Damage (1992)

Erg mooie en pijnlijke film. Pijnlijk vanwege de wanhopige obsessie van Irons voor de verloofde van zijn zoon. Binoche zegt niet zoveel in deze film, maar dat maakt het mysterie Binoche alleen maar mooier. De chemie tussen die twee is adembenemend knap gefilmd. Miranda Richardson speelt ook erg sterk als zijn vrouw, maar vooral de rol van Leslie Caron als de moeder van Binoche die alles doorheeft was prachtig.

Hier heb ik niets aan toe te voegen!!!

Wat wil deze film nu precies vertellen? Ik kwam er niet achter. De sex-scenes waren pijnlijk, maar meer in de letterlijke zin wat mij betreft: wat doe je jezelf aan als je je op een fornuis laat nemen? Hier wordt een mannelijke fantasie misschien waargemaakt maar dat doe je met een (soft) porno film misschien ook wel.
Als zij zich op zo'n manier laat nemen, is dit dan een verhaal over een beschadigde vrouw? Dan waarom is iedereen zo goed op de hoogte van haar voorgeschiedenis en waarom lijkt het haar niet op meer vlakken van haar leven te beinvloeden - qua plot is dat gewoon heel raar.
Is dit dan een verhaal over een man die eerst koudheid in zijn leven had en nu passie? Dan waarom zijn hij en zijn vrouw dan relatief fysiek in hun omgang met elkaar? Dat klopt niet. Als je elkaar niet meer kunt uitstaan, geen liefde meer voelt, leg je niet bij elke gelegenheid een hand op elkaars schouder, been, etc.
Is dit dan puur een verhaal over lust? Dan waarom gekozen voor deze setting met een minister enzo en waarom is de ontmoeting zo ontzettend raar opgebouwd? Sowieso waarom is dan gekozen voor zo'n rare plot met een broer en een vriend en een zoon en diens vader. Wat een gedoe, als het puur om lust gaat.
Is het dan een femme fatale verhaal? Dan waarom Juliette Binoche? Wilde Louis Malle origineel zijn in zijn casting? En waarom dan niet een lekker sappig misdaadverhaaltje eromheen?
Wat een onovertuigende film. Jammer hoor, met acteurs die tot zoveel in staat zijn.
Het script is van David Hare, wiens The Hours mij ook niet kon overtuigen helaas.

Dus als iemand een hand op je schouders legt is er gelijk passie? Nee dus. Het wekt misschien de schijn. Daar gaat de film over...Irons ontmoet Binoche en beseft dat zijn huwelijk en alles eromheen schijn was en dat Binoche beantwoordt aan zijn diepste verlangens die in zijn gestaag voortkabbelende huwelijk duidelijk ondergesneeuwd werden.

Ik schreef: Als je elkaar niet meer kunt uitstaan, geen liefde meer voelt, leg je niet bij elke gelegenheid een hand op elkaars schouder, been, etc...
Ik zei niet dat dat passie is.
Ik vind trouwens dat passie een vreselijk misbruikt woord is.
Wel leuk: op imdb suggereerde iemand dat deze film een satire is:

Brilliant Satire

For this viewer, this was a brilliant satire of the type of self-important love stories that always leave us little people feeling somewhat unworthy. Usually the "star-crossed" lovers are celebrated (Doctor Zhivago, The English Patient), but here they are shown to be what they really are - selfish, shallow morons, callously destroying all that surrounds them in the name of their "special" love. Excellent!

Maar deze N.N. was uniek in zijn soort. De meesten kraakten 'm nog harder af dan ik. Toch fijn, om mij eens in het gezelschap van de meerderheid te bevinden. Op imdb dan.

Maar jij gebruikt het meerdere malen in je verhaal.

Wat wil deze film nu precies vertellen?
Is het dan een femme fatale verhaal? Dan waarom Juliette Binoche? Wilde Louis Malle origineel zijn in zijn casting? En waarom dan niet een lekker sappig misdaadverhaaltje eromheen?


Dus Juliette Binoche kan sowieso geen femme fatale zijn? Voor veel mannen juist wel.
Hoeze origineel in zijn casting???

Het satirische is nou juist dat Irons een minister speelt, bekend persoon die helemaal op zijn bek gaat door deze fatale liefde. In dit opzicht drijft de film de spot met andere 'love-movies'.

Toch fijn, om mij eens in het gezelschap van de meerderheid te bevinden.

Weet niet of je daar zo blij mee moet zijn.

Is ben niet tegen het gebruik van het woord passie. Ik ben ook niet tegen passie - ben jij mal! Waar ik huiverig voor ben is voor mensen die de term passie gebruiken als vrijbrief om hun gezond verstand niet meer te gebruiken. Door sommige mensen wordt het zelfs compleet tegenover elkaar geplaatst.
Ik heb trouwens in mijn vorige stukje 'sexuele passie' veranderd in 'lust'. Wel zo duidelijk, hoop ik.


