Die Wand (2012)

Hele fraaie film.

Waar je deze film precies kan plaatsen is nog maar een raadsel, maar gaat hier overduidelijk wel met het thema depressie en eenzaamheid aan de haal, wat geassocieerd word met een stukje wereld omhuld met een onzichtbare wand. Science Fiction? Fantasy? Drama? Mysterie? de film weet wel met een hoop elementen te spelen. Het gaat hier over een vrouw, die schitterend is neergezet door Gandeck, die op een dag erachter komt dat ze word tegengehouden door een onzichtbare wand wanneer ze haar vrienden wil gaan zoeken die de nacht niet zijn teruggekeerd. En wat krijg je automatisch, als je dan, in dit geval, opgesloten zit op een paar kilometer hectare, met verder helemaal niemand (op een paar dieren na)? Dan word je machteloos en gek. En om niet door te draaien kan je alles beter van je afschrijven, wat dus ook hier gebeurd en wat ook de hele film voorgelezen word door de vrouw. Verder bevat de film geen woorden.

Hier word het ook op een behoorlijke meeslepende manier neergezet en Die Wand boeit elke seconde en verveeld geen moment. Ook dit is weer zo'n typisch psychologische dillema die de hoofdrolspeelster moet doormaken, maar uiteindelijk langzaamaan aan de situatie begint te wennen, wat je ook automatisch hebt als je zwaar depressief bent of een een of andere ongenezelijke ziekte hebt. De regisseur weet dat hier prachtig te associeren. Daarnaast is het hele idee rond die onzichtbare wand ook prima geplaatst en het lijkt ook wel een beetje alsof de regisseur leentjebuur heeft gedaan bij Allegro van Boe. Verder is de eindeloze fraaie selectie aan de heuvelachtige en bossige locaties en de natuurshots van Oostenrijk ook erg kunstachtig mooi. Ook is er plaats voor een beetje mysterie, bijv die dromen van die vrouw. en ja, de verdere acteurs: die hond, koe en die twee katten deden het ook erg goed.

Absoluut een geslaagd en creatief stukje cinema.

4,0*

Mysterieus, filosofisch, diepzinnig.

Eigenlijk de eerste film in een heel lange tijd waar ik me niet erger aan de voice-over. Het werkt hier wel, de stem in het achterhoofd van de vrouw die zich op een raadselachtige manier opgesloten vindt in een idyllische omgeving, samen met haar dieren in een jachthut, vrij om te dwalen door het bos en over de alpenweide, maar niet in staat om terug te keren in de samenleving. Een paradijs, maar zonder mensen.

Het mooie aan de film is vooral de vraag of en hoe ze het zal redden, en waardoor de mysterieuze barrière wordt veroorzaakt. Voer voor discussie, filosofie, en wellicht zelfreflectie. Totdat dat zover is is er een erg mooie film om naar te kijken, met jaloersmakend mooie beelden van het berglandschap.

Erg mooi.

Erg depressief, maar aardig verteld in een buitengewoon mooie omgeving.

Na afloop moest deze film bij mij echt even bezinken. En nog steeds wel eigenlijk.
Ik heb hem als behoorlijk deprimerend ervaren, temeer omdat ik tijdens het kijken voortdurend bezig was met de gedachte wat het met mij zou doen als ik daar zo moederziel alleen en uitzichtloos zou moeten zien te overleven. Ik zou graag stoer willen verkondigen dat mijn overlevingsdrang de overhand zou nemen, maar ergens vrees ik dat ik bij de eerste sneeuw buiten was gaan liggen met het idee “laat maar dan”. Nu ja, je weet het vermoedelijk pas wanneer het je zou overkomen. Zo ook het personage in de film.

Ik vond het boeiend om te zien hoe deze vrouw door alle stadia ging die je mag verwachten; verbijstering, angst, overlevingsmodus en uiteindelijk acceptatie. Ik betrapte me er op dat ik net als zij gaandeweg minder bezig was met de vraag wat de wand nu eigenlijk betekende, of hij ergens op zou houden of mogelijk weer net zo zou verdwijnen als dat hij verscheen.
Aanvankelijk was ik er nog van overtuigd dat de wand een metafoor was voor een state of mind, maar uiteindelijk werd het meer een kwestie van “hij is er, het maakt niet uit hoe en waarom, het gaat om hoe je er mee omgaat.” Zoiets. Geen idee wat de auteur van het boek er mee bedoeld heeft, maar dat is in ieder geval hoe ik het heb beleefd.

