The Pledge (2001)

Vermaakt des te meer!

Soms traag, dan weer zeer spannende film, met een goed acterende Jack Nicholson.

Vreselijke gebeurtenissen ivm verdwenen en vermoorde kinderen. De spanning stijgt naar het einde toe,,,maar dat einde is wel zeer frustrerend,,,dju toch hè !

There is no Wizard, Jerry

Ik kan me eigenlijk al niet meer herinneren hoe lang ik The Pledge al had liggen. Ooit eens interesse in getoond toen ik in een heuse Jack Nicholson fase zat en om de een of andere reden is de film echter altijd wat links blijven liggen. Ik vind het altijd wat schrijnend om te zien hoe lang sommige films al stof liggen te verzamelen dus vandaar eens een poging om wat ouder spul te gaan kijken. Absoluut geen idee waarover dit eigenlijk ging, enkel de aanwezigheid van Jack Nicholson (inclusief snor) stond me nog helder voor de geest.

En misschien is dat maar goed ook, want dit is zo het soort film waarbij het leuker is als je er onbevangen aan begint. Onder regie van Sean Penn ontvouwt zich hier een heuse detective-story waarbij er gezocht wordt naar de moordenaar van een klein meisje, maar het interessante is eigenlijk de belofte die Jerry maakt. Hij belooft namelijk op zijn ziel en geestelijke gezondheid dat hij de moordenaar zal vinden en hoewel die belofte misschien wat achteloos gemaakt lijkt te worden, blijkt ze wel verstrekkende gevolgen te hebben. Het is dan ook juist namelijk op het einde van de film wanneer Jerry overtuigt is dat hij de juiste persoon te pakken heeft, dat hij meer en meer gek wordt omdat de mysterieuze moordenaar nog steeds niet op de proppen is gekomen. Hij gaat zelfs zo ver dat hij het dochtertje van zijn nieuwe vriendin inschakelt en wanneer dan nog steeds de moordenaar niet is komen opdraven, verliest hij het helemaal. Penn laat in het midden of het auto-ongeluk nu effectief de dader was maar persoonlijk voelt het aan als een uitgemaakte zaak. Een atypisch einde dus, maar wel eentje dat de film net dat beetje extra geeft.

En een uitmuntende performance van Jack Nicholson natuurlijk. Een acteur die perfect weet te balanceren tussen genialiteit en gewoon compleet gestoord zijn en hoewel het hier en daar iets teveel als een 'rolletje' aanvoelt (op een bepaald moment ligt good old Jerry wel erg hard met zijn ogen over en weer te draaien), is dit het soort rol dat perfect op zijn lijf is geschreven. Veel interessante bijrollen ook trouwens. Penn was als acteur in 2001 al wel een grote naam, maar had nog maar 2 films eerder geregisseerd. Dat belette hem niet van onder meer Mickey Rourke (in een wel erg beladen kleine rol) en Helen Mirren te casten. Om nog maar te zwijgen van een beklijvende Benicio Del Toro als Wadenah en nog een paar andere klassebakken zoals Harry Dean Stanton en Sam Shephard. Aaron Eckhart voelt daarentegen niet helemaal op zijn plaats aan en mist vooral de chemie met Nicholson. Zonde, maar voor de rest weinig op aan te merken.

Een film die indruk maakt en ik vraag me af of ik het nu eigenlijk niet wat te licht beoordeel qua score. Nicholson doet veel goeds, op de rest van de cast is ook weinig aan te merken, en het einde maakt de ietwat slome reis goed. Zou eigenlijk is één van de andere versies moeten zien om een vergelijk te kunnen maken of Penn het hier nu gewoon uitstekend brengt of dat hij toch wat is gaan lenen bij zijn voorgangers.

3.5*

Goede film, voornamelijk door de omgeving met bijbehorende prima sfeer. De luxe cast had ook wel iets. Nicholson hoeft niet eens wat te zegen om indruk te maken. Ook leuk om Rourke eens te zien (ook al was het maar kort) vóórdat er een vrachtwagen over zijn gezicht is gereden. Mirren viel tegen, maar Eckhart speelde best goed de zelfingenomen agent. De film bleef boeiend en zeker richting het einde nam ook de spanning toe, al was in een vrij vroeg stadium wel duidelijk waar het op uit ging draaien. Jammer dat het verdwenen meisje niet meer aan bod kwam. Penn heeft met deze film een mooi werkje afgeleverd.

