Life during Wartime (2009)

Dat kan ik me voorstellen

Hier gaat Solondz toch een beetje onderuit met self-references. Sowieso is de film het makkelijkst te behappen als je het grootste gedeelte van zn oeuvre gezien hebt. Er worden grappen gemaakt die herleiden naar verschillende personages, verspreid over verschillende films.
Een beetje jammer vind ik persoonlijk, zo krijgt dit nieuwe verhaal ook weinig ruimte en zit het heel dicht tegen zelf parodie aan. Solondz kennende was dit ook zo bedoeld. Waar bij Happiness de personages nog heel serieus acteerden, vond ik dat hier soms minder het geval. In ieder geval waren er duidelijker grappen te bespeuren. Getuige ook de reactie van de zaal, die op sommige momenten zoits hadden van "oh ja, nu mogen we lachen". Ook had ik een beetje het gevoel naar een film te kijken die ik al eerder gezien had, mede door het hierboven aangehaalde.

De film zat weer vol met het kind dat rare vragen aan zijn moeder stelt, rare restaurant gesprekken, zussen die elkaar eerder de grond in boren onder het troosten en vage sex references/scenes . Niet iets waarvan ik had van "Goh ja dit had ik nu niet verwacht".

Voorspelbaar maar nog steeds Solondz dus nog wel goed.

Dan zat ik aan de andere kant naast je vrouw

Een aardig vervolg op Happiness. Vooral de beeldtaal was af en toe knap. De leegte die eruit sprak. Jammer dat Charlotte Rampling zo'n kort rolletje had.

3,5*

En Solondts blijft verrasen! Destijds gemist met het iffr dus ik was wel blij dat ik hem nog even op het grote doek heb kunnen zien, zal ook wel snel weer verdwijnen gezien de zaal akelig leeg was gister, en dat in de eerste week. Het is inderdaad wel waar dat enige voorkennis noodzakelijk is, het was voor mij dan ook wel even puzzelen soms, lang geleden dat ik Happiness zag immers, maar wel flink wat momenten van herkenning en bovendien erg gelachen toen Mark Wiener uit WttD en PD weer eens opdook. Wel opvallend weinig humor itt zijn vorige twee en daarom een stuk donkerder dan ik gewend was geworden van hem. Verder lijkt het mede door de fragmatische vertelling en het vrij plotse en tevens ietswat misplaatste einde ook wel erg snel in elkaar gedraaid allemaal, maar ik wil het de grote man graag vergeven. Van mij mag hij nog tig van dit soort films maken, ik zal ze in ieder geval blijven kijken...

3,5 sterren

Meest onnodige waardeloze schurft ooit.

I spotted Omar

Deze film is een grote tegenvaller geworden voor me, ik had verwacht dat het een mooi vervolg zou zijn op Happiness of minimaal in de zelfde stijl gemaakt zou zijn.
Waar Happiness nog fris en overtuigend overkomt lijkt deze film veel meer geforceerd en te gemaakt.
De personages lijken veel gemeen te hebben met de karakters uit Happiness maar door dat de cast anders was kreeg ik niet het gevoel naar de zelfde mensen te kijken.
De onderliggende humor kon ik soms waarderen maar kwam nog geen eens in de buurt met het meesterwerk Happiness.

Nee, jammer genoeg echt een tegenvaller voor me en een totaal onnodig vervolg.

2 sterren.

Ik heb Happiness al een een tijd geleden gezien, in mijn eigen database de film als zeer goed beoordeeld. Ik kan me er nog wel het e.e.a. van herinneren, maar zie deze film er toch helemaal los van. En dat stoort me voor geen meter. Ik vind m geweldig! De bizarre gesprekken, stuk voor stuk zo raak, ik heb helemaal geen verhaal nodig. Het spel van de acteurs is perfect, zwaar onder de indruk van deze film. Ga Happiness nog maar eens herbekijken en pak dan gelijk Welcome to the Dollhouse mee.

Helemaal mee eens. Het verhaal voelde voor mij ook geregeld doelloos aan en het einde is vrij plotseling. Toch heb ik me wel vermaakt, maar ik kan hier geen drie sterren voor geven.
De twee eerder genoemde punten tellen daar aan mee, maar ook feit dat de film zonder Happiness minder toegankelijk is. Sterker nog, het is bijna een vereiste om die film eerst gezien te hebben.

Jammer, ik hoop dat de volgende Solondz weer een sterke op zich zelf staande film is.

