Usagi Doroppu (2011)

Opvallend dat Sabu Ken'ichi Matsuyama heeft gekozen voor in de hoofdrol. Ik vind hem erg lijken op Shinichi Tsutsumi toen die nog jong was. Ik vind hem een prima acteur, zeker nu ik net zag dat hij ook 'L' speelde in de Death Note-films. Ik had hem toen niet herkend! Hij was mij toch vooral bijgebleven als die irritante (zombie)klier in 'Ultra-Miracle Love Story'.

Nieuwe Sabu Beetje onwennige namen voor mij, maar heb er wel vertrouwen in kijkend naar genre-aanduiding en plotomschrijving. Sabu heeft nog nooit een zwakke film afgeleverd (heb alleen Dagan Runner niet gezien), dus dat moet sowieso wel goed komen!

Laat maar komen. Nieuwe Sabu is altijd een feestje!

Tja tja tja. Ik heb zo'n gevoel dat ik de film beter had gewaardeerd als ik niet de héél recente anime serie had gezien, aangezien de serie op nagenoeg alle vlakken de film voorbij gaat. Aan de ene kant logisch (want je hebt meer tijd in een serie om alles uit te diepen) maar ik vond verscheidene situaties ook veel beter uitgewerkt in de anime. Wellicht flauw om op die vergelijking wat punten aftrek te doen maar dat terzijde gelaten, het materiaal is gewoon ijzersterk en ook hier zat ik weer geregeld met een dikke smile op mijn gezicht vanwege de schattige maar bijdehante Rin.

Mijn eerste Sabu en voelde meteen een klik, hele fijne kennismaking! Damn iedereen die zich chagrijnig of ook maar een beetje depressief voelt, Kikujiro leuk vond en verder geen kinderhater is moet hier maar eens een bezoekje aan brengen, gegarandeerd dat je je beter voelt, luchtigheid ten top! Misschien net een beetje TE soms, maar het is nu een paar uur later en zit nog steeds met een grote smile op m'n gezicht dus wat kan het schelen, echt enorm vertederend allemaal en dan dat meisje, die wil toch iedereen wel adopteren? Zooo cute! ( 3,5*)

Klinkt goed, Niels. Misschien eens proberen..

Luchtigheid mag er van mij altijd genoeg zijn. Sentiment daarentegen moet beter gedoseerd worden. En daar mee gaat de film op het eind wel net iets te ver. Maar de solide regie, het vlotte verloop en het tegendraadse acteerspel van Matsuyama (vond ik zelfs het beste van alles) zorgen voor een zeer verzorgde, vermakelijke en ontroerende film.

Vermakelijk en liefelijk filmpje.

Had van Sabu alleen Monday gezien hiervoor, maar dit is toch wel heel wat anders, vooral vrolijker. Al is zijn stijl in bepaalde scenes wel herkenbaar. Fijn geregisseerd, de acteurs doen het leuk, en dat meisje, ja wel een aandoenlijk kindje hoor.

Het is allemaal wel erg zoet en sentimenteel, maar so be it. Het werkt wel als feel-good filmpje, paar grappige situaties en een leuke sfeer. Meer is het ook niet, maar veel vrolijker zal je de zaal niet uitkomen dan na het zien van een film als deze.

3.5*

Poepie leuk. Maar toch moet ik zeggen dat ik de anime beter vond. Misschien omdat het begin van het verhaal beter is uitgewerkt in de anime, logisch 11 afl. van 30 min. maar ook omdat het verhaal wat opgepept is met bijvoorbeeld zijn woeste nieuwe collega's maar voor de scene waarin de kinderen 'weglopen' om het graf van de vader van de jongen te bezoeken.
De scenes waar hij met Rin in zijn armen keihard rent zijn geweldig!
Aanrader als je zin hebt in een leuke film met af een toe een vertederend traantje..

Eerste Sabu en vond het niet veel voorstellen. Redelijk rechtlijnig, voorspelbaar en standaard aandoenlijk filmpje. Bij vlagen emotioneel sterk maar het gemakkelijke zoete sentiment overheerste jammer genoeg.

Zoet sentiment hoort er bij de Japanse manga verfilmingen, zeker de laatste tijd, gewoon bij. Vond het hier wel prettig in ballans met het onderwerp dat door deze aanpak zeer origineel te noemen is en ondanks deze aanpak toch een aantal mooie serieuze punten maakt. Had ook zeker nog veel zoeter gekund op bepaalde momenten en daaruit sprak voor mij toch weer duidelijk het regie talent van Sabu. Een erg fijne film maar toch geen absolute must see eigenlijk, daarvoor sluit het dan toch weer te veel aan bij het commerciele dalletje waar de Japanse cinema zich momenteel in lijkt te bevinden... (ik heb mijn hoop op Kotoko gevestigd )

De film weet zich inderdaad niet helemaal los te weken uit de wat slickere Japanse dramas van de laatste tijd, maar Tanaka laat toch genoeg zien om te spreken van een typischer autheurswerkje.

Daarnaast werkt het drama erg goed, is Mana Ashida echt perfect gecast en komt het hele feel-good sfeertje perfect tot z'n recht. Zelfs Tanaka's running scenes zijn er weer, al zijn het de magazine scenes die er hier het meest bovenuitspringen. Wat heeft die vent toch een geweldig gevoel voor ritme.

