Bir Zamanlar Anadolu'da (2011)

Net als bij Ceylan’s al even trage Iklimler (2006) bekroop mij af en toe de neiging om de film stop te zetten. Om de een of andere reden, die ik niet kan duiden, bleef ik evenwel steeds nieuwsgierig naar het vervolg. Gelukkig maar, want achteraf moet ik zeggen dat ik de film best boeiend vond, hoewel ik mij realiseer dat ik te weinig ingevoerd ben in de Turkse (film)cultuur om deze film ten volle te kunnen appreciëren. Wat ik wel kan waarderen zijn de karakterstudies, het acteerwerk en de cinematografie. Die zijn allemaal top en dat er naar mijn gevoel te weinig verhaal zit in de film zelf, neem ik dan maar op de koop toe.

Once upon a time in Anatolia is een lekker lange uitgerekte film, die (denk ik dan) het Turkse leven laat zien zoals het is. In de eerste helft wordt een hele delegatie, bestaande uit een aanklager, een een dokter, twee verdachten en wat politie. Ze zijn 's nachts in de ruige omgeving op zoek naar een lijk. Het wil maar niet vlotten, ondertussen wordt de kijker op zijpaden gezet door allerlei andere dialogen. Soms is het ronduit grappig, de andere keer weer bittere ernst van wat men elkaar te vertellen heeft. Gaandeweg focust de film zich steeds meer op de band tussen de aanklager en de dokter, die nog een andere pijnlijke zaak oprakelen.

De film is heel mooi geschoten door Nuri Bilge Ceylan en het heeft wat weg van een Tarkovsky. Op de een of andere manier is het een heel rustgevende film, die je als kijker bezig houdt door de diverse vragen, die het oproept. Ik had dat niet van tevoren verwacht, dus dat is wel een positieve verrassing.

Indrukwekkende film. Een soort anti-CSI, waarbij in plaats van met high tech apparatuur en snelle montage alles op een rustige contemplatieve haast naturelle manier verloopt. Waarbij ook de nasleep van het onderzoek en de invloeden op de personages aan bod komt. De film deed inderdaad vaak denken aan Tarkvosky en ook Reygadas. Stof tot nadenken.

4* / 4,5*

Heb de film helaas deze week kunnen kijken (schandalig), en deze gaat zeker in mijn top 10 (jammer voor Shaun of the Dead ). Ietjes minder dan Uzak maar WAUW. Prachtig!!! Zelden zo'n realistische pure film gezien. Geweldige acteerwerk, prachtige beelden. Nuri Bilge Ceylan laat weer zien dat hij een van de beste regisseurs en schrijvers aller tijden is.

Dat 'n film niet altijd spectaculair hoeft te zijn om te boeien bewijst deze indrukwekkende, sombere, rolprent, die zich traag ontvouwt, met prachtige, soms Sergio-leone-achtige beelden van Midden-Turkije.

Er word geen filmmuziek gebruikt, wat het verhaal in dit geval juist indringender maakt.

Het is allemaal goed getroffen. De armoede, de uitzichtloosheid van de personages, de onverschilligheid, maar ook de schoonheid van de streek waar de tijd stil is blijven staan.

Het acteerwerk is sterk en geloofwaardig, zo ook de camera-voering. De weinige humor is overwegend zwart en goed getimed. Eerste film die ik zie van Ceylan. Smaakt zeker naar meer.

Ik zie graag dit soort films, dat voorop gesteld, maar dit vind ik persoonlijk dan toch wel een overgewaardeerde film. Buiten het mooie camerawerk en het behoorlijk goede acteren vind ik het een behoorlijk saai en traag schouwspel. En ik had er nog wel zoveel van verwacht.

één dezer dagen zal ik Kis Uykusu (Winter Sleep) dan maar eens proberen, en ik hoop echt dat die film me meer kan boeien dan Once upon a Time in Anatolia, want dat vond ik echt een afknapper.

Winter Sleep is zo mogelijk nog trager. Vond het lage tempo hier juist wel goed passen.

