Lastig om een cijfer te geven aan een film die opzettelijk kiest om een dier (meerdere eigenlijk) voor het verkrijgen van het beeld te doden, en niet alleen dat, maar het dier ook nog eerst flink martelt. Het moest allemaal echt lijken, dus wat is nou beter dan echt een hondje/wolfje te martelen en te doden en dat mooi op beeld te zetten? Dat het echt moest lijken is trouwens een enorme smoes, want dan had hij een echte wolf genomen en niet een hondje die op een wolf lijkt. En wat zou de film zijn geweest zonder die scène met een toegevoegde waarde van... 0,0? Bovendien, als al het geweld tegen mensen wel buitenbeeld kon gebeuren, waarom niet ook het geweld tegen dieren buitenbeeld?
Verder heeft de regie ook de nodige moeite gedaan om met de camera de laatste adem van neergeschoten herten e.d. op beeld te krijgen, moet vast lastig zijn geweest, eerst doodschieten en dan snel met de camera erop zoomen hopende dat ie snel zijn laatste adem uitblaast. Een beetje regisseur weet zulke beelden te maken zonder dat de dieren echt worden gedood, maar wellicht was dat teveel werk en koos hij maar voor de makkelijkste weg. De scène waarin een hondje/wolfje lijdend in een klem zit, hulpeloos klappen met een schop krijgt, en vervolgens trekkend aan die klem jankend mee wordt gesleurd om vastgebonden weer met een schop geslagen te worden tot ie dood gaat is simpel gezegd not done.
Mijn gevoel zegt dat de regisseur vooral wou choqueren, tot die conclusie kun je ook komen door het vele geweld, de dik aangezette personages, de seks- en naaktscènes (erg choquerend in de tijd van Franco), de incestueuze moeder, e.d. Daarin past ook het verhaal dat deze regisseur het stoer opnam tegen de censuur van Franco om toch de film, toen de dictatuur al wankelde, in een festival (San Sebastián) uitgezonden te krijgen. Evenals dat de film door het filmfestival van Berlijn werd geweigerd.
Voeg daar ook aan toe dat er een zogenaamde kritiek op Franco en op het duistere Spanje uit zijn tijd in zit (de boze moeder is Franco, en het doodgeslagen hondje is het volk of zo?) en de hype is compleet. Eerlijk gezegd kun je zonder al teveel fantasie zelfs in de Amerikaanse superheldenfilms van tegenwoordig kritiek op Franco zien, het is maar hoe je de beelden interpreteren wil, en een goed-slecht verhaal zit wel in elke film.
Inhoudelijk begint de film vrij boeiend en lijkt inderdaad een beetje ons het Spanje van Franco te willen tonen, maar slaat daarin door, met neanderthalers die honden doodslaan, boze moeders die de piemels van hun zoons uitlachen, etc.. Zo barbaars was het volk onder Franco vast ook weer niet. Het acteerwerk, de beelden en de sfeer zijn vrij aardig. Er zit dus weldegelijk kwaliteit in, al stelt het script niet heel veel voor. Maar die overbodige doodmarteling van het hondje, alsmede de pretenties om te choqueren, halen de film toch wel onderuit. Furtivos is de bekendste film van deze verder weinig bijzondere regisseur.
Zonder de doodmarteling van het hondje zou ik er nog wel 2,5* voor kunnen geven, maar met die scène hou ik het op 0,5*.