Nee, deze film was echt niet voor mij besteed
Maar ik heb het geprobeerd
Ik heb ondertussen twee films van Todd Solondz gezien, en dit is echt mijn genre niet
Denk dat ik Todd Solondz maar eventjes achterwege ga laten

1*

Sterk.

Film was mij compleet voorbijgeschoten, jammer dat deze zo weinig aandacht heeft gekregen, want dit is Solondz zoals ik hem graag bezig zie.

Visueel een serieuze upgrade, grappige soundtrack, geweldige acteurs, hilarische dialogen, droog, scherp maar ook liefdevol en warm. Solondz is eigenlijk een echte one-trick pony, maar z'n trucje is zo uniek dat het gewoon elke keer weer genieten is.

Film kent geen echte climax, is misschien net iets te traag en leunt erg sterk op z'n eerdere films, maar dat zijn zeer kleine minpuntjes vergeleken met de unieke balans tussen zwarte humor en feelgood die Solondz in z'n films stopt.

4.0* en een uitgebreide review

Vreselijke film die me absoluut niet kon behagen ook de surrealistische invloeden van deze prent waren niet aan me besteed. Ook ik ben geen fan van Todd Solondz en dit kwam helaas weer uit.

Jammer, maar ik vond hem een beetje tegenvallen. Mooi gefilmd, dat zeker, maar zonder echte ontwikkeling in het verhaal hield ik toch het gevoel over klem te worden gezet in een beerput van hatelijk cynisme, wat al snel irritant en saai werd.

Nu is dat cynisme niet nieuw in Solondz' universum, dus misschien komt het ook doordat ik, met het ouder worden, me steeds minder voel aangesproken door dit soort zwartgalligheid. Dat zal dus net zo veel over mij zeggen als over deze film.

Regisseur Solondz is een beetje de weg kwijt, dat wordt wederom bewezen met dit nogal geforceerde 'vervolg' op zijn grootste succes, Happiness. De beslissing om alle rollen uit die eerdere film nu te laten spelen door een geheel nieuwe cast is leuk gevonden, maar in de praktijk pakt het helaas niet zo goed uit. Voornaamste boosdoener is het wat karige en weinig verrassende script en de sporadisch nogal statische dialogen, waardoor de personages en gebeurtenissen afstandelijk aandoen. Echt interessant of grappig wil het ook niet worden.

Geen verkeerde film van Solondz die wederom doordrenkt is met zwartgallig drama en scherpe vooral komische dialogen.

Niet van het het niveau als Happiness (de vergelijking ligt voor de hand) maar daarvoor zit er net een andere draai aan. Wederom erg sterk acteerwerk van nagenoeg de gehele cast. Visueel gezien is er duidelijk meer aandacht aan besteed en dat resulteert zich in een aantal fraaie haast surrealistisch aandoende scenes. Het verhaal omvat helaas niet genoeg om tot het eind zijn kracht te behouden waardoor ik na het midden mijn interesse begon te verliezen.

Toch hou ik van dit soort films die iets absurds en pijnlijks over zich heen hebben, ook al had het in dit geval iets boeiender gemaakt kunnen worden.

3*

Heerlijke film, met fantastisch gespeelde rollen. Begint met een scene die als een hallucinatie overkomt. Het blijkt een doodnormale setting (café). Een tijd (pakweg 45 min) weet je niet waar het verhaal heen gaat. Precies op tijd blijkt de relatie tussen de personages en nadert het einde. Zoals de Onderhond al stelt is er geen echte climax. Vond het best bij de film passen: niet hinderlijk.

Happiness beviel de tweede keer al minder goed dan de eerste en deze film biedt geen enkele verdieping of nieuw inzicht alleen een herhaling van zetten.

Het blijft het eeuwige mantra bij Solondz, het is weer geen Happiness. Dat komt bij Life During Wartime vooral omdat wel heel direct een herhalingsoefening is. We hebben een vervolg (en als je Happiness niet gezien hebt mis je heel veel in deze film) met verwijzingen naar andere films van 'm zelfs, maar eigenlijk voegt de film maar bar weinig toe aan Happiness en is het evenwicht uit die film hier wat verstoord. Waar Happiness nog erg zorgvuldig in dat evenwicht tussen pijnlijk drama en pikzwarte komedie was, daar is Life During Wartime een stuk karikaturaler en geforceerder.

Bij vlagen echt (veel) te goed om de onvoldoendes in te duiken maar Solondz nadert het einde van zijn krediet bij mij.

