Wait until Dark (1967)

24 oktober te zien in Eye in het kader van De Keuze van Koolhoven

Prima opgebouwde thriller waarbij het verhaal bijna de hele film op één locatie zich afspeelt, namelijk het huis van de blinde vrouw waar de pop met heroïne zich ergens moet bevinden. De film krijgt extra glans door de overtuigende acteerprestaties van Audrey Hepburn, Richard Crenna en vooral de gewiekste Alan Arkin. Heerlijk ouderwets spannend sfeertje en de scènes in het donker zijn goed uitgewerkt. De motivatie om de pop te houden is niet meteen te verklaren, maar dat Arkin de blinde vrouw wil ombrengen is wel logisch gezien het koele killer instinct dat hij heeft in vergelijking met de meer sympathieke boeven die Richard Crenna en Jack Weston spelen. Dit wordt ook krachtig gesymboliseerd door de angstgevoelens die Hepburn ervaart wanneer ze de voetstappen op de trap van Arkin hoort. 7/10

Iemand die blind is, is daarom nog niet dom...

Drie criminelen terroriseren een blinde vrouw in hun zoektocht naar een pop waarin zakjes heroïne verstopt zijn. Het begint wel vreselijk traag. Eens Suzy doorheeft dat ze bespeeld wordt door het trio (dan zitten we al een uur ver), kent de film een aardig oplopende spanning en eindigt zelfs in de beste Hitchockiaanse traditie. Daarom kom ik toch nog aan een 3*, en dit kan bij herziening nog oplopen. Hepburn vind ik maar niks als actrice. Ze viel mij ook al tegen in War and Peace.

Wel een voldoende omdat de film wel vlot loopt en het einde wel aardig is. Maar geen topper. Je hebt steeds het gevoel naar een theatervoorstelling te kijken. De Mounties had ik steeds in gedachten haha. Nee daar ben ik geen liefhebber van.

Ach.

Dit soort films zullen waarschijnlijk nooit echt bij me aanslaan. Ik kan het concept erachter niettemin wel waarderen en bovendien heeft Hepburn een befaamde status als actrice. Zelfs op de dag van vandaag onder wat jonger publiek zijn er nog veel liefhebbers te bekennen. Zelf ben ik eerder neutraal op haar verschijning.

Eigenlijk gaat een film als Wait Until Dark daar ook weinig aan veranderen. Dit zijn typisch de films die ik beter had gevonden als ik het op jonge leeftijd had gezien of als ik 50 jaar eerder was geboren. Zoals ik het nu zie is het vooral een film die af en toe weet aan te slaan, maar nauwelijks meer echt mee kan voeren. Van de sfeer voelde ik in ieder geval weinig tot niets.

Enkele creatief ingerichte scenes dankzij het concept zorgen voor wat leven in de brouwerij, maar verder vond ik de onderlinge verhoudingen tussen Hepburn en haar bedreigingen maar aan de saaie kant. Als thriller is het dus vooral maar uitzitten en wachten totdat het tot een einde komt. Erg veel kan ik daar helaas niet mee, denk dan ook dat ik de film binnen enkele dagen weer ben vergeten.