A Star Is Born (1954)

Er zijn drie versies van A Star Is Born : de oorspronkelijke is van 1937 (Dorothy Parker schreef mee aan het script), die goed schijnt te zijn. Daarna kwam deze versie met Garland en James Mason, en in 1976 verklaarde Barbra Streisand zich tot middelpunt van een film met dezelfde titel en ruwweg dezelfde inhoud, met Kris Kristofferson als aangever (deze versie alleen voor masochisten).

Deze versie van 1954 is erg sterk. Mooi, cynisch en heel goede hoofdrollen.

Een re-release in de bioscopen in 1984 vertoonde de nagenoeg complete versie van de oorspronkelijke film. Destijds, in 1954, werd de film op verzoek van bioscoopeigenaren met 27 minuten ingekort tot zo'n tweeëneenhalf uur. Veel speurwerk leverde de complete geluidsband op en het merendeel van de verloren gewaande beelden. De zeven minuten die nog ontbraken werden opgevuld met stills van de betreffende scenes.

Cukor overleed aan de vooravond van deze herstelde release.

Film viel me tegen, vooral vanwege een aantal verschrikkelijk slechte muzikale nummers met Garland op haar irritantst (ik denk vooral aan een scene ergens in het midden waarin ze wat landen 'afgaat', tenenkrommend). Maar als drama is de film best geslaagd, ook al had 't allemaal wat korter gekund. 2,5*

Toch een goede film. Ik ben niet bepaald een fan van Judy Garland, maar het verwachte(/gevreesde) irritatieniveau werd gelukkig niet gehaald. Vooral in de tweede helft van de film vond ik haar zelfs erg goed. De film was ook minder 'musical' als ik had verwacht (wat ik, met Garland in de hoofdrol, als een pluspunt zie); slechts een handjevol liedjes, en dan vooral aan het begin van de film. In de tweede helft (verreweg de betere helft dus) ontpopte de film zich als een mooi en zelfs aangrijpend drama. En van alle Britse acteurs heeft James Mason toch het coolste accent 3,5*

Een lichte tegenvaller maar aan Mason zal het niet liggen, wel aan Garland die hier vreselijk miscast en irritant is, elk nummer van haar is weerzinwekkend, de rest van de film is niet slecht en vooral James Mason zet wel een goeie rol neer, nipte 3*.

Prachtige film, die het vooral moet hebben van Garlands vertolking. Maar zoals ik gelezen heb in de reacties hiervoor, zijn de meningen daarover wel een beetje verdeeld. Dan maar iets anders: alles is prachtig in beeld gebracht. De muziek is wondermooi, de acteurs zijn gepast in hun rollen, de camera's staan op de perfecte plaats en de regie is geniaal. Kortom: een pareltje om onder je hoofdkussen te bewaren

Andere Poster

Volgens wikipedia zei Groucho Marx dat toen Garland de Oscar verloor aan Grace Kelly, hij een telegram stuurde met de tekst dat het "the biggest robbery since Brinks" was.

Ik vond Judy Garland echter niet zo in de films, ik denk sowieso niet echt zoveel van haar. Ze speelt altijd altijd het onzekere, ongemakkelijke en bange meisje die een grote ster wil worden. En dat geldt ook voor deze film. Niets speciaals, ik vind het nogal een eenzijdige actrice.

De film was wel vermakelijk, maar meer ook niet. Ik snap weinig van het hoge gemiddelde. Echt origineel is het ook niet, aangezien het een remake is. Het was een amusante kijk achter de schermen van een (fictieve) film, maar meer had het ook niet te bieden.

Niet bepaald een hoogvlieger die daarnaast ook nog eens véél te lang duurt.

Zingen deed Judy Garland vooral in de jaren '40 best wel goed. Zolang je haar maar niet ziet zeg ik vaak bij mezelf. Behalve dat deze film erg lang duurt heb ik ook wel een afkeer gekregen van haar als actrice.

Goede film, wel hoor. Deels een hollywood satire met veel komische momenten, deels een best leuke musical en deels een deprimerend drama. Vooral het trieste eind, maakt de film. Was echt verrast. 4 sterren.

