Red White & Blue (2010)

Iets minder sterk dan zijn vorige film maar nog steeds erg goed.

Het verhaal is niet bijster origineel maar Rumley weet het wel op een mooie manier te vertellen. Het eerste half uur van de film volgen we vooral de seksueel zeer actieve maar verder erg gesloten Erica, die zichzelf steeds opener opstelt tegenover haar collega Nate. Om een of andere reden wil ze echter niet met hem naar bed...Dan komt de focus ineens te liggen op Franki, een punkerig moederskindje met rock & roll aspiraties. Halverwege de film vindt er een onthulling plaats die de twee verhaallijnen doet samenkomen en de aanzet geeft tot een wraakfilm. Helaas geeft de synopsis hierboven al iets teveel weg. Rumley geeft heel effectief aan het eind pas vrij waarom Nate zo extreem reageert. Achteraf blijkt namelijk dat Nate en Erica al een tijdje gelukkig getrouwd waren. Door de snelle montage is deze tijdssprong onopgemerkt gebleven.

Ook Red White & Blue is erg vlot gemonteerd, maar op een andere manier dan bij The Living and the Dead. Hier vind je niet die versnelde Tetsuo-achtige beelden uit zijn vorige film, maar wordt er meer met tijd gespeeld. Chronologisch is de film niet echt door elkaar gegooid, maar Rumley monteert vaak een korte toekomstflits tussen de scènes door. Het maakt de film niet moeilijk te volgen, omdat de betreffende flits vaak al een paar seconden of minuten later relevant wordt. Deze manier van vertellen vond ik eigenlijk het sterkste punt van Red White & Blue. Het geeft de film veel vaart en laat de kijker zijn aandacht er goed bij houden.

Vroege recensies en meningen impliceerden dat er nogal wat bloed en smerigheid in Red White & Blue verpakt zit, maar dat waren naar mijn mening aardige overstatements. De enige echt nare scene vond ik die waarin Nate het hoofd van Franki ontvelt. Maar hier staat de camera dan weer zo dichtbij dat het niet eens zo expliciet is.

Het laatste deel van de film had misschien wat bloederiger gekund, maar echt nodig was het niet. Rumley weet op zijn eigen manier voldoende gevoelens van angst, haat en wraak op te wekken. Hetzij met een intense cameravoering, hetzij met dissonerende, harde pianoklanken.

Uiteindelijk is Red White & Blue een rauwe en intrigerende vertelling over de levens van drie ongelukkige personages. Een knap gefilmde Americana van een Engelse regisseur.

Beangstigend, bitter, kwellend, overweldigend, kwaadaardig, droog en kil verhaal (deels thriller/deels karakterschets) rond relatie en geweld dat helder verteld wordt, zonder dat er een grens lijkt te zijn tussen dader en slachtoffer. Nieuwe ontwikkelingen brengen steeds nieuw licht op de zaak. De aanwezige horror is nooit ongegrond. Superrol van Noah Taylor.

Had er wat meer van verwacht.

Na Living And The Dead is Rumley iemand waarvan ik nog wel wat verwachtte. Red White & Blue maakt dat maar voor een deeltje waar. Als geheel is de film zeker niet slecht, maar op sommige vlakken schiet het gewoon te kort.

Audiovisueel zeker niet zo sterk als LATD. Ander stijltje ook, editing voelt soms geforceerd aan (dichtslaande deuren van de wagen), belichting is zeker m'n ding niet en het beeld oogt soms wat niet-mooi groezelig. Grappig genoeg deed het me soms wel wat denken aan Pop Skull qua stijl, maar dan zonder de geweldige opsmuk van die film.

Introductie van de personages is redelijk moeizaam. Film richt zich op drie outcasts die niet meteen erg sympathiek overkomen, noch hun motivaties en gevoelens meteen prijsgeven. Daarmee wordt er in het eerste deel van de film wel een erg grote kloof met de film en het publiek opgetrokken. En aangezien die niet audiovisueel ingevuld wordt begon ik me zelfs wat te vervelen. Ook het acteerwerk vond ik niet al te best uit de verf komen, in eenzame momenten redden de acteurs zich nog wel, maar vooral de dialogen verlopen stroef en hoekig.

