Pasqualino Settebellezze (1975)

Heb deze film gezien, maar weet er niks meer van. Die Giancarlo Giannini is of was het boegbeeld van die malle Wertmüller. Zat in al haar films. Giannini is zo'n acteur die nergens bang voor is : vette overdrijving, ordinaire pooiers spelen, underdogs, aanstellerij...

Foute snor, hoedje scheef.

Daar houden we van.

Mijns inziens een film met één van de meest tragische plotwendingen uit de filmgeschiedenis: spontane totale zelfvernedering om het eigen hachje te redden. Dat de rest van het verhaal komische elementen bevat maakt het geheel wat meer verteerbaar maar doet niets af aan de verbijsterende blik die ons op de geënsceneerde hel wordt gegund. Een absolute aanrader voor wie met een evocatie van absolute radeloosheid overweg kan.

Plotwending?De plot vloeit keurig volgens de normen, zoals opgesteld door ome Ari, voort uit het karakter van de (anti) held,geen wending dus imho.Ik wil verder niet vervelend worden,maar de synopsis slaat werkelijk alles qua desinformatie.

Hoe dan ook:we zouden dit werk kunnen definieren als een mix tussen typische jaren 70 politieke allegorie,commedia all'italiana over een zuidelijke neanderthaler en zijn eigenaardigheden,en een holocaustsploitation.Eigenlijk doet het allemaal sterk denken aan Kusturica(mn underground) in zijn bizarrerie, hoog tempo,groteske personages(met snorren dus),gecombineerd met stock footage,onderbroekenlol en uiteraard volksmuziek(ic Napolitaans) op de achtergrond/voorgrond.Enfin,de inspiratie door Fellini lijkt me ook duidelijk,en we krijgen hier enkele van de lelijkste wijven uit de filmgeschiedenis te zien,om van te kotsen werkelijk.

De KZ-episodes vond ik wat minder,hebben we allemaal wel vaker gezien.Toch zitten er aardige vondsten tussen als een gozer die verzuipt in een bad vol poep (stiekem genotsmomentje),maar vooral de scène met die vleesberg die afgewerkt dient te worden.Als je daar niet impotent van wordt,ben je een grote.Goed gefilmd ook met dat groene licht.

Giannini is zeer goed,al is zijn accent dan volkomen nep.Voor de goede orde:de film switcht continu tussen Pasquale's wederwaardigheden in Napels en die in de oorlog.

Aanstekelijke soundtrack met de reeds gememoreerde volksdeuntjes en ook de Walkurenrit,die naar het schijnt Coppola zou hebben geinspireerd voor AN(al is de bekendheid van dit stuk zodanig dat je aan deze bewering niet per se geloof hoeft te hechten).

Wat ik minder vind is de typische jaren 70 socio-politieke boodschap:fascisme is tot in het extreme doorgevoerde kleinburgerlijkheid,dwz gewetenloze kruiperij.Lijkt me wat kort door de bocht.Trouwens,het zal geen toeval zijn dat Wertmuller na de seventies spoorloos is verdwenen.

Een ongelofelijk gekke film. Mijn emoties gingen razendsnel alle kanten op, het verloopt van klucht naar diepe menselijke horror en visueel van schoonheid naar ultieme lelijkheid, en weer terug. De niet-lineaire tijdlijn helpt hier ook aan mee.
Alles wordt perfect ondersteund door de ene keer vrolijke volksmuziek en de andere keer een gepassioneerd Italiaans levenslied of stemmige operazang.
Giancarlo Giannini speelt de sterren van de hemel, kan allerlei types en gemoedstoestanden spelen, heel boeiend en overtuigend. Overige acteurs zetten ook goede types en karikaturen neer.

Wat nu de clou van het verhaal is? Ik moet het even laten bezinken, want de getoonde beelden kunnen metaforen zijn.
De man die vervuld was met een absurd groot eergevoel en een macho familietrots maakte allerlei bizarre keuzes (moord, verkrachting, verraad) en veranderde compleet zelf naar een oneervol schepsel. Ook hijzelf wordt diep vernederd en door de mangel gehaald. Maar hij leeft, zo eindigt het wrang.
Wanneer gedraagt de mens zich menselijker, buiten of binnen de oorlogsituatie? Ik kan er na het zien van deze film geen antwoord op geven.

Ik sluit me volledig bij Dreiecke aan. Een aparte maar zeer interessante mix van verschillende genres en stijlen. Giannini zet een sterk personage neer en er komen een aantal boeiende scénes voorbij.

Het had hier en daar wat beter uitgevoerd kunnen worden, maar deze is zeker de moeite waard.

Een ruime 7.

Komisch niet heel veel, drama dat wel, Oorlog dat ook zelfs beetje misdaad.

Dat alles bevat deze film om een goede film te zijn.

Sterk geacteerd en goed gebruik van muziek.

Soms is de film hard en laat de werkelijkheid zien van de tweede wereldoorlg.