Prima film, wat is Mason toch een ge-wel-di-ge acteur!

Ik vind de liedjes niet altijd interessant, maar het zijn er gelukkig niet al te veel. Dat gebeuren in hun huiskamer met dat stuk wat langs meerdere landen gaat vond ik persoonlijk juist wel interessant.
Als drama erg geslaagd, mede ook omdat alle rollen geloofwaardig en sterk worden neergezet en het script verder prima in elkaar zit.
De film heeft een vleug Frank Capra, met dat verschil dat het einde hier niet goed afloopt

Zag de film vele jaren terug en toen kon hij me niet overtuigen. Was toen niet zo voor Judy Garland. Ondertussen wel één en ander veranderd omdat ik ondertussen haar vroeger werk heb leren kennen, en toch ook nu niet met deze remake van "A Star is born" overtuigd. Judy, helaas op 32-jarige leeftijd, ondanks haar eigen TV-shows, reeds op de weg terug wordt hier neergepoot als "een nieuwe ster" en treedt in de film op in de stijl van een actrice die op haar carrière terugblikt. Judy is, zoals hierboven reeds gezegd, een ster uit de veertiger jaren ("The Wizard of Oz", "For me and my Gal", "Meet me in Saint Louis", "Easter Parade"....).

Hoe dan ook, het verhaaltje is beter dan dat van de meeste musicals, maar ik had gehoopt op een paar sterke nummers. Op "The Man that got away" na, bleef ik op mijn honger zitten.

Het is jammer dat A Star Is Born zijn enorme lengte niet weet te verantwoorden. Het is makkelijk één van de beste musicals van de jaren '50 en de enige uit zijn tijd die ik ken die ik cynisch zou willen noemen. Ik had gewoon weer een My Fair Lady of zo verwacht, maar deze film heeft echt een bijt. De kritiek op Hollywood en vooral de kijk op alcoholisme is niet van het type dat als een excuus dient voor halfzacht entertainment. Het is een vrij duistere film. Dat lijk je ook al snel te hebben met James Mason. Die lijkt altijd meer de donkere diepte in te gaan dan enige andere acteur uit die tijd. Tijdens het kijken vond ik het aanvankelijk vreemd dat Mason hier gecast was. Niet omdat hij slecht is, maar omdat het een soort rol is waar je een echt glamoreuze ster voor verwacht, iemand die in het echte leven Norman Maine zou kunnen zijn. Mason kan prima een populaire acteur spelen, maar in werkelijkheid was hij meer een gerespecteerde acteur dan een ster. Toen ik zag welke kant het verhaal in ging met Norman Maine kreeg ik al snel het vermoeden dat Mason wellicht een van de latere keuzes voor de rol was en dat meer populaire acteurs eerder nee gezegd hadden. Dit blijkt dan ook te kloppen en van alle acteurs die de rol weigerden was Bogart wellicht de interessantste keuze geweest, aangezien die ook een reputatie had dat hij flink kon drinken en omdat hij rond 1954 ook wat achteruit aan het gaan was. Niettemin had wellicht niemand de rol zo goed gespeeld als Mason het uiteindelijk deed. Een van de beste rollen van een van de beste acteurs. Symapthiek en afstotelijk: klassiek Mason.