Tweede deel is beduidend beter. Er komt wat meer richting in het verhaal (al gebeurt dat ook iets te bruusk), de hele sfeer wordt meteen ook een stuk drukkender en de personages krijgen langzaam vorm.

Echt super wordt het niet meer, daarvoor stond het stijltje me gewoon niet genoeg aan en vond ik het eerste deel wat te mak. Interessant en apart is de film verder wel, dus zeker de moeite om het ten minste een keer te proberen. Benieuwd welke richting Rumley hierna inslaat.

3.0*

Met de wetenschap dat de muziekkeuze één van de belangrijkste elementen is die een film kunnen maken of breken, heb ik slecht nieuws voor de fijnproevers.

In deze film was de muziek zo ondermaats dat het er vingerdik oplag dat we op dit gebied met een stelletje amateurs te maken hadden.

Het verhaal is wel veel belovend en min of meer origineel. Het slot zo uitgesponnen en voorspelbaar en vergezeld door ongeinspireerde pianoklanken van een pianist zonder smaak dat die de spanning deed verzanden in verveling.

Het slot was niet meer of niet minder dan een staaltje van voyeurisme die geen enkele boodschap meer had.

Hoe men een goed verhaaltje kan verknoeien.

De voorbije week alleen maar horror troef. Ook met deze "Red, White and blue" is het niet anders. Gelukkig boven de middenmaat. Erg rauw gebracht van een hoertje zonder levensdoel. Alleen overtrokken met puur ongeluk dat ze zelf lichamelijk en geestelijk beleeft tussen enerzijds een losgeslagen bende muziekverknoeiers én een eenzaat die ze niet eens ziet staan of zitten.

Een erg merkwaardige ontknoping met duistere sprongen.

De gruwelijke ontknoping duurt vrij lang maar verveelt niet. Ook al is het regelmatig slikken. Goed geacteerd met Taylor op kop. Het vrij originele aids-verhaal bouwt zich op naar de topspanning van het meeslepend slot.

Een 3* waard.

aparte manier van editten, brute 1 na laatste scene,

geen standaard film: 3,5

Matige thriller. De personages blijven afstandelijk zonder dat de kijker er een band mee krijgt iets wat door de muziek alleen maar word versterkt. Wellicht is dat juist de bedoeling van Rumley.

Er had naar mijn mening meer ingezeten, qua spanning maar ook qua beleving.

Eerste helft een drama, 2e helft een harde wraakfilm. Een bijzondere mix die niet iedereen zal bevallen. De filmmuziek is verschrikkelijk. De harde scene beeldt het spreekwoord "iemand het vel over de oren trekken" uit. De eindscene was eerst onduidelijk (onherkenbare foto) maar hierboven als 1e commentaar staat de uitleg.
Onderhoudend, soms best goed, ietswat schokkend en daardoor een kleine aanrader.

hartelijk bedankt voor de goede uitleg RickZzzzzzz.

ook goed van je, dat je de eindscene vast verklapt.

De eerste, rustige helft is beduidend beter dan de meer standaard uitgewerkte intense tweede, waarin het draait om het wraakmotief. Helaas vervalt de film daar in cliché situaties en worden de zorgvuldig opgebouwde personages grotendeels teniet gedaan. Jammer, want vooral qua sfeer en dialogen heeft de film best het één en ander te bieden. De montage is verder opvallend, met veel heen- en weer springen in de tijd, net als de score met vrijwel uitsluitend pianomuziek. Het akteerwerk is wisselend van kwaliteit, maar Noah Taylor zet een overtuigende en sporadisch zelfs sympathieke creep neer.

*jubel* Deze film zaterdagavond in Londen op Victoria Coach Station voor 10 pond gevonden. Eindelijk!

Verhoogd naar 4,5*.

Ik heb deze film gisteravond nog een keer gezien en ik was blij te merken dat de film nog hetzelfde enthousiasme bij me opwekte als toen ik 'm in 2009 voor het eerst zag. Het knappe van deze film is de montage, die de ruimte laat aan de acteurs. Een rustig tempo, geen flitswerk zoals je in de commerciële versies van dit soort films vaak ziet. De camera blijft in medium-close gefocust op de acteurs, het duurt lang voordat er geknipt wordt naar een volgend shot en de acteurs weten met hun mimiek alles te zeggen.

