Cabaret (1972)

Maakt voor mij zijn klassieker status niet helemaal waar. Hij heeft meerdere goede kanten maar ook ik ergerde me aan Minelli's karakter Sally (dat wil niet zeggen dat ze niet goed acteert). Verder duurden een aantal scènes me net even te lang en pasten zeker niet alle nummers bij mijn persoonlijke smaak. Belangrijk om te vermelden is dat ik geen echte musical fan ben, al vond ik Singin in the Rain geweldig en kan ik Moulin Rouge ook goed waarderen. Deze zal gerust beter zijn dan die laatste, maar hij greep me gewoon net niet helemaal. Dan kom ik op een 7 uit.

Echte bioscoopklassieker en bekende bewerking van de theatermusical, spelend begin jaren dertig, over complexe liefdesverhoudingen en het naderend onheil van het opkomende nazisme in Duitsland. Homoseksualiteit werd op dezelfde manier gevierd als heteroseksualiteit. Het buitengewone gedrag binnen de politieke, zakelijke en seksuele sfeer was sowieso fascinerend. Deze film was meteen de grote doorbraak van een sprankelende Liza Minnelli, die zong en danste dat het een lieve lust was.

Mooie en goede film met een inhoudelijk breed verhaal. Het speelt zich af in de jaren '30, met oprukkend nazisme als achtergrond. De film bevindt zich wat mij betreft ergens tussen het 'rustige' The Sound of Music (1965) en het 'bombastische' Moulin Rouge (2001). Er is duidelijk ruimte voor het verhaal waardoor het muzikale zich toch vooral beperkt tot de scenes rondom het cabaret waar de zangeres optreedt (gespeeld door Liza Minnelli, die met haar jaren '30 look werkelijk van het scherm spat).

In het verhaal komen we o.a. jodenhaat, homosexualiteit, driehoeksverhoudingen en abortus tegen. De sfeer en de film zijn soms ook redelijk noir. Naast het uitstekende acteerwerk en de aardige muziek vallen ook de fraaie montage en de beelden op. 3,5*

Deze oude clasic film nog gezien, afgezien de liedjes die ze spelen en zingen (die ik erg mooi vindt, vooral " money ) is de film soms verwarrend, maar wil niet zeggen dat die slecht is.
Omdat ik de muziek best mooi vondt wil ik deze een 0,5 punt verhogen naar 3.5 en ook omdat Liza Minneli een goede rol neerzette

Wat een heerlijke film.
Van alles wat,drama-romantiek-humor-muziek... geweldig.
al 42 jaar oud maar nog nooit gezien.
genieten van de eerste tot de laatste minuut.

Merkwaardige, inhoudelijke musical (met het sterkopkomend Nazisme in het Berlijn van de laat dertiger jaren) met prachtige nummers ("Maybe this Time", "Money makes the World go round" en vooral "Come to the Cabaret") en een weergaloze Liza Minnelli. Ik hoor nog Jo Röpke in zijn programma "Première" zeggen toen de film werd voorgesteld, : "Kijkt u mee naar dit ongelooflijk buitengewoon natuurtalent ".
Een te genieten musical, niet dwaas zoals velen, maar een geloofwaardige story.

Cabaret is een film die ik voornamelijk ben gaan kijken vanwege de reputatie: vele Oscars, prima IMDB rating, aardige recensies hier, dan zal de film toch wel enige redeeming values hebben, toch? Toch vreesde ik van tevoren dat dit typisch een film zou zijn die niet bepaald in mijn straatje zou vallen, voornamelijk door het musical-aspect en ook wel een beetje vanwege Liza Minelli, waar ik een wellicht niet geheel rationele hekel aan heb. Maar uiteindelijk heb ik me hier beter dan verwacht mee vermaakt. Het hedonistische bestaan en vooral de onheilspellende setting in een Berlijn tijdens de opkomst van de nazi's werd goed neergezet en was best intrigerend. Prima acteerwerk en cinematografisch is er weinig mis mee. De musical-intermezzo's, alhoewel verhaaltechnisch niet heel cruciaal, vond ik stiekem ook wel vermakelijk. Uiteindelijk konden Sally Bowles en haar relatieperikelen me iets minder boeien, maar een ruime voldoende verdient Cabaret zeker - ik ga voor de 3.5 ster.