Ik had wat moeite met de voortdurend monotone stem van de vrouw als voice-over, maar begrijpelijk was het natuurlijk wel; een opgewekt relaas zou volkomen onlogisch zijn. Het valt op dat je eigenlijk niets van haar afweet wanneer het verhaal begint en daar komt tijdens de film ook nauwelijks verandering in. Je kunt je ook afvragen of het iets toe zou voegen. Vermoedelijk niet, want binnen de realiteit van het verhaal is het ook niet meer van waarde wie zij was voor de wand verscheen. (Het enige wat wel in me opkwam was dat ze toch iets van een boerenachtergrond moest hebben, want ze leek verdacht handig met het ter wereld helpen brengen van het kalfje. Maar dat terzijde)

De natuurbeelden, met name die in de sneeuw, zijn prachtig, en de interactie met de diverse dieren schitterend en soms zeer aangrijpend. Natuurlijk was ik zeer benieuwd hoe het af zou lopen, maar desondanks lijkt het open einde volkomen op zijn plaats. Enerzijds is het misschien mogelijk om dit als hoopvol te ervaren; uiteindelijk leek de vrouw te berusten in het feit dat ze weinig meer kon dan “zijn” –ik noem het weinig, maar wellicht is dit juist alles- maar mijn overheersende gedachte was toch: Jeetje. Wat verschrikkelijk. En wat als straks de kogels een keer op zijn of de koe ook nog dood gaat… Erg optimistisch gestemd heeft het me niet.

Die Wand is in ieder geval een bijzondere kijkervaring die nog wel enige tijd door mijn hoofd zal spoken.

Wat en trieste film, wel mooi maar miste wel veel.
Vooral over de muur, en dat er ineens een ander was, hoe kwam hij daar.
Onbevredigende frustrerende einde.

Een schitterende fraai gemaakte film met een deprimerend verhaal, maar geen moment verveelt.

"Ich bin ganz allein."

Voor dit soort films heb ik een zwak.

Het gegeven alleen al is hoogst opmerkelijk te noemen; een vrouw omsloten door een glazen muur. Het werpt een hoop vragen op die jammer genoeg niet beantwoord worden, desondanks heeft het zo zijn charme. Dit komt deels door de vrouw die haar flashbacks beschrijft via een voice-over. Helaas wordt het op deze manier net iets te langdradig gemaakt, omdat het al gauw de eentonige kant opgaat.

De film moet het naar mijn inziens dan ook meer hebben van het prachtige landschap dat erg fraai in beeld wordt gebracht, ondersteund door een fijn staaltje klassieke muziek. Het creëert een surrealistische, doch beklemmende sfeer, omdat er op momenten dingen plaatsvinden die niet helemaal te plaatsen zijn binnen het hele gebeuren.

Wat dat betreft zit er een bepaalde mate van symboliek verwerkt in 'Die Wand'. Door de weergegeven isolatie wekt het een deprimerend gevoel op die mede door de sterke vertolking van Martina Gedeck goed aankomt. Het geeft de kijker in ieder geval voldoende stof tot nadenken.

Al met al een intrigerend drama dat wellicht niet iedereen zal aanspreken, maar de liefhebber zit hier geramd.

Dikke 3,0 sterren.

Slowpaced, deprimerend, meer vragen oproepend dan beantwoordend, soms frustrerend (je hebt dit nog niet geprobeerd, en dát niet) maar absoluut de moeite waard. Prachtig geschoten plaatjes en mooie contemplatie.

Bij Das Leben der Anderen had ik overigens nog de hots voor Gedeck. Das is ja schon passiert, glaub' Ich.

Echt? Nog steeds een bijzonder mooie vrouw (lees: lekker wijf), if I may say so.

Mmm, ik vond het behoorlijk afgetakeld, maar goed. Ze is hier 50 he, dus is misschien niet zo gek... Niet iedereen wordt 50 zoals Sandra Bullock.

Een film beoordelen van een boek dat je hebt gelezen is altijd moeilijk en misschien zelfs wat oneerlijk. Het is mooi gedaan, de omgeving is prachtig in beeld gebracht en de film steunt op de letterlijke passages uit het boek. Maar ... natuurlijk kan deze film in de verste verte niet tippen aan het boek, dat ik eigenlijk onverfilmbaar achtte. Interactie tussen mens en dier is nou éénmaal niet in beeld vast te leggen. De aanwezigheid van de wand zelf vond ik wel heel mooi gedaan. Mooie film, zeer zeker, maar voor mij toch niet helemaal overtuigend om redenen die ik hierboven aanhaalde.