En intussen wordt de nare sfeer alleen nog maar sterker en intenser. Tot het uiteindelijk in een hoogtepunt dat even subtiel is als naargeestig. Meesterlijk.

Wat een aparte film zeg. Leuke twist. Zeer verrassend einde met die foto. Echt een aanrader voor hen die het kunnen waarderen. Je moet wel een sterke maag hebben.

Wauw, wat een aangename verrassing!

Volgens film1 is dit een horrorfilm, en daar slaat natuurlijk nergens op, want dit is gewoon een prachtige dramafilm.

Het acteerwerk is naturel en van hoog niveau, de acteurs zijn perfect gekozen (passen perfect bij de karakters die ze spelen) en het script is erg sterk (geen onlogische dingen waarvan je tenen gaan krommen). De regiestijl sprak me ook erg aan, met veel rustige en stille momenten.

De eerste 5 a 10 minuten had ik m'n twijfels, maar daarna wordt de film met de minuut interessanter. Het laatste half uur was meesterlijk.

Ik ben blij dat ik het verhaal over de film niet had gelezen (doe ik meestal niet, ik lees meestal alleen de eerste 2 a 3 zinnen, zodat de verwikkelingen een verrassing blijven), want er staat toch wel een dikke spoiler in waar je denk ik niet op zit te wachten.

Ik ga binnenkort deze film nog een keer kijken en misschien komt er dan nog een half puntje bij.

Eindelijk iemand die het begrijpt!

Uitstekende film over een vrouw die met jan en alleman het bed induikt. De film heeft een vrij verontrustende sfeer en wordt naar het einde toe steeds gewelddadiger en hiermee ook intenser. Ondanks de rustige opbouw is er door de montage geen beeld te veel. De personages zijn stuk voor stuk boeiend en Noah Taylor zet een sterke rol neer.

Vreemd , maar doorspekt met een soort gruwelijk cynische menselijke omgangsvorm dat het fascineert en je de hele film uit doet zien in wisselende stemmingen....

Gewoon kijken dus maar

Hier een mooie, alt. poster.

Een redelijk drama/horror film...

Redelijk verhaal...

Geen mooie romantische verhaal..

Redelijk acteerwerk...

Redelijk achtergrond geluid (geen Dolby Digital aanwezig)...

Goed kwaliteit breedbeeld (geen HD aanwezig)...

Geen moeite waard...

3,0 sfeervolle en goede maar ook zieke miisselijkmakende film met rauwe en heftige scenes

Verontrustend sfeervol grauw drama dat zich geleidelijk aan ontpopt tot een keihard wraakverhaal met horror-elementen. Goed acteerwerk van Noah Taylor.
6,5/10

Na het zien van de film vraag ik me alleen nog af wat Nate met de moeder en dochter heeft gedaan. Vermoord of niet?

Een lange zit.
Komt heel erg traag op gang.
weinig tekst, weinig dialoog, filmmuziek moet je maar van houden.
Allemaal bijzondere personages met speciale gebruiksaanwijzing en verleden


Op de helft word het een thriller, en iets over de helft verandert het meer in een saw/horror scenario.
Film zet je aan het denken met wie je nou eigenlijk medelijden moet hebben, en wie nou de "slechte" is.
De reden van Erica weten we, maar de echte reden van Nate ?

die foto die Nate op het eind in het vuur gooide, was hij dat met die vriendin van Franki die vreemd was gegaan ? ( met Nate dus ?)
Was het zijn wraak dat zij voor Franki koos, was hij/zij dan besmet met HIV ? Erica heeft het ook niet echt 100% bekend dat zij het had.

Wel zijn het allemaal uitstekende acteurs, maar je moet van dit soort manier van filmen houden.