Ten eerste betwijfel ik dus of Malle een 'femme fatale' film noir wilde maken. Ik weet simpelweg niet wat hij wilde. Daarom mijn vragen. Maar met Binoche als de 'femme fatale' (als dat dus is wat Malle wilde) zend een regisseur bepaalde signalen uit. Dat is gewoon zo. Als iemand wordt gecast in een rol die men op het eerste gezicht niet bij zo iemand zou verwachten (bijv. Ramsey Nasr als actieheld, of Arnold Schwarzenegger als filosoof), wil de maker daar misschien iets mee vertellen. Je wilt toch niet zeggen dat deze film dezelfde was met bijv. Sean Connery in de rol van Irons en Kim Basinger in de rol van Binoche? Maar goed, jij vindt Binoche dus wel heel duidelijk een femme fatale. Ik ben blij voor je dat je weet te spreken namens veel mannen.


Zelfs met een heleboel goeie wil denk ik niet dat ik het satire-element kan zien, maar zoals gezegd vind ik het wel een originele zienswijze en dat mag ik wel.

Beetje last tango in paris...

Inderdaad een pijnlijke film. Maar meer omdat het verhaal totaal ongeloofwaardig is uitgewerkt. De chemie komt niet echt los, en dat zie je al bij de eerste ontmoeting. De vonk vliegt gewoon niet over naar mijn gevoel en dit maakt de rest van de film niet boeiend. 2,5* voor de potentie

Prachtige film met intens acteerwerk en mooie muzikale score. Alles draait in deze film om psychologische beleving en lust. Het conflict tussen de realiteit en de fantasie of verlangen. Irons zet dit prachtig neer en ook de rol van de moeder van Binoche is geweldig. Het mooiste vind ik nog wel het einde en dan vooral de laatste zin van de film. Kortom een zeer interessante en ondergewaardeerde film die afgaande op bovenstaande reacties verkeerd wordt begrepen.

Mhmmm...

Ik vond het niet overtuigend.

Ik weet precies wat voor mate van heftigheid zo'n relatie kan hebben.. Juliette is een mooie vrouw, maar ik vond haar triestheid en stilte zo overgeacteerd dat het voor mij niet geloofwaardig over kwam.

En ik ben het eens met wat iemand hier beneden zei, dat de chemistry tussen deze twee hoofdrolspelers bepaald niet van het doek spatte. Ik begrijp exact wat de bedoeling was, ik weet hoe het is om in zo'n heftige affaire terecht te komen, maar het kwam niet -echt- over. Er was wel een bepaalde dringendheid, vooral van zijn kant.. zij kwam meer gelaten over.
Ik vond het einde, dat die zoon dat gebouw in loopt wel een beetje jammerlijk eerlijk gezegd. Hahaha dramatisch wel ja, maar 'n beetje over de top!

Het idee van dit verhaal is heerlijk en kan ik me goed in inleven.. maar het klopte gewoon niet helemaal.. niet aangrijpend.. Eigenlijk vond ik zijn vrouw nog het meest overtuigend...

Achteraf mijn 2 sterren verlaagd naar een half. Sorry, ik weet niet wat mij bezielde om de film eerder zo hoog te 'waarderen'.
Het halfje is voor Richardson die eigenlijk altijd goed speelt.

Drama zoals ik ze graag zie.
Alles tot in de puntjes verzorgd.

De allereerste keer dat ik deze film zag was toen ik een tiener was. Ik vond de film toen overweldigend imponerend. Dit jaar heb ik deze film eens terug herzien op tv. Ik moet zeggen dat de film nog steeds sterk overkwam. Maar ik stel me bepaalde vragen naar het hoofdpersonage toe. Ik vraag me af hoe het kan gebeuren dat Irons, die zich destructief laat meeslepen door zijn ziekelijke obsessie voor Binoche. Vanwaar die fascinatie, bewondering voor het lief van je eigen zoon!!!???
Etisch gezien is dit al helemaa fout, los van de ontrouw die hij pleegt. Obsessies zijn nooit goed en kunnen niet anders dan veel schade met zich meebrengen, ik vind de filmtitel dan ook heel toepasselijk gekozen. De eindscene waarin alles aan het licht komt vind ik zeer memorabel. Ook de levensgrote foto die Irons later in zijn huis hangt toont dat de impact die gebeurtenissen met zich meebrachten een stempel voor altijd op zijn leven hebben gedrukt.

Een uitermate traag en hoogdravend soapverhaal over een verhouding tussen een al oudere politicus en de jonge verloofde van zijn zoon, die enkel op seks gebaseerd is (ongeremde gepassioneerde wellust). Het grote probleem van deze film was dat de regisseur het verhaal leek kwijt te raken. De personages werden daardoor eerder onbedoeld lachwekkend dan ernstig. Jammer want er werd verdomd goed geacteerd en de film was in visueel opzicht prachtig om te zien.

Weinig verheffende film over een vooraanstaande politicus, die om onduidelijke redenen een obsessieve verhouding krijgt met de vriendin van zijn zoon. Een pervers verhaal met navenante gevolgen, waarbij Louis Malle de tekortkomingen tracht te camoufleren door het frequent inlassen van goeddeels overbodige seksscènes. Het acteerwerk is niet slecht, maar eigenlijk is Miranda Richardson de enige die er echt uitspringt.