Het pakkende "The Pledge" van Sean Penn (hij zet je als kijker regelmatig bekwaam op het verkeerde been) had ik schijnbaar nog nooit gezien en omdat deze Drama / Misdaad film vertoond wordt op "Film1" heb ik hem gekeken vanwege het meespelen Jack Nicholson. "The Pledge" is cinema van de oude stempel, oftewel een langzaam ontvouwend plot en sterke vertolkingen. We zien Jack Nicholson schitteren in de hoofdrol, maar ook de bijrollen (waaronder die van Robin Wright, die destijds de vrouw was van Sean Penn) maken veel indruk.

Politierechercheur Jerry Black (Nicholson) is slechts enkele uren verwijderd van zijn pensioen als in de omgeving van het in sneeuw gehulde Reno (Nevada) het levenloze, toegetakelde lichaam van een jong meisje (Taryn Knowles) wordt aangetroffen. De politie vat al snel de hoofdverdachte bij de kraag, maar die pleegt prompt zelfmoord. Zaak afgedaan? Niet voor Jerry. Met ziel en zaligheid stort hij zich op het misdrijf en koopt hij een oud tankstation in de buurt van de misdaden om zo naar een man te kunnen zoeken die in een zwarte stationwagon rijdt. In een plaatselijke taverne raakt hij bevriend met de serveerster Lori (Robin Wright Penn) en wanneer ze op een dag in elkaar geslagen verschijnt, neemt hij haar mee. Zij en haar dochtertje Chrissy (Pauline Roberts) kunnen bij hem wonen. Zonder voorwaarden. Dit allemaal tot ergernis van Black's superieuren, die moeten toezien dat hij zijn plechtige belofte aan de moeder (Patricia Clarkson) van het vermoorde jonge meisje bloedserieus neemt.

De film opent met Jerry die de indruk wekt behoorlijk doorgedraaid te zijn. Je hoort het nummer "The Angler", een combi van lichte snaarmuziek, percussie, piano en een hoge, zuivere vrouwenstem. Subtiel, mysterieus en onheilspellend. Daarna volgt er een trage beeldovergang, waarna duidelijk wordt wat een "Angler" is, namelijk een hengelaar! "The Pledge" is een intrigerende psychologische thriller, maar houdt na een krachtige opening bovenal een ingetogen karakter. De film is traag, maar in dit geval is dat langzame tempo een belangrijk element in de structuur van de film.

We vallen in het ritme van het leven op het platteland van Nevada, buiten Reno. We vallen in de routine van het nieuwe huis dat is gevormd. Jerry Black, die nooit kinderen heeft gehad, blijkt een goede vader te zijn, leest verhaaltjes voor het slapengaan en waakt over het meisje Chrissy. Hij informeert Lori nooit over de moordzaak, maar gebruikt zijn politie-ervaring om zijn diepe bezorgdheid over de veiligheid van het meisje uit te leggen.

Sean Penn laat, zoals het een regisserend acteur betaamt, zijn personages alle ruimte. Toch slaat er op den duur een zekere langdradigheid toe. Deze is echter nodig om de kijker, samen met Jerry Black, de moordzaak bijna te doen vergeten. Om er dan plotseling, na weken of maanden, op onverwachte plaatsen weer mee geconfronteerd te worden. In de vorm van de ouders van het slachtoffer die boodschappen doen, of in de vorm van een optocht waarin de jongen meeloopt die het lijkje vond. Kortom, wat de film kenmerkt, is het gegeven dat één bepaalde gebeurtenis telkens weer terug kan keren in de vorm van kleine toevalligheden. Dit alles binnen het thema: belofte maakt schuld.