Fijn, lief en schattig filmpje. Speelduur is wat lang maar valt erg makkelijk te behappen, vals sentiment ligt op de loer voor mensen die niet gegrepen worden door de hoofdpersonages, maar verandert voor de rest erg snel in mooie, hartverwarmende cinema. Tanaka duidelijk nog niet op allerhoogste niveau, maar deze film misstaat absoluut niet tussen z'n andere werk.

4.5* en een uitgebreide review

Na het teleurstellende Blessing Bell is mijn zesde Sabu weer een geslaagde. Niet zijn beste, maar zonder meer vermakelijk. Had hem wel een stuk grappiger verwacht gezien de genre-aanduiding. Het gaat meer de dramakant op, maar dan wel heel luchtig.

De film is vooral erg lief en aandoenlijk. Mooi om te zien hoe de band tussen Daikichi en Rin steeds sterker wordt. Er wordt verder niet naar een climax toegewerkt, het is meer een korte kijk in het leven van een jongeman die plotseling niet alleen zichzelf, maar ook nog eens een kind moet verzorgen. Goed geacteerd door Matsuyama.

Maar ook zeker niet verkeerd geacteerd door Rin en Koki. Van sommige scenes kreeg ik echt kippenvel waarbij de grafscene het perfecte voorbeeld is. Hartverscheurend, al is het wel wat makkelijk sympathie kweken voor jankende kleintjes. Desalniettemin geweldig geacteerd hoe ze zich eerst groot houden, dan toch in huilen uitbarsten en vervolgens 'groot' bij moeders terug komen. Leuk filmpje dus.

Aandoenlijke film over een vrijgezel die in een opwelling besluit de opvoeding van een klein halfzusje voor zijn rekening te nemen. Dat heeft heel wat onverwachte voeten in aarde.

Een fors deel van de charme van deze film is te danken aan het optreden van de schattige Mana Ashida. Haar aanstekelijke en spontaan ogende acteerstijl doet je smelten in je stoel.

Een op en top feel good movie.

Het is eigenlijk zijn tante....

Dat klopt, Baggerman. Dat heb ik in de gauwigheid over het hoofd gezien en ze is zo klein dat ik me dat tijdens het kijken van de film eigenlijk helemaal niet gerealiseerd heb.

Al in 2010 Blessing Bell en Postman Blues gezien, en die bevielen erg goed, dus ergens gek dat ik nu pas mijn derde SABU zie.

Dit is in ieder geval een fijne feelgood film. Het draait allemaal om de chemie tussen de hoofdrolspelers, die er in overvloed is, en de charme van het kleine meisje, die vanaf het begin aan al meteen zo'n ontzettende lieve uitstraling heeft. Ook prima geacteerd door Ashida, niet vanzelfsprekend dat kindacteurs overtuigend overkomen. Matsuyama doet het ook aardig, al is het wat minder overtuigend als zijn karakter in frustratie tegen zichzelf schreeuwt.

Voornaamste bezwaren zijn uiteindelijk dat de film haast te harmonieus is. Het karakter Daikichi doet eigenlijk alles goed modulo wat onhandigheden, maar hij zegt altijd het juiste. Enige dramapuntje in de film voelt toch ook een beetje geforceerd aan (hier heb ik het idee dat dit net iets teveel gevraagd was voor de kindacteurs).

Een ander puntje heeft betrekking op de beelden: weliswaar wordt er aardig gekadreerd, maar daar houdt het wel mee op. Iets wat ik ook van de andere SABU films herinner (ondanks dat het 7 jaar terug is). Visueel is het degelijk, maar echt kunstzinnig wordt het bijna nooit.

Uiteindelijk niet super, maar wel een fijne film. 3,5*.

Aardig maar ook beetje zouteloos drama over een jongeman die een klein meisje in huis neemt en er achter komt dat er meer in het leven is dan werken. In verkeerde handen kan dat uitmonden in een mierzoet drama, Sabu weet er gelukkig wel iets van te maken, er zitten wat leuke ideeën in, maar als geheel vond ik dit toch een beetje underwhelming.

Wat ik wel kon waarderen was dat in beginsel vooral de nadruk gelegd wordt op de (on)praktische kanten van het combineren van ouderschap en een fulltime baan, het is vooral een kwestie van logisitiek, tijd om de plotselinge verantwoordelijkheid emotioneel te verwerken is er nauwelijks. Hoe hij dat uiteindelijk oplost (verzoeken om een degradatie) was natuurlijk nogal belachelijk maar het leven van een salaryman in Japan gaat niet over rozen en je baas vragen even mee te denken zal not done zijn. Even later zie je de kantoorklerk dan lachend dozen verschuiven met zijn nieuwe vrienden in het magazijn (de zorg voor een kind breekt kennelijk meteen het ijs). Dat is een beetje de toon van de film, opgewekt, positief, terwijl ik me vooral afvroeg of hij over een half jaar nog steeds lachend dozen schuift.

De toon blijft luchtig al worden ook zwaardere thema's niet geschuwd zoals de scène op de begraafplaats (die de kinderen wordt gewezen door een vaag sujet die later de vriend van de zus blijkt te zijn, een nogal onnodige toevoeging) en de confrontatie met de natuurlijke moeder laten zien.