Sommige dingen behoeven geen uitleg

Klassieker!
Mooi ook hoe het 'taalprobleem' hier opgelost wordt.
Geen Duitser spreekt Engels, maar vertaalt zelf alles in het Engels of het zijn Amerikanen die al jaren in Duitsland wonen.
Niet dat knulige wat je in veel vooral Amerikaanse oorlogsfilm ziet.

You're meant to think I'm an international woman of mystery

16 juni 2010. De bijna 19-jarige Metalfist koopt in de Blokker de DVD van Cabaret voor de spotprijs van 1 euro. Hij steekt de rekening weg in de DVD hoes in het geval dat er iets met de DVD zou mis zijn zodat hij hem nog kan gaan omruilen. 30 oktober 2015. Metalfist staat voor zijn DVD kast en denkt 'tiens, Cabaret. Heb ik die nu al gezien of niet?' Even opgezocht en wat bleek, ik had hem inderdaad nog steeds niet gezien. Indertijd dus compleet uit mijn gedachten gegaan en dan gisteren maar eens met een fikse vertraging opgezet.

Een lange aanloop heet dat dan en het is dan ook wat jammer dat Cabaret niet helemaal is geworden wat ik er van had verwacht. Grotendeels mijn schuld ook, want ik speelde met het idee dat dit een lichtvoetige komedie/musical was over een danseresje in één of andere nachtclub, maar de film draait heel wat anders uit. Er blijft een nare smaak over en dat is vooral de verdienste van het subtiel opbouwen van de macht van de Nazi's en gewoon de aanwezigheid van de wel erg lugubere Master of Ceremony. Cabaret is veel behalve lichtvoetig. Jodenhaat, biseksualiteit, een abortus, ... Het zijn maar een paar thema's die aan bod komen en het is juist in deze mix dat het was misloopt. De driehoeksrelatie tussen Sally, Brian en Maximilian vond ik sowieso al wat stroef verlopen, maar de zwangerschap (en bijhorende abortus) had voor mij niet gehoeven. Misschien ook net iets teveel muzikale intermezzo's maar het mag wel gezegd worden dat er een aantal echte oorwurmen tussen zitten. Alleen zonde dat ik al lang voordat ik de film had aangeschaft een hekel had gekregen aan het openingsnummer Willkommen...

Aah Liza Minnelli, Cabaret is naar mijn gevoel ook het enige waardevolle in haar filmcarrière en dan moet ik er nog wel bijvertellen dat ik haar rol van Sally toch ook wel hier en daar net op het randje van irritatie vond balanceren. Het is moeilijk te pinpointen waar het juist misloopt, maar ergens begon dat snoetje met de grote ogen me het bloed onder de nagels te halen. Kan ook wel gezegd worden van Joel Grey trouwens die de rol van de Master of Ceremony op zich neemt. Krijg er nog steeds een wrange nasmaak bij en dat was volgens mij wel zijn bedoeling. Michael York lijkt in het begin wat verloren te lopen in het Berlijn in de jaren '30 maar geraakt beter en beter ingespeeld op Minelli naarmate de film vordert. De verhaallijn rond Fritz Wepper en Marisa Berenson (Fritz Wendel en Natalia Landauer) wordt er wat met de haren bijgesleept en beide verdwijnen geruisloos uit de film.

Mjah, wrang is het gevoel dat me bekruipt wanneer ik terugdenk aan Cabaret. Het is in ieder geval niet de lichtvoetige Chicago die ik verwachtte en dat was ongetwijfeld ook de bedoeling van Bob Fosse. Wil wel eens zien wat een herziening geeft nu ik weet wat ik moet verwachten.

3*

Matige mix.

De eerste keer dat ik Minnelli bezig zag in een film. 't Is makkelijk te zien hoe mensen een hekel aan haar kunnen hebben want ze is wel érg aanwezig, maar in deze Cabarat paste het wel bij de rol die ze op zich nam. Dan vond ik York storender. Beetje saaie vent.

De cabaret stukken zijn veruit het beste aan deze film. Grey doet het geweldig, de nummers zijn komisch, creepy en smerig tegelijkertijd. Daarbij sluiten zo ook nog best goed aan bij wat er gebeurt in het verhaal (en daarrond).

De relatie tussen de drie was minder boeiend, vooral in het tweede uur wanneer het plots allemaal wat dramatischer moet. Ook de opkomst van de Nazi's in de achtergrond is eerder een vervelende afleiding dan dat het echt wat toevoegt. Zo begint het tweede uur wel aardig te slepen, al is 120 minuten voor een film als deze ook gewoon wat te lang denk ik.