3,5 ster

Nogal een aparte film. Aanvakelijk wist ik zelfs niet wat er van te maken, zeker niet wat genre betreft. De film wisselt een verhaallijn van tijdens de Tweede Wereldoorlog met een komische misdaadvertelling over gebeurtenissen die daarvoor plaatsvonden. De twee delen lijken ondanks het gedeelde hoofdpersonage nauwelijks aan elkaar te plakken en het duurde nog een tijd na de film voordat ik een idee had waarom er gekozen is om deze twee verhalen in een film te vertellen. De toon is zo verschillend in beide gevallen. Het misdaadverhaaltje kon ik nauwelijks serieus nemen (op een manier die de bedoeling was), terwijl het oorlogsdeel langzaam maar zeker gruwelijk werd, ondanks de humor die ook daar zit. De film vertelt een verhaal over de waarde van eer in uiteenlopende omstandigheden en in het bijzonder lijkt het een satire te zijn op hoe belachelijk een specifiek Italiaans eergevoel is. In het misdaadverhaal handelt Pasquelino uit masochistisch eergevoel, maar dat oogt al belachelijk in de uiteindelijke moord en er blijft weinig van over als hij zich voor gek laat verklaren. Vervolgens verdwijnt alle eer als hij seks heeft met de kampbewaker in de gevangenis. Als hij dan ook nog zijn vriend moet vermoorden is het hele concept van eer van geen enkel belang meer. En hoe cliché het bij een oorlogsfilm ook is om te zeggen dat het om de waanzin van oorlog gaat heeft oorlog zelden zo waanzinnig geoogd als hier.

Pasqualino is ook een merkwaardig mannetje. Bijna een beroepsidioot. Je kon er makkelijk een volbloedkomedie omheen maken, maar Giancarlo Giannini voegt er een bepaalde menselijkheid aan toe die het moeilijker maken om het slechts uit te lachen en Wertmüller draait er ook nog eens een qua toon moeilijk vast te pinnen maar briljante film omheen die het kijken naar Pasqualino op de eerste plaats een pijnlijke ervaring maakt. De scène waarin hij seks heeft met de commandant springt eruit in zowel absurditeit en pijnlijkheid, maar er is ook een schitterende woordeloze rechtbankscène, waarin de film voor het eerst een droevige toon vindt. De communicatie tussen Pasqualino en zijn vriendin, afgewisseld met de gezichten van zijn advocaat en familie die iets anders uitdrukken leveren een bijzonder pareltje op.

Een moeilijke film om vast te pinnen, maar zeer de moeite waard. Ik had er voor Zomergasten eigenlijk nog nooit van gehoord, maar ik ben blij dat ik gekeken heb. De film lijkt ietwat vergeten, maar was in zijn tijd kennelijk beroemd. Ondanks dat het een Italiaanse film was kreeg hij Oscarnominaties voor Beste Mannelijke Hoofdrol, Scenario en Regie (de eerste nominatie voor een vrouwelijke regisseur overigens). Hoe de film uit het zicht is verdwenen is me een raadsel, want verdient is het zeker niet.
4*

Het waren juist die Oscarnominaties die me de titel van deze film deden kennen, want ik heb me altijd afgevraagd wat de naam van Giancarlo Giannini deed tussen die van Robert de Niro, Peter Finch, William Holden en Sylvester Stallone in Amerikaanse produkties als Taxi driver, Network en Rocky (ik zal niet zeggen typisch Amerikaanse produkties, want Taxi driver is dat heláás niet en Rocky hópelijk niet).

Bizarre film, die in de herinnering misschien nog beter wordt dan hij eigenlijk is. Dat kan ook wel komen door de prachtige rol van Giannini; ik heb het idee dat zijn spel simpeler oogt dan het lijkt, want met zijn Jean Rochefort-snorretje en knappe gestalte is hij tegelijkertijd een mooie Latin lover en een extreme parodie daarop. Onvermijdelijk doet hij me aan Marcello Mastroianni denken, die er ook altijd een groot genoegen in schepte om zichzelf te kakken te zetten waar dat maar kon (nog altijd geniet ik van La grande bouffe).

Misschien dat het einde wat te abrupt was -- ik was zelf in ieder geval verrast dat de film opeens afgelopen was. Aan de andere kant is Pasqualino niet de persoon om aan zelfreflectie te doen, dus dat zou óf onecht zijn geworden óf overdadig moralistisch. Maar een iets natuurlijk verloop vanaf zijn terugkeer in Napels naar het einde van de film zou voor mijn gevoel toch passender en minder schokkerig zijn geweest.

Ik sluit me verder bij The One Ring hierboven aan. Pippi il Buffone's opmerking "Trouwens, het zal geen toeval zijn dat Wertmuller na de seventies spoorloos is verdwenen" lijkt me zelf wat kort door de bocht.

best aardig , maar niet iets om stil te zetten als je FF koffie gaat zetten......

Italiaans meesterwerk.

Heel erg Italiaans en heel erg seventies. Nogal wat Italianen waren toen bezig met het fascisme, macht en betrokken daar ook seksualiteit bij. Het een en ander leidde tot Pasolini's Salo een tijdje na deze film en de thema's nog verder verkennen kon toen haast niet meer, dus volgens mij was het daarna wel gedaan.

