eerder gezien te hebben. Ondanks dat zit het plot toch aardig in elkaar en wordt het op een intrigerende manier gebracht.

Maar vooral de uitvoering is op werkelijk alle vlakken absoluut geslaagd. Beklemmend, mooi en er is duidelijk over elk shot nagedacht. Vakwerk.

Park naar het buitenland.

Stoker is een nogal bevreemdende ervaring waarvan ik vooraf al een suggestie kon maken voor de richting die het zou kiezen. Daarin zat ik echter fout, en dat was verrassend. Wat er echter voor in de plaats komt te staan is net zo oninteressant als dat ik de andere richting had ingeschat, alleen verpakt in een stijlvol pakketje.

Visueel ziet deze film er best verzorgd uit. Cinematografisch top, mooie belichting en sterke decoraties. Het camerawerk had ik alleen graag iets enthousiaster gezien. Zeker het huis vond ik nogal saai in beeld gebracht, waarbij er te vaak voor een statische aanpak wordt gekozen. Echte spanning krijgt Park er niet in, maar ook een onaangename sfeer is ver te zoeken.

Een groot pluspunt is verder het acteerwerk, want Wasikowska past heel erg goed in haar rol. Lekker ingetogen met wat gemenere trekjes. Ze heeft het allemaal onder de controle. Ook Goode is aardig op dreef als tegenspeler en is charmant wanneer het moet. Kidman was voor de verandering ook eens niet onuitstaanbaar, maar rol is vooral opvulling voor de minuten, geen geweldige bijdrage aan het verhaal.

Het jammere van de film is dat de beelden rondom de school stukken interessanter zijn dan het huis, en terwijl het huis cinematografisch sterker is vond ik de buitenscenes veel beter in beeld gebracht, en ook interessanter. De allerlaatste scene vind ik zelfs de beste scene van de hele film. Ik had gehoopt voor meer vaart, sfeer en spanning. Het is een erg simplistisch concept, wel gelukkig vertelt in een bijzondere vertelwijze die het pad niet meteen duidelijk maakt.

Films die me constant ongemakkelijk maken, intentioneel of niet, zullen nooit bij me aanslaan. De film kwam wel dichtbij een voldoende, maar het is hem toch niet geworden. Ik mis de mysterieuze dreiging en sfeer vanuit het huis. De regie is niet strak genoeg, en ondanks dat deze film zijn pluspunten kent liet het grootste gedeelte me toch koud helaas.

Regisseur Chan-wook Park’s uitstapje naar Hollywood wist mij amper te boeien, omdat het verhaal (te) weinig verrassingen kent. De acteerprestaties zijn in orde, maar van de films van Park die ik gezien heb, is dit veruit de minste.

Beetje apart gefilmd, alle symbolische beelden / scenes begreep ik niet zo, maar toch is het wel geheimzinnig.
Ook niet alle keuzes begreep ik, of kwamen logisch over, er heerst toch wel een bepaalde spanning gedurende de film.
Het is wat traag, maar toch bleef ik wel kijken. Misschien een film die je na een jaar nog eens moet kijken.
De allerlaatste scene begreep ik ook niet echt. waarom schoot ze die agent neer, zo leek het toch weer meer een open eind....

Ik hou van weird, van creepy en lekker duister. En voor mij was deze film gewoon genieten. En wie niet begrijpt waarom de sherrif zonodig dood moest heeft weinig vd film begrepen. Bij mij had ie het ook niet overleefd, niet wanneer ik India was geweest, maar ook niet wanneer ik de regie vd film zou hebben gedaan. De man was een los eindje.......zijn einde was onvermijdelijk....

Apparte en beetje bizarre film maar ik heb me er prima mee vermaakt. Acteerwerk ook dik in orde in deze film.

3.5*