Het zou echter pas echt een stunt zijn geweest als iemand zich beseft had dat Norman Maine veel vergelijking vertoonde met Judy Garland en de rol vrouwelijk had gemaakt en Garland de rol had gegeven. Niet dat ik denk dat Garland dan ook ja gezegd zou hebben. Daarnaast was de producent van A Star Is Born op dat moment getrouwd met Garland en wou hij zijn vrouw natuurlijk laten schitteren. Ik vraag me echter af hoeveel hij van Maine in Garland herkende? We zullen het nooit weten en we moeten het doen met Garland in wat ik de ondankbare rol noem, al leek Hollywood daar anders over te denken. Garland speelt de opkomende ster. Glamoureus natuurlijk, maar stiekem niet de drijvende kracht van de film. Desalniettemin kan ik geen woord kritiek geven op Garlands performance. Ik ben niet altijd van haar onder de indruk geweest, maar hier speelt ze gewoon fenomenaal. De vele kritiek op haar kan ik niet begrijpen, ze haalt veel emotionele diepgang uit wat eigenlijk een beperkte rol is. Vooral opvallend is de chemie die ze heeft met Mason. Het lijkt geen natuurlijke match, maar kennelijk werkte het. Dit maakt een verder overbodig nummer zoals die waarin ze de wereld rond gaat in de woonkamer bekijkbaar: het is de scène waarin de affectie tussen het koppel het meest te zien is. Het enige nadeel van Garland is helaas dat ze er vaak ouder uit zag dan ze was. Soms had ik het gevoel naar iemand te kijken die dik in de 40 is, te oud voor de rol, maar Garland was pas vroeg in de 30. Haar ongezonde levensstijl had haar weinig goed gedaan.

Ik vond hem erg goed, maar die lengte werkt niet echt mee. Met flink de schaar erin had ik hier met gemak een 4,5* (of 5* aan gegeven), maar nu wordt alles te lang uitgesponnen en valt het geheel zelfs af en toe gewoon dood. De musicalscènes zijn niet lekker geïntegreerd in de film en in feite zijn ze ook gewoon toegevoegd toen besloten werd dat het een Garlandfilm werd. De andere personages zingen niet en ondanks dat het kennelijk een zeer trouwe remake was van de gelijknamige film van de jaren '30 (niet door mij gezien) zijn de liedjes compleet nieuw. Born in a Trunk was nog wel aardig, maar dat Long Face nummer is wellicht de meest onnodige muzikale onderbreking ooit. Niet alleen heeft het geen functie in het plot, het wordt ook erg slecht getimed, na een emotionele crisis in het verhaal. Wellicht moest het nummer even het drama doorbreken, maar op dat moment wilde ik vooral weten hoe het verhaal verder zou gaan en het meest kinderachtige nummer uit de film is geen goede vervanging. Ook storend vond ik dat enkele door de studio verwijderde scènes nu teruggezet zijn in de vorm van stills, voorzien van de originele soundtrack. Leuk dat een gepassioneerde restaurateur heeft geprobeert de film in zijn oorspronkelijke vorm te herstellen, maar de foto's gaan na een tijd nogal tegenstaan en stiekem voegen de verwijderde scènes niet veel anders toe dan een onderbreking van het verhaal. Daar komen nog wat andere lange scènes bij en je hebt gewoon een lengte die echt niet kan.

En dat is jammer, want het is gewoon een krachtig verhaal, met ijzersterke hoofdrollen, bijzonder goed uitgewerkte karakters en een bereidheid om ver te gaan met het verhaal (al deed de film uit 1937 dat kennelijk ook al; die moet ik eens zien). Ik vond het bij vlagen eerlijk gezegd echt ontroerend en het moment dat Norman Maine de zee inloopt wist zelfs voor een brok in de keel te zorgen. En er zijn ook andere sterke scènes, zoals het huwelijksaanzoek. Ik heb George Cukor tot nu toe altijd misschien wel de meest overschatte regisseur van klassiek Hollywood genoemd. Zijn films zijn altijd goed, maar nooit echt sterk. Met A Star Is Born maakt hij zijn reputatie echter waar. Het is goed Hollywoodvermaak, met veel volwassenheid en intelligentie gemaakt. Als het niet aan de lengte lag was het gewoon een van de beste films uit het Hollywood van de jaren '50 geweest.
4*

Lange zit die uiteindelijk vooral tegenvalt. Natuurlijk is het bitterzoete verhaal best gewaagd voor die tijd, en Mason zet een goeie rol neer, maar overdaad schaadt moest kennelijk nog doordringen. Sommige scenes zijn gewoon tenenkrommend over the top, met name als Mason zich publiekelijk aanstelt. Maar het ergst zijn de liedjes van Garland. Die worden allemaal op precies dezelfde manier gezongen, zijn zo nietszeggend dat je ze na 1 minuut alweer vergeten bent (dat is dan wel weer prettig achteraf) en een 'liedje' leek minstens 20 minuten te duren; toen had ik het helemaal gehad met Garlands gekweel.