De film is grotesk en uitbundig, plat en karikaturaal ook soms, maar het bruist ook van het leven en de creatieve ideeën. Het stuk in het kamp balanceert fraai op een randje van smakeloosheid en kunst. Een prachtige doordachte en soms ook ontroerende theatrale voorstelling van een kamp. Met een Ilse Koch-achtige kampbewaakster op wie de gladde hoofdpersoon (die wel een overtrokken versie van het clichebeeld van de Italiaanse man lijkt te spelen), al zijn gevoelens projecteert.

Erg boeiend, niet meteen mijn altijd mijn smaak geloof ik, maar ik vind hem nu denk ik al beter als toen ik hem net gezien had.

Dik 3.5*

Moeilijk voor mij om deze film behalve een drama ook een komedie te noemen. Die beelden in het concentratiekamp logen er anders niet om. Wel goed gevonden om in de rol van kampcommandant een keer een vrouw te nemen. Ja, dit soort vrouwen waren er destijds ongetwijfeld. Ilse Koch, om er maar een te noemen. Het bleken ook altijd oerlelijke vrouwen te zijn die hun frustraties daarom af moesten reageren op weerloze gevangenen.

Het deel van de film dat zich in Napels afspeelde vond ik niet zo interessant. Het deed af en toe wat Fellini-achtig aan. Je weet wel. Druk, druk, druk..... Veel gedoe om niks. Typisch Italiaans.

3,5*

Inderdaad , wat een schizofrene film . Alle menselijke oeremoties worden tijdens de film geactiveerd en op de proef gesteld . Je kunt geen kant op , een film die voor altijd bij je blijft eenmaal je hem gezien hebt . Wat mij betreft is deze film een onvervalst Italiaans meesterwerk !

***** / ***** , Viva l'Italia !

Vreemdste wat ik in tijden zag. Erg ongemakkelijke combinatie tussen komedie en ellende.

Een geslaagde tragikomedie, met een prima rol van Giannini als rasopportunist die zichzelf verliest tijdens de Tweede Wereldoorlog. Leuke Godfather-light achtige perikelen in het vooroorlogse Napels worden afgewisseld met holocaust-horror. Daarbij ook een gedenkwaardige scene met een SS kampbewaakster die wel wat weg heeft van Donald Trump- voor vrouwelijke schoon moet je deze film sowieso niet opzetten, de titel had wat dat betreft niet misleidender kunnen zijn.

Beste intro ooit ? Oh , yeah !!! Pasqualino Settebellezze opening - YouTube

Lafaard, onderkruiper en plantrekker zijn de rollen die Giancarlo Giannini weergaloos vertolkt in een film waarvan vooral, naast wat zwarte humor, onbehaaglijke grilligheden en een pak gore en intrigerende scènes zullen blijven hangen.

De gruwel van WO II, het doden om te doden, de concentratiekampen, het onmenselijke wordt dik onderstreept.

Na een openingsmontage (waarvan ik nog steeds bedoeling niet echt snap) van zwart-witte archiefbeelden uit de Tweede Wereldoorlog en een verteller die in een spottend scat-achtig gedicht "Oh yeah!" herhaalt (iets in de trant dat de mensen die de fascistische leiders steunden, zelf ook verantwoordelijk moeten worden gehouden en de goedgelovigheid van de massa) Hierna zie je twee deserteurs in de Tweede Wereldoorlog elkaar ontmoeten in de Duitse bossen, vervolgens een scène van een dansje door een corpulente vrouw in één of andere club...De film springt vanaf dan van psychiatrische inrichting, naar een concentratiekamp

Dat blijken flashbacks te zijn van de opportunistische Napolitaanse Pasqualino. Werkelijk...nu moet ik dus medeleven met iemand die zichzelf een onweerstaanbare vrouwenverleider beschouwt. (de film doet ook nooit iets om dit veranderen) En dat ook nog door een acteur die niet eens zo heel goed komisch talent bezat. Maar oh...het is een komedie? Tja natuurlijk een Burleske aangezien die ontstaan zijn in Italië...Zucht lachen met een lijk die scheten laat of regelmatig de vlezige vrouwelijke vorm afgeschilderd als komisch. Van satire of zwarte humor kan ik niet spreken...

Het gedrag van Pasqualino is meestal gewoon beschamend, gaat zelfs over de schreef als hij een vrouw verkracht en dat speelt om te lachen. (zelfs horrorfilms die dit soort scenes vaak veel explicieter in beeld brengen, beschouwen dit niet als grappig!) Echter die scene wekt ook geen enkele emotie op, er is geen afkeer (wat slechte zaak was) of een oordeel. Alles moest blijkbaar maar clownesk zijn?

Misschien zie ik deze film verkeerd en niet in de context van zijn tijd, want in 1975 werd het genomineerd voor vier Oscars (zelfs de eerste vrouwelijke regisseur die voor een Oscar genomineerd werd) en kreeg lovende recensies. Maar ik vond helemaal niets goed aan de film; het acteerwerk is overdreven, er was totaal geen connectie met de hoofdpersoon, als het al komische was, heb ik het grappige ervan niet kunnen ontdekken. Het was plomp en nogal achterhaald.