Karafuru (2010)

hele mooie movie poster moet ik zeggen

Ben benieuwd of dit veel raakvlakken kent met de gelijknamige serie. Zo ja, lijkt het me cool haha.

Edit: Het lettertype van de poster deed me nog anders vermoeden, maar dit heeft niets met de serie te maken nee.

Eerder een sentimenteel, soms wat moraliserend drama. De insteek was wel aardig en het zag er redelijk mooi uit, maar vooral dat piano gepingel werd ik toch een keer zat. Tel daarbij op nog wat zoetzappige scenes met verlegen personages die quotebare teksten uitstamelen, meh. Kweenie

Sentimentele synopsis.

Een geest die aan de hemelpoort zomaar een tweede levenskans krijgt biedt altijd stof tot cinematografisch nadenken. Zo ook hier, waar het brein gekraakt wordt vanwege het mysterieuze gegeven. De geest, die terugkeert in het lichaam van een jong jochie, wil zelf namelijk ook wel eens even weten wie hij zelf was en waarom zijn nieuwe lichaam zelfmoord pleegde.

Een prima startsein voor een spannende film zou je zeggen, maar deze wonderschoon getekende anime doet het toch allemaal ietsje anders. Zo is suspense hier verder ver te zoeken en richt men zich hier bijna geheel op drama. Iets wat slechts ten dele goed uitpakt, omdat de sentimentele synopsis nu eenmaal meer teweeg had kunnen brengen. Regisseur Hara laat zich echter niet overhaasten.

En dus sijpelt de suspense mondjesmaat langs de detectiveachtige ondertoon, waarop het soms loodzware verhaal steunt. In een uiterst kalm tempo trekt het schouwspel zich voorbij aan de kijker. In tegenstelling tot de titel, enigszins kleurloos. Al moet gezegd dat sommige settings een hoop rechttrekken wat dat betreft. Een echt kleurenpalet wordt het nergens.

Dat hoeft ook niet, omdat het ontbreken van een kleurrijke omgeving prima aansluit bij de ietwat troosteloze leefwereld waarin het hoofdpersonage probeert te overleven. Mooi doch triest vormgegeven is het dus wel allemaal en het verhaal biedt een hoop mysterie. Maar het trage tempo in combinatie met een aantal weinigzeggende karakters en lange speelduur houden een hoge score echter tegen.

Redelijk.

Met dank aan Filmfreak voor het recensie-exemplaar.

Laat ik die negatieve muur hier eens proberen af te breken, voordat iedereen afgeschrikt is Vond het zelf namelijk een buitengewoon effectieve mix tussen serieuze elementen die zich vooral lenen voor ongegeneerd drama én veel uiteenlopende, luchtige en toch gelaagde personages. Sommige karakters zijn vrij cartoonesk waardoor de inhoud daarmee in contrast komt te staan. Werkt heel fijn en vooral afwisselend.

Zelf heb ik 'm niet al te serieus genomen. Het is geen lege huls, maar toch voelt het als een film die je heel luchtig over je heen kan laten komen. Vond het qua speelduur wel prima. Keiichi neemt goed de tijd om locaties, wanneer het kan, uit te buiten. Hoe dan ook: op Eigenwereld heb ik er al meer over geschreven.

Eigenwereld.nl - Review: Colorful

En ook met mijn dank aan Filmfreak

Mooi.

Erg kleurrijk is het allemaal niet. De film is redelijk apart in de zin dat het hier gaat om een anime die veel meer in het rijtje Japanse dramas past. Het is niet de eerste dramatische anime uiteraard, maar qua stijlkenmerken blijft het erg dicht bij z'n live action broertje.

Twijfel een beetje of de film soms niet beter als live action gewerkt zou hebben. Vooral de jonge beschermengel is een mindere toevoeging die een nogal ongepaste luchtigheid met zich meebrengt. De rest van de film is best serieus en zwaarmoedig.

Visueel gedetailleerde animatie. Niet erg overdreven geanimeerd, maar wel met een overtuigend realisme, zozeer zelf dat een aantal scenes waar de animatiefiguren over echte achtergrondbeelden gelegd worden niet storen. De muziek is jammer genoeg iets te generisch. Niks mis met een pianotje bij dit soort films, maar dan mag het wel iets sterker gebracht worden.

Er zit een twist in op het einde, op de één of andere manier was die me al van bij het prille begin duidelijk. Op zich geen ramp, want de film steunt toch vooral op het drama en de dilemmas waarmee Makoto geconfronteerd wordt.

Verrassend dat deze film van de regisseur van Coo komt, toch een compleet ander sfeertje. Wel een boeiende film, maar links en rechts wat schoonheidsfoutjes en ik was achteraf niet volledig overtuigd dat dit het best als animatie werkt. Verder absoluut de moeite voor anime fans.