Linn merkte al op (naast mij op de bank dan) dat een remake van Luhrman deze film goed zo doen, daar ben ik het helemaal mee eens. Fosse doet z'n best wel om het zwierderig en bombastisch in beeld te brengen, maar het oogt soms iets te goedkoop. Veel goede bedoelingen, maar met een Moulin Rouge in het achterhoofd kan dit véél beter.

Musical stuk is best aardig, de verhaallijn doet de film serieus tekort.

1.5*

Het is eigenlijk best raar dat het musicalgenre na “Cabaret” binnen een paar jaar vrijwel volledig van de aardbodem leek te zijn geveegd. Films als “Phantom of the Paradise” [1974], “The Rocky Horror Picture Show” [1975], en “Hair” [1979] deden het zo slecht nog niet, maar waren toch nogal campy en misten de serieuze ondertoon die in “Cabaret” wel degelijk aanwezig was. Wellicht dat “The Apple” [1980] (één van de slechtste films aller tijden, en ééntje die ik nog moet zien) wel de doodsteek was. “Cabaret” ging in 1973 aan de haal met maar liefst 8 Academy Awards, onder anderen voor Liza Minelli, Joel Grey en regisseur Bob Fosse. Het won daarmee de concurrentiestrijd met “The Godfather”, dat ‘slechts’ 3 Academy Awards won.

Wie de film jaren geleden ooit een keer heeft gezien, zal zich waarschijnlijk vooral de bekendste en de populairste liedjes herinneren. Uiteraard het klassieke “Willkommen” gezongen door de EmCee [Joel Grey] van de KitKatClub, het euforische “Cabaret” gezongen door Liza Minelli en niet te vergeten het Grey/Minelli-duet “Money, Money”. Joel Grey verschijnt in allerlei uitzinnige kostuums en maakt grote indruk met zijn vertolkingen in het hilarische “Tiller Girls” en zijn zwart-komische interpretatie van “If You Could See Her” is een meesterwerk, vooral met die schokkende twist op het einde. Zijn zang, zijn accent en zijn acteerwerk is ronduit subliem en het is volkomen terecht dat hij de Oscar voor beste mannelijke bijrol afsnoepte van o.a. Al Pacino.

“Cabaret” gaat over de driehoeksverhouding tussen de bi-seksuele Britse student Brian Roberts [Michael York], de Amerikaanse Sally Bowles [Liza Minelli] en de getrouwde Duitser Maximilian von Heune [Helmut Griem], die begin jaren ’30 in Berlijn lange tijd de dagelijkse realiteit weten te ontsnappen in de glamoureuze wereld van de KitKatClub in Berlijn waar je je zorgen kunt vergeten. Hoewel de opkomst van de Nazi’s hun niet kan ontgaan, sluiten ze hun ogen voor de catastrofale gevolgen die de machtsovername in 1932 heeft voor hun toekomstdromen.

De hand van regisseur en choreograaf is zichtbaar in elke frame van de film. Hoewel de decadente aankleding van de club en de kostuums en make-up in ieder geval deels was afgekeken van de Broadwayproductie, is de choreografie van de liedjes 100% Fosse. Vooral in “Mein Herr”, waarin de danseressen ongebruikelijke lichaamsposities innemen die echter hun karakters versterken en vooral zorgen voor enorm veel dynamiek in de dans. Dans is in de handen van Bob Fosse meer dan bij welke choreograaf ook een uiting van de persoonlijkheid en dat op een soms haast abstracte manier. Het is immer verrassend en fascinerend om naar te kijken, ook al omdat het allemaal perfect is uitgevoerd.

Toen ik de film kort geleden voor het eerst in meer dan 10 jaar zag, ontdekte ik hoe subtiel Fosse de opkomst van de Nazi’s toont. Dat gebeurt veelal tijdens de muzikale nummers wanneer hij opeens snijdt naar een tegenstander van de Nazi’s die buiten in elkaar wordt geslagen en tijdens een ander optreden zien we hoe Nazi’s vernielingen plegen daarbij “Juden Juden” scanderend. Fosse bereikt daarmee het effect dat je als kijker, net als de mensen in de club en de hoofdpersonen in de film, bijna vergeet wat er zich in die buitenwereld afspeelt. Dat Fosse daar in slaagt getuigt al van zijn meesterschap, maar hij leidt ons ook mee naar één van de beroemdste scènes uit de film wanneer tijdens wat lijkt op een dorpspicknick een Duitse jongen het lied “Tomorrow Belongs To Me” begint te zingen. Pas dan dringt de werkelijkheid van de nieuwe wereldorde door...