Het personage Jerry Black is op het lijf geschreven van drievoudig Oscarwinnaar Jack Nicholson (1937) en in "The Pledge" kruipt hij opnieuw in de huid van een labiel figuur. Jack Nicholson is in topvorm als de melancholische detective Jerry Black. Jerry geniet autoriteit, maar heeft niet de clownsneus die Nicholson zijn personages vaak meegeeft. Jerry is ingetogen. Een observator. Hij slaat echter door in zijn obsessie om de dader te pakken. Belofte maakt schuld, is de overtuiging van de kettingrokende, celibatair levende bijna pensionado. Maar daarbij overschrijdt hij in de tweede helft van de film wel een ethische grens.

Het is prettig om Nicholson rust te zien leggen in zijn optreden; het maakt de weg vrij voor anderen om ook hun kunsten te vertonen. En die anderen zijn niemand minder dan Patricia Clarkson, Helen Mirrren, Aaron Eckhart, Sam Shepard, Mickey Rourke, Vanessa Redgrave, Robin Wrigt Penn (is perfect gecast als een vermoeide werker die veiligheid en genegenheid zoekt voor zichzelf en haar dochtertij), Tom Noonan, Michael O'Keefe, Lois Smith en Benicio Del Toro (die bijna onherkenbaar als een geestelijk gehandicapte indiaan). Het jonge meisje Chrissy (die Jerry Black als lokaas gebruikt) gespeeld door Pauline Roberts, leek me een talentvolle actrice, maar dit is schijnbaar de enige film waarin ze heeft meegespeeld.

De kracht van ‘The Pledge’ is dat er steeds een stukje van het mysterie wordt ontrafeld, maar nooit te veel tegelijk verklapt. Jerry Black is een effectief hoofdpersonage, omdat hij bij lange na niet de inventieve, alwetende onderzoeker is. Hij is een mens met gebreken, die hem aan het einde van de film opbreken. Het onbevredigende einde is alles behalve traditioneel. En juist vergeleken met het voortkabbelende begin en middenstuk maakt dat de nasmaak nog indringender en wranger.

Van Sean Penn verwacht ik geen standaard B-verhaal en dat is deze The pledge uiteindelijk ook niet. Hij geeft er zijn eigen eigenzinnige draai des levens aan en dat apprecieer ik wel. Cynisch lijkt het wel bijna. Nu, ik was niet bekend met deze film, hoe intussen toch al 21 jaar oud.

Het is een onderhoudende film die de spanningsboog of dreiging weet aan te houden. De film begint alvast scherp met de moord op een klein meisje. Gepensioneerd agent Jerry Black doet vervolgens een belofte aan de ouders om de dader te vinden. Het brengt hem aan een aftands tankstation waar hij ook de zorg opneemt van een mishandelde alleenstaande moeder.

Tot zover vrij standaard allemaal. Het einde en aanpak had voor mij wel wat bijzonders. Des levens kunnen moorden ineens stoppen of komen daders niet meer opdagen. Zijn ze verhuisd, zijn ze omgekomen in een ongeval, zijn ze terminaal ziek ... Soms zijn we het spoor bijster. Ook Jerry Black die er gek van wordt en zich helemaal in de afgrond lijkt te zuipen. Gegokt en verloren. Niet omdat hij het verkeerde nummertje had, wel omdat het ticket niet werd ingediend.

Onderhoudend.

Sean Penn als regisseur kan ik al bij al wel hebben. Ook met The Pledge geeft hij een vrij standaard politieverhaaltje toch een eigen draai. De film is niet erg stoffig, hoewel het allemaal vrij kalm verteld wordt. Penn neemt z'n tijd om er een wat zwaarwichtiger werk van te maken. Dat melodramatische is hetgeen mij uiteindelijk ook een beetje tegenvalt, als een mes dat langs twee kanten snijdt. Het onderscheidt The Pledge van een hoop genregenoten, maar het maakt het ook allemaal iets te pretentieus.

Maar al bij al wel een deftige film. Goed geacteerd. Door Jack Nicholson, maar zeker ook door bijrolacteurs à la Robin Wright. En het is ook steeds genieten van zo'n vuile decors - of het nu winters of niet. Die stemmige locaties helpen de sfeer toch een stuk vooruit, of de cameraman daar nu veel mee doet of niet.