De nachtscènes in deze film zijn erg indrukwekkend, bij wijlen een adembenemende cinematografie en de belichting met die gigantische spots vanop die wagen is vaak prachtig. Ceylan weet dit te combineren met een sterk script wat de film steeds interessant houdt. Wanneer de nacht over is zakt het niveau helaas een beetje op alle fronten. Hoogtepunten zijn het openingsshot en de scène waar De prachtige dochter thee rondbrengt en bij iedereen voor een soort van ontroering en loutering zorgt.

Het bekijken van films van Nuri Bilge Ceylan vereisen veel geduld van de kijker want zijn films zijn doorgaans ontzettend traag en duren bovendien ook nog eens ontzettend lang. Ik heb het dan vooral over Winter Sleep en deze film. Nu is geduld niet bepaald mijn sterkste punt en verwachtte dan ook niet veel van Once in a Time in Anatolia. Ik kreeg ook wat ik verwachtte - niet veel dus - maar dat ligt beslist niet aan het eerste uur. De sfeervolle nachtscènes in het Anatolische landschap zijn zonder meer wonderschoon. Ik had af en toe het idee dat ik naar een roadmovie zat te kijken. Echter, toen het licht werd sloeg de saaiheid toe, de oeverloze dialogen gingen overheersen en bij het laatste half uur moest ik alle moeite doen om niet in slaap te vallen. Jammer, als Ceylan de lijn van Anatolia bij nacht had voortgezet dan had dit op visueel vlak een zeer mooie film kunnen zijn, net zo mooi als de afgebeelde poster.

3,0*

Zeer langdradig verhaal, notabene ook nog eens de eerste helft in het donker, had wat mij betreft vooral in de eerste 1½ uur een ½ uur korter gekund maar weet toch toch op het laatst enigzins te verrassen 3*

Ik had hier meer van gehoopt. Maar veeeel te lang plus er ontbreekt iets fundamenteels waardoor het geheel slechts een -zonde van de tijd- gevoel achterlaat.

Schitterende film. Zowel beelden, acteerprestaties, sfeer als thematiek vond ik geweldig. Dit is de eerste Ceylan die ik zie, maar ik ga onmiddellijk meer van hem zoeken. De vergelijking met Tarkovsky begrijp ik wel, als is het vanwege het tempo en de beklemming, maar ik zie toch ook belangrijke verschillen: veel rechtlijniger, geen metaforen of intellectuele spielerei, maar on-middelijke beklemming door ijzingwekkend realisme...

Veruit de beste film van Ceylan die ik tot nu toe zag. Wat een rijke film.

Iets fundamenteels. Vertel!

On:

Anatolia was de laatste Ceylan die ik nog moest zien, terwijl ik hem al een tijdje klaar had liggen. Wellicht was ik wat huiverig voor de speelduur, achteraf totaal onnodig. Ik durf zelfs te stellen dat deze film het magnus opus in zijn oeuvre is tot nog toe. Het spel met het licht tijdens het nachtelijke gedeelte is fenomenaal. Met name de scène waarin de dochter van de burgemeester thee uitdeelt is schitterend suggestief en subtiel én technisch weergaloos. Met het daglicht komt ook de realiteit weer terug na de bijna magisch aanvoelende eerste aktes. Prachtfilm.

Ha als ik precies wist wat er ontbreekt was ik wel geniaal. Maar dát er iets ontbreekt merk ik aan het gevoel dat ik ervaar bij het kijken. Zal niet voor iedereen hetzelfde zijn, dat is ook duidelijk maar als er niet op z'n minst een vleugje levensblijheid te vernemen valt is het mij te somber.

Wel een goed verhaal, maar het is zo traag en om dan in de tussentijd te kijken naar mensen die over geitenmelk praten? Nee niks voor mij, wat jammer is want zoals ik al zei, met het verhaal is niks mis.

