Raising Cain (1992)

De plot is behoorlijk absurd, maar god, hoe DePalma iedere scène opbouwt... Kippenvel - en zeker niet alleen van het schrikken. Wát een montage, camerawerk, muziekgebruik, noem maar op... Het werk van een meester van het medium, een kunstenaar diens stijl absoluut onovertroffen is.

Amusante film. John Lithgow bewijst wederom wat een fenomenale acteur hij is.

Interessant voor de fans: een complete re-cut van deze film! Klik

Iemand de recut gezien?

Recut is aardig, maar lost de grootste problemen niet op. Heeft zelfs andere problemen.

Welke andere problemen? En wat waren voor jou de problemen van de originele versie?

De re-cut is trouwens te zien op Vimeo:

Raising Cain Re-cut on Vimeo

Er zitten nogal wat gaten in het script. Het plot staat ook zó centraal dat de karakters er wel héél erg in dienst van staan. Dat wordt allemaal niet opgelost in de recut, die bovendien nogal rommelig voelt.

Nee, Raising Cain is geen film voor mij.

Veel te psychologisch waardoor het eerder een saaie film ipv een thriller is.

Ik zou veel betere ideeën hebben voor het personage Carter/z'n broer/z'n vader, en de vermiste kinderen. Zo wordt heel de film niets met die kinderen gedaan.

Die relatie tussen Jenny en haar oude vlam vond ik eerder overbodig in de film.

John Lithgow weet wel erg goed de 3 verschillende karakters neer te zetten.

Vind het geen echte aanrader.

1 ster

Erg onderhoudend. Jammer dat de plot alle kanten op springt en nogal ongeloofwaardig is, maar heb me prima vermaakt. Veel erg sterke scenes, fraai in beeld gebracht en behoorlijk spannend. Als je dit ziet als vermakelijke onzin kom je al een stuk verder. 3,5 sterren.

Met Brian de Palma zie ik meestal alleen maar absolute toppers, of absolute missers, weinig middenweg (goed teken!), maar deze was toch wel middelmatig.

Deed me wat te veel aan Hitchcock denken, wat waarschijnlijk ook wel de bedoeling zal zijn.

Ofwel een ode aan H.

Maar een opgebaard lijk die dr gezicht niet kan stil houden???

John Lithglow zag er uit als een kruising tussen Willem Alexander en Paul McCartney, en van die Lolita met dr kind kreeg ik toch wel redelijk de kriebels.

Zonet ook de re-cut gekeken, vertelstructuur is beter - vond de vertelling een stuk interessanter - maar het grootste probleem is niet opgelost. En dat is Lithgow, die nog steeds enorm schmiert. Geen greintje geloofwaardigheid in zijn personages.

Uitstekende film waarin de zoon van een oude kinderpsycholoog wel erg begaan is met zijn eigen dochtertje. Ook deze Brian DePalma ademt Hitchcock. Goed opgebouwde en spannende scenes. Prachtig camerawerk met een technisch indrukwekkend lang tracking shot in het politiebureau. John Lithgow zet een fijne, meervoudige rol neer. Een kleine 4.0 sterren voor deze psychologische thriller.

Had hem 20 jaar geleden gezien, en nu nog eens bekeken. Het is en blijft een goede film. In het begin is het misschien een beetje moeilijk om te volgen, maar wanneer je weet waarover het gaat, is het best een spannende film. zeker een aanrader !

Raising Cain Collector's Edition Blu-ray

Na Nighthawks weer een geweldige toevoeging aan de Shout catalogus.

Matige De Palma, maar met de juiste extra's ga ik deze zeker aanschaffen? Zou De Palma nu eindelijk eens een audiocommentaar gaan doen?

Als zelfs Criterion het niet voor mekaar krijgt ben ik er bang voor. Extra's zijn nog "to be announced". Evenals bij Nighthawks. Vooral bij Hauer's parel ben ik hier benieuwd naar. Heb jij straks geen containerschip nodig Quentin? Ik zie jou deze man nog weleens overtreffen..

Yeah baby

Brian De Palma blijft een van mijn favoriete regisseurs. Hij kan van die heerlijke Hitchcockiaanse thrillers maken en heeft altijd een uitstekende visuele handtekening in al zijn films.

Raising Cain begint als een vrij standaard overspel-drama maar loopt uiteindelijk uit in een bloedstollende thriller over meervoudige persoonlijkheden waarin alles kan gebeuren. Briljant gespeeld door John Lithgow, die wel 5 verschillende identiteiten moest vertolken. Niet zo goed als Jeremy Irons in Dead Ringers, maar het komt in de buurt. Verder waren Lolita Davidovich en Steven Bauer ook wel aardig.