3

Begon veelbelovend, eindigde lachwekkend.

ik was vergeten hoe goed deze film is.

er is een continue spanningsboog.

kleine rol voor Harry Dean Stanton èn Mickey Rourke.

Sean Penn: een acteur die gaat regisseren, dat kan verkeerd uitpakken, maar hier zeker niet.

de film zit solide in elkaar.

Hoezo lachwekkend?

Film kabbelt voort.. Tot de climax met het trieste einde. Jammer dat 'ie niet even ging buurten bij de mogelijke verdachten, dan was 'ie erachter gekomen dat de dader onderweg een ongeluk had gehad.

bijzonder warrige film, ook door zoveel bekende acteurs te casten in bijrollen is echt niet geslaagd te noemen, je zit teveel te wachten: "ha, nu komt Harry Dean Stanton, ha, nu komt Helen Mirren, enz. Benicio wat een zwakke prestatie inderdaad.

Zeer traag, zeer slechte remake van Es Geschah Am Hellichten Tag (4,0) ...2,5 voor deze versie....

Idd erg traag, en een einde waar je op 2 gedachtes blijft hangen.

Jack Nicholson is een enorme charisma koning natuurlijk. Dat helpt The Pledge wel. Want het tempo ligt niet heel hoog. Hoewel fijn om naar te kijken lijkt de urgentie soms een beetje te ontbreken het op te lossen. Ondanks de soms gruwelijke zaken. Verder staat de film bol van de grote namen in bij en gastrollen. Leuk om een keer gezien te hebben, maar echt beklijven tot het uiteindelijk te weinig.

3,0*

Gewoon een prima thriller/misdaad

Met de fantastisch spelende Jack Nicholson die een belofte (pledge)

Geeft aan de moeder van de vermoorde dochter.

Ondanks dat hij gepensioneerd is toch doorzoeken naar de moordenaar.

Het einde..ja,.... de een zal hem geweldig vinden. En de ander teleurgesteld zijn.

Ikzelf terugdenkend aan wat er net voor het einde plaatsvond.

Kun je zelf het einde wel bedenken.

Zonder dat ik iets verklap over het einde....

Schitterende film. Penn als regisseur toont een Amerika van working class, van sociale mindere klasse, een economie waar iedereen probeert te overleven. De plaats van handeling is de regio van Reno (welke andere film gaat daarover ?), een alledaags saaie plaats waarin de bewoners worden geïsoleerd door een uitgestrekte barre natuur. Penn maakt geen formule films. Zijn helden zijn gewone mensen, de nadruk ligt op het personage van Nicholson ipv plot waardoor drama voorrang krijgt op actie. Maar ik wil vooral het atypische (Hollywood) einde benadrukken. Immers, in een standaard einde zou Nicholson tijdens de confrontatie met Wright zeggen iets in de trant van 'in het begin was onze relatie gebaseerd om de moordenaar te vinden maar mettertijd ben ik echt van je gaan houden, is jouw dochter mij zeer genegen, jij en je dochter zijn nu alles voor mij ..én Happy End'. Zo iets. Maar nee, Nicholson ondergaat, verdedigt zich niet omdat hij beseft dat alles waar is. Hij heeft Wright en haar dochter gebruikt om in zijn obsessie verder te kunnen gaan, om een symbolisch einde van zijn carrière te vinden.
Hij beseft dat zijn tocht ten einde is (moordenaar heeft hij niet gevonden en zijn 'undercover' is ontdekt),
een tocht die begon bij de belofte op zijn ziel om de moordenaar te vinden. En dat is juist waar Penn (en door Nicholson fantastisch geïnterpreteerd) toont. De ziel van Nicholson zal het geweten hebben, hij begint langzaam af te takelen, te roken, te drinken, hij hoort stemmen, hallucinaties, etc. Het is Penn daarom te doen. Daarom heeft hij de film getiteld 'The pledge'. Nicholson zal dus gek worden want hij zal zijn belofte niet waarmaken. Maar ik zie nog een andere verklaring voor de titel. De opening van de film begint met een raaskallende Nicholson. Deze scene is in feite een flashback maw Penn geeft het einde reeds weg en zal verklaren waarom het zo ver is gekomen. Dankzij het slimme scenario zal de kijker wèl weten wie de moordenaar is en - O ironie - had Nicholson gelijk. Maar de ondergang van Nicholson was reeds beloofd door Penn in de eerste scene. Ook Penn maakte een belofte met die eerste scene. Voor mij is The pledge een inkijk in de ziel van Amerika, een ziel die langzaam afbrokkelt tot waanzin waarin mensen letterlijk hun weg kwijt geraken.