Musical is schitterend. Ik heb deze net op TCM gekeken. Jammer dat sommige stukken verloren waren gegaan en dit gerepareerd was met pratende foto’s. Maar dit mocht niet baten om zijn nivo.

Ik ben het eens met Sedna_de_zeeheks. Heerlijke satire op Hollywood. De film bevat een soort werkende mix van fraaie muziek, humor en emotionele romantiek. Persoonlijk prefereer ik wel de aangevulde versie uit 1983, waarin alle gesneuvelde beelden toch zijn gered op sommige punten.

A Star Is Born is een geweldig enthousiast meesterwerk van George Cukor.

Redelijke film, die me op zich nog wel meeviel, al kan ik niet zeggen dat ik hier van genoten heb.

Het was vooral Garland, die ik maar weinig bijzonder vond in haar rol en die een persoange speelt, die maar zeer weinig deed. Bovendien ben ik totaal niet onder de indruk van haar stem en waren haar muzikale bijdrages aan de film niet echt goed te noemen. Sowieso bevat de film maar matige muziek als je het mij vraagt.

Gelukkig staat tegenover garland echter James Mason, die wel erg sterk speelt. Aan de ene kant is zijn gedrag verderfelijk, maar op sommige momenten vond ik hem dan weer wel sympathiek. Een knappe rol, waarin Mason laat zien een veelzijdige rol goed te kunnen spelen.

Verder is het verhaal niet onaardig, maar uiteindelijk duurt het net wat te lang. Die musicalscènes zijn een hinderlijke onderbreking van de film en zonder die scènes had ik zeker wel minimaal een voldoende kwijt gekund aan deze film. Garland en de musicalscènes zorgen er echter oor dat de film bij mij aan de verkeerde kant van de score belandt.

2,5*

Mooie film over de opkomst en teloorgang van Hollywood-sterren. De veelzijdige Judy Garland zet een van haar beste vertolkingen neer, niet alleen qua acteerwerk, maar ook door haar formidabele stem. Ik heb haar altijd een beetje gezien als de Amerikaanse tegenhanger van Edith Piaf.

Ik ben dan ook geneigd in te stemmen met de opmerking van Groucho Marx, die het niet toekennen van de Oscar aan Garland in een telegram “the biggest robbery since Brinks” noemde. Garland verloor van Grace Kelly met The Country Girl. Ik heb die film onlangs ook weer eens gezien en hoewel Kelly ook prima bezig is, zou ik –als ik als jurylid had moeten stemmen– toch voor Garland gekozen hebben.

Ook James Mason kreeg voor zijn rol een Oscar-nominatie, maar hij verloor –en terecht vind ik – van Marlon Brando (On The Waterfront). Grappig trouwens dat Mason in de film op een gegeven moment tegen z’n vrouw zegt, dat hij zit te wachten op een telegram van Alexander Korda. Deze Hongaars-Engelse regisseur was Mason’s leermeester in de jaren ’30.

Ik heb deze film destijds in de bioscoop gezien en nu de gerestaureerde versie. Ik vind die restauratie eigenlijk niet zo geslaagd. Het gebruik van movie stills ter vervanging van de ontbrekende beelden is erg storend. Daarnaast kan ik mij niet herinneren, dat ik destijds na het zien van film het gevoel had iets gemist te hebben. Dus van mij had de restauratie op deze manier niet gehoeven, al moet ik wel erkennen dat er knap werk is geleverd door de restaurateurs.

Al met al een mooie film, maar hij haalt het niet bij de oorspronkelijke versie uit 1937 met de lieftallige Janet Gaynor. Hij is wel een stuk beter dan de derde, goeddeels mislukte versie uit 1976 met Barbra Streisand.

