Thieves like Us (1974)

leuke Altman spielerijtjes in lekker zuidelijk misdaad drama.

Nu op DVD verkrijgbaar..

Remake van THEY LIVE BY NIGHT

Weet nu ook gelijk waar de titel 'Spies like us' vandaan komt, hoewel in het verhaaltje geen gelijkenis te vinden is...

Nu is ie eindelijk echt weer op DVD te krijgen, ik zag em zowaar bij Van Leest voor een euro of 8! Dat is een versie zonder de audiocommentaar van Altman helaas, dus niet zoals de regio 1 versie in de link van Dogie_Hogan.

Dit blijft mijn favoriete film.

Het gebruik van muziek in deze film is erg bijzonder.. Altman besloot geen muziek te laten componeren, maar gebruikte enkel die van de radio uit die tijd. Om toch op bepaalde momenten iets van spanning te benadrukken werd de muziek van hoorspelen gebruikt.

Het is geen remake van They Live By Night (ook een aanrader), maar een verfilming van hetzelfde boek.

Heb deze nog maar half gezien, maar van wat ik gezien heb, was het weer een erg goede van Altman. Heel erg levendig, schitterend geschetste personages, geweldig experiment met de score (zie bericht van Neo).

Bij vlagen briljant (de faux-bankoverval met de kindjes, het vluchtmisdrijf), maar helaas met enkele 'dode' momenten, wat ik zeer ongewoon vind voor Altman. De scènes waar de drie bankovervallers en eventuele nevenpersonages in één ruimte zijn, stralen enorm veel dynamiek uit, maar worden afgeremd door de weinig overtuigende romance-subplot. Of misschien ligt dat aan mijn eigen oppervlakkigheid: het is me namelijk net iets té implausibel hoe Shelley Duval wordt voorgesteld als droomvrouw.

Uitstekende sfeerschepping ( de sociaal moeilijke jaren 30, het belang van de radio in het dagelijks leven,...) in deze film die, zoals dikwijls, gangsters en hun entourage als semi-sympathiek voorstelt.

prima film, gezellig! uit de tijd dat misdaad nog leuk was

met Keith Carradine in een uitstekende rol en Shelley Duvall niet te vergeten

helemaal in de jaren 30 dankzij de geluidfragment, muziek en prachtige setting

3,5 kogels

Film met enkele zeer sterke scenes (bankoverval nummer 37, het auto-ongeluk, de ontsnapping uit de gevangenis, het eind) en de film ademt een heerlijke sfeer, versterkt door de fraaie locaties. Toch is Thieves Like Us niet helemaal geslaagd. Het acteren is vrij wisselvallig, personages doen nogal irritant zonder duidelijke reden en af en toe is het wat rommelig. Toch wegen de sterke punten net wat zwaarder, maar Altman heeft sterkere films afgeleverd, met name juist ook in deze fase van zijn carrière. 3,5 sterren.

Van het boek maakte een andere regisseur die ik hoog heb, Nicholas Ray, al een fraaie film met They Live By Night, in veel opzichten een echte Nicholas Ray. Altman maakt met hetzelfde boek een echte Altman. Dat betekent dat Altman zich heel erg focust op de dynamiek tussen de hoofdpersonages en de sfeer rondom hen. Veel van de actie (bijvoorbeeld een aantal overvallen) worden gewoon niet getoond, omdat Altman dat niet al te boeiend vind. Het plot is ook secundair. En in plaats van muziek horen we radiogeluiden.

En die benadering van de personages is prachtig en verschillend van die van Ray. Bij Ray was de relatie tussen Keechie en Bowie grimmige romantiek, hier overkomen Keechie en Bowie elkaar. Net zoals, omdat hij anders ook niet precies weet wat te doen, Bowie met zijn mede-ontsnappers banken gaat beroven vallen twee wat wereldvreemde mensen voor elkaar, gewoon omdat ze zich op hun gemak voelen bij elkaar en omdat ze elkaar tegenkomen. Nergens is hun liefde groter dan de wereld. Was alles net een beetje anders gelopen dan hadden ze gewoon een traditioneel gezinnetje gehad. Dat, plus de liefdevolle, licht komische, soms iets vervreemdende toon en de heerlijke sfeer en fraaie beelden zorgen ervoor dat ik dit gewoon plaats in het rijtje grote Altmans. Bijzonder mooi einde ook na de schietpartij waarin Keechie op haar manier de dood van Bowie verwerkt.

4.0*

Heel sterke film van Altman, bedrieglijk in zijn eenvoud, waarin met prachtige locaties, decors en aankleding, alsmede met het geluid van een herhaaldelijk nadrukkelijk aanwezige radio (met veel kennelijk originele opnamen van nieuwsprogramma’s, reclamespotjes en hoorspelen), een zeer authentiek aandoende sfeer wordt geschapen, de malaise van de crisisjaren tot leven wekkend.