Ik heb de gloednieuwe Director's Cut gezien die door de Nederlander Peet Gelderblom is ge-edit. De originele versie is in chronologische volgorde ge-edit, De Palma had hier later heel erg spijt van. De Director's Cut is dan ook ge-edit in de volgorde van De Palma's originele script. In de originele versie beginnen we met het verhaal van Carter/Cain en komt het verhaal van Jenny daarna gek over. In de Recut beginnen we met het verhaal van Jenny (a la Psycho/Dressed to Kill) en komt Cater's ware aard als een totale verassing. Hoewel ik de originele versie nooit heb gezien durf ik gerust te stellen dat de Director's Cut vele male beter is.

In Raising Cain citeert De Palma zowaar mijn andere favoriete regisseur Dario Argento. Net zoals in de Giallo gebruikelijk is draagt Lithgow zwarte leren handschoenen en een lange regenjas. En dan is er natuurlijk dat magistrale allerlaatste shot van de film, een citaat uit Dario Argento's Tenebre. Ook was het zinken van de auto een leuke knipoog naar Psycho.

Raising Cain is weer zo'n heerlijk onvoorspelbare De Palma-film. Je kunt met geen mogelijkheid voorspellen wat er de volgende scène gaat gebeuren. Dat is nu net zo heerlijk van de films van De Palma. Waarschijnlijk is die onvoorspelbaarheid ook meteen de reden waarom Raising Cain bij de massa uit de gratie valt, veel mensen klagen namelijk wel over voorspelbaarheid bij films, maar eigenlijk willen ze helemaal geen écht onvoorspelbare film. Voor een Thriller had Raising Cain zelfs een aantal bijzonder sterke schrikmomenten, de doden blijven niet altijd dood.

De film heeft zijn problemen. Het plot had beter uitgewerkt kunnen worden, zo had er meer gedaan kunnen worden met Carter/Cain's achtergrond. Voor De Palma's doen waren de opnames niet heel bijzonder, op enkele zeer mooie shots - zoals het 4 minuten durende steadycam-shot en het Tenebre-shot - na dan. Toch is het een bijzonder spannende kijkervaring en bevat Raising Cain voldoende elementen om het tot een pareltje te maken. Pino Donaggio's soundtrack is ook bijzonder mooi.

Soms bekruipt je het nare gevoel dat alle goede films bijna op zijn. En dan kom je erachter dat je deze redelijk laag genoteerde prent van De Palma nog nooit hebt gezien, één van je favoriete regisseurs.

Dus ineens wist ik niet meer hoe snel ik die verdomde play knop moest vinden om te beginnen met deze 'Raising Cain'. Geweldig, ik heb eindelijk weer eens genoten van de sfeer die mij het meeste ligt. Filmerij à la Hitchock, spanning, steeds weer het ''oh fuck ja, zo zit het'' gevoel, Donaggio die nooit ophoudt, enge scenes en vooral het feit dat ik eindelijk weer eens het scherm in werd getrokken. Super.

Kan me weinig films herinneren waarin een schizo zo goed wordt uitgwerkt / geregisseerd. Lithgow is fantastisch in z'n driedubbele rol en van begin tot einde blijft dit bijster boeiend. Sfeervol feest dit weer.

Welke versie heb je gekeken?

De re-cut. Begint in de klokken winkel, pas later wordt je op de hoogte gesteld van Carters schizofrenie, in de theatrical is dat in het begin al toch? Vond deze vertelstructuur erg goed werken, al ben ik natuurlijk niet helemaal op de hoogte van het origineel.

Klopt! Een wereld van verschil inderdaad.

Hier precies zo. Ontdekte hem pas tijdens de summer sale van Arrow.

Fijne meevaller ook. Beter dan de score doet vermoeden in ieder geval. Leuk Hitchcockeriaans sfeertje met een interessant plot. Ik heb de oorspronkelijke versie gekeken, zal de director's cut ook ooit nog eens proberen.

Wel jammer alleen dat Lithgow de hoofdrol(len) speelt. Blijf me eraan storen dat hij werkelijk altijd precies dezelfde trucjes als in 3rd Rock uit de kast trekt. Al past dat overdreven komische wel bij de film.

Leuke film om eens gezien te hebben. Ik zie er niet direct een meesterwerk in (toch niet in de DC wat vast de beste versie is), daarvoor is het voor mij té psychologisch. Zoals zo vaak met psychologische films vond ik het niet heel erg spannend noch eng zoals ik in de berichten van anderen lees. Desondanks telt de film een aantal schitterende scènes zoals de kusscène in de auto om te verhinderen dat hij gevat wordt, hetgeen vooraf gaat om Jack van moord te kunnen beschuldigen (wordt overigens bijzonder weinig mee gedaan imo), hetgeen volgt wanneer hij zijn vrouw op de televisie ziet (levend en wel) en het absolute einde met als climax Jack die het kind weet te redden en Carter die alsnog wegkomt. Ook het einde kent nog een heerlijke twist zoals we dat van De Palma gewoon zijn.