De film heeft een geweldig verhaal en ik vond de kritiek op Hollywood erg leuk. Mason en Garland laten geweldig acteerwerk zien. Garland is echt op haar best in de slotscene. Mason speelt ook op een fantastische manier een geweldige aardige dronkaard. Visueel ziet het er allemaal erg goed uit en de cinemascope doet goed zijn werk. Maar het is vooral de 3 uren die op den duur op je zenuwen gaat werken. Wat verteld werd, had ook gewoon in twee uur gedaan kunnen worden. De foto collages haalden me wel wat uit de film maar na de film werd mijn verteld waarom dat was en snap goed waarom het dus gedaan is. Het werkt echter wat minder. Ook de liedjes deden het niet echt voor mij. Vond twee erg leuk en ook de performances in die kon ik heel erg waarderen. Al met al heb ik toch naar een goede film zitten kijken. Gewoon erg goed gemaakt en geacteerd. Ik kon er helaas niet echt inkomen.

Heb de gerestaureerde versie uit 1983 gekeken waarin ze de missende filmbeelden hebben opgevuld met productie foto's... dat was wel beetje storend, dan zou ik liever de versie zonder zien... Ondanks dit vond ik dit zeker een vermakelijke film.. Vond Garland wel beter zingen in the wizard of oz dan in deze film. Ook vind ik die liedjes niet echt catchy en blijven bij mij iig niet na afloop hangen. Mason vind ik weer erg goed spelen en heeft dan ook terecht een golden globe gewonnen.

Net zo sterk als zijn voorganger uit 1937.

Dit grootschalig project heeft Warner Bros. destijds ruim 5,019,770,- dollar gekost. Het werd hiermee het duurste project na Duel in the Sun (1946). De opnames namen 10 maanden in beslag. Wegens de massale opkomst, werd de première in New York in 2 theaters gehouden. Zowel in de Victoria als de Capitol. De bioscopen hadden moeite met de lange speelduur, en klaagden dat ze hierop verlies zouden lijden. Zodoende werd deze versie diverse malen bewerkt, en uiteindelijk uitgerekt naar 181 minuten. Zo zijn er in deze film een aantal muzikale optredens van hoofdrolspeelster Judy Garland toegevoegd. De gerestaureerde versie werd op 7 juli 1983 in de Radio City Musical in New York vertoond. De film kreeg na afloop een staande ovatie. Beide dochters van Judy Garland zaten in het publiek, en hebben 20 minuten met tranen in de ogen gezeten. Dit eerbetoon was eveneens weggelegd voor regisseur George Cukor. Hij is helaas nooit in staat geweest om deze gerestaureerde versie te bekijken, omdat hij op 24 januari dat jaar overleed.

Ook deze cast is schitterend samengesteld. Het heeft een tijdje geduurd alvorens James Mason werd gecast. Bekende acteurs zoals Humphrey Bogart, Marlon Brando, Montgomery Clift, Gary Cooper, Henry Fonda, Errol Flynn, Cary Grant, Ray Milland, Gregory Peck, Tyrone Power, Frank Sinatra, James Stewart en Robert Taylor gingen hem voor. Allen hadden hun eigen persoonlijke redenen om dit aanbod af te wijzen. Judy Garland is perfect gecast als tegenspeelster, en ook in deze versie is een zichtbare chemie aanwezig. Wel liep het gezicht van Garland een aantal kneuzingen op. Dit tijdens de scène waarbij een dronken Norman haar onbewust in het gezicht slaat. Het verliep lang niet altijd vlekkeloos met Garland op de set. Het was bekend dat de actrice zichtbaar moeite had met haar drukke levensstijl. Nadat ze geregeld bij MGM niet kwam opdagen, begon ze zich ook meer bij Warner Bros. ziek te melden. Hierdoor liep de productie behoorlijk wat vertraging op.

Regisseur George Cukor stond bekend als een man met de bijzondere aanpak. Hij dreef zijn acteurs en actrices tot het uiterste. Ook Judy Garland heeft dit mogen ervaren. Anderzijds was zijn zachte kant eveneens duidelijk zichtbaar op de set. Hoewel de regisseur zijn 37e speelfilm maakte, was dit zijn éérste musical en volledige film in kleur.