Kan alleen maar besluiten dat heel dit verhaal van de glazen wand geldt als een soort metafoor van menselijke eenzaamheid. De paniek, het ongeloof, de strijd en de berusting, het hechten aan het weinige dat rest met de wanhoop er bovenop worden dooreen naar voren geschoven.

Het dagboek van de vrouw is dan ook precies geen dagboek maar eerder een later geschreven relaas waarbij de feiten soms zijn vervaagd en niet altijd chronologisch worden vermeld en dit helpt wat spanning en curiositeit in de film te brengen.

Bijzonder werk, eigenlijk gedurfd om daarmee ruim anderhalf uur film te willen vullen.

Puike beelden van de mens in de natuur.

Mooie film waarin een vrouw afgesloten komt de zitten van de rest van de wereld met een hond, een kat en een koe. Veel dialogen hoef je dan ook niet te verwachten, haar voice-over geeft ons de dagboekfragmenten die we ondertussen in beeld zien.

Mooie sfeer en er wordt nergens SF of zoiets van gemaakt, het gaat over een mens afgesloten van de rest van de wereld en hoe te overleven en hoe zin aan het bestaan te geven.

Film maakt eigenlijk ook wel nieuwsgierig naar het boek want 108 minuten is voor een film en mooie speelduur, maar we zouden best nog wel wat verdieping willen, mooie nog voor de boekenlijst.

Film (nog) niet gezien, maar het boek is zeker een aanrader, dat weet ik nog wel. De flaptekst van de Nederlandse vertaling uit 1987 heeft het o.a. over 'de specifiek vrouwelijke ervaring van de menselijke vervreemding'. Daar heb ik me toentertijd gelukkig niet door laten afschrikken

Sterk idee.

De film heeft een intrigerend concept en geweldige beelden van de natuur. Vind het alleen erg jammer dat de symboliek er wel heel dik bovenop ligt en dat het daadwerkelijk concept er alleen maar inzit om een bepaald gevoel te versterken.

Het filosofisch en poëtische is bij mij helemaal niet goed aangekomen en heb me goed geërgerd

aan de constante Duitse voice-over en de film komt ontzettend herhalend over, zoals Gauke al heeft aangehaald.

Eigenlijk heb ik een heel vergelijkbare film in mijn top 10 staan: Un Homme Qui Dort (1974) die je op veel manieren kan vergelijken maar die ik gewoonweg op elke manier beter vind dat deze film.

Omdat de film nog wel enigszins origineel is, dat ik geïntrigeerd was in de verdere verloop van de film en dat de 'leegte,' mij in kunst altijd wel aanspreekt krijgt het toch nog 2.5* al moet ik zeggen dat het een onbevredigde einde heeft.

De film heeft de ingrediënten in huis voor een mysterieuze film te worden. Maar door de aanhoudende vertelstem en de overdreven symboliek is dit eerder een filosofisch debacle geworden dat weliswaar mooi is, maar langdradig en soms vervelend. Jammer, want ik had hier wel hoop in.

De enige films waar ik aan moest denken bij deze film zijn Silent Hill en I am legend. Al is bij beide films de uitwerking wel helemaal anders. Het hoofdpersonage lijkt ook al snel over te gaan op 'overlevingsmodus'. En vervreemding van zichzelf. Ik kan ook niet voorspellen hoe ik zou reageren, maar ik twijfel of ik als die vrouw zou worden. Of toch op zo'n korte tijd.

De film heeft wel wat potentie, is mooi en heeft genoeg mysterieuze scènes. Maar de symboliek ligt er te dik op en het is gewoon te lang. Dit kan je beter iets korter doen met wat meer dynamiek om zo een diepere indruk achter te laten.

Op een dag blijkt dat een jonge vrouw alleen overblijft met een hond, een koe en een kat. Haar wereld is beperkt geworden door een onzichtbare muur en ze kan geen contact meer krijgen met andere mensen. Wat volgt is een film over eenzaamheid, overleven en de filosofieën over hoe de mens verwordt als hij geen contact meer heeft met andere mensen. Een bijzonder en interessant gegeven voor een film. Toch heb je het na een uurtje allemaal wel gezien en dan ben je nog maar net over de helft. De rest van de film is dan verder ook vooral meer van hetzelfde. Echt een ontwikkeling zit er niet meer in. (Op een vreemde en onverklaarbare gebeurtenis na) En de sfeer wordt alleen maar deprimerender. Zo erg zelfs, dat het me tegen gaat staan. Toch ga ik de film geen negatieve kritiek geven. Het is namelijk wel een bijzondere en niet alledaagse film en die me ook zeker niet onberoerd gelaten heeft. Een film die ik in gedachten zal blijven houden. Ook over lange tijd nog denk ik. En dat is een compliment.