Ik ken misschien ook te weinig van de referenties die Bas in de film ziet. Met Hitchcock ben ik amper bekend en met Argento ook (van beiden slechts 1 film gezien). Nu naar mijn gevoel zal dat weinig veranderen aan de beleving. Raising Cain heeft wat weg van de recente film Split maar overtreft die op alle fronten wat mij betreft. Heel benieuwd naar De Palma's andere, mindere bekende werk dat ik nog moet bekijken.

Wat een rommeltje. M'n verwachtingen waren enigszins hoog met de namen van De Palma en Lithgow, maar vond dit toch net iets te vaak een vrij knullige film. Een knullige film, die wel een paar sterke scènes bevat, overigens. Want daar is De Palma goed in, een paar memorabele scares of shots fabriceren. De wakker wordende vriendin in het ziekenhuis was bijvoorbeeld erg sterk uitgevoerd, De Palma heeft duidelijk gevoel voor opbouw van zo'n moment. Maar effectieve momenten worden afgewisseld met behoorlijk suffe onzin als plotselinge voice-overs of vrij geforceerde en tamelijk kinderlijke dialogen en keuzes. Zo'n Cain in z'n leren jasje en zonnebril is wel een beetje een dom figuur. Lithgow is een prima acteur, maar is op bepaalde momenten veel te clownesk om nog intimiderend over te komen. Het is best vermakelijk om naar te kijken, maar het maakt Raising Cain niet tot een intrigerende of spannende rit. Meer een hobbelig tochtje met hier en daar een tamelijk amusante bocht.

2,5 sterren.

Boeiende film. Lithgow is top. Psychologische triller met een paar aardige twists.

Theatrical version :
briljant. Bij vrijwel elke thriller van De Palma maakt hij een puzzel waar niets lijkt dan het werkelijk is. Door die vernuftige ingenieuze verhaalstructuur (merk op ; 2 jaar eerder dan Pulp Fiction) worden we telkens in verwarring gebracht. Is dit een droom of niet. Een vrouw rijdt naar haar huis en krijgt een bizar ongeval. Pats. Een fabuleuze cut en we de vrouw ligt in bed. Was dit een droom. Of zitten we nu in een droom ? Was dit een flashback ? Of was het flash forward ? Zo gaat het 90 minuten lang. We worden voortdurend op het verkeerde been gezet, niets is wat het lijkt. Intussen serveert De Palma eerste klas suspense (de scene met de joggers, bv) , etaleert hij verbijsterende technische kennis (een steadycam shot dat 3 personages volgt via gangen, trappen en zelfs in een lift tot aan het mortuarium – groots). Maar bij De Palma is het niet zo maar. Er zit telkens een idee achter. Het steadycam shot bv verdoezelt een lange maar noodzakelijke uitleg over wie Cain is. Of die Camera beweging van Carter – boom – Cain, terug naar boom – carter, opnieuw boom – nu plots leeg, terug boom en nu Cain : die switch toont in die camerabeweging reeds de clou; Groots. Raising Cain is weer een les in hoe je met woord en beeld verduiveld inventief cinema kan maken dat ook nog eens een zelfreflectie (film is manipulatie) bevat.

de re-cut versie :
ik was er bang van maar het thriller aspekt blijft gehandhaafd; Het is iets vlotter, iets meer gestructureerd (door nu eerst POV van Davidovich en dan volledig POV van Lithgow te nemen) maar de visie van De Palma (zie mijn betoog hierboven : trompe d'oeil) is wel volledig weg.

Merkwaardig genoeg nooit gezien deze film. In de jaren negentig kennelijk volledig langs me heen gegaan. Maar door de trailer en met name door enge John Lithgow toch benieuwd geraakt. Lithgow vertolkt weer met verve een seriemoordenaar bij wie de rillingen over je rug lopen. Wat me nu trouwens opviel is dat hij in de verte wat wegheeft van Willem-Alexander.

Visueel gezien lijkt het af en toe op een Danielle Steel verfilming, een woensdagavonddrama of zo, door de dromerige, slowmotion shots. Heel veel beige. Heel veel luxe. Maar ook qua plot is het soms net een doktersromannetje: het vreemdgaan, de zoen bij het ziekenhuisbed.. En wat mode betreft lijken die Amerikanen wel tien jaar achter te lopen: de schoudervullingen, de stijve kapsels..

Psycho komt voorbij inderdaad. Maar heeft De Palma ook naar De Vierde Man gekeken vraag ik mij af? (de zwaard-scène). Of heeft Verhoeven dat ook weer van een ander?

Lithgow is heerlijk op dreef. Echt gelachen soms ook. Die grijns op zijn gezicht als de politie hem vraagt of hij zich de verdachte nog kan herinneren, voor een compositietekening. Het gesprek met de psychiater, ook weer fantastisch gespeeld. De psychiater die hem per ongeluk Carter noemt in plaats van Josh hahaha...

Dat dit zo laag scoort hier..