Ook in deze versie werden beide hoofdrolspelers (Garland en Mason) genomineerd voor een Oscar. In 1937 ging deze eer naar Janet Gaynor en Fredric March. In totaal werd deze versie uit 1954 6 keer genomineerd voor een Oscar, won 5 prijzen en werd nogmaals 5 keer genomineerd. Indien je van plan bent om de DVD te kopen, wees dan vooral zeker dat je de gerestaureerde versie besteld! Wie bekend is met de andere versies, zal beslist geen spijt krijgen van zijn/haar aankoop.

3,5 *

Ah! Dat was het dus. Vond het al zo raar.

Had eerlijk gezegd niet verwacht dat er bij zo'n enorm beroemde film stukken verloren waren gegaan. Stiekem vond ik het wel origineel gedaan maar het was dus noodzaak.

Verder is het echt een gigantische productie.. het lijken wel 3 films in 1. Dat is meteen ook de makke van de film voor mij want 3 uur voor een musical is me echt wat te gortig.

Wel fijn om James Mason weer te zien al lijkt me dit niet echt meteen zijn meest ideale rol.

In deze versie van “A Star Is Born” speelt Judy Garland de rol van zangeres Esther Blodgett die met haar band optreedt tijdens een gala waarbij filmster Norman Maine [James Mason] de hoofdact is. Hij blijkt echter spoorloos, totdat hij tijdens Esthers optreden opeens stomdronken achter de coulissen verschijnt en in een even melige als roekeloze bui het podium op gaat. Esther weet op briljante wijze niet alleen haar optreden te redden, maar voorkomt ook dat Norman zich belachelijk maakt. Wanneer de dankbare Norman haar tijdens een repetitie “The Man That Got Away” hoort zingen, is hij zo overtuigt van haar kwaliteiten dat hij haar ter plekke belooft dat hij al zijn invloed zal aanwenden en zich volledig zal inzetten om van haar een ster te maken. Hij geeft haar de artiestennaam Vicky Lester en kort daarna trouwen Norman en Vicky met elkaar. Terwijl haar ster rijst, raakt de carrière van Norman in verval. Zijn grillige, door alcohol veroorzaakte gedrag betekent bovendien dat ook de fans zich tegen hem keren en daardoor zakt hij steeds verder af. Vicky stelt zichzelf uiteindelijk voor een radicale keuze: kiezen voor haar filmcarrière óf kiezen voor haar echtgenoot. Een keuze met fatale gevolgen.

Deze rol lijkt geschreven voor Judy Garland. Zij begon haar carrière als Francess Gumm, de jongste van de Gumm Sisters die begin jaren ’30 in verschillende korte films verschenen zoals deze. Net als Vicky groeide ze in korte tijd tot een enorm succes en liet de studio haar keihard werken om maar zoveel mogelijk munt te slaan uit haar talent. Garland was ook zeer onzeker en emotioneel labiel, maar was ook iemand die haar persoonlijke gevoelens verborg wanneer de camera’s liepen. Dat is op indrukwekkende wijze te zien voorafgaand aan haar vertolking van “Lose That Long Face”. Judy Garland heeft dus letterlijk en figuurlijk het meest de schijnwerpers op haar staan, maar James Mason geeft een vertolking die misschien nog wel indrukwekkender is. Zijn eerste scène, waarin hij dronken op het podium verschijnt met Judy tijdens “Gotta Have Me Go With You”, speelt hij heel effectief als een soort vrolijke drinker. Mede daardoor gelooft het aanwezige publiek dat zijn onbeholpen gedrag hoort bij de act. Naarmate hij in een dieper dal raakt worden zijn dronkenmansbuien grimmiger tot hij ver over de schreef gaat. Mason acteert vooral met zijn gezicht, bijvoorbeeld op het moment dat hij zich realiseert hoe diep hij gezonken is. Zijn meest indrukwekkende moment komt tijdens het einde, wanneer hij in bed ligt en een gesprek hoort tussen Vicky en zijn oude baas Oliver Niles [Charles Bickford]. Het is een hartverscheurende tour-de-force en het meest emotionele moment in de film waarvoor je de zakdoeken echt in de aanslag moet houden. Met een remake in aantocht is dit een must voor jong en oud en een film die nooit, maar dan ook nooit zal vervelen.