Ook de dialogen, karakterisering en interactie van de personages - een agressieve zuiplap, een malloot die niet van z’n nichtje kan afblijven, en een arme boerenkinkel - dragen bij tot dat gevoel van realisme. Ze zijn geen van allen erg grote lichten, of zelfs maar een beetje bijdehand, en, met uitzondering misschien van Bowie, niet erg sympathiek.

Niet bepaald glamoureuze en legendarische Public Enemies dus, deze ‘bende’, maar eerder kleine (overigens niet minder meedogenloze) krabbelaars from the wrong side of the track, voor wie de roem bepaald niet is weggelegd. Goed, ze worden genoemd in de kranten en op de radio, maar veel plezier beleven ze daar niet aan, en ook op sympathie van het publiek hoeven ze niet te rekenen.

Vicksburg, Jackson, New Orleans, Mississippi: het klinkt mij als muziek in de oren, en niets zou eenvoudiger zijn dan hier een aantrekkelijke soundtrack onder te hangen, maar Altman vermijdt ook dat cliché; hij laat die iconische muziek zelfs geheel achterwege, en weet denk ik juist mede daarom dat authentieke gevoel vast te houden.

Sterke rolbezetting, met name door Carradine en Duvall, die een aandoenlijk stel vormen, waarbij vergeleken Depp en Cotillard van bordkarton lijken. Maar goed, die film had misschien een iets andere insteek... Waar Billie Frechette de veronderstelde laatste woorden van haar geliefde zal koesteren, en zal bijdragen tot de mythevorming, wist Keechie de herinnering aan Bowie uit, niet alleen voor de buitenwereld, maar ook voor zichzelf.

In mijn herinnering daarentegen zal Mann’s Public Enemies snel vervagen, maar zal dit pareltje van Altman blijven schitteren.
Natuurlijk kan het verleden nooit zo beleefd worden als was het het heden, maar Altman leek de kunst te verstaan om, hier en bijvoorbeeld ook in McCabe & Mrs. Miller, in zijn reconstructies de invloed van de ‘hedendaagse’ blik met al zijn romantiserende en anachroniserende vervormingen tot een minimum te beperken, en een zekere, documentair aandoende, waarachtigheid te realiseren.

They live by Night van Nicolas Ray gebaseerd op hetzelfde boek, is in mijn ogen spectaculair beter op alle denkbare fronten. Dit voelt aan alsof er een poging gedaan is alle vaart en sappigheid uit die Ray verfilming te halen. Goed gelukt.

Biosguru Robert Altman wist echter niet dat het al een keer verfilmd was toen hij hiermee bezig was.

wezli

Oh, dat wist ik dan weer niet. Maar het veranderd niet zoveel aan mijn mening over deze versie. Als ik aan de Ray versie denk, zie ik direct een aantal sleutelscenes voor me. Die ik zowat kan uittekenen. Als ik aan deze denk, komt er vrij weinig bovendrijven. Mevr. Duvall op een balkon, daar houdt het wel mee op. Ook los van de eerdere Ray uitvoering, is deze me te traag en generiek gefilmd.

Niet om te stangen bedoeld. Ik zie ook wel in, dat ik in de minderheid ben en deze versie zeer hoog gewaardeerd wordt op MM.

Ik kan me best voorstellen dat niet iedereen hier iets mee kan hoor.

Ik zie ook wel degelijk dat deze film niet perfect is. Bijvoorbeeld al één van de eerste scenes: er is al een man die moeilijk loopt, (T-Dub), maar het is Bowie die later onder een treinrails moet schuilen met z'n gewonde voet, blijkbaar omdat hij z'n schoen verloren is een scene eerder...

Later aan tafel maken ze hier wel weer en grap over, dat ze alle drie de vraag krijgen, 'Hoe is het met jouw voet?'.

Maar dit is Altman; niet zozeer wat er verteld wordt, maar hoe het verteld wordt is belangrijk. Ik vind deze film ook een overtuigend tijdsbeeld geven van eind jaren 30, al kan ik natuurlijk niet weten of dit echt authentiek is. Maar geloofwaardig is het zeker. En zo observerend gebracht, zonder echt een oordeel op de dringen aan de kijker. En dat laatste is zo typerend voor Altman en voor heel de film. De Coca Cola uitdeel scene, ('Het is goed voor je, vertel je ouders erover'), dat verder niet direct met het verhaal van doen heeft, is wat mij betreft ook een pareltje.

Robert Altman was kind in de jaren 30, vandaar waarschijnlijk ook de films Kansas City en misschien ook Gosford Park.