Once Upon a Time in Anatolia is zo’n film waarbij woorden bijna niet genoeg zijn om te beschrijven wat je gevoel is bij het ervaren van het kijken. Er is in het algeheel plot en dat is het zoeken naar het lichaam in de middle of nowhere, maar constant is er zo’n onbestemd gevoel dat het over veel meer dan dat gaat.

Once Upon a Time in Anatolia is een film van Nuri Ceylan waarvan ik al eerder Uzak en Winter Sleep zag. Films die gaan over de innerlijke strijd van het ‘zijn’ terwijl het leven voorbij gaat. In deze film wordt veel gesproken en veel gedaan, maar pas bij momenten dat we even lijken af te wijken van het plot (de dokter en aanklager die de zoektocht observeren vanaf een afstandje en een gesprek hebben) gaat de camera closer. Dat constante gevoel wat de personages meegeven tijdens deze ‘reis’ wordt op een niet letterlijke manier geuit waardoor we meegaan in hun beleving. Magisch!

Het eind shot (of misschien nog beter zelfs de eind credits) zijn fantastisch. Terwijl het lichaam wordt opengesneden door de patholoog anatoom horen we een groep kinderen buiten voetbal spelen. Zo’n gevoel dat deze situatie gaande is en uiteindelijk tot stof zal verdwijnen (volgens mij wordt dat laatste nog gezegd eerder in de film) , terwijl het leven ook gewoon weer doorgaat.

Zo'n film waarin alles terloops gezegd en verbeeld wordt maar iedere kijker zijn of haar eigen klemtonen mag leggen. Heerlijk. De rollende appel is een eenzaam hoogtepunt.

Reeds van de eerste beelden voelt ge een sterke en ongewone film.
Een satire op de knulligheid van een onderzoeksteam of bij uitbreiding tot een grotere samenleving of is het iets meer ?
Menselijke kantjes passeren bijna spelenderwijs de revue, fijnzinnige humor en diepe tristesse naast elkaar.
Heerlijke scènes zoals de onbenullige gesprekken tussen de politiemensen in de wagen in bijzijn van de dader die daar, vreemd genoeg, stilzwijgend als mens bovenuit steekt, of de bureaucratische, enerzijds eigenwijze, anderzijds afstandelijke aanpak bij de ontdekking van het lijk, of die met de burgemeester die terloops wat gunsten tracht af te dwingen....
Ceylan doet ook geen beroep op muziek om emoties te accentueren, getuige hiervan de schitterende eindscène met de vrouw die met een pak kleren van haar vermoorde man de helling afdaalt met haar zoontje, vol haat tov de moordenaar, maar toch "kind" blijvend door die bal te gaan ophalen en hem vol overtuigeing terug te sjotten naar de speelplaats. Zo is een kind.
Sterk acteerwerk en schitterende cinematografie met de kleurrijke beelden van het glooiende landschap ...met daarin een drietal nietige autos waarvan de inzittenden gaan helpen aan twee en een halfuur filmgenot.
Naar mijn gevoel, de beste film van Cylan die ik zag.

Herzien en ik kan niet anders dan naar 5 sterren gaan voor deze magistrale film. In mijn top 10 ermee ook. En me voornemen om binnen niet al te lange tijd nog eens een paar films die op een dikke 4.5* staan te herzien.

Na Winter Sleep de tweede van Ceylan en opnieuw onder de indruk. OUATIA begint meteen intrigerend als twee verdachten worden rondgereden in het uitgestrekte Anatolische binnenland. Wie dan op een spannende policier rekent komt bedrogen uit want het doelloze rondrijden blijkt de hoofdmoot van de film te vormen. En hoewel het niet lang duurt voordat duidelijk is wat er aan de hand is, duurt het een goede anderhalf uur voordat dat wordt bevestigd met de vondst van het lijk.

