The Aggression Scale (2012)

Redelijke film waarin een paar mannen op zoek zijn naar het geld dat van hun baas is gestollen. Een vrij standaard plot dat een voorspelbaar en bloederig kat-en-muis-spelletje opleverd. De film is zeker niet slecht of vervelend (eerder best vermakelijk zelfs), maar het is allemaal al wel eens eerder gedaan.

als je van enge wraakzuchtige kinderen houdt is dit best leuk...

Het is een soort Home Alone, maar dan voor volwassen.

Ik vond hem vermakelijk.

3 sterren

Aggression Scale : (noun) A psychological test measuring the frequency of overt aggressive behaviors that may result in physical or psychological injury to others.

Eigenlijk was het de bedoeling te beginnen met een quote van Owen, de tiener die in het middelpunt van deze bloederige home-invasion staat, maar dit is eigenlijk onmogelijke daar hij gedurende de hele film geen enkel woord zegt. Geen enkel geluid. Ik verwachtte me eigenlijk aan een doorsnee B-film maar naarmate de film vorderde was deze film een aangename verrassing. Je kan het gerust “Home Alone” voor volwassenen noemen (“The Aggression Scale is like Home Alone on crack.” las ik ergens) : bloederiger, venijniger en soms rechtuit expliciet gewelddadig. Vergeleken met Owen was die Kevin toch maar een watje. En de venijnige truckjes en boobytraps die Owen opzet voor zijn belagers, zijn toch een graad erger en dodelijker.

Het verhaal op zijn eigen stelt in wezen niet echt veel voor. Ene zekere Bellavance (Ray Wise) verlaat de gevangenis en wil samen met zijn zoon naar veiliger oorden trekken. Tot hij tot de ontdekking komt dat zijn zuurverdiende geld gestolen werd. Vier trouwe bendeleden krijgen de opdracht om het geld terug te vinden. En deze opdracht wordt op een eenvoudige manier aangepakt : men neemt een lijstje van alle personen die er iets mee te maken hadden en werkt deze af van boven te beginnen. Diegenen die geen antwoord kunnen geven op de gestelde vragen, worden zonder pardon voorzien van enkele verluchtingsgaten. En dat is dan ook het eerste beeld wat je te zien krijgt in “The Aggression Scale”. Vlakaf onmiddellijk een zinloze afslachting waarbij het slachtoffer naderhand bekeken niet eens de tijd had om vragen te beantwoorden. Maar het had wel effect, deze in-your-face geweldscene. Ik moet toegeven dat ik me eventjes rechtzette. Een echte aandachtstrekker die je direct duidelijk maakt waar het naartoe gaat.

Wat Lloyd (Dana Ashbrook) en zijn kompanen niet hadden voorzien was de aanwezigheid van de jonge telg Owen (Ryan Hartwig) in de familie Rutledge die als volgende op het lijstje stond. Deze zwijgzame jongen verbergt een redelijk destructief geheim. De Rutledge familie is juist naar hun nieuwe woonst verhuist waar ze proberen een nieuw leven op te bouwen. Dit is niet zo naar de zin van Lauren (Fabianne Therese) die dat ook duidelijk laat merken en die helemaal geen zin heeft om babysitter te spelen voor de weirdo Owen in dit nieuw samengesteld gezin. Ze beseft echter nog niet dat ze blij mag zijn dat deze snotneus aan haar zijde staat.

Het is overduidelijk een low-budget film, maar wel eentje dat enorm in de smaak viel bij mij. Een razendsnelle agressieve film waarbij je aandacht geen minuut verslapt. De continue stroom van geweldsscènes zijn perfect gedoseerd en de doordachte acties van Owen maken het boeiend. Alhoewel hij soms wel leek op een jeugdige MacGyver die door vergezochte methodes en met de nodige portie geluk en toevalligheid resultaten boekte. Alle lof ook voor de vertolkingen. Ray Wise, die natuurlijk overbekend werd als Leland Palmer in Twin Peaks, zijn bijdrage was niet veelomvattend. Maar de momenten dat hij in beeld kwam wist hij toch een gewetensloze gangster te portretteren . Wie ook wel bekend was van Twin Peaks is Dana Ashbrook (als Bobby Briggs). Ik had hem echter niet direct herkend met dat grijzend haar en dat ringbaardje. Hij deed me eerder denken aan Ruben Block, de zanger van Triggerfinger. Maar wat een charisma hij uitstraalde op het scherm. De sfeer veranderde ogenblikkelijk als hij ergens verscheen. Dreigend en ongenaakbaar komt hij over waardoor iedereen zich ongemakkelijk begint te voelen. Hij laat zich omringen door enkele stereotype individuen : de hersenloze spierbundel met een enorm incasseringsvermogen, een debiele snul en het cowboy-type met een “Je mon fou” houding. Maar het is Ryan Hartwig die uitblinkt in zijn woordenloze rol. In het begin leek het een autistisch achterlijk jongetje die echter uitgroeit tot een slimme en inventieve survivalist op het moment dat hij familie en zijn eigen lijf moet zien te redden. De enige die me mateloos op de zenuwen werkte was Lauren. Als je koelbloedige moordenaars probeert te ontvluchten, ga je niet als een hysterisch tienermeisje schreeuwend door het woud rennen. Gelukkig kon ze naar het einde toe een beetje meer haar zelfbeheersing terug vinden.

Er zijn meerdere films die tonen hoe iemand psychologisch kan ineenstorten om plots extreem agressief te reageren. “The Aggressive Scale” laat echter zien hoe ver iemand kan gaan in zijn agressiviteit. Een verontrustende gedachte dat iemand zonder medicatie niet in staat is om zijn agressiviteit te bedwingen en constant een bedreiging is voor anderen. Maar het is wel een uitgangspunt om een boeiend concept rond te weven. Het mooiste verborgen item in deze film was de manier waarop Owen en Lauren naar elkaar groeiden. Ze begonnen als twee vreemden die apathisch met elkaar omgingen en eindigen als een soort Bonnie en Clyde. Onafscheidelijk en dodelijk wraakzuchtig.

3,5*

tjonge jonge één noemt de zin "home allone voor volwassenen" en inééns noemen we het allemaal zo???? wat origineel........

Ik had alleen gelezen "Home alone on crack". Ik zag daarna toen ik mijn tekstje hier copieerde, dat de buurman boven mij dezelfde uitdrukking gebruikt had. Ik zal de volgende keer eerst het hele forum doorkruisen om er zeker van te zijn dat ik hoogstpersoonlijk en super origineel uit de hoek kom. Tegen die tijd is mijn mening natuurlijk al gedateerd waarschijnlijk