Ik zou ook in bed gedoken zijn met met Erica (alias de "Angel of Death")

Het best originele verhaal zit goed in elkaar (zeker de opbouw ervan) en weet zeker ook te boeien. Hetzelfde geldt voor de uitvoering ervan, hoewel het eerste gedeelte misschien wat langdradig en traag is. Dat de uitvoering goed is ligt mede aan de cast die overtuigend en goed spelen. Met name natuurlijk de hoofdrolspelers Noah Taylor (als de rauwe ex-militair Nate die een zwak heeft voor Erica, ik vond hem wel wat weg hebben van Danny Trejo), Amanda Fuller (als Erica die met iedere man meteen, bewust, in bed duikt) en Marc Senter (als Franki, een soort van Willy DeVille, die in het bed is gedoken met Erica en dus besmet is geraakt met HIV).

Het is eigenlijk ook een film met twee gedeeltes. Het eerste gedeelte (eerste uur) van het verhaal heeft veel weg van een drama en het tweede gedeelte van een thriller. Ook zitten er best een aantal heftige scenes in zoals Franki die bloed doneert aan zijn zieke moeder terwijl hij besmet is geraakt met het HIV virus (wat hij wel niet wist). Hij duikt daarna ook weer vrolijk in bed met Erica (met het motto "als ik het toch heb, dan kan ik het toch gewoon blijven doen met haar)

De overgang naar het thriller gedeelte komt naar mijn mening best onverwachts en daarna wordt het een absurd harde thriller waarbij Erica het dodelijk moet ontgelden en waarbij Nate zich compleet uitleeft als een psychopaat op het gezin van Ed (vriend van Franki) en waarbij zelfs het minderjarig dochtertje het moet ontgelden. Het ultimatum (de keuze) welke Nate stelt aan het dochtertje is ook behoorlijk heftig en aangrijpend. Of het wordt uitgevoerd blijft echter open. Ook de overige vrienden van Franki moeten het flink ontgelden en als laatste komt natuurlijk ook Franki aan de beurt die letter en figuurlijk zijn hoofd verliest. Met name het laatste gedeelte (het thriller gedeelte) was behoorlijk heftig en soms laat men ook dingen expliciet zien. Als men alles expliciet liet zien dan zou het te heftig zijn geweest en zou het ook meer een Horror zijn geweest.

Al met al was dit een prima Drama / Thriller die zich lekker wegkijkt en ook best indrukwekkend is.

Pittig, intens, dat soort termen. Audiovisueel van wisselend succes. Je kan niet op de montage heen. Het geeft het hoe dan ook een eigen ritme. De piano is op rustige momenten niet verkeerd, maar als de film heet wordt en de muziek op hol slaat, pakt dat minder uit. Mij te driftig. Verder alles in drievoud, net als de Amerikaanse driekleur, die her en der opduikt. Het zal niet voor niks zijn. Het verhaaltje heeft daarbij voldoende om snel aan te haken.

Je wilt toch weten wat zo'n meisje bezielt, waarom Nate haar de helpende hand biedt en hoe het zit met Franki. Een drietal dat gebukt gaat onder hardcore drama en daar nog een flinke scheut overheen krijgt, waarna het uitmondt in een spiraal van spijkerhard, genadeloos geweld. Rumley zal het onvermijdelijk vinden. Jammer dat Senter het wel eens laat afweten, beetje een sul voor deze rol, maar Fuller en Taylor maken veel goed. Interessante film.

Inderdaad, ja. De laatste twee zinnen had ik niet willen weten. De trailer geeft ook veel te veel weg.

Op de valreep ontpopt Red White & Blue zich nog tot een aardig sterke film. De eerste helft had ik echter moeite mijn ogen open te houden. Flegmatisch, afstandelijk en erg fragmentarisch. De personages zijn een bende uitschot, en de nodeloos gesponnen avances tussen Erica en Nate wisten me nou niet bepaald van m'n sokken te blazen. Temeer omdat de twee niet echt het neusje van de zalm zijn wat goed acteerwerk betreft.

Zodra Nate zijn grammetje gaat halen wordt het stilaan interessanter. De soundtrack slaat samen met de editing lichtelijk op tilt (niet zo geweldig als in Living and the Dead, maar soit). De gore is expliciet en enkele wrede scenes passeren de revue. Deze momenten hebben zodanig veel impact dat ik er nog net een 3,0* uit kan persen, maar ergens wringt het natuurlijk dat hier een hoop potentie inzat die er maar met mondjesmaat uitkwam.