Vond ik de versie van 1937 mierzoet, dan vind ik deze een overdosis pathos hebben. Judy Garland kon me in al haar snotterigheid niet overtuigen, bij bepaalde scenes zetten mijn tenen het zelfs op een krullen. Het grote melodrama gecombineerd met een lange lengte maakten het niet zo'n aangename zit. Mijn verwachtingen lagen redelijk hoog, te hoog blijkt. Mogelijk ligt het kijkplezier wel hoger als je deze film bekijkt als eerste versie van A Star is Born.

Het ontbreken van bepaalde beelden, die vervangen werden door stills, maakte het er niet beter op al wil ik daar de film nu niet op afkraken. Aan positieve kant vond ik het geheel mooi gefilmd, met veel zorg voor kostumering, decors, zoals we gewend zijn van dergelijke producties.

Nog een musical afgevinkt maar naar deze keer ik vermoedelijk toch niet meer terug.

Niet echt een musical, maar wel een Hollywooddrama met enkele liedjes. De eerste remake van het origineel uit 1937 en later opnieuw verfilmd met Barbra Streisand en Kris Kristofferson in 1976 en Lady Gaga en Bradley Cooper in 2018. Telkens wat aangepaste insteek, maar de rode draad blijft hetzelfde. Het verhaal van een jonge zangeres die door een gevestigde waarde de kansen krijgt om door te breken. Terwijl de carrière van de zangeres alleen maar stijgt, is die van de man in vrije val.

Een film uit Hollywood dat hiermee naar zichzelf kijkt. Er zullen in praktijk wel verschillende gelijkaardige verhalen hebben afgespeeld. Van jonge sterren die plots deuren zien open gaan en sterren die oa door drank minder en minder gevraagd worden. Ironisch genoeg had Judy Garland toen al problemen met pillen en drank, wat de opnames al langer deed lopen dan gepland. Voor de rol van Norman Maine waren veel bekende acteurs weigerachtig, misschien wel door het confronterende onderwerp. De carrière van James Mason liep beter dan zijn personage in deze film.

De film is vrij lang en wil naast het verhaal zelf ook graag uitpakken met de liedjes. Op zich niet onlogisch, gezien het verhaal rond een zingende actrice. Maar het haalt soms wel de vaart uit de film. En voor een Hollywoodfilm die wat aan eigen kritiek wil doen, is het dan weer te braaf. Maar verder is het wel een hele degelijke film met sterke hoofdpersonages. En zeker richting het einde wordt het toch wel de moeite als de drama meer de overhand krijgt.

Ik had hem vroeger al eens gezien. Niks beter geworden. Ik kon er maar moeilijk doorheen komen. Depressieve akelige film met Mason en Garland.

(Mocht iemand interesse hebben in de dvd blu-ray's en dvd's te ruil / te koop aangeboden (Dick2008) - Filmdragers en apparatuur: Koop en ruil - filmforum - moviemeter.nl

Verrassend goede 2e film van dit verhaal. Mason die ik vooral ken van vrij saaie rollen, komt hier ontzettend goed uit de verf als charmante aan alcohol verslaafde film ster en voor Judy Garland is deze rol natuurlijk op haar lijf geschreven.

Maar ook op cinenatografisch gebied is de film interessant. Zo werkt de montage met still foto’s erg goed en is de musical sequence ook een lust om naar te kijken.

Film is ook opvallend realistisch en maakt Hollywoon niet mooier dan het is. Met een speelduur van 176 minuten neemt de film z’n tijd, maar ik heb me geen minuut verveeld. Ik vind deze beter dan de recente versie met Cooper en Gaga, want daar wordt alles net te veel aangezet. Iets dat je eerder bij deze versie zou verwachten. Niet dus.

4*