Malick schreef:
Nee, want de trilogie gaat over het roodharige jongetje Jarle. En
Company Orheim is chronologisch gezien het begin.
Ik was er inmiddels achter, ik had de film diezelfde week nog gezien

.
Zomaar ergens in duiken is hartstikke Awesome! Ik wist hier niks van, mijn broertje moest een filmhuisfilm zien voor school en BAM!!! Deze werd het.
Nou, daar heeft geen van ons beiden spijt van gehad. Welk een mooi en integer jeugddrama en, zoals mijn plaatsgenoot hierboven bevestigt, coming-of-age relaas.
Films over
abusievelijke en/of alcoholistische ouders -vaders in dit geval- bestaan er al zat maar mede wegens zijn muziekkeuze kon ik mij zo in hem verplaatsen: Sonic Youth, The Cure, The Smiths, Lou Reed en The Jesus and Mary Chain, waarvan hij shirts en/of posters bezit. Daarnaast is ook Ultravox te horen.
De herkenbaarheid zat hem er heel erg in de vraag:
Wat had ik zelf in zijn situatie gedaan? Ik ben niet zo sterk en conflictsituaties zijn voor niemand makkelijk. Mijn vader is een absolute tegenpool van die van Jarle, dus dit heb ik nooit meegemaakt maar Jarle's smaak en karakter maakten het voor mij al zo gemakkelijk om me met hem te identificeren maar dit maakte mijn plaatsing in zijn situatie dus nog eenvoudiger, hoe vreemd die ook voor mij is.
Verder heb ik de eighties nooit heel bewust meegemaakt -ik ben van '86- maar om in deze sfeer te verkeren was helemaal te gek. Er zijn films die door een te hippe visualisatie die zeepbel jammerlijk doorprikken maar daarvan is hier geen sprake. Dat zie je overigens vaker in Amerikaanse films, hoewel dat soms ook de bedoeling is en zo niet, lang niet altijd even storend.
Kompani Orheim is er voor mij zo eentje waaraan ik mijn blik niet kon onttrekken. Een pareltje, werkelijk! Zeer binnenkort weer eens proberen te zien!