...en deze dan bekijken op de dag van de vondst van Anne Faber...

Uiteindelijk geen film die je in je koude kleren gaat zitten. Rumley heeft me al eens eerder weten te shockeren met zijn korte filmpje bij The ABC's of Death's of Death. Nu deze eens bekeken.

De subtiliteit van het bovengenoemde kortfilmpje wordt ook hier in gebruikt. Beginnend met een shot waarbij je de monden ziet bewegen maar je de mensen niet hoort praten... een ongure soundtrack en een kennismaking met Erica... Je zou eerst denken dat dit om een misogyne film zou gaan... maar dat pakt toch wel even heel anders uit. Maar daar neemt Rumley zijn tijd voor. Erica is een hyperseksuele vrouw die slechts erkenning vind om met zoveel mogelijk mannen naar bed te gaan. Wanneer ze een orgie heeft ondergaan bij een groep bandleden komt ze terecht bij de opzienbarende Nate... een man waarbij je zou denken dat Erica nu wel risico gaat nemen... maar in werkelijkheid zoekt deze alleen maar liefde. Dan komt het moment dat Franki, een van die bandleden is besmet met het HIV-virus... Dat kan er maar eentje wezen en samen met zijn buddy's zint hij op wraak.... Nouja, wraak?

En waar ik in het begin nog dacht dat het allemaal wel mee zou vallen en de boel een beetje standaard zou verlopen ontpopt de film zich in een wel hele bizarre tafereel waarbij je de kans niet krijgt om te denken wat goed of slecht is en wordt er een driehoeksverhouding gevormd waarbij het slachtoffer tegen slachtoffer is. Misschien maakt het dat nog extra pijnlijk. Erica's traumatische jeugd bijvoorbeeld... Dat het eigenlijk niet de bedoeling was om haar te doden... maar tevergeefs... en dan wanneer Nate lucht van de zaak krijgt.... waarbij zijn voormalige obsessie voor dierenmishandeling goed van pas lijkt te komen na al die jaren. Vooral wanneer hij uiteindelijk Franki te grazen neemt is een van de pijnlijkste (zowel fysiek als psychisch gebied) momenten die ik heb mogen aanschouwen.

Toch wel een fikse klap in het gezicht achteraf gezien. Rumley toont hierin totaal geen genade en weet hier de kijker te provoceren. Ook het broeierige sfeertje doet er veel goeds aan... Overduidelijk is alles voor een appel en een ei gemaakt, maar je ziet maar dat je zo toch wel de betere horrorfilms maakt.

4,0*

Veel te traag begin waarbij alleen de laatste kleine 30 min wat leuk zijn.

Het verhaal is niet echt iets nieuws maar meestal houd ik wel van dit soort films. Jammer dat er weinig tempo in zit waardoor het niet altijd even boeiend is. Had meer horror willen zien.

Een kleine 2,5*

Erica [Amanda Fuller] is een aantrekkelijke, jonge vrouw die mannen gebruikt voor éénmalige seks en zich nooit aan hen bindt. Wanneer ze aan het werk gaat bij een doe-het-zelf-zaak leert ze Nate [Noah Taylor] kennen, een man die volstrekt open is over zijn gewelddadige verleden en er ontstaat een vriendschappelijke band tussen de twee waardoor Erica een beetje uit haar schulp kruipt. Maar wanneer één van haar one night stands [Marc Senter] verhaal komt halen, krijgt het leven van zowel Erica als Nate een andere wending.

Fraaie karakterstudie met een moeilijk te doorgronden en niet al te sympathieke hoofdpersoon, voortreffelijk gespeeld door Fuller. Taylor maakt ook indruk als de zelfverklaarde psychopaat en draagt bij aan een intrigerend, maar zeer duister verhaal over twee totale outsiders die op twijfelachtige wijze hun weg door het leven bewandelen. Maar na een uur verandert de toon van de film volledig en ontaardt het in uiterst bruut geweld. Dat deel is absoluut gemaakt, maar twee goede delen maken niet per sé een goed geheel. Het lijkt meer op twee verschillende films waarin toevallig dezelfde acteurs spelen.

Aardige thriller, met redelijk rauw sfeertje, kon dit wel smaken.