De film wordt in rustig tempo verteld, aan de hand van serene beelden in lange shots. Om die betovering enigszins te doorbreken hebben de mannen onderling banale gesprekken over zaken als prostaat-problemen en yoghurt. Als rode draad loopt een op het eerste gezicht terloops verteld verhaal over een plotseling sterfgeval dat de procureur deelt met de patholoog-anatoom, waarbij steeds duidelijker wordt hoe de vork in de steel zit. Knap gedaan en goed geacteerd. Het laconieke ouwejongens krentenbrood sfeertje wordt even onderbroken door een bezoek aan een dorpje in de buurt waar de mannen worden geserveerd door de knappe dochter van de burgemeester. Iedereen lijkt danig onder de indruk van de schone deerne, het leidt mogelijk zelfs tot het aanwijzen van de plek waar het slachtoffer ligt. Wordt de verdachte bij de blik op het meisje herinnerd aan de vrouw van zijn broer? Zoals zoveel wordt het aan de kijker overgelaten conclusies te trekken. Denk ook aan het moment dat de medeverdachte bijna onhoorbaar een bekentenis prevelt- maar wat er precies gebeurd is die dronkemansnacht komen we niet te weten.

Na de lange nacht volgt de ochtend in het ziekenhuis, waar de autopsie volgt, en waarbij de on-ceremoniële gesprekken voor een glimlach zorgen. De dokter mijmert over zijn ex-vrouw, die wel wat wegheeft van de knappe weduwe. Zal hij daarom verzwijgen dat het slachtoffer levend is begraven? Of heeft hij simpelweg te doen met de vrouw en haar kind, wiens levens al genoeg overhoop liggen? Ceylan geeft geen pasklare antwoorden. Hij toont, leeft mee, maar lost het uiteindelijk niet op. Een prettige eigenschap voor een regisseur imho.

vinden voor een misdaad. Door de gesprekken die de mannen voeren en enkele incidenten tijdens de rit leren de mannen elkaar kennen op een manier die ze niet hadden verwacht. Een speelduur van 2½ uur lijkt wellicht wat lang voor een film waarin vijf mannen een groot deel van de tijd praten in de auto, maar Ceylan gebruikt de beperkte visuele mogelijkheden optimaal en de karakteristieke landschappen zijn prachtig in beeld gebracht door Gökhan Tiryaki. De voortreffelijk spelende cast doet de rest.

Nogal een lange zit, vooral vanaf het moment dat de donkere binnenlanden worden verlaten en we wat binnenscènes krijgen (statisch gefilmd en inhoudelijk zijn al die gesprekken niet boeiend) en alle scènes daarna ook die ik visueel maar wat saai vond. Winter Sleep kende ik alleen van deze regisseur en was ook een lange zit vooral vanwege de lengte maar had een zekere spankracht om drie uur nog wel te boeien, dat heeft deze Once upon a time helaas niet. Dat eerste uur is nog wel te doen, hoewel ik ook dat uur niet heel bijzonder of prachtig vond: visueel oké maar niet meer dan dat. Uiteindelijk wist de film me minder en minder te boeien. Met veel moeite 2,5*.

Mijn derde film van Ceylan en ook deze overtuigde me niet ten volle. Al bij al sfeervol met die lange scènes in de auto of daar ergens in de woestijn. Op zich gebeurt er weinig opzienbarends behoudens het zoeken naar een verborgen lijk. De twee verdachten zitten er maar wat bedremmeld bij. De politiechef, procureur en arts tateren er op los, al dan niet werk gerelateerd.

Allemaal wel prima met een soort van onderhuidse spanning, maar moest dit nu echt rui 2,5 uur duren? Zijn andere films hebben hier ook last van. Dit kon best een dik half uur korter. Vaak lange shots en de traagheid van bepaalde scènes stellen het geduld van de kijker danig op de proef.

Grootste pluspunten zijn toch de authenticiteit en puurheid van de film. Realisme staat bovenaan en ook technisch is er weinig op deze film aan te merken.

Mijn derde film van Ceylan en wat heb ik hier weer van genoten. Een echt heerlijke film over een moordzaak in Anatolie, licht komisch en heerlijk om volgen.....