3.0*

Een soort van Happiness 2.0. of je kunt ook zeggen dat het een slap aftreksel van Happiness is. Happiness was subtiel en boeiend, iets wat je van deze film niet kunt zeggen. Dit is veel te recht toe recht aan. Ze proberen Happiness te overtreffen, waardoor het op een parodie van Happiness gaat lijken. Eigenlijk een geheel overbodige film.

Op zich kan ik humor dat in een compleet surrealistisch verhaal wordt weergegeven wel waarderen maar voor mij is deze humor toch te donker. Een vrouw die even aan haar zoontje uitlegt dat ze helemaal nat is geworden van een man. En naderhand hoe zijn vader een kinderverkrachter blijkt te zijn is me toch wat te absurt om in een dergelijke luchtige komische ondertoon weer te geven. Laten we zeggen: je moet er van houden.

Wat ik wel heel sterk vond in deze film is de weergegeven sfeer. Het ritme waarin het verhaal verloopt en het kleurgebruik geven deze film wel een heleboel mooie plaatjes mee.

Redelijk vervolg op Happiness dat zich een paar jaar later afspeeld, met dezelfde personages maar een geheel andere cast. Over de gehele linie zeker minder scherp en controversieel dan zijn voorganger, maar toch nog wel genoeg momenten die in de buurt komen. Wederom goeie dialogen en een prima cast (ook al is deze minder sterk dan in in Happiness).

Bijzonder drama waarin de mogelijkheden onbegrenst lijken met verschillende perspectieven die rustig onder de loep worden genomen. Dialogen zijn vaak lang en bevatten veel overtuiging. Jammer dat het meerendeel nergens toe leidde; het bleef allemaal een klein beetje nietszeggend. Pedofielen, liefde en spijt lijken de sleutelwoorden van deze cocktail. Fraaie beeldcomposities, naturel acteerwerk en een gestroomlijnde montage zorgen voor een eigenzinnige prent.

Happiness staat hoog aangeschreven, maar dit is het niet. Een aantal fantastische shots, beklemmende sfeer en interessante kleuren/muziek, maar de plot en de gesprekken worden op een infantiele manier uitgewerkt. Het is wat dom hakken met een bot mes, terwijl Happiness net kon fileren waar je het niet wou. Jammer. Misschien Happiness toch maar eens opnieuw kijken om te zien of de jaren niet te mild zijn geweest.

Op de een of andere manier lijkt het bij films van Solondz de gewoonte om ze af te zetten tegen Happiness. Lees eens wat over een van zijn latere films en 100% dat er 1 of meerdere parallellen naar die film worden getrokken. Van te voren had ik me voorgenomen dit onder geen beding te doen en die film helemaal los te laten. Net als bij Storytelling lukt me dat eenvoudigweg niet na het zien van de film. Want jeetje wat herhaalt Solondz zich. Even voor de duidelijkheid; ik had geen enkele voorkennis over Life During Wartime, wist enkel wie de regisseur was.

Het gaat me er niet eens om dat de vertelstructuur, de opbouw van scenes (vaak aan tafel over een probleem waarvan de achtergrond pas gaandeweg de dialoog duidelijk wordt), het visuele, de thema’s (sexueel misbruik, pedofilie, seksuele frustatie en kinderen die zich geen houding weten te geven in die Solondz wereld) eigenlijk exact hetzelfde is.

Wat ik schrijnender vind is dat hij om voor mij nu nog onduidelijke redenen (opzettelijk lijkt het wel) blijft hangen bij die film. Palindromes leek een stap de goede kant op, maar dit dus wat dat betreft weer helemaal niet. Personages zijn eigenlijk grotendeels hetzelfde als in Happiness. Vond met name de zussen wel heel erg hetzelfde. Zo erg dat ik me afvraag of het opzettelijk was. Hoe het antwoord op die vraag ook luidt, ik vind het jammer. [edit] nu ik voorkennis (of beter; achteraf kennis) heb is het anwoord wel duidelijk.[/edit]

Joy is een kopie van het personage Joy uit 1998, het onzekere muizige type die geen normale relatie kan aangaan. Op 2/3 van de film heeft dit personage een muzikaal intermezzo met gitaar en speelt de titelsong. De openingsscene met dit personage is bijna een kopie van Happiness. Haar ene zus heeft een pedofiel als man, haar andere zus is een rijke succesvol stuk egoïsme, net als in Happiness.