Voor de muziek, voor de choreografie, voor de kostuums, de make-up, de cinematografie en de regie van Bob Fosse... Gaat dat [nog eens] zien!

Ik hou wel van musicals, maar bij films als dit (en dan denk ik ook aan Moulin Rouge) is het TE bombastisch. Neem me mee naar een sprookjeswereld, naar fantasie met een beetje drama, naar een episch verhaal, … Maar geen surrealistische wereld voor mij. Waarmee ik wel begrijp waarom deze musical net in de smaak bij anderen zal vallen. Moulin Rouge is ook een populaire film voor velen.

De figuren in het Cabaret zeggen me niets, Liza Minelli valt nog best mee maar kan best wel druk doen. En Michael York is niet bepaald een boeiend figuur. De film is nogal gedateerd en als er wat kan bijgeschaafd worden is dit één van de weinige musicals die best wel eens de moeite zou zijn in een remake. Ik mis trouwens het contrast met de nazi's op de achtergrond. Het blijft iets te veel op de achtergrond om echt van belang te zijn.

Het draait allemaal om de tegenstelling tussen de kunstmatige wereld van het cabaret en de echte wereld daarbuiten. Bob Fosse gebruikte crosscutting om verbanden te leggen tussen die twee. In de openingsscène wordt heen en weer gesprongen tussen het lied Willkommen en de aankomst van Brian (Michael York) in Berlijn. De voorstelling gaat door terwijl op straat iemand in elkaar geslagen wordt. In de Weimarrepubliek was er een botsing tussen ideologieën: enerzijds het opkomende nazisme dat voor een strakke orde stond, anderzijds communisme en anarchisme, opruiende affiches, de decadentie van de burgerlijke moraal, homoseksualiteit, travestie en zelfs een abortus.

De onzedige kostuums en zware make-up hebben de mode in de jaren '70 en de glamrock beïnvloed. Joel Grey, die zes jaar eerder al in de originele Broadwaymusical zat, heeft zich een Duits accent aangemeten. Zijn MC heeft een hermafrodiet karakter, knotsgek maar ook diabolisch, alsof hij het kwaad voorspelt dat Duitsland te wachten staat. If You Could See Her lijkt kolder, totdat blijkt dat die apin eigenlijk een joodse minnares voorstelt, gezien door de ogen van de nazi's. De muziek van de New Yorkse joden Kander en Ebb is geïnspireerd door oude Berlijnse cabaretliedjes en door Kurt Weill.

Liza Minnelli gaat helemaal op in haar rol en zingt die theatrale liedjes met volle overtuiging. Ze bedacht haar eigen kapsel, kleding en make-up, met felrode lippenstift en groene nagellak. Ze hebben Sally Bowles Amerikaans gemaakt in plaats van Brits, zodat ze haar accent niet aan hoefde te passen, al is het onlogisch dat ze toch zingt over kamers in Chelsea. Ze is extravert op het podium, maar in het echte leven is ze wispelturig en kan ze ineenzakken als een hoopje ellende. Brian lijkt op Christopher Isherwood zelf, die de twee boeken schreef waarop het toneelstuk en de musical gebaseerd zijn. Fritz Wepper, bekend als de legendarische Harry Klein in Derrick, speelt de schuchtere aanbidder van de dochter van een joodse bankier (Marisa Berenson). Aanvankelijk lijkt dat een komische nevenplot, maar dan krijgt die een donkere wending. Je gaat je afvragen of die twee na hun huwelijk naar het buitenland gevlucht zijn.

Het begint en het eindigt met een bekkenslag. Het burleske theater geeft een satirische kijk op de realiteit. Zoals de bultige spiegel op de achtergrond toont het cabaret een vervormde weerspiegeling van het leven, en het leven is een cabaret.

Bij mijn eerste kijkbeurt is deze Cabaret een betere film dan ik had durven verhopen. Kan weinig toevoegen aan de goeie punten die hier op het forum reeds vermeld zijn. Sterk script, schitterende acteerprestaties, mooie setting, geweldige cinematografie. Een briljante vondst dat Joel Grey als master of ceremony de rode draad is doorheen de hele film, en niet enkel in zijn rol op het podium van de Kit Kat Klub.
Deze film vind ik eigenlijk een bijna perfecte mix van drama, musical, grensverleggende romantiek, humor en politieke context. Echt een musical om de ideologische musicalhater toch aan boord te krijgen.