3.5*

In het bijzijn van de regisseur heb ik deze film gezien. Ik vond het begin aangenaam filmisch, maar de uiteindelijk uitwerking dan toch iets te zoetsappig. Maar als het donkere sfeertje opkomt, is dat ook goed gedaan.

Overigens is de scene met het trammetje het favoriete moment van de regisseur. Hij is dat bij de research in Tokio tegengekomen en heeft het uiteindelijk in de film verwerkt. De foto's zagen er mooi uit, maar paste niet helemaal niet in de film.

Colorful slaat op de conclusie van de hoofdpersoon. Mensen hebben allemaal mooie lichte kleuren maar ook sombere donkere kleuren. Het leven is als een palet met verf. Je bepaalt zelf de kleuren op je canvas.

Een ziel krijgt de kans om terug te keren naar de aarde in het lichaam van een jongen, Makoto, die kort geleden zelfmoord heeft gepleegd. De ziel neemt bezit van het lichaam en leert gaandeweg veel over de vorige eigenaar. Een zielegids staat hem zo nu en dan bij en daagt hem uit dingen te ondernemen en te ontdekken.

De film is mooi geanimeerd. De achtergronden zijn soms duidelijk bewerkte foto's. Persoonlijk heeft dit niet mijn voorkeur maar het heeft me nu ook weer niet echt gestoord. Het verhaal wordt langzaam verteld, maar ook dat stoort mij eveneens. Enige humor is in de film verwerkt daar het verhaal op zichzelf best zwaar is door het onderwerp.

Het einde is wellicht wat zoetsappig, maar mistaat de film niet.

Al met al een heel aardige film.

3,5*

Beetje Frank Capra-achtige film. Kon het aanvankelijk wel waarderen, apprecieer bij anime vaak de minder wereldvreemde setting tegenover de westerse animatie. (The girl who leapt through time, Perfect blue, Summer wars zijn daar voorbeelden van.) Maar deze film begon me al vrij snel te vervelen en de moralistische conclusie deed me ook gapen. 2*.

Redelijk sterke anime, alhoewel niet het neusje van de zalm. Karafuru is wat mij betreft een mixed bag, met hier en daar ineens een positieve uitschieter. Niet écht bijzonder geanimeerd, alhoewel sommige city views ineens erg mooi zijn. Zo'n "sidekick" Pura Pura geeft het geheel een kinderlijk sfeertje, terwijl de film in zijn kern eigenlijk heel volwassen en serieus is. Vond enkele dialogen dan ook erg raak en poetisch (ook die waar de film zijn titel vandaan haalt).

(Het "intermezzo" waarin Makoto en zijn vriend naar een verloren treinbaan zoeken is trouwens ook geweldig! Fijn dat daar ineens even de tijd voor werd genomen, kan dat erg waarderen.)

Niet zo gek dus dat Hara hierna een live action film regisseerde?

Wederom een sterke Japanse animatiefilm. Het is een mystieke film over geesten, leven en dood. Over reïncarnatie, de zoektocht naar jezelf en het grijpen van tweede kansen. Een film ook over vergevingsgezind. Heel wat thema's dus die verweven zitten in het verhaal waarbij je in de openingsscène te maken krijgt met een geest die bezit neemt van het lichaam van de tiener Makoto. Deze jongen heeft net zelfmoord gepleegd en de geest neemt de ervaringen van zijn nieuw gast in zich op. Langzaamaan leert de geest Makoto kennen en komt hij te weten waarom hij zelfmoord heeft gepleegd. Wat volgt is een ontroerende zoektocht naar het hoe en waarom.

Geen film die dus is weggelegd voor jonge kijkers al gebeurt er niets gruwelijks. Maar het thema is reeds complex en zwaarwichtig genoeg om het te laten begrijpen door kleine(re) kinderen. Het leven is wat je er zelf van maakt is de achterliggende moraal waarbij de metafoor van de verfpalet wordt gebruikt. Het einde draait uit op een kleine (voor de hand liggende misschien toch wel) twist, maar dat maakt de film niet minder intens. Knappe animatie, dat zeker!

Een ronddwalende ziel neemt plaats in het lichaam van tiener Makoto Kobayashi [Kazato Tomizawa] die een zelfmoordpoging heeft gedaan. Daarvoor moet hij ontdekken wie Makoto is en waarom hij overging tot zijn wanhoopsdaad. Daarbij krijgt hij hulp van Pura Pura [Michael]. Miho Maruo bewerkte de gelijknamige roman van Eto Mori dat op knappe wijze suïcide onder tieners onder de loep legt, zonder vals sentiment en zwaarmoedigheid. Combinatie van mysterie en psychologisch drama met prachtig getekende decors en een hoopvolle, indringende ontknoping. Ook te zien in een Engels gesproken versie.