Op aanbevelen deze film bekeken, maar ik vond het toch een beetje een teleurstelling. De film vergt vrij weinig inspanning van de kijker, want het blijft gemakkelijk te volgen. Daar staat wel tegenover dat het bij vlagen behoorlijk gaat slepen, want het tempo ligt erg laag. Vervelend wordt het niet echt, maar soms krijg je wel het gevoel dat het hoofdverhaal onderbroken wordt. Het einde, wat dan voor een indrukwekkende twist had moeten zorgen, vond ik eigenlijk alleen maar flauw en zorgde er wat mij betreft voor dat je als kijker op je honger blijft zitten. De fijne rollen van Nicholson en Wright zijn dan wel weer mooi meegenomen.

2,5*

Nooit gezien, dacht zal eens kijken. Jack is altijd wel goed... Maar deze valt behoorlijk tegen. In begin is het nog wel een aardig thriller, maar verhaal wordt redelijk ongeloofwaardig op gegeven moment. Jammer.

2,5*

Redelijke film, maar wel echt te traag en ook het einde vond ik wat slapjes. Het kijkt prima weg en Nicholson is natuurlijk een geweldige acteur. Toch was hier wel meer uit te halen, denk ik.

Een stoet van beroemde koppen trekt aan je netvlies voorbij, het heeft bijna iets komisch, alsof gans Hollywood is opgetrommeld voor één enkele film; een soort 'We Are The World', maar dan in filmvorm.
Een hemeltergend slechte scène met Benicio del Toro als Indiaan, malle zwarte pruik op zijn hoofd. Na het verhoor en min of meer bekend te hebben de moord te hebben gepleegd schiet hij zichzelf door zijn hoofd. De agent die het verhoor (de Zaanse verhoormethode is er niks bij) aflegde wordt helemaal niet aan de tand gevoeld. Dit kan je natuurlijk interpreteren als kritiek op het fascistische politieapparaat in Amerika, maar ook Jack Nicholson die hier gepresenteerd wordt als de goede Amerikaan met een hart van goud, bekommert zich er totaal niet om. Wat ik op z'n minst raar vind. Die had die klote-agent toch wel even een goeie klap mogen verkopen wat mij betreft.
Jack Nicholson zit thuis bij de moeder van het vermoorde meisje, zij in tranen natuurlijk, op een gegeven moment pakt ze een kruis van de plank en vraagt ze aan Nicholson of hij kan beloven de dader te zullen vinden en houdt dat kruis vlak voor zijn gezicht. "Beloof je me dat, op je zielenrust?" Rot op joh, eng mens, met je akelige kalkoenenbedrijf.
Nicholson met dat eeuwige gekke bekken trekken, alsof je in een komedie zit. Staat ie in dat vissersbootje, begint het te regenen, trekt ie weer zo'n blij 'asjemenou' hoofd met opgetrokken wenkbrauwen, hij kijkt zelfs even recht in de camera, het is net Laurel & Hardy.
Benauwend camerawerk.
Ook raar trouwens dat Helen Mirren, psychiater, maar blijft zeggen dat de tekening niet meer is dan de fantasie van een kind. Je ziet toch meteen dat er iets goed mis is met die tekening? Het enge kindertekening-cliché. Alsof een kind zoiets zou tekenen haha..
En natuurlijk wordt het kind waar hij, Nicholson, zorg voor draagt het volgende slachtoffer. Ook zo cliché.
Tot zover de kritiek. Het positieve aan dit drama vind ik de trage, mellow manier van vertellen. De onderhuidse spanning is voelbaar.
En ondanks alles weet Nicholson toch een sympathieke goedzak neer te zetten, misschien wel dankzij de gekke bekken die hij trekt.