Nu ik dit zo opschrijf, realiseer ik me extra dat dit geen toeval zal zijn. Of ik er op zit te wachten is een tweede. Ik kan geen volmondig ja of nee daarop zeggen. Wat minder als in zijn andere films was ik dramatisch betrokken en/of zat ik met plaatsvervangende schaamte te kijken. Maar veel scenes vond ik nog steeds ontzettend geestig en ronduit sterk. Vond dit dan ook veel meer komedie dan drama, omdat het allemaal onmogelijk serieus te nemen is. Erg gelachen om de spoken van joy (en het spook van het laatste shot), bijna alle dialogen tussen de moeder en de sproetenkop (en het doorverwijzen van diezelfde moeder van de jongste dochter naar het medicijnkastje. Maar eigenlijk veel meer, kom er zo snel allemaal niet meer op.

Ik las een hele tijd terug ergens (geen idee meer waar) dat een bepaalde recensent vond dat het erop lijkt dat Solondz na Welcome to the Dollhouse en Happiness in zijn films continu zijn methoden probeert te verduidelijken of zelfs te rechtvaardigen. En dat vind ik heel treffend omschrijven. Zijn talent is me duidelijk, maar ik wil nu wel eens zien wat ie verder nog in huis heeft. Geen idee of hij die ambitie heeft, maar zo niet ben ik er wel een beetje klaar mee aan het raken. Of beter gezegd, ik vind op dit moment het speelveld dat hij zich heeft aangemeten, ondanks de vele ellendige thema’s te beperkt. Ik ben heel erg benieuwd waarom Solondz zich zo herhaalt. Ik heb nog niets gelezen over de film, dus misschien dat hier ergens het antwoord voor het oprapen ligt.

3,5 sterren. Ondanks al mijn kritiek heb ik een aantal geniale scenes gezien, verpakt in een film die heel erg lijkt op een ook al geniale film. Vandaar.

[edit] En ik lees nu inderdaad dat het een soort van sequel is, dat wist ik dus niet. Mijn vraagtekens over zijn voortborduren blijven wel overeind. Eigenlijk nu precies wat ie niet nodig had w.m.b.

[edit 2] Nu ik een aantal references naar zijn andere films, teruglees (en automatisch terughaal), ben ik in dubio. is dit nu net wat Solondz niet nodig had of is het een interessant (en vrij uniek) project om zijn volledige oeuvre aan elkaar te linken? Hier worden verrassend weinig zinnige dingen gezegd hierover. Kom op, is er dan niemand met visie?

Ik had aanvankelijk niet helemaal door dat het een vervolg op Happiness betreft, maar al snel begon het te dagen. Andere acteurs, maar dat is na Palindromes eigenlijk ook niet vreemd meer. Uiteindelijk blijkt het vooral als een herhaling van Happiness aan te voelen. Nog steeds behoorlijk pijnlijk, maar helaas wel met een minder scherp gevoel voor humor.

Leukste personage was systeemanalist Mark, die met een hele monoloog de opmerking dat z'n werk interessant klinkt pareert om vervolgens uit te komen op complettheorieën met chinezen. Ontroerendste scène (vergelijkbaar met Happiness!) is de ontmoeting tussen vader en oudste zoon. Daar wordt precies het enige gezegd wat gezegd kan worden. Erg sterk.

Visueel duidelijk een stuk sterker, maar meer dan goed verzorgd zijn de beelden ook weer niet. Uiteindelijk draait het toch om de humor, en die schiet toch wat tekort. 3*.

Dit was de eerste Solondz-film die ik heb gezien en deze overtrof toch mijn verwachtingen gezien de lauwe reacties en waardering hier. Het is een pijnlijk familiedrama met veel tragische personages. De sterkt aanwezig thematiek is pedofilie en het vergeten en/of vergeven daarvan. Het sluimert de hele tijd door de film heen. Tegelijkertijd heeft het iets licht over zich. De humor is niet overdadig en vond ik ook niet heel belangrijk in deze film. Het is meer de surrealistische sfeer die Life During Wartime prettig maakt om te zien. De scenes an sich neigen soms naar absurde Jiskefet-achtige sketches, waarbij ik dan weliswaar niet daverend om moest lachen, maar dat deert dus niet.

Andere thema's zoals een freaky dame (Shirley Henderson) die hallucinaties krijgt van haar overleden partner, worden ook aangehaald, al vond ik dat iets minder boeiend. Maar goed, dat kon er wel bij. De stijl van Solondz deed me overigens denken aan die van Wes Anderson, waarbij ik Solondz wel voor nu wat hoger inschat. Die films van Wes Anderson blijven me nooit erg bij, Life during Wartime zekersteweten wel.