Ik neem aan dat het boek bestaat uit het verslag dat het hoofdpersonage schrijft en dat we haar in de film zien en horen schrijven middels de voice-over. In eerste instantie stoorde me dat en leek het me een weinig fantasievolle vertaalslag naar film. Maar naarmate de film vorderde begon de cadans van haar vertelling me wel te bevallen. Haar monotone relaas weerspiegeld juist wel goed haar gemoedstoestand en laat de kijker hetzelfde voelen: van zin- en uitzichtloosheid, naar berusting, naar vooruitzien. Op den duur kreeg ik haast zin om een hond aan te schaffen en naar de Alpen te verhuizen. En ik houd helemaal niet van honden.

Een prachtig berglandschap, subtiele soundtrack. En fijn hoe subtiel er soms spanning wordt opgebouwd in een verder weinig spannende geschiedenis. Fraai.

Zeer aangenaam verrast door deze film. Eigenlijk ontgoochelen Duitse films doorgaans nooit en dit was met deze oerdegelijke film niet anders. Uiteraard is 'die Wand' van de pot gerukt, maar eens je daar voorbij bent en je je inleeft in het verhaal en het personage valt er heel wat te ontdekken en te reflecteren. Geen idee of regisseur Pölsler zijn inspiratie haalde bij The Simpsons Movie van vijf jaar eerder, maar het concept is alvast een mooi uitgangspunt.

Veel dialoog zit er niet in natuurlijk als je het moet doen met één personage (en een halve dierentuin). Daar Cast Away bijvoorbeeld het doet via stiltes is bij Die Wand de voice over overheersend via voorgelezen dagboekfragmenten. Op die manier raak je ook betrokken met het personage.

Wat doet het met een mens als je volledig afgesloten bent van je omgeving? De eenzaamheid, de angst of de berusting: het zijn allen gevoelens die opspelen bij het personage. Schrijven werkt therapeutisch om niet geheel gek te worden. Idem met het tijdsbesef waaraan we zo verknocht zijn. Beeld je eens in dat je niet meer weet welke dag het is?
Later in de film zie je hoe de vrouw zichzelf een soort goddelijke status geeft doordat ze "heerst" over haar wereld en kan oordelen over leven en dood (het hert, de vos, de witte kraai). De eenzaamheid creëert ook een nieuwe relatie tussen mens en dier: Luchs wordt een soulmate, Bella de koe is ook meer dan een koe en voorziet haar van melk en haar levensonderhoud. Fijn dat ook de aandacht wordt gevestigd op de verschillende seizoenen.

De landschappen zijn dan ook zeer mooi en steeds wisselend! Na verloop van tijd treedt er ook berusting op. Ze is niet langer bezig met die Wand en weet dat ze niet meer "gered" (?) zal worden. De muziek in de film paste perfect bij het thema. Ook de stiltes waren aangenaam, voornamelijk wanneer we aan de andere kant staan en haar in stilte horen roepen en kloppen. Het einde is dan enigszins verrassend. Waar kwam ineens die man vandaan? Hoe groot was haar perimeter eigenlijk? Zat hij er al in of kwam hij van buitenaf? Interessante vragen waarop we (gelukkig) geen antwoord krijgen. De film is sterk genoeg om het te doen zonder antwoorden. Tot slot nog de uitstekende afsluiter dat de film eindigt met het feit dat hij papier op is, mooie symboliek!Rest dus de grote vraag: Wat nu??? Mooi!

ik heb de hele film uitgezien omdat ik hem best wel mooi vind

bijzondere mooie beelden van oostenrijk

drama over eenzaamheid en verbondenheid met de dieren die ze om zich heen heeft

en gedachten heel veel gedachten

bijzondere film !!

Film is gebaseerd op het boek "die wand" van Marlen Haushofer. Boek kan ik aanraden zeer indrukwekkend.

Boek zal ongetwijfeld beter zijn dan de film. Vond het behoorlijk tegenvallen. Origineel uitgangspunt waar weinig mee gedaan word. Na het veelbelovende begin lopen de makers zelf tegen een muur op zou je kunnen zeggen. Beetje filosofisch getint wat op het grote doek vaak maar ten dele werkt, zoals hier ook eigenlijk. Roept een hoop vragen op, maar levert weinig tot geen antwoorden, waardoor je het gevoel krijgt dat de heer Pölsler en zijn crew er zich iets te gemakkelijk van af wilde maken. Wel adembenemende locatiebeelden van Oostenrijk. Als geheel een te taaie en saaie zit, voor een fantasyfilm gebeurt er veel te weinig om de kijkers te triggeren.

Fotografisch pareltje. Met indringende shots vol onheilspellende schoonheid.

Slim ook om hier geen beauty à la Johanson of Wikander te casten maar een (overigens best aantrekkelijke vrouw, hoor) doorsnee persoon. Film waar ik geen vat op kon krijgen. Uiteindelijk ook niet wilde krijgen, uit angst de magie een beetje te doorbreken.

Op zich raar dat ze dit verhaal wil opschrijven. Voor wie dan? Van in het begin van de film begin je naar het einde te speculeren en begin je ernaar te snakken als het ware. Dit einde is dan ook niets minder dan perfect.

]ik heb hem gezien, maar kan me niet meer herinneren of ik hem nou goed vond j/n en hoe hij afliep.
Weet alleen nog dat ze achteraf toch niet echt allen was, maar er ook 2 oude mensen woonden, en dat daar ook iets mee was.
vanavond maar eens op tv herkijken ..

Mooie, intrigerende film met een boeiende premisse (de wat Kafkaeske, bizarre gebeurtenis van de Muur), gevolgd door een thriller/horror-achtige suspense wat er aan de hand is en of ze het zal overleven en ten slotte een aanpassing aan de situatie en welhaast mystieke eenwording met de natuur.

De film is bovenal een vertelling (veel tekst) dat enerzijds veel mooie gedachten bevat over de mens en de natuur en hun moeizame verhouding maar dat anderzijds weinig zal toevoegen aan de novelle van Haushofer waarvan deze film een verfilming is (welke novelle ik niet gelezen heb).

Een prachtige film maar ik vermoed dat de novelle nog prachtiger is waaraan de film alleen wat mooie plaatjes heeft toegevoegd.

Een wat bijzonder verhaal, dat niet echt boeiend is.

Maar de beelden zijn wel mooi en Martina Gedeck is een prima actrice.

Mooie regie maar vreselijk saai voor de rest. Regelmatig doorgespoeld bij de monoloogloze stukken. Eén van de slaapverwekkendste voice-overs ooit trouwens Wel leuk dat je van alles en nog wat kan doen tijdens deze film zonder iets gemist te hebben.

Voor de rest nogal vage vertelling over de gevolgen van isolering op menselijke geest en gedrag en over de relatie tussen mens en natuur. Het hoofdpersonage is precies het proefkonijn van een goddelijk experiment maar vond ik verder gewoon een film om eens lekker pseudo-intellectueel over te doen zonder dat er in feite veel te vertellen valt.

Een mooie, bijzondere film. De eenzaamheid vind ik erg invoelbaar. Ik vraag mij af wat ik zou doen in zo'n situatie. Het verhaal bevat veel vraagtekens, niet alles wordt duidelijk, en het geeft je stof om over na te denken. Goed acteerwerk en de rust, de dieren en de natuur vind ik fijn, ondanks de situatie mij voornamelijk uitzichtloos lijkt. Ik wil 'm nog eens kijken als ik meer rust in mijn hoofd heb en er aandachtiger naar kan kijken. Een 8. 4*

Qua opzet doet dit denken aan Stephen King's Under The Dome, maar de uitwerking van het gegeven is hier veel kleinschaliger en meer filosofisch. Martina Gedeck is uitstekend als de vrouw die samen met een hond moet zien te overleven binnen gigantische, onzichtbare muren. Haar constante vertelstem, hoewel functioneel, werkt sporadisch een beetje op de zenuwen en er gebeurt niet zo veel, maar de mysterieuze, dromerige sfeer is knap getroffen en het landschap is betoverend mooi. Het simpele maar doeltreffende gegeven zorgt er daarnaast voor dat je toch wel geboeid blijft kijken.

Erg genoten van het boek, de film komt aardig overeen met zoals ik het mij heb verbeeld. Het idee van de plotselinge wand vind ik bijzonder sterk en wordt goed uitgewerkt.

De film zit er top uit, vrij sober een tikkeltje moderner dan ik in m'n hoofd had.

Degelijke verfilming.

Op bleu monday bekeken.vond het een zware hap,waar ik doorgaans wel van hou.viel nu alleen in verkeerde keel gat,omdat ik zelf al down was.het was me allemaal even te zwaar.de koe,kat en de hond.........wel erg herkenbaar.de totale eenzaamheid.bij opnieuw kijken geef ik deze vast een hogere waardering.de glazen wand begon mij te irriteren,misschien vooral door het feit dat het herkenbaar is.al met al een herkansing waardig.